“စႏၵာ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား”

ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ အေစာၾကီးအိပ္ယာက ထျပီး ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတခြက္ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း စႏၵာ ၀င္လာသည္။

“ဟုတ္တယ္ဆရာမ၊ ရံုးမွာ ပြဲရွိလို႔ေလ၊ လူၾကီးေတြလဲ လာမယ္တဲ႔”

ဒါေၾကာင့္ထင္သည္၊ ခါတိုင္းလို စကပ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စႏၵာ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမိန္ႏွင့္ လက္ရွည္အက်ၤ ီေလး ၀တ္ ထားသည္။ ကိုယ္ က အိပ္ေရးမ၀လို႔ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စႏၵာကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ျပီး မနာလိုျဖစ္ေနမိပါသည္။

ညတုန္းက လက္ႏွင့္လုပ္ရတာကို ဘယ္လိုမွအားမရပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အေစ႔ေလးကို ပြတ္ျပီး ခရမ္းသီး ႏွင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးရတာမ်ိဳးႏွင့္ လံုး၀ မတူသည့္ အတြက္စိတ္မွာ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္ မႈ ရဖို႔ အၾကာၾကီးလုပ္ခဲ႔ရ၏။ ျပီးေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလိမ္႔လိမ္႔ ႏွင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္ေနခဲ႔သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ မက္ျပီး ျပန္လန္႔ႏိုးရသည္။

အိပ္မက္ထဲမွာ စႏၵာက ဖဲၾကိဳးလွလွေလးစည္းထားသည့္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ လာကန္ေတာ့၏။

“ဘာေတြတုန္း စႏၵာရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔”

“ဆရာမ အတြက္အဆင္ေျပမွာေလး ေတြ႔လာလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကံဳတုန္းကန္ေတာ့တာ”

“ေအာ္ …ေအး ေအး”

စႏၵာ ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ႔ အေဆာင္သူေတြကပါ ထလာျပီး အတူကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဘယ္ သူေတြ လည္းဆိုတာ ကိုေတာင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ျပီး မုန္႔၀ယ္စား ၾကဟု စႏၵာ့ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တာမွတ္မိသည္။

“ဘာေတြမ်ားတုန္း ႏုႏုရဲ႕”

သူတို႔ထြက္သြားသည့္ အခါ အနားကိုေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ေမးသည္။

“မသိပါဘူး ေဒၚေအးစိန္ရယ္၊ စႏၵာ ၀ယ္လာတာကို က်န္တဲ႔ကေလးေတြက ေရာကန္ေတာ့ၾကတာ”

“ႏုႏု ပိုက္ဆံထြက္သြားတာေပါ့၊ မုန္႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖဲျပားပတ္ထားတာဆိုေတာ့၊ မွန္း ….ျပစမ္းပါဦး”

ကိုယ့္ဖာသာ အထုပ္ ကို ဆၾကည့္ေနရာမွ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေပးလိုက္မိသည္။ ေဒၚေအးစိန္က လည္း ကိုင္ လႈပ္ၾကည့္လိုက္ျပီး

“ဘာသံမွလဲ မၾကားရဘူး၊ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္”

“ဖြင့္ေလ”

အေပၚဆံုးက ဖဲၾကိဳးကို ေျဖထုတ္လိုက္ျပီး ပါကင္စကၠဴလွလွ ေလးကို မစုတ္ျပဲေအာင္ သတိထားျပီးခြာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ က ဒီအ က်င့္ ရွိသည္။ထိုစကၠဴကို သိမ္းထားျပီး လိုအပ္ရင္ျပန္သံုးတတ္သည္။ စကၠဴဖယ္ လိုက္ ေသာအခါ ကဒ္ထူ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ထြက္လာသည္။ အဖံုးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ရင္း

“ဘာၾကီးတုန္း၊ အရုပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေလး မေတြကေတာ့ေလ”

ဗူးထဲကို လက္ႏိႈက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီးေနာက္

“ေအာင္ …မယ္ေလး …ေသာက္ေခြးေတာ္”

အထဲမွာေခြထည့္ ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာတံၾကီးက ေျဗာင္းကနဲ စန္႔သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လက္ထဲ မွာ ပန္းႏုေရာင္ရာ ဘာလိင္တံၾကီးက တရမ္းရမ္းခါေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ ခမ္းေတြ ဆြံ႕အသြားျပီး မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လည္း ျမင္သာေအာင္ ေျမွာက္ၾကည့္လိုက္ျပီးမွ အလန္႔တၾကား လႊတ္ ပစ္လိုက္သည္။ နံရံကို သြားမွန္ျပီးေနာက္ ျပန္ကန္ထြက္လာကာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႔မွာလာၾက၏။

“ကျမင္းမ ေလးေတြ၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ ဒါလုပ္စရာလား”

ေဒၚေအးစိန္ မ်က္စိေရွ႕ကေန ၀ုန္းကနဲေပ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ေျခေထာက္ေရွ႕မွာက်ေနသည့္ လိင္တံၾကီးကို တုန္ ရီဖိုလိႈက္ေသာ ရင္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္ႏိုင္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ခဲ႔ရတာထက္ ပိုၾကီးျပီး ပိုရွည္သည္။ အရင္းဖက္ကလည္း အျပားၾကီး မဟုတ္ ေဂြးဥၾကီး ႏွစ္လံုးပါ အတြဲလိုက္ ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မရဲတရဲျဖင့္ လက္ကေလး ကို ဆန္႔ျပီးေကာက္ယူရန္ဟန္ျပင္စဥ္ ေဒၚေအးစိန္ အနားကို ျပန္ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားလွီးဓါးၾကီး တေခ်ာင္း ကိုင္ထား၏။

“ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါနဲ႔ ေတြ႔မယ္၊ လူၾကီးကို ဒီလို လုပ္စရာလား”

မစင္တုံးကို ကိုင္သလိုရြံရွာစြာ ျဖင့္ေဒၚေအးစိန္ လိင္တံၾကီးကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ ဒါးၾကီး ျဖင့္ တ၀ုန္း၀ုန္း ခုတ္ေတာ့သည္။

“အင္ …မွတ္ျပီလား၊ ေအးစိန္တဲ႔၊ ဒါမ်ိဳးေစာ္ကား တာေတာ့ မခံဘူး”

တ၀င္း၀င္းေတာက္ေအာင္ထက္ျမ သည့္ ဒါးၾကီးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ကာဆက္ကာ ခုတ္လိုက္သည့္ အခါ အေခ်ာင္းၾကီးက ၀က္အူေခ်ာင္းကို လွီးခ်လိုက္သလို အကြင္းလိုက္အကြင္းလိုက္ ျပတ္ထြက္ကုန္သည္။ လက္ကေလး ကိုေရွ႕ကို တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆန္႕ တန္းရင္း “မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟုေဒၚႏုႏုရွိန္ တားျမစ္မိသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ပါးစပ္သာလႈပ္လို႔ရသည္။ အသံက လံုး၀ထြက္မလာပါ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ႏွေမ်ာတသစြာ ႏွင့္ ေအာ္ ဟစ္ကာတားဆီး ေသာ္လည္း ေဒၚေအးစိန္က တခ်က္မွလွည့္ မၾကည့္သည့္ အျပင္ ၾကားသည့္ပံုလည္း မရပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေျပးဆြဲလိုက္မိရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေဒါသတၾကီး ျဖင့္လွည့္ၾကည့္ ျပီး ဒါးၾကီးကို ၀င့္ လိုက္စဥ္ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ကိုယ္ကိုယ္၀ပ္ခ်လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့ မွအသံ ထြက္လာသည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔”

ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာက လန္႔ႏိုးသြားရသည္။ ျပန္အိပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အားလံုးကို စိတ္ကသိေနသည္။ လူးလွိမ္႔လြန္းလို႔ တြန္႔ေက်ေနသည့္ အိပ္ရာ၏ အေတြ႕ အထိ၊ တခါတရံဘယ္က လြင့္လာမွန္းမသိသည့္ အိမ္ေျမွာင္စုပ္ထိုးသံ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားသည့္ ကား။ တခါတေလ ေလထဲမွာေမ်ာ သြား သလို လူကငိုက္ျမည္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ တခုခု ကိုအေၾကာင္းျပဳျပီး အသိစိတ္က ျပန္၀င္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတာသည္ရွည္လ်ားလြန္းလွ၏။ ထို႔ အတူပင္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။

ေန႔၏ အလင္းေရာင္ေတြ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆက္လက္ျပီးသည္းခံဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာ ထဲက ထြက္ျပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ အ၀တ္အစားလဲ လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ျပန္ ၾကည့္မိသည့္ အခါ မျမင္ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ အျပင္ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာ တေဆာင္ လံုးတိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ အဖြဲ႕ ကေတာ့ႏိုးၾကျပီထင္သည္။

ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ျပီး ထိုင္ေသာက္ေနခိုက္စႏၵာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

“ဆရာမ ကိုပါေပးကြယ္”

စႏၵာ့ ကိုထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည့္ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္လို႔ ထမင္းေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စားခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ထမင္းေၾကာ္စားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တဇြန္းခ်င္း အသက္မပါသလို စားေနသေလာက္ စႏၵာကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္စားေနသည္။ ေနာက္က်မွာ စိုးေနပံုရ၏။ အိမ္က ကေလးမ တေယာက္ကိုလည္း အျပင္မွာသူမ ကိုၾကိဳသည့္ကားေရာက္မေရာက္ၾကည့္ခိုင္း လိုက္ေသးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေသာ အခါ မလံုမလဲ အျပံဳးႏွင့္

“ဒီလိုေန႔ မ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ဆရာမ ရဲ႕”

အလုပ္ကိုေစာေစာ ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသည့္ စႏၵာသည္ ညတုန္းက သူမ၏ အတုၾကီးကို အသံုးခ်ခ်င္မွခ် လိမ္႔ မည္။ ခရီး မထြက္ ခင္က သိမ္းသြားခဲ႔သည့္ ေနရာကေန အျပင္ကိုထုတ္ထား၊ မထား ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေဆာင္မွာ လူေတြရွိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ မနက္ခင္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္၊ အလုပ္၀င္ရမည့္ အေဆာင္သူေတြ အိပ္ယာက ထလာၾကသည္။ အိမ္ သာ ခန္းေတြဖက္ဆီက၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ဖက္ဆီက အသံေတြ ထမင္းစားခန္း ထဲအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ စႏၵာလည္း အိတ္ ေလး လြယ္ျပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလျပီ။

စႏၵာ့ အခန္းကို ၀င္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရပါသည္။ မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ တေဆာင္လံုး ရွင္းလင္း တိတ္ ဆိတ္သြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၀ရန္တာတေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္ရာ အခန္းေတြအားလံုး ပိတ္ျပီး တ ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕ရမွ ေသာ့တြဲျပန္ယူျပီး စႏၵာ့ အခန္းကို ၀င္ခဲ႔သည္။ အရင္ေန႔ ထက္ရွင္းလင္း သပ္ရပ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြ႔လိုသည့္ အရာကိုေတာ့ မေတြ႔ရပါ။ ထားေနက်ေနရာမွာလဲ မရွိ၊ စႏၵာ ေန ရာေျပာင္းထားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မသြားခင္သိမ္းသြားသည့္ ေနရာကေန ျပန္မထုတ္ရေသးတာပဲျဖစ္မည္။ဟို နားဒီနား အၾကိဳအၾကား ကိုလိုက္အကဲခပ္ၾကည့္ျပီး လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပန္ခဲ႔ရသည္။

အိပ္ယာေပၚမွာျပန္လွဲေနစဥ္ မ်က္လံုးေတြေလးလာျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ေဒၚေအးစိန္ လာႏိႈးမွ ႏိုးသြား၏။

“ဒီေန႔ ေစ်းသြားရမယ္ ေနာ္ ႏုႏု”

ေဒၚႏုႏုရွိန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေခြေနခ်င္သည္။

“ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ တအားကိုက္ေနလို႔ ေဒၚေအးစိန္ တကၠဆီ နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေနာ္”

မအီမသာ ဟန္ပန္ကိုလည္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ ယံုသြားသည္။

“အင္းေလ၊ ရတာပဲ၊ ႏုႏုၾကည့္ရတာလဲ မလန္းဘူး၊ ေဆးေသာက္ျပီးျပီလား”

“ေသာက္ထားတယ္၊ ေသာက္ျပီး မွိန္းေနတာ”

“ေန႔လည္စာေရာ စားမွာလား”

“စားမယ္”

“ဒါဆိုလဲ ေကာင္မေလးေတြကို မွာခဲ႔မယ္”

ေဒၚေအးစိန္ ထြက္သြားျပီးေနာက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။ ႏိုးလာလို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ ေစ်းကို ထြက္သြားျပီျဖစ္သည္။ျခံထဲမွာ ကိုလွေရႊတို႔ လင္မယား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခနဆင္းၾကည့္ ျပီး အခန္းသို႔ျပန္ကာ ေရခ်ိဳး အ၀တ္လဲသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေပါင္ၾကားကိုႏိႈက္မိေသး ေသာ္ လည္း စိတ္ထဲက ဆႏၵကို ၾကိဳးစား တြန္းလွန္လိုက္သည္။ အာရံုေျပာင္းသြားေစဖို႔ ေရပန္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ဖြင့္ျပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေခါင္းလည္း ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းသလိုျဖစ္သြား မွ ေရခ်ိဳးတာကိုရပ္ လိုက္သည္။

လူကနည္းနည္း ၾကည္လင္သလိုျပန္ျဖစ္သြားလို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေအာက္ကိုေပါ့ပါးစြာ ဆင္းခဲ႔သည္။ မနက္က ထက္ေတာ့ စားလို႔ ၀င္ပါ၏။ ထမင္းစားျပီးေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္စားဟိုဟိုဒီဒီ ညႊန္ၾကားရင္း စင္တခု ေပၚမွာ ဆန္ကာႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ သခြားသီး သံုးလံုးကိုသြားေတြ႔သည္။ ၾကံဳလွီပိန္ရံႈ႕ျပီး အေပြး တက္ေနသည္႔ ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႔ အသီးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တလံုးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ တန္႔သြားေစသည္။ အရင္ေန႔က ရခဲ႔သည့္ ခရမ္းသီးထက္ ေတာ့ၾကီးသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို မ်က္စိကစား လိုက္ ျပီးေနာက္ ထိုသခြားသီးကို ဖ်ပ္ကနဲ ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။ ဒီတိုင္းလည္း ကိုင္မသြားခ်င္လို႔ အက်ၤ ီပြပြၾကီးထဲ သို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ျပီး အိပ္ခန္းဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္တက္လာခဲ႔သည္။ ေနာက္ကိုလည္း လံုး၀လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါသည္။

အခန္းထဲျပန္ေရာက္မွ ယူလာသည့္ သခြားသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ၾကည့္ရသည္။ အရြယ္အစားက ၾကက္ဥ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ အရွည္ကေတာ့ ရွစ္လက္မကိုးလက္မေလာက္ရွိမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။  ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အနည္း ငယ္ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္။ စႏၵာ့ ဟာၾကီးေလာက္ မၾကီးမား မရွည္လ်ား ေသာ္လည္း အရင္သံုးဖူးသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္စာရင္ ၾကီးေနလို႔ သံုးဖို႔ မ၀ံ႔ မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စမ္း ၾကည့္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး အရင္ဆံုးေရသြားေဆးလိုက္သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဂရုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပး လိုက္ သည့္အခါ ထူးျခားမႈတခုသြားေတြ႔သည္။ သခြားသီးက ခရမ္းသီးေလာက္ မေခ်ာမြတ္။ ေရေဆးလိုက္သည့္ အခါ ပိုျပီးသိသာလာ၏။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမိန္ကိုမတင္လိုက္ျပီး အ၀မွာသခြားသီးကိုေတ႔ၾကည့္သည္။ လြယ္မည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ေပါင္ကိုတ အားျဖဲျပီး ထိုး ၾကည့္သည့္အခါအ၀ တြင္တစ္ေနသည္။ နာလည္းနာသည္။ ကြဲထြက္သြားေတာ့မတတ္ေအာင္ခံ ရခက္ လြန္းလွ သည္။ ျပန္ယူ ကာေျမွာက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေမာေနသည္။ ရင္ေတြခုန္ လက္ေတြတုန္ ေန သည္။ အသက္ကို မနည္းရႈေနရ၏။ ဒီဟာေလာက္ေတာင္ ခက္ေနရင္ စႏၵာ့ ဆီကဟာၾကီးမ်ိဳးဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ ရာမရွိေတာ့ျပီ။

စႏၵာ့ လိုမိန္းကေလးပင္ သြင္းလို႔ရပါလွ်က္ႏွင့္ မိမိလို ဖြံ႔ထြားေတာင့္တင္းသည့္ မိန္းမက ဘာ ေၾကာင့္ မရရ ပါ သနည္း။ နားထဲမွာ ဂ်ယ္သံုးရသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့စကားသံ ျပန္ၾကား ေယာင္လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသံုး ရင္ရႏိုင္ေၾကာင္း စႏၵာေျပာခဲ႔တာကိုလည္း ျပန္အမွတ္ ရလိုက္မိ၏။ Water Gel ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ကေလးေတြ သံုးသည့္ Baby Oil ကို ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကေလး အေမေတြဆီမွာေတြ႕ဖူးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို္ယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးဖူး၏။

ထရျပီး ထမိန္ကိုခပ္တင္းတင္းျပင္၀တ္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူ လိုက္၏။ မွန္ထဲက အ ရိပ္ကုိ တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း အ၀တ္လဲဖို႔ မလိုဟု ဆံုးျဖတ္ လိုက္သည္။

“ကိုလွေရႊ၊ ျခံတံခါး ဖြင့္လိုက္၊ ကၽြန္မ အျပင္သြားဦးမယ္”

ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးကေန တရွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားျပီး လမ္းတေလွ်ာက္မ်က္စိကစား သြားသည္။ စတိုး ဆိုင္ၾကီးၾကီး တ ဆိုင္ေတြ႔တာႏွင့္ ရပ္ျပီး၀င္ၾကည့္လိုက္သည္။ အ၀နား မွာ Gel ဗူးေတြ၊ အေတာင့္ေတြေတြ႔ ေသာ္ လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အတြင္း ဖက္မွာျမင္ရသည့္ ကေလး ပစၥည္းေတြေရာင္းသည့္ ေကာင္တာဆီ တန္း၀င္ သြားျပီး ဗူးၾကီးတဗူး ၀ယ္ပစ္လိုက္ သည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္လည္း ျပန္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အျပင္မသြားေတာ့ပါ ဟု ေျပာျပီးမွ ထြက္သြား သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။

“ေဆးသြား၀ယ္တာ”

ခပ္တိုတိုရွင္း ျပလိုက္ျပီး အခန္းထဲတန္း၀င္လာသည္။ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ ေဒၚေအး စိန္ကို စိတ္ထဲက မၾကည္ေတာ့ပါ။

“ေဒၚေအးစိန္၊ ဘာတုန္း”

“ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ညေနစာဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔”

“ေဆးေသာက္ျပီးတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ”

“အင္း ...အင္း ...ျပီးတာပဲ”

ကုတင္ေပၚမွာ သခြားသီးကို ဒီတိုင္းပစ္တင္ထားခဲ႔သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင့္ ေဒၚေအး စိန္က အခန္း၀ မေရာက္မွီျပန္ လွည့္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း မိမိ ေမာ ေနသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိထားမိသည္။ စိတ္ ေတြလည္း အရမ္းလႈပ္ရွားေန၏။ တုန္တုန္ ရီရီ ျဖင့္ ထမိန္ကို ကြင္းလံုးခၽြတ္ခ်လိုက္ျပီး ကုတင္ေပၚတက္ လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ ဗူးကိုဖြင့္ ျပီး သခြားသီးေပၚ ဆီေတြေလာင္းခ်လိုက္ျပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စိုရႊဲသြားေအာင္ ပြတ္ လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ျပီးေနာက္ ေပါင္ကို ကားကာ သခြားသီးကို အ၀မွာ ေတ႔လိုက္၏။

တ၀ုန္း၀ုန္းခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ေရွ႕ကို နည္းနည္း ပိုတိုး လာ သလိုရွိေသာ္လည္း သိပ္မ၀င္ခ်င္။ ၾကြက္သားေတြက ေတာင့္ခံေနသည္။ နားလည္းနာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခြား သီး ကို လံုး၀ရႊဲစိုသြားေအာင္ ဆီထပ္ ေလာင္းလိုက္သည္။ အစိေလးကိုလည္း သာသာယာယာပြတ္ေပးျပီး အထဲက အရည္ေတြ စိမ္႔လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတြင္းဖက္မွာလည္း စိုလာေတာ့မွ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သခြား သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စံုကိုင္၍ အားကုန္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဖ်စ္” ကနဲျမည္သြား သည့္ အသံက အခန္းထဲမွာ ဟိန္းသြားသေယာင္ရွိ၏။

“အု”

ႏွာေခါင္းထဲကေရာ ပါးစပ္ထဲကပါ ေလေတြ တဟုန္ထိုးထြက္သြားသည္။ အထဲမွာျပည့္နင့္က်ပ္ျပီး ၾကြက္သားစိုင္ ေတြက တ ဆစ္ဆစ္ႏွင့္နာလာ၏။ နာက်င္မႈကို ဥေပကၡာျပဳလိုက္ျပီး ထပ္၍အားထည့္ဖိခ်လိုက္ရာ လက္ဖေနာင့္ ႏွစ္ခုက တြင္း၀ကို ဖတ္ ကနဲ လာရိုတ္သည္။ အားလံုးနီးပါး၀င္သြားေပျပီ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေယာင္ျပီး အေပၚကို ေကာ့ထိုးလိုက္မိ၏။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ၀င္သြားျပီဆိုေတာ့ ဆက္လုုပ္စရာတခုသာ ရွိေတာ့သည္။

အံကိုခဲပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းျပန္လုပ္သည္။ ျပည့္နင့္ေနသည့္ အရသာက အတြင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ထိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈဆိုတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေလး မထားေတာ့ပါ။ ဘာမွမဆိုင္သည့္ စ အို၀ကေလးပင္ တင္းျပီးကိုက္ခဲ လာ သည္႔တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲေရာက္လာမည့္ အရာေတြက ပိုျပီးရင္ဖိုလိႈက္ ေမာ ရမည္မွန္း စိတ္ကသိေနသည္။ 

“အား ..အမယ္ေလး ....ကၽြတ္.ကၽြတ္”

ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း အားတက္သေရာတုန္႔ျပန္သည္။ တစိမ္႔စိမ္႔ထြက္လာ သည့္ အရည္ေတြ က လည္း မ်ားသထက္ မ်ားလာ၏။ အမည္ေဖၚျပေခါင္းစဥ္တပ္ရန္ မစြမ္းသာ သည့္ေ၀ဒနာ၏ ေစ႔ေဆာ္မႈေတာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါ ႏွင့္ တစာစာညည္းရင္း ပိုျပီးျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနမိသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာရံုထဲမွာ အခုလက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြမွအပ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ပါးစပ္က ဘာ ေတြေျပာျပီး ဘာေတြညည္းေနမိမွန္းလဲ မသိေတာ့။ တရိပ္ရိပ္ တရစ္ရစ္ ႏွင့္ တကိုယ္လံုးသြက္သြက္ခါေနသလို ဖမ္းစားထားသည့္ အရသာက တကိုယ္ လံုး ကိုလႊမ္းျခံဳထား၏။ အထဲမွာနာက်င္ရမည္၊ ထိခိုက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္ ေပ်ာက္ဆံုး သြားရသည္။ စြမ္းႏိုင္ သမွ်အားအင္ကိုသံုးျပီး ထိသထက္ထိေအာင္ေဆာင့္ထိုးေနမိသည္။ စိတ္ ခံစားရမႈေတြ၏ အျမင့္ဆံုးအထြဋ္အထိပ္ ကိုေရာက္ရွိ သြားျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လူတကိုယ္လံုး ေလ ထဲသို႔ လြင့္ ေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။

ေျမာက္တက္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္က်မလာ၊ ၀ါဂြမ္းစေလး ေလထုထဲမွာလြင့္ေမ်ာ ေန သလို ေလဟုန္မွာ စီးရင္း ရွိသမွ် အားအင္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည္။ အထဲက သခြားသီး ကိုေတာင္ၾကိဳးစားျပီး မနည္းျပန္ ထုတ္ လိုက္ရသည္။ အား လံုးအျပင္ကို ေရာက္သြား ျပီးခ်ိန္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ရီေ၀စြာ ေမ်ာလြင့္ရင္း ႏွင့္ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။

အလင္းေရာင္ေတြ ပ်ယ္လြင့္ျပီးညသို႔ ၀င္လုလုညေနေစာင္းကို ေရာက္မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏိုးလာ ၏။ ေပါင္ၾကားထဲ မွာလည္း တမ်ိဳး ၾကီး ျဖစ္ေနသလို လူကလည္းပင္ပန္းေန၏။ ေဘးမွာက်ေနသည့္ သခြားသီးၾကီးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တခါတေလ စႏၵာ သူ႔ဟာၾကီးကို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ထားခဲ႔သည္ကို အခုမွနားလည္မိသည္။ ခံစားမႈ အ ျမင့္ဆံုးကို ရရွိျပီးခ်ိန္ တြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ သဘာကို နားလည္လိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။

အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထရင္း ႏြမ္းနယ္မႈေတြေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ သခြားသီးၾကီးကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးကာ ဘီရိုထဲမွာ သိမ္းျပီးမွ ေရခ်ိဳးသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အေမႊးရိတ္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ ၾကည့္ လိုက္ရာ အရင္ထက္ေဖါင္းမို႔ျပီး အီရဲေနသည္ကို ေတြ႔ ရသည္။ အခုထိအရည္ေတြကလည္း တစိမ္႔စိမ္႔ စို ေနေသး၏။

ေရခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါႏြမ္းနယ္မႈေတြ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြား၏။ ျငီးေငြ႕ဖြယ္ရာတကိုယ္တည္း ဘ၀အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ေျဖသိမ္႔မႈတခုကို ရလိုက္ ေၾကာင္းေတြးမိျပီးေနာက္တြင္ လူကလည္း တက္ၾကြရႊင္လန္း လာ သည္။ ထမင္းစားဖို႔ ေအာက္ို ဆင္းလာေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကိုၾကည့္ျပီး ေဒၚေအး စိန္က

“တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားျပီေပါ့ ဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္”

“ညေနစာဘာခ်က္ရမလဲ လို႔ေတာင္ လာေမးဦးမလို႔၊ ႏုႏုအိပ္ပါေစေလဆိုျပီး မလာတာ”

“ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလိုပဲလုပ္ပါ”

စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားလို႔၀င္သည္။ ထမင္းစား ေနခ်ိန္မွာ သခြား သီးတလံုးေပ်ာက္ ဆံုးသြားသည့္ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ေကာင္မေလးေတြကို ေမးေနသံၾကားရသည္။

“ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါတယ္၊ မနက္က သံုးလံုးက်န္တာပါ”

မတတ္သာေတာ့လုိ႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၀င္ပါလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚေအးစိန္က ေကာင္မေလး ေတြကို သခြားသီး တ လံုးအတြက္ႏွင့္ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းေနဦးမည္။

“ကၽြန္မ ေန႔ခင္းက စားလိုက္တယ္ေဒၚေအးစိန္ေရ၊ ေဒၚေအးစိန္ေစ်းသြားေနတုန္းက”

“ေအာ္ ...ဒါဆိုလဲ ျပီးေရာ”

ထမင္းစားျပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ျခံထဲဆင္းလာခဲ႔သည္။ ဒီညမွာမွ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေန၏။ လ ေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ျခံ၀သို႔ ေရာက္လာသည္။ လေရာင္က စိတ္ကိုပိုျပီး ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစ၏။ ျခံထဲမွာ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလက လည္းႏူးညံ႔ ကာ လတ္ဆတ္ေန၏။

“ႏုႏု ေနေကာင္းသြားျပီလား”

“ေကာင္းသြားျပီ၊ နာရာရား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ”

“ေအးစိန္ေျပာတာ”

နာရာရားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းမေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ မစိုးစိုး ႏြယ္ကို လေရာင္မွာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ရ သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီဖက္ကိုလွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ သြားေနသည္။  ဒီေန႔ ေတာ့ အရင္ လိုပံုမရပါ။ သူမ၏ ဟန္အတိုင္း ညင္ညင္သာသာ လွမ္း လာေနသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ တီရွပ္ပြပြ ႏွင့္ အေရာင္ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထမိန္၀တ္ထားသည့္ မစိုး စိုးႏြယ္ ျခံ၀က အျဖတ္တြင္ နာရရားက ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ လိုက္ သည္။ သကၤာ မကင္းေသာ စကားကိုေျပာဦးမည္ ဆိုတာသိလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပံဳးလိုက္မိ၏။

“ျခံတံခါး ဖြင့္ေပးစမ္းပါ နာရရားရယ္၊ ႏုႏုအျပင္မွာ ထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္”

“ဟိုေကာင္မေလး ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ာင္းမလို႔ လား”

ခါးၾကားက ေသာ့တြဲၾကီးကို ျဖဳတ္ရင္းနာရရား ေမး၏။

“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ”

ျမီးေကာင္ေပါက္ အပ်ိဳမေလး တေယာက္လို ေျခကိုေဆာင့္ ျပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ျပီးေတာ့ နာရရား ဖြင့္ ေပးသည့္ တံခါး ကေန လေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည့္ လမ္းမေပၚတက္လိုက္၏။ သာလြန္းသည့္ လေရာင္ ျခည္ေၾကာင့္ လမ္းမီးတိုင္ေတြ၏ အလင္းေရာင္ေတြက ပင္မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားသည္ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္မိသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ႏုႏုေရ ဒီေန႔ေတာ့ ခရမ္းသီးကို ပုဇြန္ေျခာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွပ္ေပးမယ္၊ ၾကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား”

“ၾကိဳက္ပါတယ္”

ႏွပ္တာမၾကိဳက္ အစိမ္း အတိုင္းပဲၾကိဳက္တယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ျပသည့္ ျခင္း ေတာင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိသည္။ အရွည္ တေပ နီးပါးေလာက္ရွိႏိုင္သည့္ ခရမ္းသီး ထြား ထြားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ၾကီးေတြကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ မ သိေအာင္ ဘယ္လို ယူရင္ေကာင္းမလဲ ဟုေတြး ရင္း မီးဖိုထဲ ၀င္သြားသည့္ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေနာက္ကေနလိုက္ ေငးေနမိ၏။ ခနေလာက္ေနေတာ့ လိုက္၀င္သြား သည့္ အခါ ေကာင္မေလး တေယာက္က ခရမ္းသီးေတြကို လွီးေတာင္လွီးေနျပီ ျဖစ္သည္။ ႏွေမ်ာတသစိတ္ကို ထိန္းျပီး ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ခဲ႔ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္။ လက္ရွိသံုးေနသည့္ ခရမ္းသီးက သံုး လို႔ရေန ေသးသည္။ အခု၀ယ္လာသည့္ အသီးေလာက္ေတာ့ မထြားပါ။

ခရမ္းသီးတလွည့္၊ သခြားသီးတလွည့္ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဆင္ေျပေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္ မွာ ေကၽြးရန္ အရည္တခြက္ ႏွင့္ ငပိရည္တို႔စရာ ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ ေဒၚေအးစိန္ ကို ညႊန္ၾကား လိုက္ျပီး သည့္ ေနာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီး သိပ္မျပတ္ေတာ့ပါ။ အရင္လို တလံုးထဲကို မပုတ္ သိုး မညိႈးႏြမ္းရေအာင္ ဂရုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းရတာ မ်ိဳးသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အရြယ္ အစား ျဖစ္သည္။

ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသံုးခ်ဖို႔ မဟုတ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ၀ယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ၾကိဳက္က အျမဲလိုမရ၊ ေကာက္တာက ကိစၥ မရွိပါ၊။ စင္း လံုး ေခ်ာေျဖာင့္ေနတာက ခပ္ေကာက္ ေကာက္ကေလးက လွဲေနရာမွ ထိုးရာတြင္ပိုအဆင္ေျပ ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေတြ႔ အၾကံဳအရ သိခဲ႔ျပီးျဖစ္သည္။ အရြယ္အစား ေသးငယ္ရင္သာ အာ သာမေျပသည့္ အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။

သီးေမႊး ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အစိမ္းရမွ အဆင္ေျပ ၏။ ဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္လို႔ရတတ္သည့္ အမွည့္ေတြဆိုရင္ အားစိုက္ထိုးလိုက္ရင္ က်ိဳးတာတို႔ အခြံ ကြဲထြက္သြားတာတို႔ ျဖစ္တတ္ သည္။ ကြဲသြားရင္ အရည္ေတြႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာျပီး ခ်ြဲပစ္သြားသည္။ ျပီးရင္ မနည္းျပန္ေဆးထုတ္ရ၏။ ဒါ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အခြံမာသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီးကိုပဲ သေဘာက်သည္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆိုရင္ ခရမ္းသီးကို ပိုသေဘာက် ၏။ မ်က္ႏွာျပင္က နဂိုထဲက ေခ်ာေမြ႕ေနေတာ့ ဆီမ်ားမ်ား မလိုသည့္အျပင္ လက္ကိုင္စရာညွာတံ ေလးပါလို႔ အားလြန္ျပီး အဆံုးေရာက္သြားလည္း ျပန္ဆြဲဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ သခြားသီး က်ေတာ့ လက္ကို ထိန္း ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ အခု၀ယ္လာသည့္ ခရမ္းသီးကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွေမ်ာေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ၊ လက္ရွိဟာက သံုးလို႔ ရေနေသးသည့္ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ ထားမေနေတာ့ပါ။ လတ္တေလာ သံုးေနသည့္ အသီးမေကာင္းေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအး စိန္၀ယ္လာသမွ်က လည္း စိတ္ တိုင္း မက်ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလြန္ စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘ၀ တြင္ စိတ္ေျဖစရာကလည္း ဒီတခုသာ ရွိ ေလရာ ဒါကိုထိခိုက္ရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ တို ရသည္။ အဲလိုေန႔ မ်ိဳးဆိုရင္ စႏၵာ့ ဟာၾကီး ေျပးယူခ်င္ စိတ္ ေပါက္၏။

ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေနေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းသို႔ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာျပီ ျဖစ္သည္။  ခုေလာက္ဆိုရင္ စႏၵာလည္း အျပင္ကို ျပန္ထုတ္ျပီးေလာက္ျပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္က ေကာက္ ေကာက္ေကြ႔ေကြ႔ ႏွင့္ အေပြးတက္ ေနသည့္ သခြားသီး ပိန္ခ်ိခ်ိေတြ ၀ယ္လာသည့္ တရက္မွာေတာ့ စိတ္မထိန္း ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စႏၵာ့ အခန္း ကို ၀င္ခဲ႔မိသည္။ ထားေနက်ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းေတြ႔သည္။

သခြားသီး၊ ခရမ္းသီးေတြလို ေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ဘဲ အဖုအထစ္ အရစ္ေတြေပၚေနသည့္ ဟာၾကီးကို ေကာက္ယူ လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြတုန္ေန၏။ ပိုေကာင္းသည့္ အရသာကို ခံစားရေတာ့မည္ဟုလည္း ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ အသင့္ ယူ လာသည့္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ျပီး ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ထြက္လာ ခဲ႔သည္။ စႏၵာ ျပန္မလာ ခင္ ျပန္ထားရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ မျဖစ္ပါ။

အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ စႏၵာ့ ဟာၾကီးကို ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့မွ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္ေန မိ သည္။ အရင္းက အျပား၀ိုင္းလိုအရာက ေလစုပ္ခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြလိုက္ရျပီး ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္မွာ၊ ကု လားထိုင္မွာ လိုက္ကပ္ၾကည့္သည္။ ကပ္လို႔မရ ျပန္ကြာကြာက်သည္။ မွန္တင္ခံုက မွန္မွာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ဖတ္ ကနဲကပ္သြား၏။ မွန္မွာ ေငါက္ေတာက္ကပ္ေနသည့္ ဟာၾကီးကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိ သည္။ မွန္မွာကပ္ျပီးေတာ့ လုပ္ရင္မရပါ။ မွန္တင္ခံုေပၚမွာ တက္ခြထိုင္ ရင္ က်ိဳးက်ျပီး လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္း ေတြျဖစ္ေတာ့မည္။လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္ရင္ရေသာ္လည္း ဒီဟာၾကီးကို ၀င္ေအာင္ ထည့္ဖို႔ မိမိမွာ အား အင္ရွိပါမလားဟု ေတြးမိသည္။

စိတ္အမွတ္မဲ႔စြာျဖင့္ မွန္သားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေက်ာက္ျပားခင္း ၾကမ္းျပင္ကို သတိ ရလိုက္သည္။ မွန္ကေန ျပန္ခြာယူျပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္လာခဲ႔သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေက်ာက္ျပား မွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲကပ္သြားသည္။ အေပၚကိုမတ္ မတ္ၾကီးေထာင္တက္ေနသည့္ ဟာၾကီးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တုန္ကရီျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းေတြလည္း ရီေ၀လာျပီး စိတ္ညိႈ႕ခံထားရသူတေယာက္လို ေရခိ်ဳးခန္းထဲက ျပန္ ထြက္ လာ ျပီးေနာက္ အ၀တ္ေတြ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘီရိုထဲက ဆီပုလင္းကိုယူျပီး ေရ ခ်ိဳးခန္း ထဲသို႔ ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္၀င္လာခဲ႔သည္။

ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ျပီးထိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း လက္တဖက္ႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ကာ အဆင္ သင့္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ကအရမ္းလႈပ္ရွားေနသည့္ အတြက္ ၾကာ ၾကာမဆြလိုက္ရပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ကိုရႊဲရႊဲ စိုသည္အထိ အရည္ေတြထြက္လာသည္။ ဆီေတြ ရႊဲျပီးေျပာင္လက္ေနသည့္ ဟာၾကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆီေတြႏွံ႔သြားေအာင္ပြတ္ေပးလိုက္ျပီး ေနာက္ လိုလိုမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ထပ္ေလာင္း လိုက္ သည္။

စိတ္ခ်ရျပီထင္ေတာ့မွ အေခ်ာင္းၾကီးေပၚမွာ ကိုယ္ကိုၾကြျပီးခြထိုင္လိုက္သည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အ၀ မွာ တည့္တည့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ျပီးေနာက္ မ်က္စိကို မွိတ္၍ တကိုယ္လံုး အားႏွင့္ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။

“ဗ်စ္...ဗ်စ္”

အေခ်ာင္းၾကီး၏ ေဘးပတ္လည္ကအရစ္ ႏွင့္ ေဖါင္းၾကြေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြက ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ အေပါက္ ေလး ထဲသို႔ မခ်ိမဆန္႔ အတင္းတိုး၀င္သြားၾကသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ျဗန္းက နဲ ကြဲ ထြက္ေတာ့ မတတ္နာ က်င္သြား ရသည္။ အတြင္းက အသားေတြက အလိပ္လိုက္ေရာပါသြားသလို ပင္။ ဗိုက္ေၾကာေတြသာမက ရင္သားေတြပါ တင္းေတာင့္သြား၏။

“အား ...နာလိုက္တာေတာ္”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx