“မင္းဘာလုပ္တာလဲ ရင္ဦး”

“မ်က္စိေရွ႔မွာ ရႈပ္ေနတဲ႔ အမိႈက္ကို ကန္လိုက္တာေလ”

ရင္ဦး အမူအရာက မခန္႔ေလးစားႏွင့္ တမင္ရန္စသလိုလုပ္ေနျခင္းေၾကာင့္ ရဲထက္ ေဒါကန္ သြားရသည္။

“မေတာ္တဆ ဆိုရင္ ငါလက္ခံပါတယ္၊ အခု မင္းဟာက လြန္လြန္းျပီကြ”

“မေက်နပ္ရင္လည္း သေဘာပဲ ရဲထက္၊ ၾကိဳက္သလို ရွင္းလို႔ရတယ္”

“မင္း က ငါ့ကို ရန္စေနတာလားရင္ဦး”

“ၾကိဳက္သလိုထင္ကြာ၊ လက္သီးထိုးနည္းေလး နည္းနည္းတတ္ရံုနဲ႔ ေတာ့မင္း မရပါဘူး”

“ေဟ႕ေကာင္ ငါေယာက္်ားကြ”

“ဒါဆိုလဲ လုပ္လိုက္ေလ၊ ဒီမွာ ရွင္းမလား တိုက္ပ်က္မွာရွင္းမလား”

“ဟိုပဲ သြားမယ္ေလ၊ ဒီမွာ ဆိုရင္ ဆြဲတဲ႔ သူေပၚလာေနဦးမယ္”

“အိုေကေလ၊ ဒီတခါေတာ့ ငါေရွ႕ကသြားမယ္၊ သတၱိရွိရင္လုိက္ခဲ႔ေပါ့ကြာ”

ရဲထက္ ျပန္အေျဖစကားကိုေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ရင္ဦး ေရွ႕ကေနခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားေတာ့ ရဲ ထက္လည္း ေနာက္ကေန လိုက္ ရေတာ့သည္။ ဦးတိုက္ေမာင္း ဆီသင္ရာမွာ ဘာမွမၾကာလွေသး၊ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီျပီး ကိုယ္ခံပညာ လိုက္စားခဲ႔သည့္ ရင္ဦး ကို လြယ္ လြယ္ႏွင့္ ရင္ ဆိုင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာ ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ား တေယာက္ အေနႏွင့္ ရဲထက္ဒါကို ေရွာင္လႊဲလို႔ မရပါ။ တိုက္ပ်က္ဆီ သြားရာလမ္း တေလွ်ာက္ တြင္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်ျပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုး တည္ျငိမ္ေအာင္ လုပ္သြားသည္။

ဦးတိုက္ေမာင္း၏ သင္ခန္းစာတစ္ အရ ရန္သူကိုေၾကာက္လို႔ မျဖစ္ပါ။ ျပီးရင္ သူ႔အေနအထား ကိုၾကည့္ျပီး ဗ်ဴ ဟာကို ေရြးခ်ယ္ရ မည္။ ခုအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ ရင္ဦးက အခ်ိန္မျဖဳန္းဘဲ ဒလၾကမ္း ၀င္တိုက္ခိုက္မည့္ သေဘာ ရွိသည္။ ဒါကိုေတာ့ အထဲေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္ကရ ေပ မည္။

ပုဆိုးကို ခပ္တိုတို ခိုင္ခိုင္ ျပင္၀တ္လိုက္ျပီး တိုက္ပ်က္အတြင္းသို႔ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ျဖင့္၀င္သြားခ်ိန္တြင္ ခါး ေထာက္ျပီး ရပ္ေစာင့္ ေနသည့္ ရင္ဦးက

“ၾကာလိုက္တာကြာ၊ ဘုရားစာ ရြတ္ခဲ႔ရဲ႔လား”

ရဲထက္ ဘာမွမေျဖဘဲ ရင္ဦး ကိုမမွိတ္မသုန္ၾကည့္ျပီး တည္ျငိမ္စြာေစာင့္ေန၏။

“လာေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ေၾကာက္ေနျပီလား”

“ငါက အားနြဲ႔တဲ႔ သူကို ကိုယ္ကစ ရန္မလုပ္ဘူး”

မ်က္ႏွာနည္းနည္း တင္းသြားေသာ္လည္း ရင္ဦး တျဖည္းျဖည္းျပံဳးလာသည္။

“ပါးစပ္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္တာ မိန္းမေတြအလုပ္ကြ ..ဟား ..ဟား”

ရဲထက္ကို ဂရုမထားသလို မခိုးမခန္႔ရယ္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ လွမ္းကန္လိုက္သည္။ ၀င္လာကထဲက သတိမ လြတ္ သည့္ အတြက္ ရဲထက္ေရွာင္လိုက္ႏိုင္သည္။ ေဘးကို ေရွာင္ ရင္း ထိုေျခေထာက္ကို ဖမ္း ဆြဲလိုက္ေသး ေသာ္လည္း ရင္ဦးျပန္ရုပ္တာ ျမန္လို႔ မမိလိုက္။ ေရွာင္ရံု သာမဟုတ္ဘဲ ေျခကိုျပန္ဆြဲဖို႔ လုပ္လိုက္သည့္ အတြက္ ရင္ဦးလဲ သတိထားသြားပံုရသည္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ျပီး ၀င္မလာ။ ရဲထက္ကို ပတ္ေခ်ာင္းရင္း ေျခကန္ခ်က္ တခ်က္၊ လက္သီး ႏွစ္ ခ်က္ ေလာက္ ႏွင့္ ေသြးတိုးစမ္းေသးေသာ္လည္း ရဲထက္ ေရွာင္ႏိုင္ခဲ႔သည္။

“ဘယ္ဆိုးလို႔တံုး၊ တိုးတက္လာတယ္”

စပ္ျဖီးျဖီး ႏွင့္ ရိလိုက္ျပီးေနာက္ ရုတ္တရက္ခုန္ကာ ရင္ဦး ဗိုက္ဆီသို႔ လွမ္းကန္လိုက္၏။ ရင္ဦး ေရွာင္လိုက္ႏိုင္ ေသာ္လည္း ထိုေျချပန္မက်မွီမွာပင္ ေနာက္ေျခတေခ်ာင္းက ရဲထက္ မ်က္ႏွာဆီ ၀ွီးကနဲ ၀င္လာ၏။ ဒီတခါေတာ့ ရုပ္ပ်က္ဆင္း ပ်က္ေရွာင္လိုက္ ႏိုင္သည့္တိုင္ ရင္ဦးေျခေစာင္းက ရဲထက္ နားရြက္ကို ပြတ္မိသြားသည္။ ထိုအ ခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ရင္ ဦး ရဲထက္ဖက္ကို ယိုင္က်လာ သည္။ ဘယ္ေျခညာေျခ ဆက္တိုက္ကန္ရင္း ဟန္ခ်က္ ပ်က္ သြားပုံရသည္။ ရသည့္ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မ ခံေတာ့ဘဲ ေဘးတိုက္အေနအထားမွာ ကိုယ္ကိုလွည့္ျပီး တံေတာင္ႏွင့္တြက္ပစ္လိုက္၏။

ရင္ဦး ကိုယ္ကို ယိမ္းလိုက္ေသးေသာ္လည္း သူ႔ဟန္ခ်က္ကို သူမႏိုင္၍ လံုး၀မလြတ္ေတာ့ ပုခံုး အစြန္ဆီသို႔ အရွိန္ ျပင္းစြာ သြားထိ သည္။ ရင္ဦးလည္း သတိေကာင္းလို႔ ရင္၀ကို တိုက္ရိုတ္မထိျခင္း ျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္သက္ သာခြင္႔ရသြားေသာ္လည္း ေျမ ျပင္ေပၚကို တေစာင္းလဲက်သြားသည္။ ေနာက္ကိုေျပးလိုက္ျပီး အားပါးတရ ကန္ ေက်ာက္ရန္ ျပင္လိုက္ျပီးမွ ရဲထက္ရပ္ၾကည့္ ေနလိုက္၏။

“ေဟ႕ေကာင္ ထေလ”

အေျပာမခံသည့္ ရင္ဦး ဒယိမ္းဒယိုင္ ႏွင့္ ထလာျပီး ရဲထက္ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ မ်က္လံုးေတြကလည္း ေဒါ သျဖင့္ ၀င္း ၀င္း ေတာက္ေန၏။ သူ၏ တိုက္ခိုက္မႈက ကိုယ္ခံပညာတတ္ကၽြမ္းသူတေယာက္ ႏွင့္ မတူဘဲ ဂမူး ရႈးထိုး ႏိုင္ လွသည္။ က်ားနာလို တရွိန္ထိုး၀င္လာခ်ိန္မွာ ရဲထက္က ေဘးမွာ အုတ္က်ိဳးပံုခံေန၍ ေနာက္ကို တ လွမ္း ဆုတ္လုိက္ ေသာ္ လည္း မလြတ္ဘဲ ရဲထက္ခါး ကို ရင္ဦး ဖမ္းဆုပ္မိသြားသည္။ ကိုယ္ကိုလွည့္ျပီး ေပါက္ခ်ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ႏွစ္ေယာက္ လံုး ေျမေပၚကိုလဲ ျပိဳက်သြားသည္။ ရင္ဦးက ေအာက္က ရဲထက္က အေပၚကျဖစ္သည္။

က်သည့္ အရွိန္ကလည္း ျပင္း၍ ရင္ဦးတြန္႔ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ရင္ဦးကို ေအာက္ကေန နည္းမ်ိဳးစံု ျဖင့္တိုက္ခိုက္ တြန္းဖယ္ရန္ လုပ္ေသာ္လည္း ခြန္အားသာျပီး ခုခ်ိန္အထိ အထိအခိုက္ ကင္းစင္ေနေသးသည့္ ရဲထက္ကို သူ မတြန္းလွန္ႏိုင္ပါ။ ေျမျပင္မွာ ျပား ကပ္ သြားေအာင္ ရဲထက္က ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္သြား၏။

“မင္း မွတ္ျပီလားရင္ဦး၊ ငါက ေယာက္်ားကြ၊ မင္းလို မဟုတ္ဘူး”

ဘာမွမေျပာဘဲ ရဲထက္ကို အံတင္းတင္းၾကိတ္ျပီး ၾကည့္ေနသည္။ လူခ်င္းကပ္မိခ်ိန္တြင္ ရင္ဦး ဆီက အရက္နံ႔ကို ရလိုက္သည္။

“မင္းအရက္ မူးေနလားရင္ဦး”

အရက္ေၾကာင့္ အလြယ္တကူ အႏိုင္ရလိုက္ ျခင္းဟု ရဲထက္ထင္မိသည္။

“ေဟ႕ ေကာင္ ..ဖယ္”

“ဘာလို႔ ဖယ္ရမွာလဲကြာ ေယာက္်ားခ်င္းပဲ ...ဟား ..ဟား”

အခုအခ်ိန္မွာ ရင္ဦးကို အႏိုင္ရဖို႔ သူ႔ကို ထိုးဖို႔ ရိုတ္ဖို႔မလိုပါ။ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည့္ အ ၾကံေကာင္း တခု ေၾကာင့္ ရဲထက္ သေဘာက်စြာျပံဳးလိုက္မိျပီး ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ ေဖၚလိုက္သည္။ ရုတ္တရက္ သူ၏ပါးကို နမ္းလိုက္သည့္အခါ ရင္ဦး မ်က္ႏွာရဲတြတ္သြား သည္။ အရက္နံ႔ အနည္းငယ္ရေသာ္လည္း ရင္ဦး၏ ပါးျပင္က ျဖဴ စင္ႏုေထြးေနသည္။ ရဲ ထက္ အနမ္းက ပါးကို ရိုတ္လိုက္တာထက္ဆိုးသည္။ ရင္ဦး လူးလြန္႔ျပီးထဖို႔ ၾကိဳးစား ေသာ္ လည္း ရဲထက္က မိမိရရ စီးမိထား၍ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္။

“မင္း ..မင္း ..ယုတ္မာတယ္”

ဒီေလာက္စကားေလးကိုပင္ ရင္ဦး ခက္ခဲပင္ပန္းစြာေျပာေနရသည္။ သူေတာ္ေတာ္ေလးကို မခံခ်ိမခံ သာ ျဖစ္ ေနသည္။

“ယုတ္မာတာ မဟုတ္ပါဘူး ရင္ဦးရာ၊ ငါကမင္း ကိုခ်စ္လို႔ပါကြ၊ ဟားဟား”

ေနာက္ထပ္ပါးတဖက္ကိုပါ နမ္းပစ္လိုက္သည့္ အခါရင္ဦးတကိုယ္လံုးတုန္ရီလာသည္။ ရဲ ထက္ကို ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြထဲ တြင္ ေဒါသေရာင္မရွိေတာ့ဘဲ စိုးရြံ႕ျခင္း၊ အားငယ္ ျခင္းေတြ အထင္းသားေပၚလာ၏။ ရင္ဦးကို အ ႏိုင္ရ လိုက္ျပီမွန္း သိလိုက္ျပီး သည့္ ေနာက္ တြင္ ရဲထက္စိတ္ထဲ၌ ေက်နပ္ျခင္း ႏွင့္ အတူ သူစိတ္ရွိလက္ရွိ တက္ ဖိ ထားသည့္ ရင္ဦး ကိုယ္လံုး၏ ေႏြးေထြး ႏူးညံ့မႈကို စတင္ျပီးသတိထားလိုက္မိသည္။

ရင္ဦး၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရဲထက္လက္ႏွစ္ဖက္က ဖိထားသည္။ ရင္ဦး ေျခေထာက္ေတြကို ရဲထက္ ေျခေထာက္ ေတြက ခ်ဳပ္ထား သည္။ ထိုအခါ ရဲထက္၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ႏွင့္ရင္ဦး ၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကလည္း ထိထိမိမိ ကပ္ေန၏။ အိမ္ကေန ခနဆိုျပီး ထြက္လာသည့္ရဲ ထက္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမပါပါ။

ထိုအခ်ိန္မွာ ရင္ဦးက လူးလြန္႔ျပီးထဖို႔ၾကိဳးစားသည္။ ရဲထက္ကလည္း အလြတ္မေပးဘဲ အတင္း ဖိကပ္ထားသည့္ အခါ သူတို႔၏ အဓိက ေနရာခ်င္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ပြတ္တိုက္မိၾကျပီး ေနာက္ ရင္ဦးခႏၶာကိုယ္၏ နႈးညံ့မႈကို ေတာင့္ခံမ ထား ႏိုင္သည့္ ရဲထက္၏ ဖြားဖက္ေတာ္က ခ်က္ခ်င္း တင္းမာျပီးေထာင္ထလာ၏။ ဒါကို လူခ်င္းထိေနသည့္ ရင္ဦး လည္း သိသည္။

“ရဲထက္ .. မင္း ...မင္း ..”

ပါးစပ္က အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ေျပာေနသည့္ ရင္ဦး မ်က္လံုးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြေ၀႔ ေန သလိုလို ရဲထက္ ျမင္သည္။ သူ႔ရင္လည္း တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္လာ၏။ အာေခါင္ေတြေျခာက္လာ သည္။ လက္ေတြတုန္ရီလာသည္။ စိတ္လြတ္သြားျပီး ရင္ဦးကို ေနာက္တခါ ထပ္ နမ္းလိုက္ မိျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းဖို႔ ၾကိဳးစားမိသည့္ အခါ ရင္ဦးက ေခါင္းကို ဘယ္ညာယိမ္း ျပီးေရွာင္သည့္ အတြက္ အ ရက္နံ႔သင္းေနသည့္ ရင္ဦး၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ေတြကို မိသည့္ အခါ မိသည္။ လြတ္သည့္အခါလြတ္သည္။ လြတ္သြားသည့္ အခါမ်ား တြင္ ရဲထက္ ပိုျပီး မခ်င့္ မရဲျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ကိုခ်ဳပ္ထားတာကို လႊတ္ျပီး မ်က္ႏွာကို ညွပ္ကိုင္ကာ မိမိရရစုပ္နမ္း ပစ္ လိုက္ ၏။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ၾကမ္းတမ္းစြာ နမ္းမိျခင္း ျဖစ္သည္။

ရင္ဦးက လက္ေတြလြတ္သြားသည္ ႏွင့္ သူအစြမ္းရွိသေလာက္ တိုက္ခိုက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕လက္ေတြက ခြန္အား မဲ႔ေန၏။ သူရဲမရဲ စီးေနေသာ ရဲထက္ကို ထိခိုက္နာက်င္ ေအာင္မလုပ္ ႏိုင္ပါ။ ေနာက္ေတာ့ရဲထက္ ကိုယ္ တိုင္လည္း သူဘာလုပ္လို႔ လုပ္ေန မိသည္ကို ေကာင္းေကာင္း မသိေတာ့ပါ။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ရွိတာက အရွိန္တျငီး ျငီးေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ဆႏၵ တခုကိုျဖည့္ ဆည္းႏိုင္ ဖို႔သာျဖစ္သည္။ ဒီဆႏၵ ကိုျဖည့္ဖို႔ အတြက္ သူ႕လက္ခုပ္ ထဲက ေရလိုျဖစ္ေနသည့္ ရင္ဦး ရွိေနသည္။ ကိုယ္ကို အနည္း ငယ္ၾကြ လိုက္ျပီး ရင္ဦး၏ ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို စမ္း ၍ ဆြဲလိုက္သည္။

“ဘာ …ဘာ …လုပ္တာလဲ ရဲထက္”

ရင္ဦး၀တ္ထားသည့္ ကြာတားေသာင္းဘီ ဇစ္က အလြယ္တကူပင္ ျပဳတ္ထြက္သြား၏။ ထိပ္က ၾကယ္သီးကေတာ့ အားစိုက္ဆြဲ လိုက္ သည္ႏွင့္ ျပဳတ္ထြက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခါးေနရာကေန အတြင္းခံေဘာင္းဘီႏွင့္ပါ ေရာ လံုးကာေအာက္ကို ေလွ်ာခ်လိုက္ျပီး သည္ ႏွင့္ ရင္ဦး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရင္ဘတ္ႏွင့္ တြန္းကပ္လိုက္ရာ တြင္ ဘြားကနဲ ေပၚလာသည့္ မထူမပါး အမဲေရာင္ အေမႊးေတြ ၀ိုင္းရံထားသည့္ ခပ္မို႔မို႔ အရာက ရင္ဦးဘယ္ေလာက္ပင္ ေယာက္်ားေလး ျဖစ္ခ်င္ပါေစ ျဖစ္လို႔ မရႏိုင္ေၾကာင္းကို တိတိ လင္း လင္းေဖၚျပေနသည္။

ရင္ဦး၏ မိန္းမသားသဘာ၀ အရင္းအျမစ္ေနရာကို ျမင္လိုက္ရျပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ရဲ ထက္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ လံုခ်ည္ကိုလွန္ကာ တဆတ္ဆတ္ ႏွင့္ အစြမ္းကုန္ တင္းမာေနသည့္ ဖြားဖက္ေတာ္ကို အ၀ တြင္ေတ႔ျပီး ဖိခ်လိုက္သည္။ ရဲထက္ ခ်ဳပ္ကိုင္ ထား သည့္ ရင္ဦး၏ ဒူးႏွစ္ဖက္ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားသည္။

ရဲထက္ ၀င္ရမည့္တြင္းက က်ပ္လြန္းသည္။ အေတာ္အသင့္အားစိုက္လို႔ ဖိလိုက္တာေတာင္ မွ ေခါင္းျမဳပ္ရံုေလး ၀င္သည္။ ေနာက္ တခ်က္ အားစိုက္ျပီးဖိလိုက္မွ တဗ်စ္ဗ်စ္ အသံေတြ ျမည္ျပီး တ၀က္ေလာက္၀င္သြားသည္။

မမေစာကလ်ာလိႈင္ႏွင့္ လည္းဘာမွမဆိုင္၊ ရဲထက္ ၾကံဳဖူးသည့္ မိန္းမေတြ ႏွင့္လည္းဘာမွ မဆိုင္။ ရင္ဦး၏ အ ပ်ိဳ စင္ဆန္မႈက ရဲထက္ရင္ကို သြက္သြက္ရမ္းသြားေစသည္။ ေပါင္ႏွစ္ ေခ်ာင္းက စိျပီး ဗိုက္မွာကပ္ေနသည့္ အေန အထားျဖင့္ အဆံုးထိေအာင္ သြင္းဖို႔ လြယ္မည္ မဟုတ္။ ရဲထက္ သြက္လက္စြာပင္ ရင္ဦးေျခေထာက္ေတြကို ခ်ဳပ္ ေႏွာင္ထားသည့္ ေဘာင္း ဘီႏွစ္ထည္ကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေပါင္ေတြကားထြက္သြားမွ အျပင္ကို တလက္မ ေလာက္ျပန္ဆြဲထုတ္ျပီး အားႏွင့္ ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ တခါထဲ အဆံုအထိနစ္ ၀င္သြားသလို ရင္ဦး မ်က္ႏွာ လည္း ရံႈ႕မဲ႔ ျပီးလည္ထြက္သြား၏။

ဒီလို အရသာမ်ိဳး ရဲထက္ တခါမွမရဖူးပါ။ အတြင္းထဲက တင္းက်ပ္မႈက ရဲထက္၏ အာရံုေၾကာေတြကို အရသာ ရွိစြာ ႏိႈးဆြ၏။ ရင္ဦးကိုယ္ေပၚသို႔ ကိုယ္ကိုညႊတ္ခ်လိုက္ရင္း တခ်က္ျပီး တခ်က္မွန္မွန္ၾကီးလုပ္ေနမိေတာ့သည္။ ရင္ဦး ပါးကိုနမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ရင္ဦးဆီက အရက္နံ႕ကိုလည္း ရဲထက္ မသိေတာ့။ ရဲရဲနီသည့္ မ်က္ႏွာ၊ မ်က္ရည္၀ိုင္းေနသည့္ မ်က္လံုးတို႔ ျဖင္႔ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ရင္း ရင္ဦး ရဲထက္၏ အ နမ္းေတြကို ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းျပီး ေရွာင္သည္။ ရဲထက္က အခုန တုန္း က လို မ်က္ ႏွာကိုခ်ဳပ္ျပီးနမ္းလွ်င္ လက္ႏွင့္ ရဲထက္ဆံပင္ကိုဆြဲ၏။ နားရြက္ကိုဆြဲ၏။ ပုခံုးကို ထုရိုတ္၏။ ရဲထက္ကေတာ့ ဒါေတြကို ပန္းႏွင့္ေပါက္ သလိုသာ သေဘာထားသည္။ ထိသည္ ဟုပင္ မသိပါ။

ရဲထက္က ဦးတိုက္ေမာင္း ကို မမွီေသာ္လည္း သူ႕ အတိုင္းအတာႏွင့္ သူစံခ်ိန္မွီ ထြားက်ိဳင္းသူ ျဖစ္ရာ အေတြ႕ အၾကံဳ မရွိသူ အရိုင္း သက္သက္ ျဖစ္ေသာ ရင္ဦး အတြက္ ရဲထက္၏ ေဆာင့္သြင္းခ်က္တိုင္း တြင္ တကိုယ္လံုး တဆတ္တုန္ေန၏။ ရင္ဦး အလြန္နာက်င္ မွာ မလြဲေပ။ သို႕ေသာ္လည္း ႏႈတ္က အသံတစက္မွ မထြက္ဘဲ အံကို သာတင္းတင္း ခဲထား၏။

ရဲထက္ မိန္းမဆိုတာ ႏွင့္ ကင္းျပတ္ေနခဲ႔တာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ ဒီလိုၾကာခဲ႔ ျပီးမွ ၾကံဳခြင့္ရ လိုက္သည့္ ရင္ဦး ဆီက ရ သည့္ အေတြ႔အထိက ေကာင္းလြန္းရာ တင္းထားလို႔ ဘယ္လိုမွမရဘဲ ခနေလး ႏွင့္ တခ်ီျပီးသြားသည္။ ျပီးသာျပီး သည္ ဖြား ဖက္ေတာ္ ကလည္း တင္းမာ မႈကို ေယာင္ေယာင္ေလးသာ ေလွ်ာ့ခ် ေပးသျဖင့္ ျပီးသည့္တိုင္ေအာင္ မ ရပ္နား ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ဆက္၍ လုပ္သည့္ အခါ ခန အတြင္း မွာ ပင္ နဂိုအေန အတိုင္းျပန္လည္မာေက်ာလာ၏။

ရင္ဦးဘယ္ေလာက္ပင္ စိတ္ကိုတင္း၍ ျငင္းဆန္ပါေစ အခ်ိန္တန္သည့္အခါ သဘာ၀တရား က သူ႔ ကိုယ္တြင္း မွာ အရည္ေတြ ကို ထုတ္ေပးလိုက္၍ ရဲထက္ ပိုျပီးလႈပ္ရွာလို႔ ေကာင္းလာသည္။ ခပ္သြက္သြက္ လည္းလုပ္ႏိုင္ လာ သည္။ ရင္ဦးကေတာ့ မ်က္စိကို မွိတ္ျပီး ရဲထက္ပုခံုးကို လက္သီးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ထုေန၏။ ၾကာေတာ့လည္းရင္ ဦးေမာသြားသည္။ ရဲထက္လည္း ေမာပါသည္။ ပထမတခ်ီ ျမန္ျမန္ျပီး ထားသည့္အတြက္ ေနာက္တခ်ီမွာ စိတ္ကို ထိန္းရင္း အေမာလည္းသက္သာေအာင္ ခပ္မွန္မွန္ေလး လုပ္ေန သည့္ၾကားမွ ပင္ ခ်ဳပ္ထိန္းမရေတာ့ဘဲ ျပီးသြား သည္။ ႏွစ္ခ်ီ ဆက္လိုက္ရသည့္ အတြက္ ဖြားဖက္ေတာ္ လည္း အခုနလို ပန္းပန္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေပ်ာ့က် သြား သည္။

ရဲထက္ ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္ရင္း ရင္ဦး မ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လံုးေတြကိုမ်က္ခြံေတြ ရံႈတြေန သည္ ထိေအာင္ တင္း တင္းမွိတ္ထားသည္ကို ေတြရသည္။ ေထာင့္နားတြင္ မ်က္ရည္စေလး တခ်ိဳ႕ေတြ႔သည္။ ရဲထက္ ၾကည့္ေနရင္း ပင္ မ်က္ရည္ေတြက မ်ားလာသည္။ ျပီးေတာ့ ဆက္တိုက္ဆိုသလို စီးက်လာေသာ္လည္း ရင္ ဦး မ်က္လံုးကိုေတာ့ မဖြင့္ပါ။ ထိုမ်က္ရည္ေတြက ရဲထက္ကို လႈပ္ႏိႈးလိုက္သလို ျဖစ္သြားျပီးေနာက္ ရင္ဦး ကိုရဲထက္ အရမ္းအားနာမိ သနားမိေတာ့သည္။

“ရင္ဦး၊ ရင္ဦး ၊ ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ၊ ငါစိတ္ရိုင္း၀င္သြားမိတယ္”

ရဲထက္ ရင္ဦးေျခရင္းတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ၏ ေရွ႔တည့္တည့္မွ ရင္ဦး၏ ျဖဴျဖဴ ေဖြးေဖြး ကိုယ္ ေအာက္ပိုင္း က အခုေတာ့ သူ႔အတြက္ ရမၼက္ထစရာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ထိုေနရာေတြကို မၾကည့္ရဲသလိုပင္ ျဖစ္ ေနရသည္။

“ရင္ဦး ထပါဦး၊ မင္းငါ့ကို ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ၾကိဳက္တာလုပ္၊ သတ္ခ်င္ရင္လည္းသတ္၊ မင္းစိတ္ၾကိဳတ္လုပ္ပါ။ ငါမွား ပါတယ္၊ ငါ့အမွား အတြက္ မင္းလုပ္သမွ် ငါခံပါ့မယ္”

တတြတ္တြတ္ ေတာင္းပန္ေနသည့္ အသံကို မၾကားသလိုပင္ ရင္ဦးတုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ပါ။ ရဲ ထက္က သူ႔ ေျခသ လံုးကို ကိုင္လႈပ္ျပီး

“ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္မလႊတ္ပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းလုပ္ခ်င္သလိုသာလုပ္လိုက္ပါ”

“ငါ့ကို မထိပါနဲ႔”

မ်က္လံုးဖြင့္ မၾကည့္ဘဲေျပာလိုက္သည္။

“မထိပါဘူးကြာ၊ ငါ ...ငါ ...တကယ္ကိုမွားတာပါ”

“မင္းထြက္သြားရင္ ေကာင္းမယ္ရဲထက္”

“ရင္ဦး”

“မင္းဆီက အသံ ဘာမွမၾကားခ်င္ဘူး၊ မင္းအခုထြက္သြားပါ၊ ေလာေလာဆယ္ ငါဒါပဲ ေျပာခ်င္တယ္”

ရင္ဦးအသံက စိတ္ဆိုးတာထက္ စိတ္ထိခိုက္သည့္ဖက္ပိုမ်ားေနသည္။

“ရင္ဦး”

“သြားလို႔ ငါေျပာေနတယ္ေလ”

“ေအးပါ၊ သြားပါ႔မယ္၊ မင္းအေပၚ ငါအမွားေၾကြးတင္သြားျပီ၊ မင္းၾကိဳက္တဲ႔ ပံုစံနဲ႔ ငါဆပ္မယ္၊ မင္း လက္နဲ႔ ငါ့ကို မသတ္ခ်င္ရင္လည္း မင္္းဆႏၵရွိရင္ ငါ့ကိုငါ သတ္ေသေပးမယ္”

“သြားကြာ”

ထြက္မသြားခင္ ရင္ဦးကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ မ်က္ရည္မက်ေတာ့ေသာ္လည္း မ်က္စိမွိတ္ ျပီး မလႈပ္မယွက္ ျငိမ္ ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ရင္ဦးကို ထားခဲ႔ျပီးထြက္လာရသည့္ ရဲထက္ ေျဖလွမ္းေတြက ေလးလံေနသည္။ တိုက္ပ်က္ၾကီး ေရွ႕က လမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္ခဲ႔ျပီး ေနာက္ ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ေလာက္မွာ ရွိသည့္ ကုကၠိဳပင္ အကြယ္မွာ ၀င္ရပ္ လိုက္ျပီး ရင္ဦး ထြက္ အလာကိုေစာင့္ေနမိသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္ တိုင္ရင္ဦးထြက္ မလာပါ။ ရင္ဦး အရမ္းကို စိတ္ထိခိုက္ခံစားသြားရေလျပီ။

ရင္ဦးထြက္ မလာမခ်င္းေစာင့္ၾကည့္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာေစာင့္ရင္း သူ၏ လုပ္ရပ္သည္ လူရမ္းကားလုပ္ရပ္၊ ယုတ္မာသည့္ မုဒိန္းေကာင္ ၏ လုပ္ရပ္မ်ိဳးဟုေတြးရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ဆုပ္မိသည္။ တဒဂၤ အေတြး ႏွင့္ ခံစားမႈကို မခ်ဳပ္ထိန္း ႏိုင္ခဲ႔ ျခင္း အတြက္ လည္း ကိုယ့္ လုပ္ရပ္ ကိုယ္ျပန္ကာရြံမုန္းမိ၏။ အခုအခ်ိန္ က်မွေတာ့ ဒီအျပစ္ကို ရင္ဦးေက်နပ္ ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ေသေပးပါ ဆိုလည္း ေသလိုက္ရံုရွိသည္ဟု စိတ္ကို ျပင္ဆင္ထားရံု သာရွိပါ ေတာ့သည္။

တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ေစာင့္သည့္ တိုင္ရင္ဦးထြက္ မလာသည့္အခါ အခုန က ပူထူ ျပီး မေတြးမိသည့္ အ ခ်က္ တခုကို သြားေတြး မိသည္။ ရင္ဦး ရွက္စိတ္ နာက်ည္းစိတ္ျဖင့္ သူ႕ကိုသူ စီရင္ခဲ႔ေသာ္ဟု ေတြးလိုက္မိ သည္ ႏွင့္ တိုက္ပ်က္ၾကီးဆီ တဟုန္ ထိုးေျပးမိေတာ့ ၏။ သို႔ေသာ္ အထဲမွာ ရင္ဦးကို အစအနေတာင္ မေတြ႕ရပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရင္း လဲက်သြားသည့္ ရင္ဦး ကို အႏိုင္အထက္ျပဳ ခဲ႔မိျခင္း အတြက္ ရဲထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ လိုမွ ခြင့္ မလႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ စဥ္းစားေလေလ ပိုျပီး ထိတ္လန္႔ကာ ရင္ဦးအတြက္ စိုးရိမ္စရာ ျဖစ္ေလ ေလပင္။ ရင္ဦးက ရင္ဦးေမ ဆိုသည့္ မိန္းကေလး စင္စစ္ ျဖစ္ေသာ္ လည္း သူ႔စိတ္က မိန္းကေလး စိတ္မဟုတ္ ပါ။ ေယာက္်ားတေယာက္၏ အဓမၼျပဳ က်င့္ျခင္း ကိုခံရသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္သည္ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကြဲ မည္ မွန္ေသာ္လည္း ရင္ဦး အတြက္ကေတာ့ ထိုထက္ႏွစ္ဆ ခံစားရမွာေသခ်ာသည္။ ေယာက္်ား တေယာက္ ပမာ ေနသူကို အရင္းကေန ရိုတ္ခ်ိဳး ျဖိဳလွဲခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြား၍ ရင္ဦး သာမန္ မိန္းကေလး တေယာက္ ထက္ ပိုျပီး စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္ မႈကို ခံစားရမွာ မလြဲေပ။

ရဲထက္ တညလံုး အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ပါ။ ခံျပင္းစြာ အရံႈးေပးသြားရသည့္ ရင္ဦး မ်က္ႏွာကိုသာ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ ေယာင္ေန၏။ ရင္ဦး ကသာ သက္ဆိုင္ရာသို႔ တုိင္ၾကားအမႈ ဖြင့္ ခဲ႔သည္ ရွိေသာ္ ရဲထက္ အမွန္ကို၀န္ခံျပီး ေထာင္ ထဲ သို႔ ရင္ေကာ့ျပီး ၀င္သြားရဲပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ရင္ဦးက အရွက္အကြဲခံ ျပီး၊ သူ၏ ေယာက္်ားရွာ ဘ၀ ကို အထိ ခိုက္ခံျပီး တိုင္မည့္ေတာမည့္ သူမ်ိဳးမဟုတ္တာကို လည္း သိေနျပန္ရာ ရဲထက္ ပိုျပီး အေနခက္ရသည္။

မနက္ မိုးလင္းတာႏွင့္ ရင္ဦး ကို ရွာျပီးေတာင္းပန္ဖို႔ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ႔သည္။ ရင္ဦး တို႔ လမ္းထဲ ေရာက္ေသာ္ လည္း အိမ္ထဲသို႔ မ၀င္ရဲ၍ နီးသည့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထိုင္ျပီး ရင္ဦး အျပင္ထြက္အလာကို ေစာင့္ေသာ္ လည္း ေန႔ခင္း ဆယ့္တစ္နာရီ ေလာက္ အထိ အရိပ္အေယာင္ မျမင္ရပါ။ လမ္း က ႏွစ္ဖက္ ထြက္လို႔ ရသည့္ အတြက္ ရဲထက္ မျမင္သည့္ ဖက္က ထြက္သြား ခ်င္လည္း သြားႏိုင္ရာ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ေလာက္ ဆိုရင္ ရင္ဦး ရွိတတ္သည့္ ေႏြးေႏြး တက္ေနေသာ ကိုရီးယား သင္တန္းဖက္သို႔လာခဲ႔ သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဒီေန႕ သင္ တန္း ပိတ္သည္ ဟုသိရသည္။

ရင္ဦး အေျခအေန ကို အန္တီခင့္ ဆီမွာ အစ္ေအာက္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမည္ဟု အၾကံရျပီး ေစ်းထဲလိုက္သြား ေသာ္လည္း အန္တီ ခင္က ဒီေန႔ ဆိုင္ကို မလာပါ။

“မမခင္ ကို ဘာေျပာေပးရမလဲ ေမာင္ေလး”

“လမ္းၾကံဳလို႔ ၀င္တာပါ၊ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”

ဆိုင္ေစာင့္ ေပးေနသည့္ အမၾကီးကလည္း ရင္ဦးတို႔ အိမ္သားမဟုတ္၍ ဘာမွသိမွာ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲထက္ စိတ္ပ်က္ လက္ ပ်က္ ႏွင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ႔သည္။ တေန႔လံုး ေလွ်ာက္သြားေနလို႔ ေျခေထာက္ေတြ လည္း ေညာင္းခ်ိ ေန ေပျပီ။ ညေနခင္း ဆိုရင္ေတာ့ စက္ဘီးႏွင့္ ထြက္ရမည္ဟု စိတ္ကူးကာ ခါတိုင္း မစီးဘဲ ပစ္ထားသည့္ အိမ္က စက္ဘီး ကိုေအာက္ခ်ထားလိုက္သည္။ အိမ္က လူေတြကေတာ့ ရဲထက္ အျပဳ အမူေတြကို သိပ္ျပီးထူးျခားသည္ မထင္ၾကပါ။ ရဲထက္ကလည္း အရင္ထဲက သိပ္ အိမ္ကပ္လွသည္ မဟုတ္။

ညေန ဖက္က်ေတာ့ ဦးတိုက္ ေမာင္းဆီ လက္ေ၀ွ႕ က်င့္ ဖို႔ေတာင္ မသြားဘဲ ရင္ဦး ရွိႏိုင္မည္ ထင္သည့္ေနရာ ေတြ ေလွ်ာက္သြားေန မိ၏။ လဘက္ရည္ဆိုင္၊ ဂိမ္းဆိုင္ မွအစ စိတ္ညစ္ညစ္ ႏွင့္ အရက္ေသာက္မလားဟု အရက္ ဆိုင္ေတြပါ လိုက္ရွာ ရင္း အိမ္ကုိ ည ရွစ္နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ တေန ကုန္ပင္ပန္း ထားလို႔႔ ညက် ေတာ့ အိပ္လို႔ ေပ်ာ္သြားေသာ္လည္း အိပ္မက္ ဆိုးေတြ မက္ျပီး ျပန္လန္႔လန္႔ ႏိုး၏။

အိပ္မက္ေတြ ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပင္ တခုတြင္ ရင္ဦးက ရဲထက္၏ ငယ္ပါကို ဒါးၾကီး နွင့္ ခုတ္ျဖတ္၏။ ေနာက္တခု မွာေတာ့ ရင္ဦးက တရားရံုးမွာ သူ႕ကို မတရားျပဳက်င့္သည့္ေလ်ာ္ေၾကးအေန ႏွင့္ ရဲထက္၏ အဂၤ ါ ကို သူ ေယာက္်ား ဘ၀ ေျပာင္းဖို႔ အတြက္ ရလိုေၾကာင္း ေျပာသည္။ တရားသူၾကီး က လည္း ေပးေစဟု အမိန္႕ခ် သည္။ ရဲထက္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုလက္ျဖင့္ အုပ္ျပီး မေပးဘူး၊ မေပးဘူး ဟု ေအာ္ရင္း အလန္႔တၾကား ႏိုးလာရသည္။

ေနာက္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ အိပ္ယာထ ေနာက္က်သြားသည္ ႏွင့္ ရင္ဦး တို႔ အိမ္ဖက္ မသြားေတာ့ဘဲ ကိုရီးယား သင္တန္း ဖက္သို႔ တန္းလာခဲ႔သည္။ သင္တန္းလႊတ္ခ်ိန္ က်ရင္ေတာ့ ေႏြးေႏြး ကိုၾကိဳ ဖို႔ ရင္ဦး မလြဲ မေသြလာ လိမ္႔မည္ဟု တြက္မိသည္။ ေႏြးေႏြး ေရွ႕မွာေတာ့ ေျပာလို႔ မေကာင္းေပ။ တေနရာရာ မွာ စကားေျပာခ်င္သည့္ အေၾကာင္း ရင္ဦးကို ေျပာရမည္။ ခါတိုင္း ေႏြးေႏြး ႏွင့္ စကားေျပာခ်င္သူက ရင္ဦး ႏွင့္ ေျပာခ်င္သည္ ဆိုရင္ ေႏြးေႏြး အံ႔ၾသလိမ္႔မည္ ထင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း သင္တန္းလႊတ္သည္ အထိ ရင္ဦး လံုး၀ ေရာက္မလာပါ။ အတန္းျပီး လို႔ ေႏြးေႏြး ထြက္လာသည့္ အခါ ရဲထက္ ကုိေတြ႕ေတာ့ အံ့ၾသေန၏။ လည္ဟိုက္ ကိုယ္ၾကပ္လက္ျပတ္ အစိမ္းႏုေရာင္ ႏွင့္ ေနာက္ကြဲစကပ္ အရွည္ အနက္ေရာင္ ၀တ္ထား သည့္ ေႏြးေႏြး ရဲထက္နားသို႕ သြက္လက္စြာ ေရာက္လာသည္။

“ရဲထက္ … ဘယ္ကို လာတာလဲ”

“ဟို … ဟိုဒင္းေလ”

မ်က္နွာပန္းႏုေရာင္ေလးႏွင့္ ေႏြးေႏြးျပံဳးေနသည္။

“သိပါတယ္၊ ရင္ဦး ဒီေန႕ မလာႏိုင္မွန္း သိလို႔ လာတာမဟုတ္လား”

“ရင္ဦး က ဘာလို႔ မလာတာလဲ”

“သိရက္သားနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနျပန္ပါျပီ။”

လူခ်င္း ထိလုမတတ္ ကပ္ေနသည့္ ေႏြးေႏြး ဆီက ေရေမႊးနံ႔ သင္းသင္းေလးကိုရႈရင္း ခါတိုင္းလိုေႏြးေႏြး၏ အလွ အပေတြကို ၾကည့္ရႈ႕ ခံစား ဖို႔ ရဲထက္ေမ႔ ေလ်ာ့ေနသည္။

“ဘာလုပ္ေနတာလဲ”

ေႏြးေႏြး စိတ္မရွည္သလို ေျပာလိုက္မွ ရဲထက္ စက္ဘီးကိုတြန္းျပီး ေႏြးေႏြး ေဘးမွာ ယွုဥ္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။ သူ မ ကေတာ့ ရင္ဦး မရွိခိုက္ တမင္လာသည္ဟု ထင္ေပမည္။

“ရင္ဦး မလာတာ ရဲထက္ ဘယ္လိုသိလဲ”

“တကယ္ မသိတာ”

“ဒါဆို ဘာလို႔လာတာလဲ”

ရင္ဦး ကိုေတြ႔ဖို႔ ဆိုတာေျပာလို႔ မျဖစ္ပါ။

“မသိဘူးေလ၊ လာခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔”

“ရဲထက္က ရယ္ရတယ္၊ သူမ်ားေတြေတာ့ ဘယ္လိုထင္မလဲ မသိဘူး၊ ရင္ဦးလဲမလာေရာ ရဲထက္နဲ႔ ျပန္တယ္ လို႔”

ခ်ိဳၾကည္ေသာ အသံ၊ ရႊန္းလဲ႔သည့္ မ်က္၀န္းတို႔၏ ဆိုလိုရင္းေတြကိုရဲထက္ နားလည္ပါသည္။ ဟိုတေန႕ကသာ အဓမၼမႈ တခုကို မလြန္ က်ဴးမိပါလွ်င္ ဒီေန႔ အခြင့္ အေရးကို ရဲထက္ အပိုင္အသံုးခ်မိမွာေသခ်ာသည္။ ခုေတာ့ ရင္ ဦး မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္ရင္း ရဲထက္ မအီမလည္ ခံစားေနရသည္။ ရင္ဦး ကိုလည္း မတရားၾကံ၊ ရင္ဦးက သူ၏ ရည္းစား လို႔ သတ္မွတ္ထားသည့္ မိန္းကေလး ကိုလည္း ရဲထက္က အခြင္႔ အေရးယူျပန္သည္ ဆိုလွ်င္ ဘယ္လို မွ မျဖစ္သင့္ပါ။

“ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင္ဦး ထူးထူး ျခားျခား ဒီေန႔ မလာလို႔”

“ဟယ္ …ရဲထက္ တကယ္ မသိတာ”

“ရင္ဦး ဘာျဖစ္လို႔ တုန္း”

“ေႏြးေတာင္ ညမွ သိလို႔ ေမေမ႔ ကိုေခၚျပီး သြားေမးရေသးတယ္”

ရဲထက္ ရင္ထဲ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲသြားသည္။ ရင္ဦး ရူးရူးမိုက္မိုက္ ႏွင့္ တခုခု မဟုတ္မဟပ္ၾကံလိုက္မွာ စိုးရိမ္မိ၏။

“ဘာ …ဘာ ..ျဖစ္လို႔လဲဟင္”

“သူကေတာ့ ေခ်ာ္လဲတယ္ေျပာတာပဲ၊ ပုခံုးက အဆစ္လြဲတယ္၊ ခါးက ဘာျဖစ္တယ္ဆိုလား၊ ေျခေထာက္ကိုလဲ ေဆးစည္း ထားရ တယ္၊ ေႏြးကေတာင္ ရဲထက္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္ျပန္ျပီလားလို႔ ေမးမိေသးတယ္”

“ေတာ္ ..ေတာ္ ထိသြားတာေပါ့”

“လမ္းေတာင္ မေလွ်ာက္ ႏိုင္လို႔ ဆိုက္ကားနဲ႔ ျပန္လာတာတဲ႔၊ အိမ္ထဲလဲ ေရာက္ေကာပံုလဲတာပဲ၊ ေႏြးထင္တာ ေတာ့ ရန္ျဖစ္တယ္ ထင္တာပဲ၊ ရဲထက္ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႕ ျပလိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္”

“ဟာ”

ရဲထက္ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ရင္ဦး ဟိုတေန႕က ဘယ္လို ျပန္သြားသည္ ဆိုတာကို ေတာ့ မွန္းဆလို႔ ရသြား သည္။ လယ္ကြင္းစပ္က ပတ္ထြက္သြားတာျဖစ္မည္။ ျပိဳေနေသာ တိုက္ပ်က္ၾကီး၏ တျခားဖက္ မ်က္ႏွာစာတြင္ ထြက္ေပါက္တခုရွိခ်င္ ရွိေနႏိုင္သည္။ ရဲထက္ လမ္းမွာ ေစာင့္ေနႏိုင္ေၾကာင္း ရင္ဦး တြတ္ဆမိပံု ရ၏။ လယ္ကြင္း ဖက္ကေန ပတ္သြားလိုက္လွ်င္ တျခား ရပ္ကြက္ တခုသို႔ ျပန္ေရာက္မည္ ျဖစ္ျပီး ဆိုက္ကား ဂိတ္ လည္း ရွိပါသည္။

“ရဲထက္”

“ဟင္”

“ယူ႕ စက္ဘီးက တြန္းလို႔ပဲရတယ္လား”

“စီးသြား မလား”

“အင္း … ေနပူလို႔”

မတတ္သာပဲ စက္ဘီးေပၚတက္လိုက္ရသည္။ ေႏြးေႏြး ေစြ႕ကနဲ ေနာက္ခံုမွာ တက္ထိုင္လိုက္သည့္ အခါ ရင္သား အိအိ ေတြက ရဲထက္ေက်ာျပင္ကို ထိကပ္သြား၏။

“ေျဖးေျဖး နင္းေနာ္”

“အင္းပါ”

တလမ္းလံုး ေႏြးေႏြးက စကားေတြ ေဖါင္ေနသေလာက္ ရဲထက္က ေမးတခြန္း ေျဖတခြန္း ေလာက္သာေျပာမိ သည္။ ခ်ိဳင္႔ ေဆာင့္ လွ်င္၊ ေကြ႕လိုက္ေရွာင္လိုက္လွ်င္ ေႏြးေႏြး ရင္သားေတြက ရဲထက္ေက်ာျပင္ကို လာလာ၍ က်ီစယ္၏။ အစပိုင္းမွာ ကပ္မိလွ်င္ ေႏြးေႏြး ျပန္ျပန္ျပီး ခြာေသာ္လည္း ေနာက္က်ေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ရဲထက္ က တမင္လုပ္ေနသည္မ်ားထင္သြား သလားမသိပါ။ လံုး၀ ျပန္မခြာေတာ့။ ေႏြးေႏြး၏ အထိအေတြ႕က မိန္းမူး ဖြယ္ ေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း ရဲထက္က ေတာ့စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ႏွင့္ မကပ္လို႔ ရင္ခုန္ဖို႔ ေမ႔ ေလ်ာ့ေနမိသည္။

ေႏြးေႏြး တို႔လမ္းထိပ္အေရာက္ တြင္ ပုခံုးကို အသာတို႔ျပီး

“ဒီမွာပဲ ဆင္းမယ္ ေနာ္”

လိုတာထက္ပို၍ ေရွ႕ကို ကိုင္းညႊတ္ရင္းေျပာလိုက္သည့္ ေႏြးေႏြး စကားေၾကာင့္ ရဲထက္ လမ္းထိပ္မွာ ရပ္ေပး လိုက္၏။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရွင့္၊ ေနာက္လဲ ၾကံဳရင္စီးပါဦးမယ္”

ရင္ဦး မလာႏိုင္သေရြ႕ လာၾကိဳ ႏိုင္ေၾကာင္း ေႏြးေႏြး နိမိတ္ျပလိုက္ျခင္းဟု နားလည္မိေသာ္လည္း ရဲထက္ ႏႈတ္ ဆြံ႕ေနမိသည္။ အခု အခ်ိန္ မွာ ေႏြးေႏြး မသိမသာ ေပးလာေနသည့္ ေျမာင္းအတိုင္း ေရကိုလႊတ္ေပးလိုက္ လွ်င္ အဆင္ေျပသြား မွာကိုသိေသာ္ လည္း ရင္ဦး အတြက္ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ သလိုု ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ရက္ပါ။ ဒါ ေၾကာင္႔ ျပံဳးရံုပဲ ျပံဳးျပလိုက္ ျပီး ေႏြးေႏြး ေက်ာခိုင္း သြားသည္ ႏွင့္ ခါတိုင္းလို ေနာက္ေက်ာ အလွကို လိုက္ျပီး ရင္ ခုန္ ခံစားမေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္လမ္းသာ ကိုယ္ျပန္နင္း ခဲ႔၏။ ရင္ဦး ေနေကာင္း သည့္ အခ်ိန္ကိုေစာင့္ၾကည့္ မည္။ သူေပးလာသည့္ အျပစ္ကို ခံယူျပီးမွ က်န္တာေတြ ဆက္စဥ္းစားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္မိသည္။ အဲဒီေလာက္ အထိ ေတာ့ ေႏြးေႏြး စိတ္ရွည္ လိမ္႔မည္ဟု ရဲထက္ ေမွ်ာ္လင့္ ေနမိပါသည္။

ေႏြးေႏြး သင္တန္း အခ်ိန္ကိုသိေနေသာ္လည္း ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ရဲထက္ လိုက္မသြား ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဲ ဒီ လမ္းေၾကာင္း ကို ေရွာင္ထားသည္။ တရက္လာျပီး ေပ်ာက္သြားသည့္ ရဲထက္ကို ေႏြးေႏြး ဘယ္လိုေတြး ေနမည္ ေတာ့ မသိေပ။ ရဲထက္ ေစ်းဖက္ ကိုေတာ့ မေရာင္မလည္သြားပါသည္။ အန္တီခင္ ဆိုင္ျပန္ထြက္တာ ျမင္သည့္ အခါ မေနႏိုင္ဘဲ သတင္း၀င္ေမးမိသည္။ မိန္းမေတြ တရုန္းရုန္း ႏွင့္ ဆိုင္ထဲကို ၀င္ရမွာ မ်က္ႏွာပူေသာ္လည္း မ တတ္ ႏိုင္ေတာ့ပါ။

“၀ဋ္ လည္တာေဟ႔ ၀ဋ္လည္တာ၊ အရင္က သူခ်ည္းပဲ ေဆာ္လာတာ၊ ခုခံရမွ မွတ္မယ္”

“ေခ်ာ္လဲ တာဆို”

ရဲထက္၏ မရဲတရဲ အေမး ကို အန္တီခင္က မ်က္ႏွာၾကီးရံႈ႕မဲ႔ျပီး

“ေခ်ာ္လဲတာ အဲဒီေလာက္ ျဖစ္မလားဟဲ႔၊ သူတမင္ညာေျပာတာ တအိမ္လံုးသိတယ္”

“သက္သာရဲ႕လား အန္တီခင္”

“ဓါတ္မွန္ ရိုတ္ၾကည့္ေတာ့ က်ိဳးတာပဲ႔တာ မရွိဘူးေျပာတာပဲ၊ သူက သိုင္းခ်ရင္း ဟိုဟာျဖစ္ဒီဟာ ျဖစ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ ျပေနက် တရုပ္ေဆး ဆရာ ရွိတယ္၊ သူကေဆးစည္း ေပးထားတယ္၊ ရင္ဦး တလေလာက္ေတာ့ ေျချငိမ္မယ္ ထင္ ပါရဲ႕”

အန္တီခင္ ေျပာပံုအရဆိုရင္ သိပ္ေတာ့ စိုးရိမ္စရာ မရွိပါ။ ရဲထက္ကလည္း ျပင္ပဒါဏ္ရာေတြ အတြက္သိပ္စိတ္မ ပူပါ။ ရင္ဦး ခံႏိုင္ရည္ ရွိမည္ကိုေတြး မိသည္။ ရင္ဦး၏ စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ အတြက္ကေတာ့ ခုတိုင္ေအာင္ စိတ္မ ေအး ႏိုင္ေသးပါ။ ျဖစ္ခဲ႔ သမွ် အေၾကာင္း စံုကို မသိသည့္ အန္တီခင္က လည္း ဒါကိုနားလည္မွာ မဟုတ္။

“အိမ္မွာ ေနေတာ့လည္း တဆူဆူ နဲ႔ အိမ္ က လူေတြရန္လုပ္ေနတာပါပဲ”

ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသဖို႔ မလုပ္တာကိုပဲ ေတာ္လွျပီဟု ရဲထက္ ထင္သည္။ ေစ်းက ျပန္လာျပီး လဘက္ရည္ ဆိုင္ မွာ သူငယ္ ခ်င္းေတြ ေတြ႕လို႔ ၀င္ထိုင္မိရာ သူတို႕ကလည္း ၾကားသမွ် ရင္ဦး သတင္းေတြ ေျပာၾက၏။ သူ တို႕ကလဲ ရင္ဦး တေနရာရာ မွာ ရန္ျဖစ္ခဲ႔သည္လို႔ ပဲထင္ၾကသည္။

“တေယာက္ခ်င္း ဆိုရင္ ရင္ဦးက မႈ႔ မွာမဟုတ္ဘူး၊ လူမ်ားလို႔ ခံလာရတာ ျဖစ္မယ္၊ မယံုရင္္ ၾကည့္ေန ရင္ဦး ေန ျပန္ေကာင္းတာနဲ႔ သူ႕ကိုေဆာ္တဲ႔ ေကာင္ေတြ ျပန္လိုက္ေဘေတာ့မွာ၊ အဲဒီက်မွ ဘယ္ေကာင္ေတြ ဆိုတာ သိရ မွာပဲ”

ရင္ဦး ေနျပန္ေကာင္းလာလို႔ လာျပန္လက္စားေခ်ရင္လည္း ရဲထက္ လည္စင္းေပးလိုက္ပါမည္။ ႏႈတ္နည္းစြာ ျငိမ္ ေနေသာ ရဲထက္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက

“မင္းကလဲ ရင္ဦးနဲ႔ ေရာေပ်ာက္ေနတယ္၊ ဟိုေကာင္ မေလးက ဆိုင္ေရွ႕က ခနခန ျဖတ္တယ္၊ မင္းရွိလားလို႕လာ ရွာတာ ျဖစ္မယ္”

“ဘယ္သူလဲ”

“ေႏြးေႏြးေပါ့ဟ၊ သူလဲ ရင္ဦး မလာႏိုင္တာနဲ႔ မင္းကို အခြင့္အေရး ေပးခ်င္ေနပံုရတယ္၊ ၾကိတ္ထည့္လိုက္ကြာ”

“မေကာင္းပါဘူး ကြာ”

“နင့္ၾကီးေတာ္ မေကာင္းတာလား၊ အစကျဖင့္ ရင္ဦးရႈပ္ေနလို႔ဆို”

“ငါ ဒီလို အခ်ိန္မွာ အခြင့္ေကာင္း မယူဘူး၊ သူျပန္ထြက္လာႏိုင္မွ တရားသျဖင့္ ယွဥ္မယ္”

ရဲထက္ကို ဘယ္သူမွ နားမလည္ႏိုင္ၾကပါ။ အျဖစ္မွန္ကို မသိသည့္ သူေတြကို ရဲထက္ အျပစ္မတင္သလို ရွင္းျပလို႔ ကလည္း မျဖစ္၍ ဒီတိုင္းျငိမ္ေနလိုက္ရပါသည္။

“တရားသျဖင့္ ယွဥ္ရေအာင္ ေယာက္်ားခ်င္း မို႔လားဟ၊ မဟုတ္ မဟတ္လုပ္ေနတာက ရင္ဦးေလ”

“ငါက သူကိုယ္တိုင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ဖယ္ေပးတာမ်ိဳးလိုခ်င္တာ”

“မင္းလဲ ေၾကာင္သြားျပီ”

မခ်ိျပံဳး ႏွင့္ပဲ ရဲထက္ေျပာသမွ် ခံလိုက္ပါသည္။ ရင္ဦး ကို အႏိုင္ရလိုက္သည့္ တိုက္ပြဲ အေၾကာင္း ကို ဆရာျဖစ္သူ ဦးတိုက္ေမာင္း ကိုပင္ ရဲထက္ေျပာမျပပါ။ ရင္ဦး ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ျပီးစ သံုးေလး ရက္ေလာက္ ေလ႔က်င့္ေရး ပ်က္ ေသာ္လည္း ေနာက္ရက္ေတြ မွာေတာ့ ျပန္သြားျဖစ္သည္။ ဦးတိုက္ေမာင္း ၏ သင္ၾကားမႈေတြ သာမရရွိခဲ႔ လွ်င္ အခု တၾကိမ္ရန္ပြဲ မွာ ရံႈးနိမ္႔သူက ရဲထက္ပဲ ျဖစ္ဦး မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ဦးတိုက္ေမာင္း ဆီသြားသည့္ တညေနတြင္ ေဒၚခင္ေလးရီ ႏွင့္ လမ္းမွာေတြ႕၏။ ပြေယာင္းေယာင္းဆံပင္၊ အဆီ ျပန္ ေနသည့္ မ်က္ႏွာ၊ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ ေဒၚခင္ေလးရီ ဦးတိုက္ေမာင္း ဆီက ျပန္လာတာ ေသခ်ာ သည္။ မ်က္လံုးေတြ ကေတာ့ ရီေ၀လို႔ ေန၏။ ရဲထက္ကို ေတြ႔သည္ ႏွင့္ ရင္ဦး သတင္းေတာ့ေပးရွာသည္။

“အိမ္ထဲမွာ တုတ္ေကာက္ နဲ႔ လမ္းသြားေနျပီ၊ မင္းေမးတဲ႔ အေၾကာင္း ကို အန္တီေျပာျပလိုက္ပါတယ္”

“ဘာေျပာလဲ အန္တီခင္”

“အဲဒီ ေကာင္ အေၾကာင္း လာမေျပာနဲ႔တဲ႔၊ အန္တီလဲ ေျပာပစ္လိုက္တယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔ လဲအန္တီ”

“မင္းက မွ သူ႔သတင္း ေမးေဖၚရေသးတယ္ေလ၊ သူ႕လက္ခ်က္နဲ႔ မင္း ခံလိုက္ရတုန္းက သူေမးလို႔လား၊ အဲဒါ ေျပာျပလိုက္ ေတာ့ အံၾကီးၾကိတ္ျပီး လွည့္ထြက္သြားတာပဲ”

ရင္ဦးမွ ရဲထက္ကို စိတ္မနာလွ်င္ နာမည့္သူမ ရွိေတာ့ပါ။ အန္တီခင္ ႏွင့္ စကားျဖတ္ျပီး ဦးတိုက္ေမာင္း ဆီဆက္ လာ ခဲ႔ရာ အိမ္ေရွ႕ က အုတ္ကန္ေလး မွာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ ဦးတိုက္ေမာင္း ကိုေတြ႕ရသည္။

“ငါက မင္း မလာေတာ့ဘူး လို႔ထင္ျပီး ေရေတာင္ခ်ိဳးေနျပီ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ က်င့္ေတာ့ေဟ႕”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရဲထက္ ရန္ကုန္ကို သံုးေလးရက္ ေလာက္ သြားလိုက္ရသည္။ ကိုရဲထြဋ္ လူၾကံဳ ႏွင့္ ပစၥည္းေတြ ေပးလိုက္သည့္ အျပင္ ေငြလည္း လႊဲလိုက္၍ သြားယူရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရာက္တုန္း ေပါက္တုန္း ရန္ကုန္က အမ်ိဳးအိမ္က လည္း ဆြဲထား၍ ႏွစ္ရက္ ေလာက္ႏွင့္ ျပန္ဖို႕ကို ဟိုလည္ဒီသြား ႏွင့္ ေလးရက္ ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ေခတ္ဆန္ဆန္ လွပ သည့္ ရန္ကုန္သူ ေခ်ာေခ်ာ ေလးေတြကို ျမင္ရင္ ေႏြးေႏြး ကို သတိရသည္။ နယ္ျမိဳ႕ ေလးမွာ ေနေသာ္ လည္း ေႏြးေႏြး၏ အျပင္အဆင္က ျမိဳ႕ ၾကီးသူေတြ ႏွင့္ တန္းတူသည္။ ေႏြးေႏြးကို သတိရေတာ့ ရင္ဦး အေၾကာင္း လည္း ေတြးမိပါသည္။ ရန္ကုန္က မိန္းမရွာေတြကို ျမင္ရင္လည္း ခ်စ္ဦးေမာင္ မ်ားျဖစ္ေန မလားဟု လိုက္ၾကည့္ မိပါေသး၏။

ရန္ကုန္ က ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႕သူငယ္ခ်င္း ေတြ ႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနစဥ္ ဆိုင္ေရွ႕ကေန စက္ ဘီးကေလး ႏွင့္ ျဖတ္သြားေသာ ေႏြးေႏြး ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ဆိုင္ထဲကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွမ္းၾကည့္သြားတာ ကို လည္း ေတြ႕ရသည္။

“ေဟ႕ေကာင္၊ ဟိုမွာ ေႏြးေႏြးကြ၊ ရင္ဦး ဆီသြားတာျဖစ္မယ္”

“ေအး …ျမင္တယ္”

ေျပာလို႔ မဆံုးေသးခင္ ေႏြးေႏြး ထြက္သြားတဲ႔ ဖက္က ဆူဆူညံညံ အသံေတြ ၾကားလိုက္ရသည္။ တေယာက္က ထ ၾကည့္လိုက္ျပီး

“ရဲထက္၊ ဟိုမွာ ေႏြးေႏြး လဲေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး၊ သြားၾကည့္လိုက္ဦး”

“မင္းတို႔ လဲ လုိက္ခဲ႔ေလ”

“တို႔ နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တုန္း၊ ဒါက မင္းကိစၥ”

ဘယ္သူမွ မလိုက္သျဖင့္ ရဲထက္တေယာက္ထဲ အသံၾကားရာဆီ ေျပးခဲ႔ရသည္။ ဆိုင္ႏွင့္ ဓါတ္တိုင္ တတိုင္စာ ပင္မေ၀းေသာ ေနရာ မွာ ေႏြးေႏြးစက္ဘီးေလး လဲက်ေနသည္။ ေႏြးေႏြး လည္းမတ္တပ္ျပန္ရပ္ ႏိုင္ေနျပီျဖစ္ သည္။

“ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ေႏြးေႏြး”

မႏိုင့္တႏိုင္ ႏွင့္ စက္ဘီးကို ျပန္ေထာင္ေနသည့္ ေႏြးေႏြး ကို ၀ိုင္းကူေပးရင္း ေမးလိုက္သည္။ ရဲထက္ကို ျမင္ရလို႕ ငိုမဲ႔မဲ႔ မ်က္ႏွာ ေလး ၀င္းသြား၏။

“ေခြး ႏွစ္ေကာင္က သူတို႔ ခ်င္းကိုက္ရင္း စက္ဘီးေရွ႕အတင္း ၀င္လာတာ လန္႔ ျပီး အတင္းေကြ႔ ေရွာင္လိုက္တာ လဲေတာ့တာပဲ”

“ခုဘယ္လိုေနလဲ”

“ဒီမွာ ပြန္းသြားတယ္”

တံေတာင္ဆစ္ ျဖဴျဖဴ ေလးမွာ က်ပ္ျပား၀ိုင္း ေလာက္ပြန္းသြား၏။ ဘယ္ေနရာေတြ ထိသြားေသးလဲဟု ေႏြးေႏြး ကို ၾကည့္လိုက္မိရာ ေမာ့ၾကည့္ ေနသည့္ မ်က္၀န္းညိဳညိဳ ၾကီးေတြ ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးသည္။

“ဘယ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ”

“အိမ္က ခိုင္းလိုက္လို႔ ရန္ကုန္သြား ေနတာ၊ မေန႕ကမွျပန္ေရာက္တယ္”

“ေအာ္ … ဒါေၾကာင့္ မေတြ႕တာကိုး”

အသားေရာင္ ကိုယ္ၾကပ္ စပို႔ရွပ္ ႏွင့္ ေခ်ာကလက္ေရာင္ရင့္ရင့္ စကပ္ ၀တ္ထားသည့္ ေႏြးေႏြးကို အမွတ္မဲ႕ ေငး ေနမိရာ ေႏြးေႏြး ကလည္း ရဲထက္ မ်က္လံုးေတြထဲကို ျပန္စိုက္ၾကည့္၏။

“နာတယ္”

ရုတ္တရက္ ေႏြးေႏြးကေျပာလိုက္ လို႔ သူမၾကည့္ရာဆီ လိုက္ၾကည့္လိုက္ရာ ဘယ္ဖက္ဒူးေခါင္း ျဖဴျဖဴေလး ဆီမွ ေသြးေတြ တစက္ စက္စီးက် ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ စကပ္အတိုေၾကာင့္ ဒူးေခါင္း က အကာအကြယ္မဲ႔စြာ ျဖင့္ လမ္းမႏွင့္ ထိခိုက္မိသြား တာျဖစ္ မည္။ အမွတ္တမဲ႔ ကုန္းၾကည့္လိုက္ျပီးမွ သတိရျပီး ျပန္မတ္လိုက္ရသည္။

“ေသြးေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားလား ဟင္”

ကိုယ့္အနာကိုယ္ျပန္ မၾကည့္ရဲသည့္ ေႏြးေႏြး ကေမးလိုက္သည္။

“ထြက္ေနတာပဲ၊ ေဆးခန္းသြားမလား”

“ဟာ ဒီေလာက္ေလး နဲ႔ မသြားခ်င္ပါဘူး၊ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ဟင္ ရဲထက္”

အားကိုးတၾကီးေမးလာေတာ့ ရဲထက္ စဥ္းစားရေတာ့သည္။ ဒီေနရာ ႏွင့္ အနီး ဆံုးက သူ႔ အိမ္ျဖစ္သည္။ ေႏြးေႏြး စက္ဘီး ေထာက္ ကို တြန္းျဖဳတ္လိုက္ျပီး

“လာ …တက္”

“ဘယ္လဲ”

“တို႔ အိမ္ကို”

“အို”

ပါးစပ္က အာေမဋိတ္သံေလး တခုထြက္လာေသာ္လည္း ေႏြးေႏြး က ျငိမ္ျငိမ္ေလး ေနာက္ကလိုက္လာပါသည္။ စက္ဘီးေပၚမွာ ထိုင္လိုက္၍ ကိုယ့္ဒူး ကိုယ္ျပန္ျမင္ရသည့္ အခါ

“ေသြးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ နာလဲ အရမ္းနာတယ္ ရဲထက္ရယ္၊ လုပ္ပါဦး”

ရဲထက္ေက်ာျပင္ကို မွီကပ္ရင္းေျပာလိုက္ရာ ရဲထက္လည္း အားသြန္ျပီး နင္းရေတာ့သည္။ ကလူသလိုျမဴသလိုမ ဟုတ္ဘဲ ထိထိမိမိ ဖိကပ္ေနသည့္ ရင္သားအိအိမြမြ ေတြအေပၚမွာေတာင္ ရင္မခုန္အားေတာ့ပါ။ အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ သည္ ႏွင့္ ျခံတံခါး ကို ျမန္ျမန္တြန္း ဖြင့္လိုက္ျပီး

“လာ …လာ”

အရင္ဆံုး ဒါဏ္ရာကို ေရေဆး ရမည္ကို သတိရျပီး ေႏြးေႏြး ကို အိမ္ေဘးဖက္ ေရတိုင္ကီ ဆီ ေခၚသြားျပီး

“ဖိနပ္ခ်ြတ္ျပီး ဒီတုံုးေလး ေပၚကို ေျခေထာက္တင္လိုက္”

မ်က္လံုးေလး မွိတ္ျပီး ေျခေထာက္ကေလး ေျမွာက္ကာ ရဲထက္ေျပာသလို လုပ္လိုက္သည္။ ေရဖလား အျပည့္ ခပ္ ကာေလာင္းခ် မည္ ဟန္ျပင္လိုက္ျပီးမွ

“စကပ္ ကိုမထား၊ ေရစို ကုန္လိမ္႔မယ္”

ေႏြးေႏြး က ေပါင္ရင္း အထိမတင္လိုက္ျပီး

“ရျပီလား”

ရဲထက္ရင္ထဲ ေျပာင္းဆန္သြား သည္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။ ေနမထိေလမထိသည့္ ေပါင္တြင္း သားျဖဴျဖဴေတြ က ႏုညက္ျပီး ပန္းႏုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသန္းေနသည္။

“ရျပီ၊ ရျပီ”

ေရေတြ တခြက္ျပီးတခြက္ေလာင္းခ်လိုက္သည့္ အခါ ေသြးထြက္ အနည္းငယ္တန္႕သြားျပီး ဒါဏ္ရာေပၚလာ သည္။ သိပ္မမ်ားပါ။ ေသြးဆူသည့္ ေနပူခ်ိန္ မို႔ ေသြးထြက္မ်ားတာ ျဖစ္လိမ္႔မည္။ ဒါဏ္ရာက မနက္ပါ။ ကတၱရာ လမ္း ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ျပီး အေရခြံလန္တာ ေအာက္က အသားပါ ပြတ္မိသြားတာ ျဖစ္ပါသည္။

“ဒါဏ္ရာက မ်ားလားဟင္၊ အမာရြတ္ထင္မွာလား”

အေရးထဲ ေႏြးေႏြး က အလွပ်က္မွာ စိုးေနေသးသည္။

“မမ်ားပါဘူး၊ ဘာလဲ အတို မ၀တ္ရမွာ စိုးလို႔လား”

“ဟုတ္တယ္”

ေႏြးေႏြး စိုးရိမ္သင့္ပါသည္။ သူမ၏ ေပါင္တံ အရင္းမွသည္ ေျခဖ်ား အထိ ဘာအစြန္းအထင္းမွ မရွိ ၀င္းမြတ္ေနပါ သည္။ အၾကည့္ ကို မလႊဲခ်င္လႊဲ ခ်င္ႏွင့္ လႊဲလုိက္ျပီးေနာက္

“ကဲ ေဆးသြားထည့္ရေအာင္”

“စပ္မွာလား”

“အမာရြတ္ ထင္ခ်င္လို႔လား”

“ထည့္မယ္၊ ထည့္မယ္”

ေႏြးေႏြး ကို အိမ္ေပၚေခၚခဲ႔ျပီး ေဆးထည့္ဖို႔ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရသည့္ အိမ္ခါးပန္းမွာ ေႏြးေႏြး ကိုထိုင္ ခိုင္းထားခဲ႔ ျပီးေဆး ရွာဖို႔ အိမ္ထဲ၀င္ရင္း မမနီနီထြန္း ကို ရွာသည္။ ေမေမ ကေတာ့ေစ်းသြား မွန္းသိသည္။ မမ က အခန္းထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတာျမင္ရ၏။ ဒီေတာ့မွ မနက္က မမ ေနမေကာင္းဟု ေျပာတာျပန္သတိရသည္။ ဒါ ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာ သာပဲ လိုမယ္ထင္တာေတြကို ယူျပီး ျပန္ထြက္ခဲ႔သည္။

“ဘယ္သူမွ မရွိဘူးလား”

“မမ ရွိတယ္ အိပ္ေနလို႔၊ ပိုးေသေအာင္ အရက္ပ်ံေလာင္းမယ္ေနာ္၊ စပ္မယ္သိလား”

“စပ္ရင္ ေအာ္မွာေနာ္”

“ေအာ္ေပါ့”

အိမ္ခါးပန္းမွာ ေျခတြဲလဲခ်ထိုင္ေနသည့္ ေႏြးေႏြးေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ျပီး အရက္ပ်ံ ပုလင္းကို ဖြင့္ကာ ဒူး ျဖဴျဖဴ ေလးေပၚေလာင္း ခ်လိုက္သည္။

“အား ….နာတယ္၊ အား”

ေႏြးေႏြး ေရွ႕ကို ငိုက္က်လာျပီး ရဲထက္ပုခံုးကို လက္ႏွင့္ ညွစ္သည္။ ဒူးကိုလည္း ေဘးကို အတင္းဖယ္သည့္ အ တြက္ ေျခသ လံုးေလး ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိုက္ရ၏။ အားရေအာင္ေလာင္းျပီး လႊတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေႏြးေႏြး မ်က္လံုး ေတြ မွာ မ်က္ရည္ေတြရႊဲေန၏။

“စိတ္ခ်ရေအာင္ လုပ္လိုက္တာ၊ ေဆာရီးေနာ္”

“ရပါတယ္၊ အခုထိစပ္ ေနတုန္းပဲ”

ျပန္ေျဖသည့္ အသံေလးက ငိုသံပါေနလို႔ ရဲထက္သနား သြားသည္။ ေျခသလံုးမွာ ကပ္ေနေသးသည့္ ေသြးစ ေသြးနေတြကို ရဲထက္ က တစ္သွ်ဴးစကၠဴစ ႏွင့္ လိုက္သုတ္ေပးရင္း ဒါဏ္ရာ ကို ေလႏွင့္ အသာေလး မႈတ္ေပး သည့္ အခါမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ လည္ေန သည့္ မ်က္ လံုး ၾကီးေတြ ႏွင့္ ရဲထက္ကို ေႏြးေႏြး ၾကည့္ေန၏။ ေႏြး ေႏြး ၏ ေျခသလံုး ႏွင့္ တပိုင္းတစျမင္ရသည့္ ေပါင္တံ တြင္ ေရႊေရာင္အေမႊး ႏုႏုေလးေတြ ကို အနီးကပ္ေတြ႔ ေန ရျပီး ရဲထက္ ေလႏွင့္ မႈတ္လိုက္တိုင္း အေမႊးႏုႏု ေလးေတြ လႈပ္ရမ္းသြား သလို ထင္ရသည္။

“ေအး သြားတယ္ မဟုတ္လား”

“အင္း”

ေသြးစေတြ ေျပာင္သြားသည့္အခါ ထိခိုက္ဒါဏ္ရာေတြ ထည့္ရ သည့္ အ၀ါေရာင္ ေဆးရည္ကို ဂြမ္းစႏွင့္ တို႔ လိုက္သည့္ အတြက္

“အဲဒါ ကေရာစပ္လား”

“နဲနဲပါ”

ရြရြ ကေလး တို႔ေပးလိုက္သည့္ အခါ ေႏြးေႏြး ျပံဳးလာသည္။

“ဒါက မစပ္ဘူး”

ဒါဏ္ရာတ၀ိုက္သာမက ေဘးပတ္လည္မွာပါ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးလိုက္တို႔ေပးရင္း အခုနက မျမင္ခဲ႔သည့္ ျမင္ ကြင္း တခုကို ရဲ ထက္ ျမင္လိုက္ရျပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာရသည္။ လက္တုန္မသြားေအာင္ မနည္း ထိန္း ထားရ၏။ ေျခ ေထာက္ကို ခပ္ကား ကား ေလး ထိုင္ေနသျဖင့္ ေႏြးေႏြး၏ အတြင္းပိုင္း အထိရဲထက္ ျမင္ ေနရ သည္။ ပန္းႏုေရာင္ ပင္တီေလး၏ အလည္တည့္တည့္မွာ မို႔ျပီး ေဖာင္းေန၏။ ေနာက္ျပီး အ၀ါေရာင္ ဇာပန္း ခက္ ေတြလည္း ရွိသည္။

“ရဲထက္”

အသံတုန္ေလး ႏွင့္ေခၚရင္း ေႏြးေႏြးက ေပါင္ကို မသိမသာေလး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေစ႔သြားရာ ရဲထက္ျမင္ကြင္း ကို အျဖဴေရာင္ေပါင္ သားေတြကြယ္သြား၏။

“ျပီး …ျပီး ပါျပီ”

ရဲထက္ အသံကလည္း ထစ္ေငါ့ကာ အက္ကြဲေန၏။ ဂြမ္းစေလး ႏွင့္ ေဆးတို႔ေပးတာကို ရပ္လိုက္သည္ ႏွင့္ ေႏြး ေႏြး အနည္းငယ္ လန္တက္ေနသည့္ စကပ္ကို လက္ႏွင့္သပ္ခ်ရင္း ျငိမ္ေန၏။

“ေႏြးေႏြး”

ရဲထက္ေခၚလိုက္ေတာ့ ရဲထက္ကို ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ရဲထက္လည္း ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိဘဲ ဒီတိုင္း ေငးေနမိ၏။ ေႏြးေႏြး ႏႈတ္ခမ္းေလး ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ တံေတြး မ်ိဳ ခ် ေနသလို လည္တိုင္ေလး ကလည္းလႈပ္ လႈပ္သြား၏။ ရဲထက္လိုပင္ ေႏြးေႏြး လည္းေျပာစရာ စကားေတြ ရွာေဖြ ေနပံုရသည္။ ရဲထက္ စိတ္ကိုတင္း ျပီးထပ္ ေခၚလိုက္သည္။

“ေႏြးေႏြး”

မထူးေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေလး လႈပ္သြားသလိုလို ရဲထက္ ထင္သည္။ မ်က္၀န္းညိဳ ၾကီးေတြ၏ အၾကည့္က ပိုျပီး နက္ နဲ နက္ရွိဳင္း လာ သည္လို႔ ရဲထက္ခံစားရသည္။ လက္ထဲက ဂြမ္းစေလး ကိုလႊတ္ခ်ျပီး ေပါင္ေပၚတင္ထားသည္႔ ေႏြး ေႏြး လက္ကို ကိုင္မိ သည္။ လက္ကေလး တုန္ေနေသာ္လည္း မရုန္းပါ။ လက္ကို အေပၚက အုပ္ကိုင္ထားရင္း ႏူး ညံ့တင္းရင္းသည့္ ေပါင္သားေတြကိုပါ လက္ကထိမိေတာ့ ရင္ခုန္သံက ပိုဆူညံျမည္ဟိန္း လာ၏။ ေႏြးေႏြး ၏ မဟ တဟ ႏႈတ္ခမ္းေလး က အနမ္းတခုကို ငံ႔လင္႔ ေနသည့္ပမာ ရွိေနသည္။ ရဲထက္၏ မ်က္ႏွာက တေရြ႕ေရြ႕ တိုး ကပ္ သြားေတာ့မွ ေႏြးေႏြး မ်က္လႊာခ်သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ လႊဲဖယ္ မသြား။

ရင္ထဲက ထိုးတက္လာသည့္ ဆႏၵကို မတြန္းလွန္ႏိုင္ေတာ့သည္တြင္ ခါးကိုဆြဲဖက္လိုက္၍ ေႏြးေႏြး ေကာ့ေကာ့ ေလး ပါလာ သည္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္း ကို အမိအရဖမ္း ယူလိုက္မိသည္။ ျပင္းထန္သည့္ အနမ္းတြင္ ေႏြးေႏြး မ်က္လံုး ေတြ ေမွးစင္းက်သြား၏။ ရဲထက္ ၏ ညာလက္က ေႏြးေႏြး၏ ခါးကေလး ကိုဖက္ထားခ်ိန္တြင္ ဘယ္ဖက္လက္ က ေႏြးေႏြး ၏ ေပါင္တံတေလွ်ာက္ ေျပးလႊားေနမိ၏။ ေႏြးေႏြး လက္ကေလး တဖက္ ေျမာက္လာျပီး ရဲထက္ ခါးကို ျပန္ ဖက္လာသည္။

ဒီအေျခအေန ေရာက္မွေတာ့ ရဲထက္ ဘာမွဆင္ျခင္ဖို႔ သတိမရေတာ့ပါ။ အိမ္ေရွ႕ၾကီးမွာ ျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာကို လည္း သတိမမူ မိေတာ့။ ေႏြးေႏြးလည္း လမ္းဖက္ ကိုလွည့္ထိုင္ထားပါရက္ ႏွင့္ ေမ႔ေနျပီ ထင္သည္။ စကပ္ေပၚ ကေန ေပါင္ကိုပြတ္ရတာ အားမရ သည့္ အတြက္ စကပ္ေအာက္ကိုလက္ထိုး ထည့္ျပီး ပြတ္ေပးမိသည္။ ေႏြးေႏြး စကပ္လည္း အေပၚကို လန္တက္သြား၏။ အထဲ အထိေရာက္ေအာင္ လက္ကို ထိုးသြင္း လိုက္သည့္ အခါ အ တြင္း ဖက္ဆံုးမွာ ရွိေနသည့္ လက္မ က အခုန ရဲထက္ အသက္ရႈ မွားခဲ႔ရ သည့္ ဂမူ ေဖာင္းေဖာင္း ေလးကို သြား တိုက္မိ၏။ ရဲထက္ လက္ကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ပဲ ဟိုဖက္လက္ေခ်ာင္း ေလး ေခ်ာင္းႏွင့္ ေပါင္ကို ညွစ္ျပီး မို႔ ေဖာင္း ၍ နည္းနည္း စိုသလိုျဖစ္ေနသည့္ ေနရာေလးကို လက္မႏွင့္ အစုန္ အဆန္ကုပ္ေနမိ၏။ ေႏြးေႏြး တကိုယ္ လံုး ရဲထက္ ရင္ခြင္ထဲ ျပိဳက်လာသည္။

“အဟမ္း … အဟြတ္ ..ဟြတ္..ဟြတ္”

မမ နီနီထြန္း ၏ အခန္းထဲက ထြက္လာသည့္ ေခ်ာင္းဆိုးသံေၾကာင့္ ေလာကၾကီး ကိုေမ႔ေနသည့္ ရဲထက္ႏွင့္ ေႏြး ေႏြး ဆတ္ကနဲ တုန္သြားၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္း လူခ်င္းခြာလိုက္ သလို ေႏြးေႏြးကလည္း သူမ၏ စကပ္ကို ျပန္ဆြဲ ခ် ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ရင္း အသံတုန္ေလး ျဖင့္

“ဘသူ ..ဘသူ လဲ ဟင္”

“မမ ပါ၊ ေနမေကာင္းလို႔ အခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတာ”

ရဲထက္ ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေႏြးေႏြး လည္း ထရပ္လိုက္သည္။ ထို အခ်ိန္မွာပင္ မမနီနီ  အခန္းထဲက ထြက္ လာသည္။

“ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတာကိုး၊ ညီမေလး ဘယ္တုန္းက ေရာက္တာလဲ၊ အဟြတ္ ..အဟြတ္”

“ခု ..ခု ေလးတင္ပဲ မမ၊ ဒီနားမွာ စက္ဘီး လဲတာ ဒူးျပဲသြားလို႔ ေဆးလာထည့္တာ”

မမနီနီ ပံုစံက ဘာမွမထူးျခားသလို ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ အခုန ရဲထက္တို႔ ျဖစ္ပ်က္ ေနသည့္ အေျခအေန ကို ျမင္လို႔ပဲ တမင္ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ တိုက္ဆိုင္သြားတာလား ဆိုတာ သူမ ကိုယ္တိုင္သာ သိေပ လိမ္႔မည္။

“ဟုတ္လား၊ ၾကည့္ရေအာင္ လာပါဦး”

အိမ္ထဲက ဆက္တီ ခံုမွာ ထိုင္ခိုင္းျပီး ေႏြးေႏြး ဒါဏ္ရာကို မမနီနီ ၾကည့္သည္။

“ရဲထက္၊ ငါ့ေခါင္းရင္းစားပြဲေပၚက ျခင္းေလးထဲမွာ ပလာစတာ အေခြနဲ႔ ကပ္ေၾကးရွိတယ္ သြားယူခဲ႔”

ေႏြးေႏြး ကေတာ့ ရဲထက္ကို မၾကည့္ဘဲ မ်က္လႊာေလး ခ်ျပီး ျငိမ္ေနသည္။ ရဲထက္ ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ မမနီနီ အခန္းထဲက ကပ္ေၾကး ႏွင့္ ပလာစတာ ယူေပး လိုက္ရာ မမနီနီက ဂြမ္းစမွ ေဆးဆြတ္၍ ဒါဏ္ရာေပၚ အံု ေပးျပီး အေပၚကေန ပလာစတာႏွင့္ ပိတ္ကပ္ေပးလိုက္သည္။

“ဖုန္၀င္မွာ စိုးလို႔”

“ဟုတ္ကဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္မမ”

ဆက္လက္ျပီး မမနီနီထြန္း ႏွင့္ ေႏြးေႏြး တို႔ ဒီေန႔ ေႏြးေႏြး ၀တ္လာသည့္ စကပ္အေၾကာင္း၊ မမနီနီ၏ က်န္းမာေရး အေျခအေန ႏွင့္ မေန႕က ေဆးခန္းသြားစဥ္က ဆရာ၀န္မ၏ ေဒါက္ဖိနပ္ လွသည့္ကိစၥ အစ ရွိသျဖင့္ စကားလက္ ဆံုက် ေနၾကစဥ္ ရဲထက္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ၍ ေနာက္ေဖး မွာေရ၀င္ေသာက္သည္။ ျပီးေတာ့ ေႏြးေႏြး အ နာ ကိုေရေဆးေပးစဥ္က ေရစိုသြားသည့္ ပုဆိုးကို အခန္းထဲ၀င္လဲသည္။ ျပီးေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း လည္း မသိ ျပန္ ၍ ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီး ခုနကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးရင္း ေက်ာခ်မ္း လာမိသည္။

မမနီနီ ၏ ေခ်ာင္းဆိုးသံ မၾကားခဲ႔ရပါလွ်င္ ဘာဆက္ျဖစ္မည္ ကိုရဲထက္ မေတြးတတ္ပါ။ အိမ္မွာ အမ တေယာက္ လံုး ရွိေနတာကို ရဲထက္ ေမ႔ သြားခဲ႔သည္။ ဒီထက္ အရွိန္တက္လာရင္ ေႏြးေႏြး ကို အခန္းထဲ ေခၚသြင္းမိေကာင္း သြင္း မိႏိုင္သည္။ ေႏြးေႏြးကလည္း လြတ္ေအာင္ေရွာင္ ႏိုင္မည့္ အေနအထားမ်ိဳး မရွိ။ မမသာ ေရာက္မလာခဲ႔ လွ်င္၊ ဒါမွ မဟုတ္ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိခဲ႔လွ်င္ ေႏြးေႏြး က ျငင္းဆန္ရင္ေတာင္မွ ရင္ဦး တုန္းကလို ရဲထက္ အ တင္းၾကံ ေကာင္းၾကံမိလိမ္႔မည္။

တဒဂၤ စိတ္မိုက္မဲမႈ ေနာက္ကို လိုက္ရင္း မိန္းမတေယာက္ကို ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ လုပ္မိျပီးခဲ႔ျပီ။ အခုတခါ ထပ္ ျပီး ေႏြးေႏြး ႏွင့္ လြန္ခဲ႔ ကၽြံခဲ႔ လွ်င္ ရင္ဦး ႏွင့္ ထပ္ျပီး မ်က္ႏွာပ်က္စရာ ေတြျဖစ္ကုန္ေတာ့မည္ ထင္သည္။ ထိုအခါ မမနီနီ ႏိုးလာတာ ကံေကာင္းေလ စြ ဟုေတြးမိျပန္၏။

“ရဲထက္ေရ၊ ေႏြးေႏြး က ျပန္မယ္တဲ႔”

အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာေတာ့ မမနီနီက

“ေႏြးေႏြးက ေျခေထာက္နာေနတယ္ ဆိုေတာ့ လိုက္ပို႔ေပးမွာလား”

“ဟုတ္ကဲ႔ မမ”

ရဲထက္က စက္ဘီး ကိုတြန္းျပီး ျခံထဲက အထြက္တြင္ ေႏြးေႏြးက စူပုတ္ပုတ္ မ်က္ႏွာေလး ႏွင့္ မၾကားတၾကား ေျပာ လိုက္သည္။

“လူကို မ်ားသူ႕ ရည္းစားက်ေနတာပဲ”

နားထဲမွာ သဲသဲ ကြဲကြဲ မၾကားလိုက္ရ၍ ရဲထက္ ျပန္ေမးမိသည္။

“ဘာလဲဟင္”

“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ လမ္းေပၚေရာက္ျပီ နင္းေတာ့”

ျပန္ပို႔သည့္ လမ္းမွာေတာ့ ေႏြးေႏြး လူခ်င္း မထိေအာင္ သတိထားျပီး ခြာထိုင္သည္။ စကားလဲ သိပ္မေျပာပါ။ ရဲ ထက္၏ လက္သြက္ မႈကို လန္႔သြားပံုရသည္။ သူ တို႔ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့မွ

“ရပ္လိုက္ေတာ့”

စက္ဘီးေပၚက ဆင္းျပီး ရဲထက္က စက္ဘီးကို ေႏြးေႏြး ဖက္သို႔ ထိုးေပးရာ ေခါင္းကိုခါျပီး

“စကားေျပာခ်င္လို႔၊ အိမ္ေရွ႕ အထိလိုက္တြန္းပို႔”

ဒီတခါေတာ့ ရဲထက္ႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ျပီးလိုက္သည္။

“ေႏြးေႏြး ဘာေျပာမလို႔လဲ”

ရဲထက္ကို ေမာ့ၾကည့္သည့္ ေႏြးေႏြး မ်က္ႏွာေလး ရဲေနသည္။

“ဟိုေလ …အိမ္မွာ … ေႏြးကို ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲဟင္”

“အဲဒါ..က အင္း …”

“ရဲထက္ရယ္၊ ေႏြးနဲ႔ ရဲထက္က သမီးရည္းစားေတြ မို႔လို႔လား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ရဲထက္က ေႏြးကို ရဲထက္ ရည္းစား လို႔ ထင္ေနလို႕လား”

“ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေႏြးေႏြးရယ္၊ တို႔ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို စိတ္ရိုင္း၀င္သြားမွန္း မသိဘူး၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ေနာ္”

ေႏြးေႏြး ေခါင္းငံု႕သြားသည္။

“စိတ္ဆိုးတယ္ ဆိုရင္ေကာ”

“ဆိုးသင့္ပါတယ္၊ တို႔ဖက္က လြန္တာပဲ၊ ပါးရိုတ္ခ်င္လဲ ရိုတ္ပါ”

“လူကို မိန္းမၾကမ္း ၾကီးမ်ားထင္ ေနသလားမသိဘူး၊ ရဲထက္ကေတာ့ေလ၊ တကယ္ပဲ”

လမ္းထိပ္ကေန ေႏြးေႏြး တို႔ အိမ္ကို သိပ္မ၀င္ရပါ။ ခနေလး ႏွင့္ေရာက္လာသည္။ ျခံ၀ေရာက္ေတာ့မွ ေႏြးေႏြးက

“ေျပာရဦး မယ္၊ ရဲထက္က မေန႔က ရန္ကုန္က ျပန္လာတယ္၊ တို႕က ရန္ကုန္သြားရဦးမယ္”

“ဘယ္ေတာ့ လဲ ”

“ေနာက္ အပတ္မွပါ၊ ေမေမ႕ ကိုေဆးခန္းျပဖို႕ အေဖၚလိုက္ရမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲေတာ့ မသိဘူး”

“ဒူးဒါဏ္ ရာနဲ႔ ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အတို၀တ္ျပီးေတာ့ လန္းလို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့”

“အတိုလဲ မ၀တ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ေၾကာက္သြားပါျပီ၊ ဟြန္း”

မ်က္ေစာင္း ထိုးလိုက္ေသာ္လည္း ရဲထက္ႏွင့္ လူခ်င္းပူးကပ္ျပီး စက္ဘီးကိုလက္လႊဲယူသည္။ ေႏြးေႏြး ကိုၾကည့္ရ သည္မွာ အိမ္ထဲကို ၀င္ခ်င္ေသးပံုမရပါ။ ေႏြးေႏြး တို႔ အိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္သည္။ အိမ္က ျခံ တခုလံုး ျပည့္လု နီးပါးပင္ျဖစ္သည္။ ရဲထက္ မ်က္လံုးေတြ က အမွတ္မထင္ အေပၚထပ္ ၀ရန္တာ ဆီေရာက္သြား ရာ ၀ရန္တာမွာ ရပ္ ေနသည့္ ရင္ဦးကို ျမင္လိုက္ရ၍ ကမန္း ကတန္း မ်က္ႏွာလႊဲ လိုက္ရသည္။ ေႏြးေႏြး ကေတာ့ ရင္ဦး ကိုျမင္ပံု မရပါ။ ေႏြးေႏြး အိမ္ကိုေတာင္ လာသည္ဆိုေတာ့ ရင္ဦး အေျခ အေန ေကာင္းေနျပီထင္ရ၏။ လက္ပိုက္ရပ္ ရင္း ရဲ ထက္ႏွင့္ ေႏြးေႏြးကို မ်က္ႏွာထား တည္တည္ ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။

“ဒါနဲ႔ ရဲထက္ တေန႕ကို ဘယ္ႏွစ္ခါ လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္လဲ”

“ႏွစ္ခါ”

“ဘယ္အခ်ိန္ ေတြဆိုရွိတတ္လဲ”

မေရႊေႏြးေႏြးက အခုမွ ဘာလို႔ဒါေတြသိခ်င္  ေနသည္ မသိပါ။ ရင္ဦး ကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္၀ံ့သည့္ ရဲထက္က ေျပးခ်င္ေနျပီ ျဖစ္ သည္။ ေႏြးေႏြး သာမပါရင္ေတာ့ ဆိုင္၀ံ႕ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ ျပတ္ရန္ အတြက္

“မနက္ဆို ဆယ့္တစ္နာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္၊ ညေနဆို ငါးနာရီ ေနာက္ပိုင္း၊ ေႏြးေႏြး လာေသာက္မလို႔လား”

“စဥ္းစားေနတာ”

မတတ္သာသည့္ အဆံုးေျပာလိုက္ရသည္။

“ေႏြးေႏြး ၀ရံတာမွာ ရင္ဦးၾကည့္ေနတယ္”

“ဟုတ္လား”

ဒီေတာ့မွ ေႏြးေႏြး လည္းျမင္သြားသည္။

“သြားမယ္ ေနာ္”

ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ ႏွင့္ ထြက္လာစဥ္ ေႏြးေႏြး ၏ မေက်မနပ္ေျပာလိုက္သည့္ အသံေလးၾကားလိုက္ရသည္။

“ေၾကာက္တတ္ ေနလိုက္တာ”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx