ဟိုပင္ဒီပင္ ကူးပါလို႔

ဟိုပင္ဒီပင္ကူးပါလို႔

လူၾကီး လူေကာင္း ဆိုသည္မွာ မေကာင္းမႈ ကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ျပဳေလ႕ ရွိသူကို ေခၚသည္ဟု ဆိုရိုးတခု ရွိေလ၏။ မေကာင္း မႈကိုသာ အျမဲျပဳ သူသည္သူယုတ္ျဖစ္ ျပီး မေကာင္းမႈ ကို ေရွာင္က်ဥ္ျပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႕သူကိုမူ သူေတာ္ေကာင္း ဟု သတ္မွတ္ရေပမည္။

သို႕ဆိုပါလွ်င္ လူၾကီးလူေကာင္းဆိုသည္ကား အေကာင္း ႏွင့္ အယုတ္ၾကား မွ ကို႕လို႕ကန္႔လန္႔ လူတန္းစား တစ္ရပ္ဟု သတ္မွတ္ ရေတာ့မည္ ျဖစ္ေပသည္။

အခန္း(၁)

“အ၀ါေရာင္ေလးက ဘယ္သူလဲ ဘယ္မွာ ေနတာလဲ”

လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားေသာ ဂ်စ္ကားတစီးေပၚမွ သီခ်င္းသံက လြင့္ပ်ံလာသည္။ သီခ်င္းသံေတြ လူသံေတြႏွင့္ဆူညံေနရာ မ႑ပ္ မ်ားႏွင့္ လည္း အလွမ္းေ၀း ေနသည့္ အတြက္သီခ်င္းသံက က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ၾကီး လမ္းမေပၚ လြင့္ပ်ံ႕သြားသည္။

“အ၀ါေရာင္ေလး မဟုတ္ပါဘူး ကိုပိုင္စိုး ရယ္၊ ခင္ဗ်ား ဟန္လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ပါ၀ါ မ်က္မွန္တပ္မလာ ေတာ့ ေသ

ခ်ာ မျမင္ဘူး မဟုတ္လား”

တေယာက္က ခ်က္ခ်င္းထျပီး ကန္႔ကြက္သည္။

“ေဟ႕လူ၊ ေဟ႕လူ၊ က်ဳပ္ ဒီေလာက္မ်က္စိမမႈန္ဘူး၊ မႈန္ေနတာက ခင္ဗ်ား၊ က်ဴပ္ေျပာတာ အေပၚ က အေရာင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေအာက္က အေရာင္ကို ေျပာတာ၊ အနက္လိုင္း ေလးနဲ႕ ေတာင္ကြပ္ ထားေသးတယ္။ကိုေအာင္ဘညိဳ ေကာ ျမင္လိုက္လား”

သီခ်င္းသံရွင္ ကိုပိုင္စိုး ဆိုသူက ေရွ႕ ခန္း ကားေမာင္း သူေဘးတြင္ထိုင္ ျပီးပုလင္း ျပားေလးထဲမွ အရက္ကို ေမာ့ေသာက္ေနေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ လူကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။

“မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီမွာ ေမာ့ ေနတာနဲ႕ ေဘးေတာင္မၾကည့္ မိပါဘူး၊ က်န္တဲ႕ သူေတြေမးၾကည့္ပါလား”

“ေဟ႕လူေတြ ျမင္လိုက္ၾကလား”

ကိုပိုင္စိုးက ေဘးက လူေတြကိုေမးလိုက္ရာ၊ ျမင္သလိုလို မျမင္သလိုလို အေျဖေတြ မေရမေရာ ထြက္လာသျဖင့္ ကိစၥက မျပတ္ပါ။

“အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာေပါ့၊ ခင္ဗ်ားတို႕ အိုေနပါျပီလို႕”

ကိုပိုင္စိုးက မေက်မနပ္ေျပာလိုက္ရာ စတီရာရင္ ေနာက္တြင္ထိုင္ေနသူက

“ခင္ဗ်ား ကက်ဳပ္တို႕ထက္ ဘယ္ေလာက္မ်ားငယ္လို႕လဲ၊ မတိမ္းမယိမ္း ေတြ တလံုးပို ရႈခ်င္ေသးတယ္။ ကိုေအာင္ဘညိဳ ကေျပာရင္ ဟုတ္ တုတ္တုတ္ ရွိေသးတယ္၊ သူက က်ဳပ္တို႕ထဲ မွာအငယ္ဆံုး”

ကေလးမ်ား ပမာစကားႏိုင္လုေနၾကေသာ သူတို႕အုပ္စုကို လမ္းသြားလမ္းလာ ဘယ္သူမွ ဂရုမထား မိၾကပါ။ ကိုယ့္အေပ်ာ္ႏွင့္ ကိုယ္ရွိေနၾကေသာ သၾကၤန္ ခ်ိန္လည္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ အားလံုးေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနသည္။ အကယ္၍ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ မည္ဆိုလွ်င္ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္မိမွာ အမွန္ပါေပ။

ကားေပၚက လူေတြအားလံုးသည္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္တ၀ိုက္ အရြယ္ေတြျဖစ္သည္။ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား ဟာေ၀ယံရွပ္၊ စပို႕ရွပ္ေတြ ၀တ္ထားျပီး လူငယ္ ေတြလို ကဲေနၾက ေသာသူမ်ားသည္ တကယ္ေတာ့ တျခားအခ်ိန္ေတြမွာဆိုလွ်င္ လူရိုေသရွင္ရိုေသ လူၾကီးလူေကာင္း ေတြျဖစ္သည္။အားလံုး လုပ္ငန္းရွင္ၾကီးေတြ ဟုဆိုႏိုင္သည္။ တေယာက္ကို အနည္းဆံုးလူက ကုမၸဏီ သံုးေလးခု ပိုင္၏။

အခုလည္း ကားေမာင္းလာေသာ ဦးျမင့္ေမာင္၏ ကုမၸဏီ မ႑ပ္ တြင္ ေရကစားျပီး အရက္ကေလး ေထြေထြ ႏွင့္ ေရပက္ခံထြက္ဖို႕ စိတ္ကူးရျပီး ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“ခင္ဗ်ားတို႕ကလဲ ဗ်ာ သၾကၤန္လည္ပါတယ္ ဆိုမွ ဘာကိစၥ ဒီအသက္ၾကီးတာ ေတြ မ်က္စိမႈန္တာေတြက  ပါလာတာလဲ။ သိၾကားမင္း ၾကားသြားဦးမယ္”

“သိၾကားမင္း က သေဘာေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕က လုပ္ငန္းတူပဲ ဥစၥာ”

“ဘုရား၊ ဘုရား၊ အရက္ေသာက္ျပီးေတာ့ ဘုရားတလိုက္ဦးမယ္၊ ခင္ဗ်ား နဲ႕ သိၾကားမင္းက ဘာေတြ မ်ား တူလို႕လဲ၊ မယား ေလးေယာက္ယူတာ ေျပာတာလား၊ အခ်င္းခ်င္း ကပ္မၾကြားနဲ႕ ဗ်ာ၊ ဒီေလာက္ေတာ့က်ဳပ္တို႕လဲ စြမ္းပါတယ္ဗ်”

“ႏိုး ႏိုး၊ အဲဒါေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ သိၾကားမင္းလဲ လမ္းေတြေဖါက္တံတားေတြ ေဆာက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လဲအခု လမ္းေတြ ေဖါက္တံတားေတြ ေဆာက္ေနတာပဲ”

ကားတစီးလံုး၀ါးကနဲ ပြဲက်သြားၾကသည္။

“ခင္ဗ်ား ကေတာ့ အခါၾကီးရက္ၾကီး မွာကုသိုလ္ေတြယူေနျပီ၊ ေခြးသေရ နဲ႕ ေတြ႕ေတာ့မယ္၊ သိၾကားမင္းေလာင္း ဦးမာဃ က အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ လမ္းေတြျပင္တံတားေတြခင္း ေပးတာ၊ ခင္ဗ်ား က အျမတ္လိုခ်င္လို႕ ကန္ထရိုတ္ လိုက္လုပ္ေနတာ တျခားစီပဲ”

“မသိ္ဘူးေလဗ်ာ၊ တူမ်ားတူမလားလို႕”

အလုပ္ခြင္၀ယ္ ဟန္ပန္တခြဲသား ႏွင့္ ေနခဲ႕ ၾကသမွ် အတိုးခ်ကာ လြတ္ခ်င္တိုင္းလြတ္ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာျပီးေပ်ာ္ေနၾကသည္။

“ကိုေအာင္ဘညိဳ၊ ကိုေအာင္ဘညိဳ”

“ဗ်ာ”

“ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႕ထဲမွာ အငယ္ဆံုး နဲ႕ အေခ်ာဆံုး …. ေဟ႕လူေတြ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”

တေယာက္က စလိုက္ရာက်န္ေသာသူမ်ားလည္း ဘာမွန္းမသိေသာ္ျငား ေနာက္မွသံေယာင္လိုက္လာၾကသည္။

“ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”

“ကိုေအာင္ဘညိဳ က အငယ္ဆံုးအျပင္ အစြမ္းဆံုးဗ်”

“ေနပါဦး ဘာစြမ္းတာလဲ”

“သူ႕ မိန္းမ မသူဇာ က ဘယ္အခ်ိန္ ေမးလိုက္ေမးလိုက္ တရားစခန္း မွာခ်ည္းပဲ၊ သူ႕ ေၾကာက္လို႕ ေရွာင္ေနတာျဖစ္မွာေပါ့ဗ်”

“ထင္ေတာ့ ထင္သားဗ်”

တေယာက္တေပါက္ ေျပာလာၾကသျဖင့္ ေရွ႕ခန္းတြင္ ေအးေအးလူလူ အရက္ေမာ့ေသာက္ ေနေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ မေနသာေတာ့ ဘဲ စကား၀ိုင္းထဲပါလာရသည္။

“ေပါက္ေပါက္ ရွာရွာ ဗ်ာ။ သူ႕ဟာသူ ဘုရားတရား စိတ္ပါလို႕ သြားတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ၾကီး ေၾကာင့္ မဟုတ္ရပါဘူး”

“ခင္ဗ်ားက မတားဘူးလား”

“တားေကာင္းတဲ႔ အရာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ၊ ကေလးေတြကလဲ အသင့္အတင့္ အရြယ္ေရာက္ ေနျပီ၊ သူကလဲ တရားလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့ ခြင့္ျပဳရတာေပါ့”

“ေအာ္ ကၽြတ္ .. ကၽြတ္”

“ဘာျဖစ္လို႕လဲဗ်”

“ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ညစာ ငတ္ေနတာ ၾကာျပီေပါ႕၊ ဒါေၾကာင့္ပါ”

“အိမ္ေထာင္သက္ပဲ ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၇ ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနျပီ၊ ဒါေတြ ကမထူးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ က မထူးဆန္း သလိုေျပာရင္း ေရွ႕ သို႕ ျပန္လွည့္ သြားသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိစၥ ကမျပီး။ ေမာင္းသူေနရာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဦးျမင့္ ေမာင္က ခပ္ျပံဳးျပံဳး မ်က္ႏွာျဖင့္

“ဒီ မယ္ ကိုေအာင္ဘညိဳ၊ ခင္ဗ်ား မွန္မွန္ ေျပာစမ္း၊ ခင္ဗ်ား ေရာ ဟိုစိတ္ဒီစိတ္ ေတြ ခမ္း ေနျပီလား၊မညာ နဲ႕ ေနာ္၊ အခ်င္းခ်င္း ေတြ”

“ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႕ကလဲ မျပီး ႏိုင္ေတာ့ဘူး”

“ခင္လို႕ စတာပါဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ အမွန္ေတာ့ သိခ်င္တယ္”

“လုပ္လာျပီဗ်ာ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ အနည္းငယ္ ေတြေ၀သြားသည္။ ခနၾကာမွ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္ရင္း

“လူပဲဗ်ာ၊ ဒီစိတ္ေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္၏ မေတာ္၏ ေတြက ရွိေသးတယ္၊ သူက တရားလုပ္ေနပါတယ္ ဆိုမွ ကိုယ္က အတင္းလိုခ်င္လို႕ မရဘူးေလ”

“ဟုတ္ျပီ ဗ်ာ၊ ဒါဆိုလဲ မသူဇာ တရားအလုပ္မပ်က္ရ ေအာင္ခင္ဗ်ား ဖာသာ အျပင္မွာ ရွာယူလို႕ ရတာပဲ”

“အဲဒါၾကီး က မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ လက္သမားနဲ႕ ပါသြားမွျဖင့္”

ေဘးခ်င္းကပ္ ျပီးၾကပ္ေနေသာ ဦးျမင့္ေမာင္ကို ဦးေအာင္ဘညိဳက အေၾကာင္းသိ ခ်င္း ျပန္ခြပ္ လိုက္ရာ ဦးျမင့္ေမာင္ မ်က္ႏွာၾကီး ရႈံ႕တြ သြားသလို ေနာက္ခန္း မွသူမ်ားလဲ ၀ါးကနဲ ပြဲက်သြားၾကသည္။ ဦးျမင့္ေမာင္ ၏ Keeping ကေလး ေနေသာ တိုက္ခန္းကို အပ်ံစားမြမ္းမံ ေပးမိရာမွ လက္သမားဆရာ ႏွင့္ လိုက္ေျပးေသာ ဇာတ္လမ္းကို သူတို႕လူရင္း အားလံုးသိၾကသည္။

“ဒါမ်ိဳးေတြ ေခါင္းထဲ မထည့္ပါဘူးဗ်ာ၊ တေယာက္သြားေနာက္တေယာက္ရတာပဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ ခု တေယာက္က ေတာင္ပိုေခ်ာေသးတယ္”

ထိုအခိုက္တြင္ ေနာက္ခန္းက တေယာက္က ဦးေအာင္ဘညိဳ ပုခံုးကို လက္ႏွင့္လွမ္းပုတ္လိုက္ရင္း

“ကိုေအာင္ဘညိဳ လိုခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ထားတာ ေလးရွိတယ္၊ ဒီလူၾကီးေတြ ေၾကာက္လို႕ လွ်ိဳထားတာ၊ ဘယ္လိုလဲ”

“စိတ္မ၀င္စားပါဘူးဗ်ာ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ က ျငင္းေသာ္လည္း စိတ္၀င္စားသူေတြက အတင္း ၀ိုင္းေမးၾကသည္။

“ေမာ္ဒယ္ ေပါက္စဗ်၊ ရုပ္ကေတာ့ က်ဳပ္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားတို႕ သိပါတယ္၊ ေတာ္ရံု သေဘာက်တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေလးကေတာ့ တကယ့္ရွယ္ဗ်၊ ဗြီဒီယို မွာ အရံ အေနနဲ႕ နဲနဲ ပါဘူးတယ္၊ ဗြီစီဒီလဲ နဲနဲ ရိုတ္ဖူးတယ္၊ ေျမေတာင္ ေျမွာက္ေပးမယ့္ သူလိုေနတာေပါ့ဗ်ာ …ဟဲ …ဟဲ”

“ဒါဆို ခင္ဗ်ား က ဘာလို႕ မဆြဲေသးတာလဲ”

“သူက အခု က်ဳပ္ရဲ႕ လက္ရွိညီမေလး နဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ေတြ ဗ်၊ မေကာင္းဘူး၊ ကိုေအာင္ဘညိဳ ဆိုရင္ေတာ့သဒၵါပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ေၾကာင္ဖါးၾကီးေတြ ေတာ့ ေပးႏိုင္ဘူးဗ်ိဳ႕”

မႈံေတေတ မ်က္ႏွာ ျဖင့္ အျပင္ဖက္သို႕ ေငးေနေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ မွအပ က်န္ေသာ သူမ်ားဆီမွ မေက်မနပ္အသံေတြ စီစီညံညံ ထြက္လာသည္။

“ခင္ဗ်ားက အဲဒါၾကီးေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်ာ။ သူေလး လဲ အကူအညီလိုေနတာပဲ။ တေယာက္မဟုတ္တေယာက္က ကူညီလိုက္ ရင္ ရတာ ပဲလို႕”

“ကူညီ မွေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကူညီတာခံ မလား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ကူေတာ့ မွာေပါ့”

ကေလး မ်ားပမာ စကားႏိုင္လု ေနၾကေသာ္လည္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ခပ္တည္တည္ပင္ရွိေနသည္။ သၾကၤန္ေရ၊သၾကၤန္ အေငြ႕ အသက္ ႏွင့္ အရက္၏တန္ခိုး တို႕က သူ႕ကို ျမဴးၾကြသြက္လက္ေစရန္ စြမ္းႏိုင္ဟန္မတူ။

“ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနစမ္းပါဗ်ာ”

ဦးျမင့္ေမာင္က ဦးေအာင္ဘညိဳ ပုခံုးကိုလက္သီးျဖင့္ထုလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

“ေပ်ာ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕က ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဘယ္လိုထင္ေနလို႕လဲ”

“မသိဘူးေလ ငူငူငိုင္ငိုင္ၾကီး ဆိုေတာ့”

“ဒါဆို ကျပရမလား”

“အို .. ခင္ဗ်ား ကလို႕ကေတာ့ က်ဳပ္တို႕ကလဲ တြန္႔ ျပီးသားပဲ၊ လုပ္လိုက္ေလ”

ခပ္တည္တည္ ျဖစ္ေနေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပံဳးတခု ထင္လာသည္။

“ေပ်ာ္ပါတယ္ဗ်ာ ေပ်ာ္ပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာပါ။ အခု ဘယ္လိုလဲ ဒီတိုင္းပဲ ရက္ေနမွာလား ဆက္သြားၾကဦးမွာလား”

တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ရင္း အေျဖရွာေနၾကသည္။

“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ တေနရာရာ မွာ ေအးေအးေဆးေဆး သြားေသာက္ရေအာင္၊ ခုဟာက အျမည္းမရွိ ဘာမရွိနဲ႕ေသာက္ရတာ အဆင္မေျပဘူး”

“ဟုတ္ျပီေလ ဘယ္သြားၾကမလဲ”

“အဆင္ေျပတဲ႕ ဆိုင္ေပါ့ဗ်ာ”

စက္ႏိႈးရန္ ေသာ့ကို စမ္းလိုက္ရင္း ဦးျမင့္ေမာင္က

“ေသာက္ျပီးရင္ေကာ”

“ျပန္ၾကတာ ေပါ့ဗ်ာ”

ဦးေအာင္ဘညိဳက ၀င္ေျဖသည္။ ေနာက္ခန္းမွ တေယာက္က

“ဒီ တိုင္းေတာ့ မျပီး ႏိုင္ဘူးဗ်ာ၊ ကိုေအာင္ဘညိဳ ကိုရွင္ျပဳ ေပးရဦးမယ္”

“ဟာဗ်ာ၊ ေဖါက္လာျပန္ျပီ။ ဒီအရြယ္ၾကီး ေရာက္ေနျပီ၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ေမြးျပီး မွ ရွင္ျပဳစရာလားဗ်”

“မဟုတ္ ဘူးေလ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာက”

“ခင္ဗ်ားဆိုလိုတာ သိပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ေက်ာင္းထိုင္ေတာင္ျဖစ္ ေနျပီဗ်။ ဘာလုပ္ဖို႕ လိုေတာ့မွာလဲ”

“အဲဒီ ေက်ာင္းက အခုတရားစခန္း ျဖစ္သြားလို႕ ေက်ာင္းေပ်ာက္ေနျပီ မဟုတ္လား၊ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္း သစ္ရွာေပးမွာ”

အငယ္ဆံုး ႏွင့္ အေအးဆံုး ျဖစ္ေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳကို တေယာက္တေပါက္၀ိုင္းရစ္ ေနၾကသည္။

“ဟုတ္တယ္။ ေက်ာင္းသစ္။ ပစၥည္း ေလးပါး အစံုအလင္နဲ႕ ရွယ္လုပ္ေပးမွာ”

“သူမ်ားေတြ ကုသိုလ္ လုပ္ေနခ်ိန္က်မွ ေဖါက္လာၾကျပန္ျပီ။ မေတာ္တေရာ္ဥပမာ ေတြ မေပးၾကပါနဲ႕ ဗ်ာ၊ငရဲၾကီးပါတယ္”

“ဒါဆိုလဲ ေတာ္တာ ေရာ္တာေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီေန႕ အိမ္ျပန္ မအိပ္နဲ႕ ေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးမယ္”

“ခက္ေတာ့ ေနပါျပီ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ အရက္ကို ေနာက္တက်ိဳက္ ေမာ့ခ်လိုက္မိျပန္သည္။ ဒီလို ႏွင့္ပဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အရက္ေတြ ဗိုက္ထဲ၀င္ေနျပီဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္လည္ူ မမွန္းတတ္ေတာ့။ လိုက္မလာမိရင္ေကာင္း သားဟု ေနာင္တစိတ္ ၀င္လာမိသည္။ အိမ္မွာတေယာက္ထဲ ငူ ေငါင္ ေနရမည့္ အစား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မိတ္ေဆြ ေတြ ႏွင့္စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေသာက္လိုက္စားလိုက္ ေနရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟူ ေသာအေတြး ျဖင့္လိုက္လာမိရာ အခုေတာ့ သူ႕ကို ၀ိုင္းက်ပ္တာ ခံေနရသည္။

“ေနပါဦး ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဘာလုပ္ေစခ်င္ၾကတာလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ တို႕က ခင္ဗ်ား မိန္းမဆီ က မေရေတာ့တာေလးေတြ ရေစခ်င္တာ ပါပဲ”

“ဒါဆိုလဲ ေနာက္မွေပါ့ဗ်ာ၊ သၾကၤန္တြင္းၾကီးေတာ့ မေကာင္းပါဘူး”

“ဘာလို႕ မေကာင္းရမွာလဲ၊ ဒီလို အခ်ိန္ မွာဒီလို ေပ်ာ္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ”

၀ိုင္းျပီးစေနာက္ ေနၾကရင္း ဒီအတိုင္းေနေနၾကသည္မဟုတ္။ ပုလင္းကိုယ္စီ ႏွင့္ ေမာ့လိုက္ေသာက္လိုက္လုပ္ေနၾကရင္း အရွိန္က တက္လာသည့္ အတြက္ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုသူတို႕ အေခၚ ရွင္ျပဳ ေပးခ်င္စိတ္ေတြကလည္း အရက္ရွိန္ ႏွင့္ထပ္တူ တရိပ္ရိပ္တက္ ေနၾကရာ လူ႕ျပည္သို႕ ေခတၱေရာက္ ေနေသာ သိၾကားမင္းၾကီး ေရာက္လာျပီး တားျမစ္သည့္ တိုင္ေအာင္ အေလ်ာ့ ေပးမည့္ပံု မရွိေတာ့ေပ။

ဦးေအာင္ဘညိဳ က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ျငင္းေလေလ သူတို႕က ပိုဆိုးေလေလ ျဖစ္လာၾကရာ ဦးေအာင္ဘညိဳ လည္း စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ အရက္ကို သာတသြင္သြင္ေမာ့ ေနမိရွာသည္။

“ကဲ ကိုေအာင္ဘညိဳ .. ဘယ္လုိလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေစတနာကို လက္ခံတယ္ မဟုတ္လား”

“ခင္ဗ်ားတို႕က ေျပာေလကဲေလျဖစ္လာျပီ”

“ကၽြန္ေတာ္ တို႕ နဲ႕ မပူးေပါင္း သေရြ႕က ေတာ့ ဒီညလဲ အိမ္မျပန္ရဘူး၊ ေနာက္ေန႕ ေတြလဲ မျပန္ရဘူး၊သၾကၤ္န္ျပီးမွ ခင္ဗ်ားကို ျပန္လႊတ္မယ္”

ဟုတ္တယ္ မွန္တယ္ ေထာက္ခံတယ္ စသျဖင့္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္သံေတြက ပါေနာက္က လိုက္လာ ေသာအခါ ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ညစ္ညစ္ျဖင့္ ေခါင္းကို တြင္တြင္ကုပ္မိရွာသည္။

“ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ အိပ္ျပန္ဖို႕ ဘယ္လိုလုပ္ရမႇာလဲ”

“ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္ တို႕ ေရႇ႕မႇာ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ခင္ဗ်ားနဲ႕ လိုက္ခဲ႕ ဖို႕ ေခၚရမယ္”

ေနာက္ထပ္ အၾကံတမ်ိဳး ထပ္ထြက္လာျပန္သည္။

“ဘယ္လို ... ဘယ္လို ၊ ဘယ္က ေကာင္မေလး ေခၚျပရမွာလဲ”

“ေဟာဟိုမွာ ၾကည့္လိုက္ဗ်ာ ဒီမႇာ ေကာင္မေလးေတြ အမ်ားၾကီးပဲ သူတို႕ထဲက တေယာက္ကို ခင္ဗ်ားနဲ႕ လိုက္ခဲ႕ ဖို႕ ေခၚျပရမယ္”

“မဟုတ္တာေတာ့လုပ္ျပီ။ လိုက္ခဲ႕ ဖို႕ ေခၚေတာ့ ဟိုက ပါးရိုတ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အစားဘယ္သူ အရိုတ္ခံမလဲ”

“ေအာင္မယ္ ေလးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားရုပ္ရည္ ခင္ဗ်ား ဟန္ပန္နဲ႕ ဘယ္ေကာင္မေလး က ပါးရိုတ္မွာလဲ မသကာဆဲသြား ရံုေပါ့ ဟား ဟား”

သက္သက္ရစ္ ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိေနေသာေၾကာင့္ ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္တိုလာသည္။ သူ႕မိတ္ေဆြ ေတြက လည္း ဒီေန႕ မႇ အထူးပင္ညီညြတ္ေနၾကသည္။ တေယာက္က စလိုက္သည္ ႏႇင့္ က်န္တဲ႕ သူေတြက ပါ အတိုင္ အေဖါက္ညီညီ ျဖင့္ ေနာက္ ေနလိုက္လာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႕ကို လူရာမ၀င္ေသာ သူတေယာက္သဖြယ္သေဘာထားျပီး အခုလိုလုပ္ေနၾကတာကိုလည္း ခံျပင္းစိတ္ျဖစ္မိသည္။  ေဒါတၾကီးတုန္႔ ျပန္ေျပာခ်င္လႇ ေသာ္လည္းအခ်င္းခ်င္း မေျပာသင့္ ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္ ေအာင့္ အီးသည္းခံေနရသည္။

“အလကားမဟုတ္ဘူးဗ်ာ ေလာင္းေၾကးနဲ႕ လုပ္မယ္”

ဦးေအာင္ဘညိဳ ျငိမ္သက္ေန ခ်ိန္တြင္ ဦးျမင့္ေမာင္က တစခန္း ထလာျပန္သည္။

“ဘာေၾကးလဲ ကိုျမင့္ေမာင္”

“ဒီေသာ့တြဲျမင္လို႕ သတိရတာ၊ ဟိုတိုက္ခန္းေသာ့ ပါလာတယ္၊ ကိုေအာင္ဘညိဳ ႏိုင္ရင္ တခါထဲ ေပး လိုက္မယ္”

“သူရႈံး ရင္ေကာ”

“ကြၽန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ဒီညေနတ၀ိုင္းစာဒကာေပါ့ဗ်ာ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ေပါ့ပါးသြားျပီး

“ကဲ ...ကဲ ကြၽန္ေတာ္ ရံႈးပါတယ္ဗ်ာ၊ ဘယ္သြားမလဲ သြားမလဲ သြား ခ်င္တဲ႕ ဆီသြား၊ စားခ်င္တာ စား ေသာက္ခ်င္တာေသာက္ ဟုတ္ျပီလား'

တ၀ိုင္းစာ ႏႇင့္ျပီးသြား လ်င္ ျပီးျပီ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးေအာင္ဘညိဳက တက္ၾကြ စြာ တာ၀န္ယူလိုက္သည္။

“ဒါေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်”

“ႏိုးႏိုး ...ႏိုး ... ဒီတိုင္းေတာ့ မရဘူးေလ၊ ဘာမႇ မလုပ္ဘဲနဲ႕ အရံႈးေပးတာ မ်ိဳးေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး”

တေယာက္တေပါက္ ၀ိုင္းကန္႕ ကြက္သံ ေတြ ဆူညံသြား၏။

“ခင္ဗ်ား တိုက္ခန္းလဲ မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာလုပ္မႇာလဲ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ လို လူမ်ိဳး အတြက္ တိုက္ခန္းတခန္းသည္ ဘာမႇ မက္ေလာက္စရာ မရႇိပါ။ ဒါကိုလည္း အားလံုးသိၾကသည္။

“တန္ဖိုးကေတာ့ မက္ေလာက္စရာ မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္သေဘာပါ၊ ေၾကးပါေတာ့ ပိုျပီး ေကာင္းတာေပါ့ မဟုတ္ဘူး လား”

“မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ”

“လိုတာ မလိုတာ ေနာက္ထား ခုေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခိုင္းတာလုပ္ရမယ္၊ မလုပ္ရင္ေတာ့ခုနေျပာတဲ႕ အတိုင္းပဲ သၾကၤန္တတြင္းလံုး ခင္ဗ်ားကို ျပန္ေပးဆြဲ ထားရလိမ္႕မယ္”

“ဟုတ္ျပီဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေခၚ ေတာ့ လိုက္ပါျပီတဲ႕၊ ျပီးေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရ မလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ ေခၚသြား မလား”

“ဒီမွာေလ”

ဦးျမင့္ေမာင္က လက္ထဲ ကေသာ့တြဲ ၾကီး လႈပ္ရမ္းျပသည္။

“ခင္ဗ်ား ႏိုင္ျပီ ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ေသာ့ ေပးလိုက္မယ္။ အဲဒီကို ေခၚသြားေတာ့ေပါ့”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အျပင္ဖက္ကို မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ေတာ့မွ လမ္းေပၚက ျမင္ကြင္းေတြက ဦးေအာင္ဘညိဳ မ်က္လံုးထဲ ေရာက္ လာသည္။လမ္းေပၚမႇာ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားၾကီးသြားလာ လႈပ္ရႇား ေနၾကသည္။ အရြယ္စံု အေရာင္ အေသြးစံု။ အားလံုး သၾကၤန္ ေရေၾကာင့္ ရႊဲရႊဲ စိုေနၾကျပီး အားလံုး၏ ကိုယ္မႇာ ေရက အ၀တ္အစားေတြကို ဆြဲကပ္ ထားသည့္ျမင္ကြင္းက သူရာ ရည္ျဖင့္ တက္ၾကြေနၾကသူေတြကို ပိုျပီး ႏိႈးဆြ ဆြဲေဆာင္ေနသလိုရႇိသည္။ ဒီလိုျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ မိျပန္ေတာ့ လည္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ပင္ စိတ္ ထဲတြင္ ဘာလိုလို တမ်ိဳးခံစားရသည္။

“ကဲ ဘယ္လိုလဲ”

သခြပ္ပင္က မီးတက်ည္က်ည္ ဆိုသလို အားလံုးကလဲ ၀ိုင္းျပီး မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ ေနၾကသည္။

“အခန္း က အလြတ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အားလံုးသင့္ ျပင္ျပီးသား၊ ပရိေဘာဂ အျပည့္ အစံုနဲ႕ ေရခဲ ေသတၲာ ၊ တီဗြီ ပါ အစံုအ လင္ ရႇိတယ္။”

“အဲဒါေတြ မလိုပါဘူးဗ်ာ”

“ဟုတ္တယ္ ေလ။ အဓိက က အဓိက ပဲလို႕၊ ကုတင္ေမြ႕ ရာကလဲ အဆင္သင့္ပါဗ်ာ၊”

ဦးေအာင္ဘညိဳ ကစိတ္မ၀င္စားေသာ္လည္း တျခားသူေတြက စိတ္၀င္စားၾကပံုရသည္။

“တိုက္ခန္း အျပင္ အထဲက ပစၥည္းေတြပါရမွာလား”

“ဒါေပါ့ဗ်”

“ၾကိဳက္ျပီ၊ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လုပ္မယ္၊ ေလပဲ ရင္းျပီး သိန္းရာနဲ႕ခ်ီျမတ္မယ့္ အလုပ္မလုပ္ရင္ ဒီ ေလာက္မိုက္တဲ႕ သူရွိဦးမလား”

“ခင္ဗ်ား တို႕ ဆို မရဘူး၊ ကိုေအာင္ဘညိဳ မို႕ ကၽြန္ေတာ္ ေလာင္းတာ”

ကားေပၚ မွာမေက်မနပ္ သံေတြထြက္လာသည္။

“ကို ေအာင္ဘညိဳ သူက ခင္ဗ်ားကို မလုပ္ရဲမွန္းသိလို႕ သက္သက္လုပ္တာဗ်၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ မခံနဲ႕”

“ကၽြန္ေတာ္ အရံႈးေပးပါတယ္ ေျပာသားပဲ”

“ဒါေပမယ့္ မတူဘူးေလ၊ လုပ္လိုက္ပါဗ်ာ၊ ဘာခက္လို႕ လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီက ေနၾကည့္ေပးမယ္၊ အဆင္ေျပမယ္၊ သေဘာေကာင္း မယ္ ထင္တာေတြ႕ ရင္ေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ားက စကားတခြန္း ႏွစ္ခြန္းေျပာ ရံုပဲလို႕”

ဦးေအာင္ဘညိဳ ကေခါင္း ကိုတြင္တြင္ခါလိုက္သည္။

“သၾကၤန္ တြင္း မို႕ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနၾကတာပါဗ်ာ၊ အမ်ားစုက မိန္းမေကာင္း ေတြပါ၊အပ်က္မေတြ မဟုတ္ပါဘူး”

“ကၽြန္ေတာ္ တို႕လဲ သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို ကိုျမင့္ေမာင္က သက္သက္ေက်ာေနတာ ခင္ဗ်ားဖက္ကမခံခ်င္လို႕”

သူ႕လူကိုယ့္ဖက္သား လုပ္ျပီး အခၽြန္ႏွင့္ မေနေၾကာင္း သိသည့္ အတြက္ ဦးေအာင္ဘညိဳ အေရးလုပ္ျပန္ေျပာ မေနေတာ့ပဲ လက္ထဲက ပုလင္းကို ေကာက္ေမာ့လိုက္မိျပန္သည္။ တစြတ္စြတ္ သာက္ေနခဲ႕ သည့္ပုလင္းျပားေလးထဲမွာ အရက္က မရွိေတာ့။

“ဟာကြာ .. ေတာက္၊ ရွိေသးရင္ ေပးၾကဦးဗ်ာ”

“ဟား … ဟား .. စိတ္တိုေနျပီထင္တယ္”

“မတိုပါဘူးဗ်ာ”

မတိုဘူး ဆိုေသာ္လည္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ေလသံက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အားလံုး ျပံဳး မိၾကသည္။

“ကို ေအာင္ဘညိဳ ဟိုတေယာက္ ဆိုရင္ဘယ္လိုလဲ”

မရည္ရြယ္ပါပဲ ႏွင့္ ညႊန္ျပရာ ကိုၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္ တြင္ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္တိုင္ရုတ္တရက္ မ်က္စိမခြာႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ တင္ပါးဖံုးရံု ေလးသာရွိေသာ ဂ်င္းစကပ္တိုတို က ျပည့္တင္းေသာ ကိုယ္လံုး ႏွင့္ပံုစံက်ကပ္ေနသည္။ ျဖဴေဖြးလွပေသာ ေပါင္တံ ႏွင့္ေျခသလံုးေတြကို ေရစိုေနသည့္ ျမင္ကြင္းက အသက္ရႈမွားေလာက္ဖြယ္ရာပင္။ အေပၚပိုင္း မွာ ၀တ္ထားေသာ ကိုယ္ၾကပ္ရင္ ဟိုက္ အက်ၤ ီ ေၾကာင့္ ရင္သား တ၀က္နီးနီးကို ခပ္လွမ္းလွမ္း ကပင္ျမင္ႏိုင္သည့္ အတြက္ ကေလးမ အတြင္းခံမွ ပါပါေလစ ဟု ဦးေအာင္ဘညိဳ ေတြးလိုက္မိသည္။ ေရစိုခံ မိတ္ကပ္ေၾကာင့္ ပန္းေရာင္ေျပေျပေလး ထေနေသာ မ်က္ႏွာ ႏုႏု ေလး ႏွင့္

အသက္ ကေတာ့ ႏွစ္ဆယ္၀န္း က်င္သာ ရွိလိမ္႔ ဦးမည္။

“မၾကိဳက္ပါဘူးဗ်ာ”

ဦးေအာင္ဘညိဳက ခ်က္ခ်င္းျငင္းလိုက္သည္။

“ဒါဆို ညာဖက္က လာတဲ႕တေယာက္ေကာ”

ဒီတေယာက္က်မွ ပိုဆိုးေတာ့ သည္။ ေဘာင္းဘီက မတိုမရွည္ ဆိုက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀တ္ထားေသာ အက်ၤ ီ ကခ်က္ အထက္ေရာက္ေန ျပီးဗိုက္သားေလးက ၀ါ၀ါ ၀င္းေနသလို ေခါင္းကဆံ ပင္ေတြကလည္း ေရႊ ေရာင္ လိႈင္းေတြထေနသည္။

“ေတာ္ပါျပီ ဗ်ာ ဒီေနရာ ကသြားၾကရေအာင္”

ေတာင္းပန္စကားကို မၾကားေယာင္ျပဳျပီး အားလံုးကျပံဳးတံု႕တံု႔ မ်က္ႏွာထားေတြ ျဖင့္ လမ္းေပၚကို သာေငး စိုက္ေနၾကသည္။ ေျပာရလွ်င္ မေကာင္း ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဦးေအာင္ဘညိဳ သာ အသက္၂၀ မျပည့္ခင္ အိမ္ ေထာင္ က်ခဲ႕ လွ်င္အခုေတြ႕ ေနရသည့္ ကေလးမေလးေတြ အရြယ္ေလာက္ သမီးတေယာက္ ရွိေကာင္း ရွိ ေနႏိုင္သည္။ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ မ်ားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီတၾကိမ္ေတာ့ စိတ္မ်က္ခ်င္ သလိုျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ စိတ္ႏွင့္ ႏႈတ္ ကို တတ္ႏိုင္သမွ်ၾကိဳးစား ထိန္းရင္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ကားေပၚမွာ ငူငူၾကီး ထိုင္ေနမိ သည္။

သူ႕ မိတ္ေဆြေတြကေတာ့ လမ္းေပၚေတြ႕ သမွ် မိန္းကေလး ေတြကို လိုက္သရုပ္ခြဲရင္း သူတို႕ စိတ္တိုင္း က် တာေလးေတြ႕ လွ်င္ ဦးေအာင္ဘညိဳကို လက္ကုပ္ၾကသည္။ မူးပင္မူးေနၾကေသာ္လည္း ဒီလူ ေတြက အမူးပါးပင္။ ေယာက္်ားေလး အေဖၚ ေတြ ႏွင့္လာေသာ မိန္းကေလး ေတြ ဆိုလွ်င္တုတ္တုတ္ မွ မလႈပ္၊ ေယာင္ျပီးပင္ေစာင္းမၾကည့္ၾက။

စိတ္မရွည္ေတာ့ ေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳက ထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္ျပီး

“ကဲ ..ကဲ .. ဆရာတို႕ ေရ ေတာ္ေလာက္ျပီထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႕ ဟာက အရည္မရ အဖတ္မရေတြ”

“ေနပါဦးဗ်ာ၊ အခု မွ ေလးနာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး၊ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္၊ အေလာင္း အစားကလဲ ျပီးမွ မျပီးေသးတာ”

“မေလာင္းပါဘူး ေျပာထားတာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႕ကလည္း အတင္းပဲ”

“ခင္ဗ်ား က မေလာင္းခ်င္လို႕ ျငင္းေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကေလာင္း ခ်င္ေလပဲ၊ ဟဲ …ဟဲ …ဟဲ”

စိတ္တိုသြား မိသည္ ႏွင့္အတူ ထူးဆန္းလွစြာပင္ ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ထဲတြင္ အရြဲ႕ တိုက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ သည္။ ထိုအခိုက္တြင္ပင္ လမ္းေပၚသို႕ ၾကည့္ေနေသာ သူ႕ မ်က္လံုးထဲ သို႕ အရိပ္တခု ျဖတ္သြားသည္။

“ဒီေလာက္ ျဖင့္ဗ်ာ၊ ကဲ သြားမယ္”

“ဟာ … ဘယ္တေယာက္လဲ”

အငန္းမရ ၀ိုင္းေမးၾကသည္။

“ဟို မွာ ေလ”

ဦးေအာင္ဘညိဳ မ်က္လံုးကို ျဖတ္သြားေသာ လူရိပ္က ကားကို ေက်ာ္လြန္သြားေလျပီ။

“နိပ္ရဲ႕လား”

“မသိဘူးေလ” ဟုေျဖလိုက္ေသာ္လည္း ကားေဘး က အျဖတ္မွာ ျမင္လိုက္ေသာ သ႑န္ က ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုစိတ္တစံုတရာ လႈပ္ရွားေစ၏။ သၾကၤန္လည္ေသာ မိန္းကေလး ဟုတ္ဟန္မတူ။ အေၾကာင္း ကိစၥ ျဖင့္အျပင္ထြက္လာေသာပံုေပါက္သည္။ ေရပတ္ခံထြက္ေသာ မိန္းကေလး ေတြလို၀တ္စားမထား။ နက္ျပာေရာင္ ထမိန္ႏွင့္ ကာကီေရာင္ မိုးကာ ကို၀တ္ထားသည္။ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ သူမ ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မိသည္ ကို ဦးေအာင္ဘညိဳ လည္း ကိုယ္တိုင္မသိပါ။ ဘာကို မွစိတ္၀င္စားဟန္ မျပဘဲ တေလာကလံုးတြင္ တေယာက္ ထဲရွိေနသလိုလို၊ အိပ္မက္ထဲ တြင္လမ္းေလွ်ာက္ေနသလိုလို သြားေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ စကၠန္႔ ပိုင္းေလာက္ အခ်ိန္ေလးတြင္ပင္ ဦးေအာင္ဘညိဳ သတိျပဳလိုက္မိသည္။

“ေဟ႕လူ တကယ္လား”

“တကယ္ေပါ့ဗ်၊ ခင္ဗ်ား တို႕ မေလာင္းရဲေတာ့ဘူးလား”

“ေအာင္မယ္ ေလးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားသာ သတၱိရွိစမ္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕က ဘြာမခတ္ပါဘူး”

ဦးေအာင္ဘညိဳ ကားေပၚက ခုန္ခ်လိုက္သည္။ မိန္းကေလးက ကားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းသြားေလျပီ။ေျခလွမ္းဆယ့္ေလး ငါးလွမ္းေလာက္ အကြာသို႕ ေရာက္ေနေသာ မိန္းကေလး ဖက္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ လိုက္ျပီးေနာက္။

“အရက္ ေပးဦးဗ်ာ”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုယ္စီကိုယ္စီ ပုလင္းေလးေတြ ထိုးေပးၾကသသည္။

“ရဲေဆး လား ေရာ႕ဗ်ာ ေရာ႕”

ဘယ္သူ႕ဆီက မွန္းမသိေတာ့ အနီးဆံုးေရာက္လာေသာ ပုလင္းကိုဆြဲျပီး ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ ေရ ေတာင္မေရာေတာ့။

“ဟ .. ဟ …လုပ္လွခ်ည္လား”

ဦးေအာင္ဘညိဳ၏ အမူအရာ ေၾကာင္ ့ ေစာေစာ ကေျမာက္ေပးေနသူေတြပင္ လန္႔သြားၾကသည္။ အံ႕ၾသတ ၾကီး ေငးၾကည့္ ေနၾကသူေတြကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ျပီး မိန္းကေလး ေနာက္သို႕ ဦးတည္လိုက္သည္။ ကားေပၚက ပါးစပ္အေဟာင္း သားျဖစ္ေနၾက သူေတြကို တခ်က္ပင္ ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ အိပ္မက္ မက္ေနသလို တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနေသာ မိန္းကေလး ေနာက္သို႕လိုက္ရင္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအံ႕ၾသေနမိသည္။ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲ သြားေသာ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ နားမလည္ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အနားသို႕နီးလာသည့္တိုင္ ျပန္လွည့္ဖို႕ စိတ္မကူးမိပါ။

သၾကၤန္တြင္း မွာ အားလံုးေရေတြစိုေနသည့္နည္းတူ ဒီမိန္းကေလး လည္း ေရေတြ ရႊဲ ေနသည္။ ကိုယ္လံုး ခပ္သြယ္သြယ္ အရပ္ျမင့္ သည္ ဟု သာမွန္းႏိုင္သည္။ တင္ပါးေက်ာ္သည္အထိဖံုးအုပ္ ေနေသာ မိုးကာ ဖားဖားေၾကာင့္ သြယ္သည္ထက္ ပိန္သည္ဟု ထင္စရာရွိသည္။

“ဒီမွာ၊ ဒီမွာ”

ေနာက္ဖက္သံုးေလး လွမ္းအကြာ မွလွမ္းေခၚသည္ ကို ျပန္မၾကည့္ပါ။ ခုလိုအခ်ိန္ ဆိုတာကလည္း ဒီလိုပဲ ေနာက္ၾကစတတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

“ခန ေနပါဦး”

ေဘးခ်င္း ကပ္လ်က္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ မိန္းကေလး ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားျပီး ဦးေအာင္ဘညိဳ ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာ ေလးက ႏြမ္းေဖ်ာ့ ေနသလို မ်က္၀န္းေတြက လည္းရီေ၀ ေမွးမိွိန္ေန၏။ အရက္ ႏွင့္ မူးယစ္ေဆး၀ါး သံုးစြဲထားသည့္ ပံုမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ထိခိုက္၀မ္းနည္း စရာတခုခု ၾကံဳ ေတြ႕ေနရသလိုမ်ိဳး ဟု ဦးေအာင္ဘညိဳထင္မိသည္။

“ကၽြန္မကို ေခၚတာလား”

“ဟုတ္တယ္”

“ဘာအတြက္လဲ ရွင့္”

“ဟို…ဒင္းေလ”

တကယ္တန္း က်ေတာ့ ဦးေအာင္ဘညိဳ ပါးစပ္က ေျပာဖို႕ အခက္ေတြ႕ ေနသည္။

“ကၽြန္မ ကို သိလို႕လား”

“မသိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သိသလိုပဲ”

ေျပာမိေျပာရာ ေျပာခ်လိုက္ ခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလး မ်က္နွာ ပိုျပီးမႈန္မိႈင္းသြားသည္။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ။

“ဘယ္သြား မလို႕လဲ”

ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ ေလးတြန္႕သြားတာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ျပံဳးတာလား မဲ႕တာလား ဦးေအာင္ဘညိဳ ေသေသခ်ာခ်ာ မခန္႕မွန္းတတ္။

“ဘာျဖစ္လို႕ ေမးတာလဲဲ”

ဒီတခါ ေတာ့ ေမးခြန္းကို ေမးခြန္း ႏွင့္တံု႕ျပန္သည္။ ဦးေအာင္ဘညိဳ သူမ ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ မိသည္။အသက္က ႏွစ္ဆယ္ ႏွင့္သံုးဆယ္ ၾကား လို႕သာ မွန္းဆ လိုက္သည္။ ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ဟု ခန္႕မွန္း ဖို႕ကသူမ မ်က္ႏွာက ရင့္က်က္ေနသလို သံုးဆယ္ သံုးဆယ္ ေက်ာ္ဟု ခန္႔မွန္းဖို႕ အတြက္က်ေတာ့ လည္း သူမက ႏုနယ္ေနျပန္သည္။ ရုပ္ရည္က လည္း ေခ်ာသည္ဟု မဆိုႏိုင္သလို မေခ်ာပါဟု ေျပာရန္လည္း ခက္သည့္ အထဲတြင္ပါသည္။အရပ္ ငါးေပး ႏွင့္ ဆယ္လက္မ ျမင့္ေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ ထက္ တမိုက္ေလာက္သာ နိမ္႕ သျဖင့္ မိန္းကေလး ေတြထဲမွာ အရပ္ျမင့္သူလို႕ ဆိုႏိုင္သည္။

သူမ မေမး ကို မေျဖဘဲ စိုက္ၾကည့္ ေနေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ ေၾကာင့္ မိန္းကေလး က သက္ျပင္း တခ်က္ခ်လိုက္ရင္း လွည့္ထြက္ သြားသည္။ ကိုယ့္ အသက္အရြယ္ကို မွ မေထာက္ အရက္မူးျပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြ လာေျပာ ေနသည္ဟု ထင္သြားပံုရ သည္။ ဒါကလည္း မွားသည္ဟု မဆိုသာပါ။

“ေဟ႕ ေဟ႕ ေနပါဦး”

လက္ကို ဆြဲျပီးတားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မရဲေသာစိ္တ္ေၾကာင့္ သူမလက္ထဲ႕ ပလပ္စတစ္ ထုပ္ကေလး ကိုလွမ္းဆြဲ လိုက္မိသည္။ ပိုက္ဆံ အိတ္ကိုေရမစိုေစရန္ ပလပ္စတစ္ ႏွင့္ထုပ္ျပီးယူလာတာ ျဖစ္ပံုရသည္။

“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ”

သူ႕အိတ္ကို ဆတ္ကနဲ ျပန္ဆြဲ ယူလိုက္ျပီး ဦးေအာင္ဘညိဳကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျပာသည္။ ေဒါသ လည္းထြက္သြားသည္ ထင္သည္။ မ်က္ႏွာ ေလးက နီေရာင္သမ္းလာသည္။

“တို႕ နဲ႕ လိုက္ခဲ႕ပါလား”

“ရွင္”

ျဖဳန္းစားၾကီး သူေျပာလိုရာ ေျပာခ်လိုက္ေသာ အခါ မိန္းကေလး လန္႕သြားပံုရသည္။

“ဘယ္လို၊ ဘယ္လို၊ ကၽြန္မ ကို ဘာထင္ေနလို႕လဲ”

“အာ … ဒီလို မဟုတ္ဘူး၊ အေၾကာင္း ရွိလို႕ ပါ။ မင္း ကိုယ္နဲ႕ ခန ဟိုဖက္ကို လိုက္ခဲ႕ပါ။ ကိုယ့္ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေတြ႕ျပီးရင္ မင္းကို ျမိဳ႕ ထဲက တိုက္ခန္း တခုဆီ လိုက္ပို႕မယ္။ ဘာမွမၾကာဘူး။ ”

ေျပာမိေျပာရာေတြ ေျပာျပီးမွ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ့္စကားပင္ ကို္ယ္ နားမလည္မိ။ မိန္းကေလး လည္း နားလည္မည္ မဟုတ္။ စိတ္ရႈပ္ေထြးေသာ မ်က္ႏွာ ျဖင့္ဦး ေအာင္ဘညိဳ ကိုၾကည့္သည္။

“ကၽြန္မ က တိုက္ခန္းကိုလိုက္ခဲ႕ ရမယ္၊ ဟုတ္လား၊ ဘယ္သူ ကိုသြားေတြ႕ ရမွာလဲ”

“ဘယ္သူ နဲ႕ မွ ေတြ႕ စရာမလိုပါဘူး၊ အဲဒီမွာလူ မွမေနတာ”

ရႈပ္ေထြးကာ ေ၀ခြဲရခက္ ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးက တည္ျငိမ္သြားသည္။ အေစာ ပိုင္း ကရီေ၀ ေနေသာမ်က္လံုးေတြက အေရာင္ တမ်ိဳးျဖင့္လက္လာ၏။

“ဘယ္သူ မွမေန ဘူး ဆိုရင္ ကၽြန္မ ေနလို႕ ရလား”

“ရတာေပါ့”

ျပီးျပီးေရာ ေျပာလိုက္မိျပီးေတာ့ မွ သူမ ဘာေၾကာင္႕ ဒီလိုေမးသနည္းဆိုေသာ အေတြးက လွစ္ကနဲ ၀င္လာသည္။သို႕ေသာ္လည္း မိန္းကေလး က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အတြက္ ထိုအခ်က္ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္ေမ႕သြားသည္။

“ဒါဆို ဟိုဖက္ခန လိုက္ခဲ႕ဦးေနာ္”

တခ်က္ေတြသြားျပီးမွ ေျခလွမ္း စလိုက္သည္ကို ျမင္ျပီး ေနာက ္ဦး ေအာင္ဘညိဳ လည္း ေျခကားရွိရာဖက္ကိုေရွ႕ ေဆာင္ထြက္ လာခဲ႕သည္။ကားနားကို ေတာ့ မိန္းကေလးကို ေခၚမသြားခ်င္။မလႇမ္းမကမ္းမႇာထားခဲ႕ျပီး ကားနားကို သြားျပီး ဦး ျမင့္ ေမာင္ေရႇ႕ မႇာလက္၀ါးျဖန့္လိုက္သည္။ ပုဇြန္လို မ်က္လံုးၾကီးျပဴးေနေသာ ဦးျမင့္ ေမာင္က ကားေသာ႕ ႏႇင့္ တြဲထားေသာ ေသာ႕ ႏႇစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ေပးသည္။

“ေသာ့အထူက သံပန္းတံခါးေသာ့။ အျပားက ကၽြန္းတံခါးေသာ့၊ ေနရာသိတယ္ မဟုတ္ဘူး လား၊ သံုးလႊာမွာ ေနာ္၊ ညာဖက္ျခမ္း”

“သိပါတယ္”

ကားေပၚက လူေတြ အားလံုးလဲ မင္သက္မိသလို မ်က္ႏွာ ထားေတြ ႏႇင့္ရႇိေနသည္။ ေလႇာင္ေျပာင္ သေရာ္ သလိုဟန္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ မၾကံဳစဖူးထူးကဲ အံ့ဖြယ္ရာ တခုကိုျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္အလား။ အမူအရာ ေတြက သိသာလြန္းလွသည္။ သူတို႕ မဆိုထားဘိ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္တိုင္ပင္ သူ႕ကိုယ္သူ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္မိေနမႇန္း မသိေပ။ သို႕ေသာ္လည္း ဂုဏ္ယူခ်င္သလိုလို စိတ္မွာျဖစ္ရသည္ ကေတာ့ အမွန္ပင္။

ဦးျမင့္ေမာင္ဆီက ေသာ့ရသည္နႇင့္ ဦးေအာင္ဘညိဳ ခ်ာကနဲ လႇည့္ထြက္လာခဲ႕သည္။ ျပီးေတာ့ မွ ကားေခါင္း ခန္းဖက္ ျပန္ေလွ်ာက္ လာ၏။

“ဘာတုန္းဗ်၊ အေဖၚ ေတာ့ မပါဘူး၊ ဟီးဟီး”

ဦးျမင့္ေမာင္ ေနာက္သည္ကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳလိုက္ျပီး

“ဒက္ရွဘုတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံအိတ္”

“ေအာ္ ဟုတ္သားပဲ၊ ဘာေရာင္လဲ”

“အညိဳ၊ လက္ကိုင္ကြင္းက စတီးၾကိဳးတပ္ထားတယ္”

ေရလံု ပလပ္စတစ္အိတ္ၾကီးထဲတြင္ စုထည့္ထားသည့္ ပိုက္ဆံအိတ္ေတြထဲက ဦးေအာင္ဘညိဳ ေျပာေသာ အိတ္ကို ထုတ္ေပး လိုက္သည္။ သူတို႕ အခုေရာက္ေန သည့္ ေနရာႏႇင့္ဦးျမင့္ေမာင္၏တိုက္ခန္းက အမ်ားၾကီး မေ၀းလႇပါ။ လမ္းေလ်ာက္သြားလ်င္ ဆယ္မိနစ္ခန္႕ ႏႇင့္ ေရာက္ႏိုင္သည္။

“လာ”

တခြန္းထဲ ေျပာျပီးထြက္လာလိုက္သည္။ ေျခလႇမ္းေလးငါးလႇမ္း ေလာက္လြန္မႇ ေနာက္ကို အသာျပန္ငဲ႕ၾကည့္ လိုက္ရာ သူ႕ေနာက္ မႇာကုပ္ကုပ္ကေလး ကပ္ပါလာေသာ မိန္းကေလး ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ဦးျမင့္ေမာင္တို႕ ကားလဲ ဘီးစလိမ့္သြားသည္။ သူဘယ္ ကိုသြားသလဲ ဆိုတာ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ေတာ႕့မည္မႇန္း ဦးေအာင္ ဘညိဳ ေတြးလိုက္မိသည္။

ပလက္ေဖာင္းေတြေပၚမႇာ ေရကစားသူေတြ၊ ေရပက္ေဆာ့ကစားေနသည့္ ကေလး ေတြကို ေရႇာင္ရင္းတိမ္း ရင္းသြား ေနရသျဖင့္ ခရီးသိပ္မတြင္။ လမ္းမဖက္သို႕ ေစာင္းၾကည့္လိုက္ရာ ကားေပၚတြင္ ဦးျမင့္ေမာင္ တ ေယာက္သာက်န္ခဲ႕ျပီး က်န္လူေတြက ကား ပ်က္ေနသေယာင္ေယာင္ျဖင့္ ကားကို ဆင္းတြန္းဟန္ျပဳရင္း ပါလာၾကသည္။ ဒီေလာက္ခြၽန္ခ်င္ၾကပ္ခ်င္တဲ႕ သူေတြ ကားတြန္းေနရ တာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ဟု ေတြးရင္းဦးေအာင္ဘညိဳ ျပံဳးလိုက္မိသည္။

လမ္းမေတြက ရႈပ္ ဆယ္မိနစ္ ခန္႕သြားရမည္ထင္ေသာ ခရီးကို ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္သြားလိုက္ရသည္။ လမ္းထိပ္ေရာက္ေသာ အခါ ဦးျမင့္ ေမာင္တို႕ ေခ်ာက္က်ေတာ့သည္။ တလမ္းသြားလမ္းျဖစ္သည့္ အတြက္ လမ္းေျပာင္းျပန္ ျဖစ္ေနသာ ဦးျမင့္ ေမာင္တို႕ ၀င္မရေတာ့။

ေက်နပ္စြာျပံဳးလိုက္ရင္း ေနာက္တလႇမ္းအကြာေလာက္မႇ ကပ္လိုက္လာေသာ မိန္းကေလးကို ဦးေအာင္ဘညိဳၾကည့္မိသည္။

ပလပ္စတစ္ထုပ္ ကေလးကို လက္က အေၾကာေလးေတြ ထေသည္အထိက်စ္ေနေအာင္ဆုပ္ထားေသာ မိန္း ကေလးက ဦးေအာင္ဘညိဳကို ေမာ့ၾကည့္သည္။

သူမမ်က္၀န္းေတြထဲမႇာလည္း ေ၀ခြဲမရသလိုလို အရိပ္ေယာင္ေတြကို ျမင္မိေသာ္လည္း ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြး ဖို႕ ဦးေအာင္ဘညိဳ သတိမရမိပါ။ ဦးျမင့္ေမာင္၏ တိုက္ခန္း ႏွင့္နီးလာျပီ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ကို မသိမသာလွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ကားေပၚက ဆင္းျပီး ေျခလ်င္လိုက္လာေသာ အုပ္စုကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ ကားကို တေနရာ တြင္ရပ္ထားခဲ႕ပံုရသည္။ ဦးျမင့္ေမာင္ ကိုယ္ တိုင္ေခါင္းေဆာင္ျပီး ပါလာ၏။ သူက ဒီကိစၥ တြင္ အဓိက ေလာင္းခဲ႕သူမဟုတ္ပါလား။

ဦးေအာင္ဘညိဳ မသိမသာေလးျပံဳးလိုက္ျပီး ေနာက္နားတြင္ကပ္ပါလာေသာ မိန္းကေလး၏ လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

“ဒီေလွခါးက တက္ရမယ္”

မသိမသာေလး ရုန္းထြက္မလိုလုပ္ျပီးမွ တိုက္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း မိန္းကေလး မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေ၀ခြဲမရ ေသာအျပံဳးတခု ေပၚလာ သည္။ ပထမ အျပံဳးကပီပီျပင္ျပင္ မဟုတ္ ေနာက္ေတာ့တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ျပံဳးရံုုမကေတာ့ရယ္မလိုလို အထိျဖစ္လာသည္။

“ဘာျဖစ္လို႕လဲဟင္”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”

ဦးေအာင္ဘညိဳက ေမးလိုက္ေတာ့ ေခါင္းကေလး ငံု႕သြားျပီး ခပ္တိုးတိုးေျဖသည္။ ေလွခါးထင္ေတြ နား ကိုေရာက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ အျပံဳးေပ်ာက္သြားျပီး စိုးရိမ္ပူပန္ သလို အမူအရာ ျပန္ေပၚလာသည္။

“ကဲ …လာေလ”

အနည္းတံု႕ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္ေနျပီးေတာ့မွ ဦးေအာင္ဘညိဳ ေနာက္သို႕လိုက္လာသည္။ ေလွခါးအတိုင္း တက္လာရင္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္တိုင္လည္း အနည္းငယ္ ရြံ႕တြန္႕တြန္႕ ျဖစ္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္သူ က ေယာက္်ားသား ျဖစ္သည့္ အတြက္ ဒီလိုမျဖစ္သင့္ ဟု မာန္တင္းလိုက္သည္။

သံုးလႊာ ေရာက္ေတာ့ ညာဖက္အျခမ္းက အခန္းတံခါး၀ ေရွ႕တြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေျခစံုရပ္မိၾကသည္။ တခုခု ကို ေစာင့္ဆိုင္း ေနသလို ခန ရပ္ေနမိျပီး မွ သတိ၀င္လာေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳက ေသာ့ကိုထုတ္ျပီး သံပန္း တံ ခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ရြံ႕တြန္႕တြန္႔ ေလးျဖစ္ေနေသာ မိန္းကေလး က မ်က္ႏွာ မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္ ကိုဦးေအာင္ဘညိဳ မ်က္လံုးေထာင့္ ကျမင္လိုက္သည္။

ဒုတိယ အဆင့္ တံခါးကို ဖြင့္ျပီး ဦးေအာင္ဘညိဳ အတြင္းသို႕ ၀င္လိုက္စဥ္ သူမက အျပင္မွာရပ္က်န္ ခဲ႕သည္။

“၀င္မၾကည့္ ေတာ့ဘူးလား”

ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ဦးေအာင္ဘညိဳ ပါးစပ္က ဖိတ္ေခၚစကား ထြက္သြားသည္။ မ်က္ႏွာနည္းနည္း တည္ သြားျပီး ေနာက္ဦးေအာင္ ဘညိဳ ကိုေမာ့ၾကည့္သည္။

“မ၀င္လဲ ရပါတယ္၊ ဘယ္ကိုသြားခ်င္လဲ လိုက္ပို႕ ေပးမယ္”

“၀င္မွာပါ၊ ၀င္မွာေပါ့”

ဘယ္သူ႕ကိုမွ မရည္ရြယ္ဘဲ သူ႕မဖာသာ တေယာက္ထဲေျပာသလို တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ျပီး မိန္းကေလးအထဲသို႕ ေရာက္လာ သည္။ လူမေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီထင္၏။ ဆိုးဆိုးရြားရြား မဟုတ္ေသာ္လည္း ဖုန္ နံ႔ႏွင့္ မိႈနံ႕ လိုလို အနည္းငယ္ရသည္။

“လူမေနဘူးလား”

“မေနဘူး၊ ၾကာျပီ၊ တို႕ မိတ္ေဆြ ပိုင္တဲ႕ အခန္းေလ၊ အခုေတာ့ တို႕အပိုင္ျဖစ္သြားျပီ”

“၀ယ္လိုက္တာလား”

“အင္း … အဲဒီ သေဘာပါပဲ”

စိတ္ထဲက ေတာ့ ငါ့သိကၡာနဲ႕ ၀ယ္လိုက္တာ ဟုၾကိတ္ေျပာလိုက္မိသည္။ အခန္း က ဦးျမင့္ေမာင္ေျပာ သလိုပင္အပ်ံစားျပင္ ဆင္ ထားေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ တံခါးေတြ ပိတ္ထားျပီး အနည္းငယ္ မိႈင္းအံု႕အံု႕ျဖစ္ေနခ်ိန္ မွာပင္လွ်င္ထည္၀ါမႈ ကိုသတိျပဳမိႏိုင္၏။ ဆိုဖာ ထိုင္ခံုလိုပရိေဘာဂ ေတြႏွင့္ တျခား ပစၥည္းေတြကို ပလပ္စတစ္စၾကီး ေတြျဖင့္အုပ္ထားသည္။

ေမွာင္သလို ထင္ေသာေၾကာင့္ မီးခလုပ္လိုက္ရွာ ေနစဥ္ မိန္းကေလး အနားကေန ေပ်ာက္သြားသည္။ ဦးေအာင္ဘညိဳ မီးခလုပ္ေတြ႕ျပီး  ဖြင့္လိုက္ခ်ိန္ မွျပန္ေရာက္လာသည္။ ဧည့္ခန္း မီးေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္း အနက္တေခ်ာင္းက မလင္း။ မီးေခ်ာင္းကၽြမ္း ေနပံုရသည္။

“အထဲက ပစၥည္းေတြပါ ၀ယ္လိုက္တာလား၊ ေနာက္က ေရခဲ ေသတၱာၾကီးကလဲ အၾကီးၾကီးပဲ”

မိန္းမသား ပီပီ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုသြားစပ္စုလာပံုရသည္။ ဧည့္ခန္းမွ မီးဖိုေခ်ာင္သြားေသာလမ္း၏ ညာဖက္တြင္ ရွိေသာတံခါး မွာ အိပ္ခန္းျဖစ္မည္ထင္သည္။ ေသခ်ာေအာင္သြား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ ထင္သည့္ အတိုင္းဟုတ္ေနသည္။အိပ္ခန္း ကလည္း ဧည့္ခန္းလို ပင္ေသေသခ်ာခ်ာ ျပင္ဆင္ထား၏။ ၾကီးမားေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ၾကီးကို ေတာ့ အိပ္ရာဖံုး အ၀တ္ျဖဴစ ျဖင့္ အေပၚကေန ဖံုးထားသည္။ မွန္တင္ခံု ကိုေတာ့ပလပ္စတစ္စ ျဖင့္ အုပ္ထား၏။ ကုတင္ေျဖရင္းဖက္ မွာလည္း နံရံကပ္ဘီရို တံခါးေတြက အခန္းႏွင့္ အျပည့္ျမင္ရသည္။

ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ထဲမွာ ဦးျမင့္ေမာင္ကို သနားခ်င္လာသည္။ သူဒီေလာက္ အကုန္အက်ခံကာ ဂရုစိုက္ခဲ့ တန္ဖိုးထားခဲ႕ ေသာ္ လည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ေကာင္မေလးက လက္သမားႏွင့္လိုက္သြားခဲ႕သည္။တရားခံက ေတာ့ အခုျမင္ေနရသည့္ နံရံကပ္ ဘီရိုၾကီးေတြ ျဖစ္သည္။

အခန္းထဲမွာ ဘီရိုၾကီးေတြ လုပ္ရာမွ တဆင့္ ဦးျမင့္ေမာင္၏ ေကာင္မေလး ႏွင့္ လက္သမားဆရာတို႕ ကုတင္ ေပၚအထိေရာက္ သြားၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ေတြးၾကည့္ရင္း ဦးေအာင္ဘညိဳ ျပံဳးမိသည့္ အခိုက္မွာပင္ ထိုအ ေတြးက သူ႕စိတ္ကို လႈပ္ရွား သြားေစေၾကာင္း သတိထားလိုက္မိသည္။

“၀င္ၾကည့္ေလ”

သူ႕ေနာက္နား သို႕ မိန္းကေလး ေရာက္လာေသာ ေၾကာင့္ ေဘးကို ကပ္ျပီးလမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။ အနားကျဖတ္သြားစဥ္ သူမ ကိုယ္ေပၚမွာ မိုးကာ မရွိေတာ့တာ သတိထားလိုက္မိသည္။ အ၀ါေရာင္ ႏုႏုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အက်ၤ ီ ေလးျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။ မိုးကာ က လည္းသၾကၤန္ေရကို ေလာက္ေလာက္လားလား ကာကြယ္ေပး ႏိုင္ခဲ႕ဟန္မတူ။ အ၀ါႏုေရာင္ အက်ၤ ီ သည္လည္း စိုရႊဲျပီး အသားမွာကပ္ေနသည့္ အတြက္ ေနာက္က ဘရာစီယာက အတန္းလိုက္ေပၚေနသည္။ႏွီးျပားေလး ေလာက္သာရွိေသာ ပုခံုးက ၾကိဳး ကိုပင္ျမင္ေနရ၏။

မိန္းကေလးက ဦးေအာင္ဘညိဳ ထင္ထားသေလာက္ မပိန္ပါ။ သြယ္လ်ေသာ္လည္း သင့္တင့္ေသာ ကိုယ္ေနဟန္ရွိသည္။ သူမ အခန္းထဲေရာက္သြား ေတာ့ ဦးေအာင္ဘညိဳက အလိုက္သိစြာပင္ တံခါးေဘးက မီးခလုပ္ကိုဖြင့္ ေပးျပီး ေနာက္ကလိုက္ ၀င္လိုက္ သည္။ ကုတင္ၾကီးနား ေရာက္ေတာ့ သူမေျခလွမ္းေတြ တုန္႕သြား၏။

အနားသို႕ ေရာက္လာေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳကို အထိတ္တလန္႕ ေနာက္ျပန္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဒီမ်က္လံုးေတြ ႏွင့္ ရင္ ဆိုင္ တိုးမိေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္သြားသည္။

ႏွလံုးခုန္သံ က ရုတ္တရက္ျမန္ဆန္သြားျပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္လာကာ လည္ေခ်ာင္း၀တြင္လည္း တခုခု တစ္ဆို႕ ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမ ကိုဦးေအာင္ဘညိဳက စူးစူး စိုက္စိုက္ၾကည့္ ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရျပီး ေနာက္တြင္သူမ မ်က္လံုးေတြထဲ မွာ ထိတ္လန္႔မႈ အျပင္ အျခားေသာ တစံုတရာ ပါ ကပ္ညိ ေနသလို ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္မွာ ထင္သည္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွမသိလိုက္ခင္ ဦးေအာင္ဘညိဳ သူမ ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ ကိုင္လိုက္မိသည္။မိန္းကေလး က မရုန္းပါ။ သူမကိုယ္ေလးကေတာ့ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မိေအာင္ ဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့လည္း အလိုက္သင့္ေလး ပါလာ၏။ အသားေပၚမႇာ အ၀တ္က ေရစိုျပီးကပ္ေနေသာ ေၾကာင့္ သူမ ရင္ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနသည္ကို ထင္ထင္ရႇား ရႇားျမင္ရသည္။

မ်က္လံုးေတြကလည္း ဦးေအာင္ဘညိဳ မ်က္လံုး ကိုမလႊဲမဖည္ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ခုခ်ိန္ မွေတာ့ သူမ မ်က္လံုးေတြကို ဦးေအာင္ ဘညိဳ ဘာသာမျပန္တတ္ေတာ့။  မိွန္သြားလိုက္၊ လင္းလာလိုက္၊ ရီေ၀ ျပီး မ်က္ရည္၀ဲ သလိုလိုတလဲ႕လဲ႕ ျဖစ္လာလိုက္ ႏွင့္ ။ ထိုမ်က္လံုးေတြ ဒါဏ္ကို ေတာင့္မခံ ႏိုင္ေတာ့သည့္ ေနာက္ဆံုး၀ယ္ ဦးေအာင္ဘညိဳ မိန္းကေလးကို ကုတင္ေပၚတြန္းလွဲ ခ်လိုက္မိသည္။

တခုခုကိုေျပာေတာ့မလို ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြက တရြရြ လႈပ္ခါေနေသာ္လည္း သူမဆီက တစံုတရာ ဘာသံ မွထြက္မလာပါ။

အိပ္ရာေပၚမႇာ ပက္လက္ကေလးလဲက်သြားသည့္တိုင္ ျငိမ္သက္ေနမႈက ဦးေအာင္ဘညိဳကို သူအရင္က ေတြးေတာင္မေတြး ဖူးေသာလမ္းေၾကာင္းတခုေပၚတြန္းတင္လိုက္သလိုျဖစ္သြားရသည္။

သူမ ကိုယ္ေပၚသို႕ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္လံုးၾကီးပိက်လာေသာ အခါ အားမပါေသာလက္ေတြ ျဖင့္တြန္းဖယ္ဖို႕ၾကိဳးစားေသး ေသာ္လည္းသူမ၏ၾကိဳးစားမႈ အေပၚသူမ ကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္မႈ ရႇိဟန္မတူ။ ခြန္အားအျပည့္ျဖင့္ၾကိဳးပမ္းသည့္ တိုင္ေအာင္ ေတာင္က်ေရပမာ တရႇိန္ထိုး ထိုးဆင္းလာေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကို တြန္းလႇန္ဖို႕ လြယ္ကူမည္လည္း မဟုတ္ေပ။ ခြန္အားခ်င္းက ကြာျခားလြန္းလႇသည္။

ခါးမႇာက်စ္က်စ္ပါေအာင္လိမ္ထိုးထားသည့္ အျပင္ ေရေတြေၾကာင့္လည္း အသားမႇာကပ္ေနသည့္ ထမိန္ကို ဘယ္လိုဆြဲခြၽတ္လိုက္ မိသည္ကို ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ပါ။ ေဘာင္းဘီကို အျမန္ခြၽတ္ရင္း ခါးပတ္က သံေခ်ာင္းက လက္မကို စိုက္မိ သည္ကိုပင္ နာဖို႕ ေမ႕ေနခဲ႕သည္။

သူမ၏ ခရမ္းေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ဆြဲယူလိုက္စဥ္ နက္ေမႇာင္ထူထပ္ေသာ အေမြးအျမင္ ေတြကို ျမင္လိုက္ခ်ိန္က်မႇ ဦးေအာင္ဘညိဳ မင္သက္မိသလိုျဖစ္သြားသည္။ နက္ေမႇာင္ေျပာင္လက္ေနသလို ထူထဲလြန္းလႇသည္။

“အို”

ဒီအခန္းထဲ ေရာက္မႇ ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူမႏႈတ္ဖ်ားက အသံတခုထြက္လာျပီး ထိုေနရာကိုလက္ကေလး ႏႇင့္ ကြယ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ဘီလူးစီးသလိုျဖစ္ေနေသာ ဦးေအာင္ဘညိဳကို ထိုလက္ကို ခ်က္ခ်င္းပုတ္ထုတ္ ဖယ္ရႇားလိုက္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲ မႇာျဖစ္ေပၚေနေသာ ျပင္းျပလြန္းသည့္ ဆႏၵကို စိတ္ကသိေနေသာ္လည္း တြန္းလႇန္ဖယ္ရႇားဖို႕ ဦးေအာင္ဘညိဳ လံုး၀ ေမ႕ ေလ်ာ့ ေနမိသည္။

ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အေနျဖင့္ ဦးေအာင္ဘညိဳက သူ၏အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူမဆီသို႕ တည့္တည့္မတ္မတ္ ခ်ိန္ရြယ္ျပီးသားျဖစ္ေနေသာ အေၾကာအျပိဳင္းျပိဳင္းထျပီး တဆတ္ဆတ္ခုန္ေအာင္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနသည့္ တစံုတရာကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ မိန္းကေလး က မ်က္လံုး ေတြကို အလန္႕တၾကားမႇိတ္ထားလိုက္သည္။

ဦးေအာင္ဘညိဳ မႇာဆက္လုပ္စရာတခုေသာ ရႇိေတာ့သည္။

စိတ္ေဇာက ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ ထက္သန္လြန္းေနေသာ ေၾကာင့္ ပထမဆံုးအခ်က္မႇာပင္ ဦးေအာင္ ဘညိဳက အားကုန္သံုး လိုက္မိသည္။လည္ပင္းကို ဆြဲညႇစ္လိုက္သလို အစ္တစ္တစ္ အသံတခု လည္ ေခ်ာင္း ထဲကေန မခ်ိမဆန့္ ထြက္လာျပီး မိန္းကေလး တကိုယ္လံုးတြန္႕လိမ္သြားသည္။ မႇိတ္ထားေသာ မ်က္လံုး ေတြပြင့္သြားသည္။ မ်က္၀န္းေတြထဲမႇာ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေရာက္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ စိုလက္ေန ၏။

သူမ မ်က္ရည္စေတြကို ဦးေအာင့္ညိဳ ျမင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ထိုျမင္ကြင္းကပင္ ဦးေအာင္ဘညိဳကို ပိုျပီးစိတ္ ထက္သန္ဖို႕ လံႈ႕ေဆာ္ သလိုျဖစ္ျပီးေနာက္ မညႇာမတာ ဆက္ကာဆက္ကာ ေဆာင့္မိေတာ့သည္။ ဇနီးျဖစ္သူဇာႏႇင့္ ေပါင္း သင္းခဲ႕ သမ်အိမ္ေထာင္သက္အတြင္းမႇာပင္လ်င္ ဦးေအာင္ဘ ညိဳ သည္မ်ေလာက္ အားမသန္ဖူး၊ အၾကမ္းတမ္းဖူးပါ။ မိန္းကေလး မႇာေတာ့ တကိုယ္လံုးသြက္ သြက္ ခါ ေနသည္။ သို႕ေသာ္သူမသည္ ေတာ္ေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သည္။ အံကိုတင္းတင္းၾကိတ္ ထားျပီး သူမ မခံႏိုင္ မေအာင့္ ႏိုင္လြန္းေသာ အခါမ်ိဳးမႇ ေအာ္ညည္းသံၾကားရ၏။ ။ အံၾကိတ္ကာ ေတာင့္ခံရင္း မ်က္ရည္ေတြက နားထင္ ႏႇစ္ဖက္ဆီ တေပါက္ေပါက္က်ေနေသာ္လည္း ေတာ္ရံုႏႇင့္ အသံထြက္မလာ။

သူမအသံက ထူးျခားသည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲက လာ၏။ လိင္ဇာတ္ကားေတြထဲမႇာလည္း ဒါမ်ိဳးဦးေအာင္ဘညိဳ မၾကားဖူး။ ဇနီးသည္ မသူဇာသည္လည္း ဒီလိုမညည္းတတ္။ ျပင္းထန္စြာ ဒါဏ္ရာရေနေသာ သားရိုင္း တ ေကာင္၏ မခ်ိမဆန့္ ညည္းပံုမ်ိဳး။ နား၀င္ ဆိုးသည္ဟု ထင္ရေသာ အသံသည္ ဦးေအာင္ဘညိဳ၏ စိတ္ကို ပိုျပီးတက္ၾကြေစ၏။

ထို႕ေၾကာင့္ သူမ အက်ၤ ီ ကို တဖက္တခ်က္မႇ ကိုင္ဆြဲျဖဲလိုက္ ျပီး ဘရာစီယာကို အေပၚသို႕ တြန္းတင္လိုက္ သည္။ သူမရင္သားေတြ က တင္းမာေနျပီး ႏို႕သီးေခါင္း ပတ္လည္မႇ ၾကက္သီးထသလို စူျပီး ဖု ေနၾကသည္။ တင္းမာေသာ္လည္း အထိအေတြ႕က ေခ်ာမြတ္ႏူးညံ့သည္။ မ်က္ေစ႕ အျမင္မႇာပင္၀ါ၀င္းႏုဖတ္ေန၏။

အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္မသိ။ အနည္းငယ္ေမာ သလိုျဖစ္လာေတာ့မႇ ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ႏႇင့္လူျပန္ျပီးကပ္သည္။ မိန္းကေလး မ်က္ႏႇာမႇာေတာင္မ်က္ရည္စေတြ ေျခာက္လုလုျဖစ္ေနေလျပီ။ သို႕ေသာ္လည္း ဇာတ္သိမ္းကို မေရာက္ေသးသည့္ အတြက္ အေမာေျဖရင္း အရႇိန္ေလ်ာ့လိုက္ျပီးခပ္ မႇန္မႇန္ ေလးဆက္ေဆာင့္ ေနမိသည္။ မိန္းကေလး လည္း အခုနေလာက္ မခ်ိမဆန့္ ေအာ္ညည္း ျခင္းမရႇိေတာ့ အသားက်သြားျပီထင္သည္။ မ်က္လံုးေတြကို မႇိတ္ ထားရင္းခပ္တိုးတိုး ေလး တခ်က္ တခ်က္သာ ညည္း၏။

ဦးေအာင္ဘညိဳ ကလည္း သူမကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်ဖိကပ္လိုက္ရင္း ခပ္ေျဖးေျဖးသာ တခ်က္ခ်င္းသြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ လံုး၀ အေမာေျပသြားျပီဟု ထင္ေသာ အခါမွ ျပန္ထလိုက္ျပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျပန္ လုပ္သည္။

သူမကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္နားခဲ႕ စဥ္က ၾကားခဲ႕ေသာ သူမ၏ အသက္ရႈသံ ႏွင့္ႏူးညံ့ေသာ အထိ အေတြ႕ကဦးေအာင္ဘညိဳ ကို ပိုျပီးစိတ္ အားထက္သန္ေအာင္ျပဳ ခဲ႕သလို ပင္။

ထို႕ေၾကာင့္ အစဦးပိုင္းက ေလာက္မၾကမ္းတမ္း မိေသာ္လည္း ထိုေလာက္နီးနီးေတာ့ ၾကမ္းမိသည္။ မိန္းကေလးကေတာ့ ကု တင္ေပၚ မွာ အရုပ္ေလး တရုပ္လိုပင္။ ဦးေအာင္ဘညိဳ၏ လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ကိုယ္လံုးေလးတသိမ္႕သိမ္႕ခါေန၏။ ေမွးမွိတ္ ထားေသာ မ်က္လံုးေတြေၾကာင့္ အခုနကလို မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာေသးလားမျမင္ရေတာ့။

ဦးေအာင္ဘညိဳ ႏွင့္ မသူဇာ လင္မယား ကိစၥ ေတြ မရွိခဲ႕သည္မွာ သံုးႏွစ္ နီးပါးေလာက္ရွိေလျပီ။ မခ်င့္မရဲျဖစ္ရျခင္း၊ စိတ္အလို မျပည့္ ရျခင္း၊ ေအာင့္အီး သည္းခံရျခင္း မ်ားျဖင့္ မသက္မသာ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႕ ရသည့္ထိုကာလလြန္ ေျမာက္ျပီးေနာက္ တြင္ ယခုအၾကိမ္သည္ ဦးေအာင္ဘညိဳ အတြက္ ပထမဆံုးျဖစ္၏။ ႏွစ္လရွည္ၾကာ ေစာင့္စည္းခဲ႕ရသည့္ ရမၼက္ဆႏၵ ေတြကို ဒီညေနမွ ေတြ႕ခဲ႕ ရသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ အေပၚ၀ယ္ သြန္ခ်ေျဖေဖ်ာက္ မိလိမ္႕မည္ဟု ဘယ္အခါမွ ဦးေအာင္ဘညိဳ မေတြးခဲ႕ မထင္ခဲ႕ဖူးပါ။

စိတ္က ဟိုသည္ လြင့္ပါးေနျပန္သျဖင့္ ၾကာသင့္သည္ထက္ပိုၾကာ ျပီးမွ ဇာတ္သိမ္းခန္း ဆီနီးကပ္လာသည္။မိန္းကေလး ကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အရက္မူးေနသည့္ႏွယ္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ျဖစ္ေနသည္။ ပန္းတိုင္ ေရာက္ခါနီးေနသည့္ ဦးေအာင္ဘညိဳက အားစိုက္ျပီး ဆက္ခါဆက္ခါ ေဆာင့္လိုက္ေတာ့မွ အိပ္မက္မွ ဂေယာင္ဂတန္းႏိုးလာသူလို ဦးေအာင္ဘညိဳ လက္ေမာင္းကို လာဖ်စ္ညွစ္၏။ ႏုတ္ဖ်ား ကလည္း ေစာေစာ ကၾကားခဲ႕ ရသည့္အရိုင္းဆန္သည့္ ညည္းသံေတြ ျပန္ထြက္လာသည္။

ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုအေျခအေန ေလးကို ဦးေအာင္ဘညိဳ မစြန္႕လႊတ္ခ်င္ပါ။ သို႕ေသာ္အခ်ိန္ကေႏွာင္းခဲ႕ ျပီး စိတ္ရွိတိုင္း ကိုယ္ က မလိုက္ႏိုင္ေတာ့။ အေၾကာေတြ ဖ်င္းဖ်င္း ထသြား သျဖင့္ ရင္ဘတ္ၾကီး သံုးေလး ၾကိမ္ေကာ့ေကာ့ တက္သြားခ်င္း ႏွင့္အတူ ျပီးဆံုးသြားရသည္။

မိန္းကေလး မ်က္လံုးေတြ ဖ်ပ္ကနဲ ပြင့္လာျပီး ဦးေအာင္ဘညိဳကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ကာ ျပန္မွိတ္သြား၏။သူမ ကိုၾကည့္ရသည္ မွာ အလြန္အမင္း ပင္ပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည္။ ဦးေအာင္ဘညိဳ ကိုယ္တိုင္လည္း တကိုယ္လံုးႏံုးခ်ိေနသည္။ သူမကိုယ္ေပၚ မွာ ခန ေနလိုက္ျပီး မွေဘး တြင္တိုး၀င္လွဲခ်လိုက္သည္။

စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္သျဖင့္ ေသာက္ထားေသာ အရက္ရွိန္ေတြက ျပန္တက္လာ ေသာေၾကာင့္ ငိုက္ျမည္းခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ၾကိဳးစားတြန္းလွန္ ေသာ္လည္း မရသျဖင့္ စိတ္ကို ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ ဦးေအာင္ ဘညိဳ အိပ္ေပ်ာ္လုလု အခ်ိန္ေရာက္သည့္ တိုင္ မိန္းကေလး သည္ ဦးေအာင္ဘညိဳ ထားခဲ႕သည့္အေနအထားအတိုင္း ပိုးလိုးပက္လက္ ရွိေနေသးေၾကာင္း ျမင္လိုက္ရသည္။ ထို႕ ေနာက္ဦး ေအာင္ဘညိဳေလာကၾကီး ႏွင့္ ေခတၱ အဆက္ျပတ္သြားသည္။ တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ထိုအခ်ိန္ မွာမီးပ်က္ျပီး အခန္းက

ေမွာင္က်သြားသည္။

မီးပ်က္တာက ဆယ့္ငါးမိနစ္ ခန္႕ ဒါမွမဟုတ္ နာရီ၀က္ေလာက္သာ အလြန္ဆံုးရွိလိမ္႕မည္။ မီးျပန္လင္းလာေသာအခါ အလင္းေရာင္ ရွိလွ်င္ မအိပ္တတ္သည့္ ဦးေအာင္ဘညိဳ ဆတ္ကနဲ ျပန္ႏိုးလာ၏။ ႏိုးလာလာခ်င္းသတိျပဳမိသည္က သူ႕ေဘးဖက္က ၾကားေနရ သည့္ ခပ္တိုးတိုးရႈိက္သံသဲ႕သဲ႕ေလး။ အသာေလး ေစာင္းၾကည့္လိုက္ ေတာ့ သူ႕ကို ေက်ာေပးကာ တေစာင္းလွဲ ေနေသာ မိန္းကေလး ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ကိုယ္ေပၚမွာ အခုနက အတိုင္း အက်ၤ ီ ရွိေသာ္လည္း ေအာက္ပိုင္း ကိုျပန္မ၀တ္ရေသး။ တင္ပါး မို႕မို႕ ေတြ ႏွင့္သြယ္သြယ္စင္းစင္း ေပါင္တံ ေတြကို ျမင္ေနရသည္။

ရုတ္တရက္ဘာလုပ္ရ မွန္းမသိ သျဖင့္ အသာအယာ ဆက္ျပီး ျငိမ္ေနလိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ရိႈက္သံက တျဖည္းျဖည္း တိုးကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား ျပီး ျငင္သာေသာ အသက္ရႈသံကိုသာ ခပ္မွန္မွန္ ေလးၾကားလာရသည္။ အသံမထြက္ေအာင္ ထျပီး အေပၚက စီးမိုးၾကည့္ လိုက္ရာ ႏွစ္ခ်ိုဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုျမင္ရေတာ့မွ ကုတင္ေပၚက အသာေလးေလွ်ာဆင္းလိုက္သည္။ စိတ္မႊန္ေနစဥ္ က မညွာမတာ လုပ္ခဲ႕တာေတြကို အခုမွ ျပန္ေတြးျပီးစိတ္ထဲက မလံုသျဖင့္ သူမ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္၀ံ့ ေအာင္ျဖစ္ရ

သည္။ ထို႕ ေၾကာင့္ တေစာင္းလွဲ ေနေသာ သူမကို ေနာက္ေက်ာဖက္မွ သာရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ မိန္းကေလး အေတာ္ေလး ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္သြားပံုရသည္။

ကုတင္ေပၚမွာ အုပ္ထားဆဲ အိပ္ရာဖံုး ေပၚမွာေတာ့ ေရေတြ ရႊဲေနသည္။ ေရစိုကြက္ေတြ ထဲက အကြက္တကြက္က ဦးေအာင္ဘညိဳ အာရံုကိုဆြဲ ေဆာင္လိုက္၏။ မိန္းကေလး ၏ တင္ပါး ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာရွိသည့္ အနီေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အကြက္ကေလး။ ခပ္ေသးေသး မိန္းကေလး လက္သီးဆုပ္ေလာက္ အရြယ္ရွိမည္။ ဦးေအာင္ဘညိဳ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ငံု႕ၾကည့္လိုက္ရာ သူရွာေဖြ ေသာအရာကိုအရင္းဖက္တြင္ျမင္လိုက္ရသည္။ ေျခာက္လို႕ပင္ေနျပီ။ အနီေရာင္ အဖတ္ကေလးကို လက္သဲႏွင့္ကုပ္ခြာလိုက္ျပီးေနာက္ မွန္တင္ခံုေရွ႕က ကုလားထိုင္တြင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။

သူဘာလုပ္ရမည္နည္း။

ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္ကို အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈထိန္းလိုက္ရင္း အ၀တ္အစားေတြ ျပန္ေကာက္၀တ္လိုက္သည္။ အသံလံုး၀ မထြက္ေအာင္လဲ ၾကိဳးစားရ၏။ ၾကမ္းျပင္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ က က်ေန မွန္း မသိေသာ မိန္းကေလး၏ ပလပ္စတစ္အိတ္ထုပ္ ေလးကို မွန္တင္ခံုေပၚ ေကာက္တင္ေပးရင္း ျဖည္ၾကည့္ရာ ထင္သည့္ အတိုင္း ပိုက္ဆံအိတ္ျဖစ္ေနသည္။

ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ မွတ္စု စာအုပ္ေသးေသး တအုပ္၊ စာရြက္ေခါက္ေလးတခု ႏွင့္ မိန္းမပတ္လက္ပတ္နာရီ အေဟာင္း တလံုးသာေတြ႕ ရသည္။ ပိုက္ဆံ လံုး၀ မပါ။ အံ့ၾသ ရင္း သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ ကို ဧည့္ခန္း က စားပြဲေပၚမွာ ထားခဲ႕တာ သတိရျပီး အျပင္ကို ေျခဖြ နင္းျပီးထြက္ခဲ႕သည္။

စားပြဲေပၚမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ ေတြ႕သည့္အျပင္ ကုလားထိုင္တလံုးေပၚ မွာတင္ထားေသာ မိန္းကေလး၏ မိုးကာအက်ၤ ီ ကိုပါေတြ႕ရ သည္။ မိုးကာ အိတ္ေတြ ထဲကို လိုက္ရွာၾကည့္ရာ အားလံုးဟင္းလင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ဦးေအာင္ဘညိဳ စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိလာသည္။

ထို႕ ေနာက္ ပိုက္ဆံ အိတ္ကိုဖြင့္ျပီး ပါသမွ် အကုန္ထုတ္လိုက္သည္။ အခန္းထဲသို႕ အသာေလး ျပန္၀င္လာေတာ့ မိန္းကေလးက အိပ္ေမာက်ေနဆဲ။ ပိုက္ဆံေတြကို မွန္တင္ခံုေပၚတင္ျပီး သူမ ပိုက္ဆံ အိတ္ကေလးႏွင့္ဖိထားလိုက္သည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ေစာင့္ ေနေသးေသာ္လည္း သူမက လႈပ္ရွားမလာ။ သက္ျပင္းခ်ျပီး ဦးေအာင္ဘညိဳ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာခဲ႕သည္။ သူသြားဖို႕သင့္ျပီ ဟု ေတြးမိသည္။ အခုလိုထြက္ သြားရန္ သင့္မသင့္ ခနရပ္စဥ္းစား ၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ထြက္သြားရန္ မွ အပ စဥ္းစားလို႕ မရေပ။ တိုက္ ခန္းတံခါးကို Log ခ်ေပးခဲ႕ျပီး အျပင္က သံပန္းတံခါးကိုေတာ့ ျပန္ေစ႕ထားခဲ႕၏။ လမ္းမေပၚ ေရာက္ခ်ိန္မွာ နာရီၾကည့္လိုက္ရာ လက္တံေတြက ညရွစ္နာရီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပသေနေလ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

လူ၏စိတ္ ကို မ်ဥ္းေၾကာင္း တခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေရးဆြဲမည္ ဆိုပါလွ်င္ ေျဖာင့္တန္းေသာ မ်ဥ္း တေၾကာင္းကို ျမင္ရရန္ အလြန္ ခဲယဥ္းေပမည္။ပန္းခ်ီရုပ္ပံုတို႕ ေရးဆြဲရာတြင္ ေယာက္်ား ပံုကိုမ်ဥ္းေျဖာင့္မ်ား ကိုအသံုးျပဳ ေရးဆြဲရျပီး မိန္းမရုပ္ေရးဆြဲ ရာတြင္ မ်ဥ္းေကာက္ မ်ဥ္းေကြးမ်ား ႏွင့္ တည္ေဆာက္ေရးဆြဲ႕ ေလ႕ ရွိၾက သည္ ဟု ပန္းခ်ီ ပညာႏွင့္ နီးစပ္ကၽြမ္း၀င္သူတို႕က ဆိုၾကသည္။ ျပင္ပသ႑န္ မဟုတ္ေသာ စိတ္ကို ေဖၚျပလွ်င္မူ ကား မ်ဥ္းေၾကာင္းတို႕၏ ေျဖာင့္တန္းမႈ၊ ေကာက္ေကြ႕မႈ တို႕သည္ က်ား၊ မ တည္းဟူေသာ ကဲြျပားသည့္လိင္ ကို အေျခတည္ျပီး ခြဲျခားေဖၚျပႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူတို႕၏ မူလဗီဇ အေလ႕စရိုတ္ ႏွင္႔ က်ဥ္လည္ရာ လူ႕ေလာကတို႕ ေပါင္းစပ္ရာမွ သို႕မဟုတ္ တိုက္ခိုက္ရာမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္တို႕ သည္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေဖၚေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အခန္း(၂)

အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးလာေတာ့ အားလံုးက ေက်ာ္ေက်ာ့္အတြက္ေ၀၀ါးေနတယ္။  အရာရာက ေက်ာ္ေက်ာ္ နဲ႕့ဘာမွမသက္ဆိုင္သ လိုလို။  မ်က္ႏွာေပၚ ကိုက် ေနတဲ႕ အလင္းေရာင္ကလည္း မီးခိုးေငြ႕ေတြလို အံု႔မိႈင္း ေနတယ္။ အရင္ဆံုးေက်ာ္ေက်ာ္ ရလိုက္သည့္ အသိက အရမ္းကို ဆာေလာင္ ေနတာကိုပါ။ မနက္ အေဆာင္ က ထြက္မလာခင္ ေရႊရည္ ေကၽြးလိုက္တဲ႕ ထမင္းေၾကာ္တပန္းကန္ စားတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ……………….

ေက်ာ္ေက်ာ္ လွဲေနရာ က ဆတ္ကနဲထထိုင္လိုက္ ျပီးအလန္႕တၾကား ေဘးကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ဟိုလူၾကီး မရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ သက္သာရာ ရသြားလို႕သက္ျပင္းတခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္အျပီးမွာ ေက်ာ္ေက်ာ့္ တကိုယ္ လံုး တဆတ္ဆတ္တုန္ရီလာ တယ္။ အေဆာင္မွာ ေရႊရည္နဲ႕တူတူ ထမင္းေၾကာ္စား ျပီး ထြက္လာခဲ႕တဲ႕ ေနာက္ပိုင္း အျဖစ္ေတြက ရုပ္ရွင္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ေက်ာ္ လိုက္သလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ဆက္တိုက္ေပၚလာျပီး

ဆို႕လာ တဲ႕ရင္ က မ်က္လံုး အျမင္ကို ပိုမႈန္၀ါးသြားေစေပမယ့္ မ်က္ ရည္ ကက်မလာဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ငိုခဲ႕ျပီးျပီ။ခြန္အား ကင္းမဲ႕ေနတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုယ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ဆိုတာေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူး။ အားယူ ထလိုက္ျပီး ကုတင္ေပၚကေန ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္လိုက္မိတယ္။ စိတ္က ကိုယ္မွာ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ကပ္လာတဲ႕ ေနာက္မွာ ေတာ့ မ်က္လံုးက ဗလာက်င္းေနတဲ႕ ေျခသလံုးေတြ ေပါင္တံေတြ ဆီေရာက္တယ္။ေနာက္ေတာ့ အထိန္းအကြပ္မဲ႕ ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ႕ ရင္အံု။ ၀ါလဲ႕လဲ႕ အသား စိုင္ေပၚမွာ ေသြးေျခဥ ေနတဲ႕ဒါဏ္ရာေတြ။ ဟို လူၾကီးလက္ေခ်ာင္းေတြ က သန္မာလြန္းတာကို သတိရလိုက္မိခ်ိန္ မွာ ဒါဏ္ရာေတြကျပန္ျပီး နာက်င္လာသလိုပဲ။

အက်ၤ ီ ကို ဆြဲေစ႕လိုက္ရင္း အခန္းထဲမွာ ထမိန္ကိုလိုက္ရွာေတာ့ တခါး၀ နားမွာက်ေနတာျမင္လိုက္ရလို႕ ေျပးေကာက္ရင္း တံခါးခ်က္ကိုပါ အလန္႕တၾကားထိုးပိတ္လိုက္မိတယ္္။ ဟို လူၾကီး အျပင္

မွာ ရွိခ်င္ရွိေနမွာ အပံုလိုက္ေလး က်ေနတဲ႕ ထမိန္က မေျခာက္ေသးပါဘူး။စိုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာ၀တ္စရာ ဒါပဲရွိလို႕ ေကာက္၀တ္လိုက္မိပါတယ္။

ျပီးေတာ့ ရင္ဘတ္အေပၚပိုင္း မွာကပ္ေနတဲ႕ ဘရာစီယာကို ျပန္တြန္းခ်ျပီး ခုတိုင္ နာက်င္ေနဆဲ ရင္ႏွစ္မႊာကို

ခြက္ေတြ ထဲ ျပန္ထိုး သြင္းရတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ စိတ္ထင္လို႕ပဲလား အရင္လို အသားတက် မခံစား

ရဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ္ နဲ႕မေတာ္သလို တင္းက်ပ္ျပီး ထံုေနတယ္။ ကိုယ္ေပၚက  အက်ၤ ီကေတာ့ ၾကယ္သီး ႏွစ္လံုးပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်န္တာေတြ ဘယ္ကို လြင့္ထြက္ကုန္တယ္မသိေတာ့။ ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား လိုက္ရွာရင္း ၾကယ္သီးမေတြ႕ဘဲ ၾကမ္းျပင္နဲ႕ ကပ္ေနတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ပင္တီေဘာင္းဘီေလး ပဲေတြ႔လို႕ ေကာက္၀တ္လိုက္မိျပန္တယ္။

ခုလို အ၀တ္အစားေတြ ကိုယ္ေပၚကို တစိတ္တပိုင္းပဲျဖစ္ျဖစ္  ျပန္၀တ္လိုက္ရေတာ့ စိတ္နဲနဲ လံုျခံဳ လာသလို ပဲ္။ တံခါးပိတ္ထားလို႕ ဟိုလူၾကီးလဲ၀င္မလာႏိုင္ေသးပါ။ ၾကယ္သီးတတ္ မရတဲ႕ အက်ၤ ီရင္ဘတ္ ကိုလက္နဲ႕ေစ႕ထားရင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ ကု တင္ေပၚျပန္ထိုင္ ခ်လိုက္မိတယ္။ အခန္းအျပင္ကို ေတာင္မထြက္ရဲတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခန္းထဲမွာလည္း ဘယ္လိုေနရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္ေနရတယ္။ ထိုင္ျပီးတဲ႕ ေနာက္၀င္လာတဲ႕ အေတြးက အခ်ိန္။ ဘယ္အခ်ိန္ရွိ ေနျပီလဲ မသိ။အက်င့္ပါေနက် အတိုင္း လက္ကိုေျမွာက္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ နာရီလည္း။ ျပတင္းေပါက္ကလည္း ခန္းဆီးစေတြ ခ်ထားျပီး မီးကလဲ အထဲမွာထိန္ထိန္လင္း ေနလို႕ အျပင္မွာ ေမွာင္ ေနသလားလင္း ေနသလား မေသခ်ာဘူး။

ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပတင္းေပါက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားျပီးမွ ျပန္လွည့္လာမိတယ္္။ အျပင္ကို မၾကည့္ခ်င္သလိုအျပင္က တေယာက္ေယာက္ ကလဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုမျမင္ေစခ်င္ပါ။ ဘတ္စ္ကား ေပၚမွာ ေရေတြပက္ၾကေတာ့ နာရီေရ၀င္မွာစိုးျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ခၽြတ္ထည့္ ထားလိုက္တာကို သတိရေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ရွာရျပန္တယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ မွတ္မိသေလာက္ ဒီအခန္းထဲကို ၀င္ေတာ့အိတ္က လက္ထဲမွာ။အခုန ၾကယ္သီး ရွာတုန္း

က ၾကမ္းေပၚ မွာ ပိုက္ဆံအိတ္ မေတြ႕ဘူး။

ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ရင္း မွန္တင္ခံုေပၚမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္္။ ထုပ္ထားတဲ႕ ပလပ္စတစ္ အိတ္

မရွိေတာဘူး့။ နာရီ ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ခြဲျပီ။ ေနာက္တေန႕ ကို ကူးခဲ႕ျပီေပါ့။ အိတ္ကို ျပန္တင္ ရင္းျမင္လိုက္ ရတဲ႕ ေငြ အထပ္လိုက္ေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကက္ေသေသ သြားရတယ္။

တေထာင္တန္ေတြ အထုပ္လိုက္။ မရဲတရဲ နဲ႕ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ အားလံုး သံုးအုပ္ရွိတယ္။ တအုပ္ ကေတာ့

နဲနဲပါးတယ္။  ပိုက္ဆံေတြ ကို ကိုင္ၾကည့္ေနတဲ႕ လက္ေတြက ကတုန္ကရင္ျဖစ္ေနတာ ကို သတိထား

လိုက္မိေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။ ဟိုလူၾကီး  ပိုက္ဆံေတြ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္

ဘာေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ပိုက္ဆံအိတ္ နဲ႕ အတူတူ ထားခဲ႕ရတာလဲ။

တံခါး၀ကိုေလွ်ာက္သြားျပီး အျပင္က အသံနားစြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ အသံမျမည္ေအာင္ဖြင့္

ျပီး ေခါင္းထုတ္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ လူရိပ္လူေယာင္လံုး၀ မျမင္ရဘူး။ ဟိုလူၾကီး မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္။

ဧည့္ခန္းဖက္ မွာ ဘယ္သူမွ မရွိတာ ေသခ်ာသြားေတာ့ မရဲတရဲ နဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲ ေျခဖြနင္း ၀င္သြားျပီး မိုး

ကာကို ယူ၀တ္ ဇစ္ကို ဆြဲပိတ္လိုက္ျပီးတဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ စိတ္လဲ လံုျခံဳသြားျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ အေတာ္

ေလး တည္တည္ ျငိမ္ျငိမ္ ျဖစ္သြားတယ္။

ဧည့္ခန္းစားပြဲ ေပၚမွာ ေသာ့တြဲ ရွိတယ္။ စိတ္ကို တင္းျပီး တခန္း၀င္တခန္းထြက္ ေလွ်ာက္သြားၾကည့္ ျပီး

တဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ ဒီအိမ္မွာ ေက်ာ္ေက်ာ္ တေယာက္ထဲ ဆိုတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ဟိုလူၾကီး ေက်ာ္ေက်ာ့္

ကို ထားျပီးထြက္သြားျပီ။ ဒါဆို ဟိုပိုက္ဆံေတြက ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကို ေပးခဲ႕တာေပါ့။ လိႈက္ကနဲ ၀မ္းသာ သြား

တဲ႕ စိတ္ကို လမ္းတ၀က္မွာတင္ တစံုတရာက ဖမ္းဆုပ္ ဆြဲေခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ 

မွာ ဒူးေထာက္လ်က္ေလး က်သြားျပီး တသိမ္႔သိမ္႔ ရိႈက္ေန မိတယ္။

“ေမေမ”

ပါးစပ္က အသံထြက္ ေရရြတ္လိုက္မိသလို မ်က္လံုးထဲမွာလည္း ေမေမ႕ရုပ္သြင္ ခ်င္ခ်င္းေပၚလာတယ္။

ေၾကကြဲတဲ႕ အၾကည့္နဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုၾကည့္လို႕။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ေဖေဖ။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုသိပ္ခ်စ္တဲ႕

ေဖေဖ။ ခုေနခါမွာသာ ေဖေဖ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုျမင္ရင္ဘယ္လို ေနမလဲ။ ေမေမ ကေတာ့ငိုလိမ္႕မယ္။ ေဖ

ေဖ ကေတာ့ မငိုေပမယ့္ ျဖစ္လာမယ့္ ေဖေဖရင္ထဲက ေၾကကြဲမႈကို ေက်ာ္ေက်ာ့္ စိတ္ထဲက ျမင္ေနရတယ္။

“သမီး …သမီး…. တတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ လက္မေလွ်ာ့ခဲ႕ပါဘူး ေဖေဖ တို႕ေမေမ တို႔ရယ္”

ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ တို႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကို ျမင္ႏိုင္ေတြ႕ ႏိုင္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ စကားေတြ 

ကိုလဲ ၾကားႏိုင္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သမီးတေယာက္ ရဲ႕က်ရံႈးမႈ က တမလြန္ က မိဖ ေတြကို

ေအးခ်မ္းမႈ ကင္းေစခဲ႕မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ …..။

မ်က္ႏွာ ကိုလက္၀ါးနဲ႕ အုပ္ျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ ျငိမ္ေနမိတယ္။  အထဲမွာ ေတြ႕ခဲ႕ရတဲ႕ ေငြေတြက ေက်ာ္ေက်ာ္ 

လတ္တေလာ ၾကံဳ ေတြ႕ ေနရတဲ႕ အခက္အခဲ ကိုေျဖရွင္း ႏိုင္ရံုမက ပိုလို႕ေတာင္ေနပါေသးတယ္။ ေနာက္

ျပီးေတာ့ ဟိုလူၾကီး ကိုမေန႕က ေမးေတာ့ ဒီမွာ ေနလို႕ရတယ္တဲ႕။ အသက္ ကို မွန္မွန္ရႈရင္း တင္းၾကပ္ေန

တဲ႕ စိတ္ကိုေျဖခ် ဖို႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကိဳးစား ေနမိတယ္။ ဒီနည္းကို ေမေမ သင္ေပးခဲ႕တာ။

“သမီး ဘာဆက္လုပ္ရ မလဲ ေမေမရယ္”

နံရံ ကို မွီထိုင္လိုက္ရင္း ေမေမ႕ကို တမ္းတမ္းတတ ေျပာမိတယ္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမေမ႕ကို သတိ 

ရတမ္းတစိတ္ နဲ႕ ေမေမ႕ကို ျမင္ေယာင္မိတဲ႕ အခါ မွတ္မိေနေသးတဲ႕ ေမေမ႕ အျပံဳးကို ပါျမင္မိတာ ေၾကာင့္

ေက်ာ္ေက်ာ့္ စိတ္ နည္းနည္းေတာ့ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္သြားသလိုပါပဲ။

အၾကာၾကီး ျငိမ္သက္ေနမိျပီးတဲ႕ ေနာက္စိတ္က ျပန္ျငိမ္သြား ေတာ့ ဗိုက္ထဲကဆာေလာင္ မႈ က ပိုျပီးသိသာ

လာတယ္။ လည္ေခ်ာင္းေတြလည္း ေျခာက္ကပ္လို႕ ေရလဲ ငတ္ေနတယ္။ ဒရီးဒယိုင္ နဲ႕ ထရပ္လိုက္ျပီး ေရ

ရွိမယ္ လို႕ထင္တဲ႕ ေနာက္ေဖးဖက္ကို ၀င္လာမိတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ ဟို၀င္တိုးဒီ၀င္တိုး နဲ႕ ျဖစ္ျပီး အရင္ဆံုး

မီးခလုပ္ရွာ ျပီး ဖြင့္လိုက္ရတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနာက္ဖက္ကို ၀င္၀င္လာခ်င္း တိုက္မိတာ လက္ေဆး ေဘစင္

ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လို႕ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သံေခ်းေရာင္ေရေတြ ထြက္က်လာတယ္။

“ဟာ”

စိတ္ပ်က္သြားရေပမယ့္ ခနအၾကာ မွာေတာ့ ေရေတြကၾကည္သြားလို႕လက္ထိုးခံ လိုက္ျပီးမွ ရလိုက္တဲ႕

အနံ႕ေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ စိတ္ညစ္ရျပန္ပါတယ္။ ပိုက္ထဲမွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ပိတ္ေလွာင္မိေနခဲ႕

တဲ႕ ေရက ပုပ္အက္အက္ အနံ႕ေတြထြက္ေနတယ္။

“ေတာ္ျပီ ဟာ မေသာက္ေတာ့ဘူး”

ဘံုဘိုင္ေခါင္းကို ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီး ပိတ္ျပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္အထြက္မွာ ေရခဲေသတၱာ ကိုျမင္လိုက္ရလို႕

သြားဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရသန္႕ဗူး ႏွစ္ဗူးေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တဗူးက တ၀က္။ တဗူးကေတာ့ အဖံုးက

ပလပ္စတစ္ေတာင္မခြာရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဗူးသစ္ကိုပဲ ယူလိုက္တယ္။ သူလဲ အနံ႕ကတမ်ိဳးပဲ။ ဒါေပ

မယ့္ ေစာေစာ ကေရေတြထက္စာရင္ အမ်ားၾကီး သာတယ္။ ဆာဆာနဲ႕ ေမာ့ခ်လိုက္တာ ပုလင္းတ၀က္

က်ိဳးတဲ႕ အထိပဲ။

အစားအစာ မဟုတ္ေပမယ့္ အစာအိမ္ထဲ ေရ၀င္သြားေတာ့လဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနသာထိုင္သာ နည္းနည္းရွိ

သြားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ မွာျပန္သြားထိုင္ျပီး ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစား ေနမိတယ္။

အိပ္ခန္း ထဲကိုေတာ့ ျပန္မ၀င္ရဲေသးဘူး။ ဟိုပိုက္ဆံေတြ ေၾကာင့္စိတ္ပင္ပန္းရသလို ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကု

တင္ၾကီးကလဲ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုစိတ္ အေနွာက္အယွက္ေပးတယ္။ ထိုင္ခံုေတြ ေပၚမွာ မထိုင္ခ်င္တာနဲ႕ အခု

န ကလို ၾကမ္းျပင္မွာပဲ နံရံကို မွီျပီးထိုင္ေနလိုက္တယ္။

“ေလာေလာ ဆယ္အရင္ဆံုးလုပ္ရမွာ ဘာလဲ”

ဘာဆက္လုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားမိေတာ့ ေန႕ခင္းက အေၾကာင္းေတြကို စိတ္ကေရာက္ျပန္တယ္။

ဟိုလူၾကီးနဲ႕ မေတြ႕ခင္ သံုးနာရီ အလိုေလာက္က ဒီေလွခါးေတြကို ပဲ ဒီအခန္းရဲ႕ အေပၚ ငါးလႊာကို ေက်ာ္ေက်ာ္ 

တက္ခဲ႕ေသး တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တခုနဲ႕ ေနာက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ႕စြာနဲ႕

 ျပန္ဆင္းခဲ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တၾကိမ္ ဟိုလူၾကီးနဲ႕ ဒီေရွ႕ ျပန္ ေရာက္လာေတာ့

ဆန္းက်ယ္တဲ႕ တိုက္ဆိုင္မႈ လို႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေတြး မိပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ တိုက္ဆိုင္မႈေတြက တမင္သက္သက္ျဖစ္လာသလိုမ်ိဳးပဲ။ ေရႊရည္ အ၀တ္သြားေလၽွ်ာ္ ေန

တုန္း ေရႊရည့္ ကိုလွမ္းေခၚတဲ႕ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အန္တီေအးဆီကို ေက်ာ္ေက်ာ္က မဆီမဆိုင္ ဘာျဖစ္လို႕

တက္သြားမိတာလဲ။ တက္မသြားခဲ႕ရင္ အန္တီေအး နဲ႕စကားမ်ားရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ျပီး အန္တီေအး

က ဘယ္လိုမွ သူသိႏိုင္စရာမရွိတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ မိသားစု အေၾကာင္းကို ေျပာခ်လိုက္ပံုက အရမ္းကို ထူး

ဆန္းလြန္းတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျဖစ္လာသမွ် ဘယ္ေပၚကို ပံုခ်ရမယ္ ဆိုတာ ေက်ာ္ေက်ာ္ မေတြး တတ္

ေတာ့ဘူး။ ကံၾကမၼာ တခုထဲကိုေတာ့ ပံုမခ်ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မေန႕က အေဆာင္က ထြက္လာတဲ႕ အခ်ိန္

မွာ ေတာ့ ကံၾကမၼာ ကို နာနာက်ဥ္းက်ဥ္း နဲ႕ ရက္စက္လြန္းတယ္ ထင္ခဲ႕တယ္။

သၾကၤန္တြင္း အဆမတန္တက္ေနတဲ႕ ကားခေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ပါတဲ႕ မျဖစ္စေလာက္ ပိုက္ဆံေလး ကုန္

သြားတာ ေက်ာ္ေက်ာ္ ကံဆိုးတာလား။ အေဆာင္ ျပန္စရာ စားရိတ္မရွိေတာ့တဲ႕ အျပင္ ျပန္သြားခ်င္စိတ္ 

လဲတစက္ မွမရွိလို႕ ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနမိတာ မွားတယ္လို႕ ေခၚမလား။ ေျခကုန္လက္ပန္း

က်ေနခ်ိန္ မွာ ကားတစီးစီးၾကံဳရင္ေကာင္း မွာပဲေတြးမိတာ ရူးတယ္ ဆိုႏိုင္မလား။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ခုမွေတြ႕ 

တဲ႕ ဘယ္သူမွန္းလည္း မသိတဲ႕ ေယာက္်ားတေယာက္က လိုက္ခဲ႕ပါလို႕ ေခၚခ်ိန္မွာ ေနလို႕ ရမလား ေမးျပီးေတာ့

လိုက္လာခဲ႕မိတာက အရမ္းကို မိုက္မဲတဲ႕ လုပ္ရပ္တခု ျဖစ္ပါလိမ္႕မယ္။

ညစဥ္ရက္ဆက္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ႕တာေတြေၾကာင့္ ေလးလံရီေ၀ေနတဲ႕ ဦးေႏွာက္က ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကို ဆင္ျခင္

စဥ္းစားဖို႕ အေျခအေန မေပးေတာ့ဘူးတဲ႕လား။ ဘာေၾကာင့္ ဟိုလူၾကီး ေနာက္က ေန အခန္းထဲကို လိုက္

၀င္မိတယ္ ဆိုတာ အခုထိေက်ာ္ေက်ာ္ ေ၀ခြဲလို႕ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကို ေနာက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနတဲ႕ ဟိုလူၾကီး မ်က္လံုးေတြကို ျမင္ကထဲက အားလံုးျပီးဆံုး

 ေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မထြက္ခဲ႕မိဘူး။ ျဖစ္လာမွာေတြသိေနလွ်က္နဲ႕ ျငင္းဆန္

ရုန္းထြက္ဖို႕ အဲဒီအခ်ိန္ က ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘာေၾကာင့္ မၾကိဳးစားခဲ႕တာလဲ ကိုယ္တိုင္လည္း ခုခ်ိန္ထိ အံ႕ၾသ

ေနမိပါတယ္။

ဟိုလူၾကီးက ရုပ္ရည္ေတာ့သန္႔ပါတယ္။ လူေကာင္းသူေကာင္းပံုလဲ ေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္

ေလး မူးေနတယ္ဆိုတာ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းထဲက ေက်ာ္ေက်ာ္သတိထားမိတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူ ၾကိဳးစားထိန္း

ခ်ဳပ္ျပီး လူေကာင္းလို ေနေနေပမယ့္ မသိမသာ ယိမ္းထိုး ေနတယ္။

လိုက္ခဲ႕ရင္တိုက္ခန္းတခန္းရမွာတဲ႕။ သူရမွာလား ေက်ာ္ေက်ာ္ ရမွာလား ဘာမွေစာေၾကာဘဲ မူးေနတဲ႕ သူ

တေယာက္ရဲ႕ ေနလို႕ရတယ္ဆိုတဲ႕ စကားတခြန္းေၾကာင့္ လိုက္လာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရူး ေနပါ

ျပီ။ ဒီအခန္းဆီကို တက္လာတဲ႕ ေလွခါးထစ္ေတြတိုင္း မွာလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရူးေနသလား ဆိုတဲ႕ ေမးခြန္း

ေမးမိေနခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျဖမရခင္ အထဲ ေရာက္သြားခဲ႕ျပီ။ ေနာက္ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ သိေန

ျပီးသား လိုလို ကိစၥေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဒါေတြကို ရပ္တန္႔ဖို႔ ေတြေ၀ေနရင္း အျဖစ္အပ်က္ ေတြ

ကျပီးဆံုးသြားတယ္။

စိတ္ပင္ပန္းတာ လူပင္ပန္းတာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေက်ာ္ေက်ာ္ ၾကံဳခဲ႕ ဖူး ေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ဒီေလာက္အထိ တခါ

မွ စိတ္ေရာလူပါ မႏြမ္းနယ္ ခဲ႕ေသးဘူး။ နဂိုထဲက ပင္ပန္းခ်ိနည့္ ေနတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဟိုလူၾကီးလက္မွာ လံုး

၀ကို ခြန္အားမဲ႕သြားတယ္။ ဟိုလူၾကီး ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုယ္ေပၚက ဆင္းသြားေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့

ဘူး။လႈပ္ခ်င္စိတ္လဲ မရွိဘူး။ ကားယားၾကီး ျဖစ္ေနတဲ႕ ေပါင္တံ ေတြကို ျပန္ေစ႕ဖို႕ေတာင္မွ မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္

ပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ က ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုယ္ေပၚမွာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေနတာဆိုလို႕ အဆီးအတား မရွိ ဒလ

 ေဟာက်ေနတဲ႕ မ်က္ရည္ေတြပဲ ရွိတယ္။

ခုခ်ိန္ထိေတာင္ မွ ေက်ာ္ေက်ာ္ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႕ ႏြမ္းနယ္ ေမာပန္း ေနတယ္။ ရင္တုန္တာကေတာ့ ဆာ

လို႕ျဖစ္မယ္။ ေရကို ထပ္ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ အက်င့္ရလာေတာ့ အနံ႕ ဆိုးတယ္လို႕ေတာင္မထင္မိေတာ့ ဘူး။

ေရေသာက္ျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ နံရံကို မွီျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္တယ္။ ခန ေလးပဲ ျပန္ႏိုးလာတယ္။ ေက်ာက ေတာင့္ျပီး

 ေျခေထာက္ေတြ က်ဥ္လာတာေၾကာင့္ ထိုင္ေနရာက ျပန္ထလိုက္ျပီး ဧည့္ခန္းထဲက ႏွစ္ေယာက္

ထိုင္ဆိုဖာၾကီးဆီ ထလာခဲ႕တယ္။ အိပ္ခန္းထဲ ေတာ့ျပန္မသြားခ်င္ဘူး။

ဖုန္တက္ေနတဲ႕ ပလပ္စတစ္ စကို ဆြဲဖယ္၊ ၀တ္ထားတဲ႕ မိုးကာခၽြတ္ျပီး ဆိုဖါကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ 

ခါလိုက္တယ္။ ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ႕ အခန္းက အိုက္စပ္စပ္ ျဖစ္ေနလို႕ မိုးကာကိုျပန္ မ၀တ္ေတာ့ဘဲ ဒီအတိုင္း

 ေကြးေကြး ေလးလွဲခ်လိုက္တယ္။ ေရလဲ ထပ္ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ ဒီတခါ ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ ခပ္ၾကာၾကာေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ႏိုးလာေတာ့ ခန္းဆီးစ လြတ္ေနတဲ႕ ေနရာေတြကေန အျပင္က

 အလင္းေရာင္ကိုျမင္ေနရျပီ။

ဆာေလာင္မႈေၾကာင့္ရင္တုန္ ေနေပမယ့္ လူကေတာ့ အိပ္လိုက္ရလို႕ နည္းနည္းလန္းဆန္းလာတယ္။ 

လက္က်န္ေရေလး ကို ေမာ့ေသာက္ရင္း ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႕ စဥ္းစားေတာ့ ဆာေနတာ ကိုအရင္

ျဖည့္ဆည္းဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ျပီ ဆိုေတာ့ တခုခု သြား၀ယ္စားလို႕ ရျပီေလ။ ဒါေပမယ့္

 ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာပိုက္ဆံ တျပားတခ်ပ္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဟိုလူၾကီး ပိုက္ဆံေတြပဲ ရွိေတာ့တယ္။

“ငါ႕ ႏွယ္ေနာ္”

ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနခ်ိန္ မွာ မ်က္ရည္ကလဲ ၀ဲလာျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ေျပာမိတယ္။

“ဟုတ္ျပီ”

လက္ထဲက ေရကုန္ေနတဲ႕ ေရသန္႔ဗူးကို ကိုင္ေျမာက္လိုက္တယ္။ အေပၚကို ခ်ာလည္ရမ္းျပီးတက္သြား

ေအာင္ပစ္လိုက္မယ္။ တကယ္လို႕ အဖံုး ရွိတဲ႕ဖက္က ေက်ာ္ေက်ာ့္ ဖက္ကိုဦးတည္ ျပီးက်မယ္ ဆိုရင္

အထဲက ဟိုလူၾကီးပိုက္ဆံ ေတြကို ယူမယ္။ မနက္စာ ၀ယ္စားမယ္။ ေပးစရာ ရွိတာေတြကို ဒီထဲက ပဲ

 ေပးလိုက္မယ္။ ဒီလိုမွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေတာ့ အေဆာင္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့မယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘယ္လိုမွ မျပန္ခ်င္တဲ႕ ေနရာျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးစရာလမ္း မွမရွိေတာ့တာေလ။

ေက်ာ္ေက်ာ္မ်က္စိ ကို တင္းတင္း မွိတ္ျပီး ေရသန္႔ဗူးကို အေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာၾကက္

ကို၀င္တိုက္မိသံ ေနာက္ေတာ့ၾကမ္းျပင္ေပၚဖ်န္းကနဲ က်လာသံၾကားရတယ္။ မရဲတရဲ နဲ႕ မ်က္

လံုးေလး ဖြင့္ျပီး ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရသန္႕ဗူး အဖံုးျပာျပာေလးက ေက်ာ္ေက်ာ့္ ေျခမဖ်ားေလး

ထိပ္မွာ။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ရင္ေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းခုန္သြားတယ္။

မ်က္စိကို ျပန္မွိတ္ျပီးဆိုဖါေပၚျပန္လွဲ ခ်လိုက္မိတယ္။ ဒါဟာ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကံၾကမၼာလား။ ခနလွဲ ေနျပီး

မွ ျပန္ထထိုင္ရင္း အသက္ကို တ၀ရႈပစ္လိုက္ျပီးေတာ့

“ဘာတတ္ႏိုင္ေတာ့မွာလဲ”

တိုးတိုးေလး ရြတ္ရင္း ေစာေစာက မ၀င္ခ်င္တဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို ျပန္၀င္လာခဲ႕မိေတာ့တယ္။ အံကိုတင္းတင္း

ၾကိတ္လိုက္ျပီး မွန္တင္ခံုေပၚက ပိုက္ဆံေတြကိုေရၾကည့္လိုက္တယ္။အားလံုး ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းငါးေထာင္

တိတိ။ ေက်ာ္ေက်ာ္လိုတာထက္ကို အမ်ားၾကီးပိုေနေသးတယ္။ အဲဒီထဲက တသိန္းငါးေသာင္းနဲ႕ ငါးေထာင္

ကို ေဘးဖယ္ျပီး ပိုတဲ႔ တသိန္းသံုးေသာင္းကို ျပန္ခ်ထားလိုက္တယ္။

“လိုသေလာက္ပဲယူတာေကာင္းပါတယ္။”

ကိုယ့္ဖာသာတိုးတိုးေလး ေရရြတ္ရင္း ပိုတဲ႕ပိုက္ဆံ ဘယ္မွာထားရင္ေကာင္း မလဲစဥ္းစား ရင္းဟိုဟိုဒီဒီ အခန္းထဲမွာလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ ေျခရင္းက နံရံကပ္ဘီရိုၾကီးဆီမ်က္စိေရာက္သြားတယ္။ တံခါးသံုးခ်ပ္ပါ

ျပီးေတာ့ တံခါးတိုင္း မွာေသာ့ကေလး ေတြတြဲေလာင္းက်လို႕။

အနီးဆံုး တံခါးခ်ပ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ အတြင္းက တန္းမွာအစီအရီခ်ိတ္ထားတယ္။

သိပ္ေတာ့ မမ်ားပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီး အ၀တ္ေတြ။ အလယ္ခန္းကေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး ဟင္းလင္း။ ေနာက္တ

ကန္႔ မွာေတာ့ ရိုးရိုးဘီရိုလို အဆင့္ဆင့္ရွိျပီးေတာ့ ေခါင္းအံုး နဲ႕ေစာင္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုတဲ႕ ပိုက္ဆံ

ေတြကို ဘီရိုနံရံနဲ႕ ေခါင္းအံုးေတြၾကားထိုးထည့္ျပီး ျပန္ပိတ္ထားလိုက္တယ္။

လိုလိုမယ္မယ္ေသာ့ကိုေတာ့ခၽြတ္ယူလာျပီး ဘယ္ထားရမွန္းမသိတာနဲ႕ မွန္တင္ခံုေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။

မွန္ထဲက ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ျပန္ျမင္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္စိတ္ရႈပ္သြားတယ္။ ဆံပင္ေတြက ဖရိုဖရဲရႈပ္ပြလို႕။ အက်ၤ ီ

ရင္ဘတ္ကလဲ ဟင္းလင္း။ အေပၚက မိုးကာထပ္မွပဲရေတာ့မယ္။ ေစာေစာစီးစီး မိုးကာၾကီးနဲ႕ ဆိုရင္

နဲနဲမ်ားေၾကာင္ေနမလား ေတြးမိေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခုန အ၀တ္အစားေတြ ျပန္ျမင္ျပီးဘီရိုဖက္ကို လွမ္း

ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဟိုလူၾကီးကေျပာေတာ့ ဒီအခန္းမွာလူမေနတာၾကာျပီတဲ႕။ ဟိုအ၀တ္အစားေတြရဲ႕ ပိုင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးက

ဒီမွာ မေနေတာ့ ရင္ ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။အ၀တ္အစားေတြ  ျပန္လာမယူဘူး ဆိုေတာ့ေသမ်ား သြား ျပီလား။

 ေက်ာ္ေက်ာ့္ ေက်ာျပင္ေလး စိမ္႔ကနဲတြန္႕သြားတယ္။ ျမင္ခဲ႕ရတာေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ အမ်ိဳး သမီးေတြ 

၀တ္တတ္တာမ်ိဳးေတြပါ။

“ဘာျဖစ္လဲ၊ ဒါပိုင္ရွင္မဲ႕ သေဘာပဲ”

ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနျပီးမွ စိတ္ကိုအားတင္းလိုက္ျပီး ဘီရိုတံခါးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ အ၀တ္အစားေတြက ေခတ္

ဆန္ဆန္ေတြပါ။ ဂါ၀န္အတို၊ စကပ္အတိုေတြ။ အသားကပ္ေဘာင္းဘီရွည္ေတြ။ စကပ္ထမိန္ေတြ ။ ေနာက္ျပီး

 ေတာ္မယ့္ ပံုလဲမရွိဘူး။ အရင္အမ်ိဳးသမီးက ေက်ာ္ေက်ာ့္ထက္အမ်ားၾကီး ဖြံ႕ျဖိဳးလိမ္႔မယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ လိုတာက 

အက်ၤ ီပဲဆိုေတာ့ အက်ၤ ီေတြလိုက္ၾကည့္ရင္း ရွပ္လိုေကာ္လာပါတဲ႕ ဘေလာက္စ္အျဖဴတထည္

ကိုပဲ ေရြးလိုက္တယ္။ ၾကည့္ရင္ေခ်ာင္မယ္လို႕ထင္ရေပမယ့္ မွန္ေရွ႕ မွာ ၀တ္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ သိပ္မ ေခ်ာင္ ပါဘူး။ ပြသလိုလိုရွိေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုယ္ေပၚမွာခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ရွိပါတယ္။

တျပားတခ်ပ္မွ မရွိတဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကို ပိုက္ဆံထည့္ျပီး ဇစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္တယ္။ မေန႕က ထည့္

လာတဲ႕ ပလပ္စတစ္အိတ္ကို မေတြ႕တာနဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ ကို မိုးကာနဲ႕ ပတ္ထုပ္ျပီးကိုင္လိုက္တယ္။ၾကယ္သီး မစံုေတာ့တဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ အက်ၤ ီကိုေတာ့ ခံုေပၚမွာပဲ တင္ထားခဲ႕ျပီး အိမ္ေရွ႕ကိုသြား စားပြဲေပၚက ေသာ့တြဲ ယူ အခန္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေသာ့ျပန္ခတ္ျပီးေတာ့ ကမန္းကတန္းဆင္းလာခဲ႕တယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ အရမ္း

ဆာေနျပီ။

နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ခုနစ္နာရီ ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ လမ္းထိပ္နားေရာက္ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္

 ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ၀င္လိုက္မိတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြဘာေတြ သိပ္၀င္ေလ႕ မရွိေပ မယ့္ ဆိုင္ေရွ႕ 

မွာ ျမင္ေနရတဲ႕ မုန္႔ဟင္းခါး အိုးၾကီးေၾကာင့္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။

“ဘာေသာက္မလဲအမ”

“မုန္႔ဟင္းခါး တပြဲေပးပါ”

“ဘာေၾကာ္ထည့္မလဲ”

“အေၾကာ္မထည့္ဘူး၊ အိုးဘဲဥနဲ႕လုပ္လိုက္္”

မုန္႕ဟင္းခါးေရာက္လာတာနဲ႕ အငမ္းမရစားခ်င္စိတ္ေတြကို မနည္းထိန္းျပီး ေအးေအာင္ခနေနလိုက္ရေသး

တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ တျခားသူေတြကလည္း ရွိေသးေတာ့ လူျမင္မေကာင္းဘူးေလ။ မနက္ေစာေစာ ဆိုေတာ့

လူရွင္းပါတယ္။ ေရပက္ခံထြက္ၾကမယ့္ အဖြဲ႕ေတြပဲ မနက္စာ၀င္စားေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အမ်ားအား

ျဖင့္ လူငယ္ေတြ၊ ေက်ာ္ေက်ာ့္ထက္ငယ္မယ့္သူ၊ ၾကီးတဲ႕သူ၊ ရြယ္တူ ေတြ အစံုပဲ။ အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္တက္

ၾကြလို႕။

ဆာဆာနဲ႕ စားလိုက္တာ တပန္းကန္ခ်က္ခ်င္းကုန္သြားတယ္။ ေနာက္တပြဲထပ္စားခ်င္ေပမယ့္ ရွက္တာနဲ႕

ဟင္းရည္ပဲ ထပ္ေတာင္းလိုက္တယ္။

“ပဲေၾကာ္ေလး တခုထည့္လိုက္ေနာ္”

ဗိုက္ပို၀ သြားေအာင္ အေၾကာ္ပါထည့္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးက မိန္းကေလး ေတြလုပ္ေနက် ဆိုေတာ့ ေတာ္

ေသးတယ္ေလ။ ခါတိုင္း လဘက္ရည္ မေသာက္တတ္ေပမယ့္ ဒီေန႕ ေတာ့ေခါင္းၾကည္ သြားေအာင္ လဘက္

ရည္တခြက္ေသာက္လိုက္တယ္။ ဆာေလာင္မႈေတြ ျငိမ္သက္သြားမွ ကားရဖို႕ အေသခ်ာဆံုးျဖစ္မယ့္ ဆူးေလ

လမ္းမ ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္။ မွတ္တိုင္ေတြမွာ ဘတ္စကားေတြ ရွင္းလို႕။ လမ္းေပၚမွာလည္း တေန႕တာ အေပ်ာ္အတြက္ စထြက္လာေနတဲ႕ ေရပက္ခံကားေတြ သာေတြ႕ေနရတယ္။

မွတ္တိုင္ကခံုေလးမွာ ထိုင္ျပီးကားေမွ်ာ္ေနရင္း အေဆာင္ျပန္သြားရင္ ဘာေတြျဖစ္မလဲ ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။

အန္တီေအးက သိပ္ျပီးစိတ္ထားမဆိုးပါဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရး နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ လည္း နားလည္ေပး တတ္ ပါတယ္။ 

သူ႕ အေဆာင္က ေစ်းနည္းနည္း မ်ားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ အေတာ္ေလးလြတ္လပ္တယ္။ ေရသံုး တာ မီးသံုးတာ 

က အစ တျခားအေဆာင္ေတြလို ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႕သတ္တာမ်ိဳး မရွိဘူး။အခန္းေပးတာကလည္း သူမ်ားထက္က်ယ္တယ္။  

 ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆက္ေနဖို႕ မျဖစ္တာ ကက်ိန္းေသေနျပီ။

မေန႕တုန္းက ေရႊရည့္ အစား အန္တီေအးဆီ ေက်ာ္ေက်ာ္ တက္သြားမိတယ္။ “ေရႊရည္ အ၀တ္သြားေလွ်ာ္ ေနတယ္၊ ဘာကိစၥရွိလို႕လဲ” ဆိုတဲ႕ အထိအဆင္ေျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အန္တီေအး သမီးမမၾကဴ က သူ

တရားစခန္း မသြားခင္ သူ႕အေမ ရဲ႕ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕ အလႈ မွာထည့္ဖို႕ ေငြငါးေသာင္းကို ေက်ာ္ေက်ာ့္

ဆီက ေတာင္းလိုက္ ေျပာသြားတယ္ ဆိုတာ သတိရျပီး အန္တီေအးက ေမးေတာ့မွ ျပသနာက စဖို႕ ျဖစ္လာ

တယ္။

ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာ ပိုက္ဆံဘယ္ရွိမလဲ။ မရွိလို႕ ေတာင္မမၾကဴဆီက ယူရတာ။ အဆင္ေျပမွ ျပန္ေပးလို႕ လဲ

မမၾကဴကေျပာျပီးသား။ အခုမွ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ျပီး ခုလိုေျပာသြား မွန္းမသိဘူး။ သူ႕ အေမ က အလႈ အတြက္

 ေငြ အတင္းထည့္ခိုင္း ေနလို႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာပိုက္ဆံ မရွိမွန္းသိသိ နဲ႕ ျပီးစလြယ္ေျပာသြားတာ

လဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ မေပး ႏိုင္ရင္ သူလဲ ထည့္စရာ မလိုဘူးေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အခုဒီလို

ေျပာသြားေတာ့ ဒီကိစၥ က ေက်ာ္ေက်ာ့္ ေခါင္းေပၚ လံုးလံုးေရာက္သြားျပီေပါ့။

ေရွ႕ မ်က္နွာေနာက္ထားလို႕ အန္တီေအးကို ေက်ာ္ေက်ာ္ ေတာင္းပန္ ရွင္းျပပါတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာဒီ နည္္းလမ္းပဲ

 ရွိတယ္ေလ။ အန္တီေအး သိပ္မေက်နပ္ေပမယ့္ လက္ခံလိုက္ရတယ္။

“အင္းေလ …ဒါကေတာ့ ညည္းတို႕ ခ်င္းကိစၥ ဆိုေတာ့ မိၾကဴ လာမွပဲ ရွင္းၾကေပါ့။ ငါကလဲ သူကေျပာလို႕

 ေတာင္းရတာပါေအ”

ဒါေပမယ့္ အန္တီေအးက ေက်ာ္ေက်ာ့္ရဲ႕ အေဆာင္လခ ေၾကြးက်န္ေတြဖက္လွည့္ ေျပာျပန္ပါတယ္။ ေက်ာ္

ေက်ာ္ အမွန္တကယ္လဲ အားနာမိပါတယ္။ ဒုတိယေျမာက္အလုပ္ကေနျပဳတ္ လာျပီးတဲ႕ ေနာကေက်ာ္ေက်ာ့္္

မွာ၀င္ေငြတျပားတခ်ပ္မွ မရွိေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ အလုပ္ကလဲျပဳတ္တဲ႕ အျပင္ေလ်ာ္ခဲ႕ ရေသးတယ္

ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေအာက္က်ိဳ႕ ျပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဆင္ေျပတာနဲ႕ ရရပါ

ေစ႕မယ္လို႕လဲ အထပ္ထပ္ကတိေပးပါတယ္။

အဲဒီမွာ အန္တီေအး ေျပာလိုက္တဲ႕ စကားတခြန္းက ေက်ာ္ေက်ာ့္ အရိႈက္ကို ထိျပီး စိတ္လြတ္ထြက္သြား တယ္။

“ေတာ္စမ္းပါေအ၊ ညည္းကို ေျပာလိုက္ရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ အိညက္အိညက္မယားငယ္သံနဲ႕၊ နင္ အေဆာင္ကို စေရာက္ 

လာတဲ႕ ေန႕ကထဲက နင့္အေျပာအဆိုနဲ႕ အမူအရာကို ၾကည့္ျပီး မယားငယ္က ေမြးတဲ႕ သမီးဆိုတာ ငါ သိတယ္”

ရုတ္တရက္ၾကီးေျပာလာတဲ႕ စကားေၾကာင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနာက္ကို ယိုင္သြားမတတ္ ပဲ။ အန္တီေအး တိတိ

က်က် သိတာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ေနာက္ပိုင္းမွ ျပန္ေတြးမိတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ရဲ႕ မိသားစု အေၾကာင္း

ေတြ ဒီမွာတခါမွ မေျပာခဲ႕ဖူးဘူး။ မိဖေတြကြယ္လြန္ကုန္ၾကျပီ လို႕ပဲ အားလံုးကို အသိေပးထားခဲ႕တာ။ ဒါ

လဲ ညာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ လူ႕ေလာက နဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကိုစြန္႕ခြာသြားျပီးေနာက္ မွ

ေက်ာ္ေက်ာ္ ရန္ကုန္ ေရာက္လာခဲ႕တယ္။ ေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး အေၾကာင္းက ေက်ာ္ေက်ာ့္

ဇာတိျမိဳ႕ ကေလးမွာေတာင္မွ လူတိုင္း မသိၾကပါဘူး။

မ်က္ႏွာ ေအာက္ခ်ေတာင္းပန္ ေနရာကေန ေက်ာ္ေက်ာ္ခ်က္ခ်င္း က်ားမေလး အသြင္ေျပာင္း ျပီး အန္ တီ ေအးကို 

အညိဳးတၾကီးနဲ႕ ဘာေတြေျပာလို႕ ေျပာမိမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အန္တီေအး ကိုယ္တိုင္လဲ ေျပာ

မိျပီးမွ ေက်ာ့္ေက်ာ့္ မ်က္ႏွာ အမူအရာကို ၾကည့္ျပီး ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ က ေဒါသ

တၾကီး ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနတာ ကိုေတာင္ အေတာ္ၾကာတဲ႕ အထိေၾကာင္ၾကည့္ ေနတယ္။ အသံၾကားတဲ႕

တျခားအေဆာင္သူ ေတြ နဲ႕ အန္တီေအး အိမ္သားေတြ ေရာက္လာ ေတာ့မွ အသိ၀င္လာျပီး ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကို

အေဆာင္က ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားခိုင္းပါေတာ့တယ္။ ေဒါသ အရမ္းထြက္ ေနတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ ကလဲ သြားမယ္

လို႕ကတိေပးျပီး ေရႊရည္ ဆြဲတဲ႕ ေနာက္ကိုပါသြားတယ္။

“ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ တာလဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္၊ ဒီရက္ၾကီးထဲမွာ ေနာက္ထပ္တေနရာ ဘယ္လိုရွာမလဲ”

ေရႊရည္က စိတ္ထိခိုက္စြာနဲ႕ ေျပာလာခ်ိန္ မွာေက်ာ္ေက်ာ္လဲ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစား မရေသးဘူး။ ေနာက္မွ

သၾကၤန္ မတိုင္ခင္က ေက်ာ္ေက်ာ္တို႕ ဇာတိျမိဳ႕က အသိတေယာက္ေပးသြားတဲ႕ လိပ္စာေလးကို ေျပးျမင္မိ

တယ္။

“တခုေတာ့ ရွိပါေသးတယ္ဟာ၊ အဲဒါ အဆင္ေျပ ႏိုင္တယ္”

ျဖတ္သြားတဲ႕ ေရပက္ခံကားတစီးေပၚက ေရနဲ႕ လွမ္းပက္သြားလို႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ အေတြးထဲနစ္ေနရာ က

သတိျပန္လည္လာတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္စီးမယ့္ ကားလည္းေရာက္လာလို႕ ကားေပၚ အေျပးေလးတက္

လိုက္တယ္။ အေဆာင္ေရာက္ရင္ေတာ့ အေျခအေန ၾကည့္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာပဲ။ ကားေခ်ာင္တဲ႕ အခ်ိန္

ဆိုေတာ့ ေနရာလည္း ရတာနဲ႕ ေက်ာ္ ေက်ာ္ အျပင္ကိုေငးရင္းျငိမ္ျငိမ္ေလးလိုက္လာခဲ႕တယ္။ စိတ္ရႈပ္

စရာ ေတြ မေတြးဘူး။ ဟိုေရာက္ရင္ အန္တီေအးကို ဒီပိုက္ဆံေတြ ေပးလိုက္မယ္။ က်န္တာက ေတာ့

ေနာက္မွ ရွင္းရေတာ့မွာေပါ့ေလ။

အေဆာင္ေရႇ႕ ေရာက္ေတာ့ အားလံုးတိတ္ဆိတ္လို႕။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ျခံထဲ ေရာက္ေတာ့ အထဲကေန ေရႊရည္ေျပးထြက္လာတယ္။ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးတခ်က္ၾကည့္ျပီးေရႊရည္ျပံဳးသြားတယ္။

“အဆင္ေျပခဲ႕တယ္ေပါ့၊ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား”

တျမိဳ႕ထဲ တူတူေနခဲ႕ဖူးသလို တကၠသိုလ္တူတူ တက္ဖူးျပီး ေဆြလိုမ်ိဳးလို ခင္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕မိသားစု နဲ႕ 

အတူ အေနာက္ႏိုင္ငံတခုကို အျပီးတိုင္ေျပာင္းသြားျပီ ဆိုတာ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ မေျပာလိုက္ ေတာ့ပါဘူး။

“အဆင္ေျပလာတယ္လို႕ ဘာျဖစ္လို႕ ထင္တာလဲ”

“နင္၀တ္ထားတာ နင့္အက်ၤ ီ မႇ မဟုတ္တာ၊ ဒါနင့္သူငယ္ခ်င္းဆီက ယူ၀တ္လာတာ ျဖစ္ရမယ္”

“ေတာ္လိုက္တာ ေတာ္”

“ေအး ဟယ္၊ ဒီလိုမွန္း သိရင္နင္႕ကိုေစာေစာ စီးစီး သြားခိုင္းပါတယ္၊ ကဲ ... လာလာ”

ဧည့္ခန္းလုပ္ထားတဲ႕ ဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္ သားေရေသတၲာ ကိုေထာင့္ကပ္ခ်ထားတာ ေတြ႕ လိုက္ရ 

တယ္။ ေဘးမႇာလဲ အိုးခြက္ပန္းကန္ ေတြ၊တိုလီမိုလီပစၥည္းေတြ ထည့္ထားတဲ႕ ျခင္းေတာင္းနဲ႕ ကြၽပ္ကၽြပ္အိတ္  

 ၾကီးတလံုး။

ေက်ာ္ေက်ာ္ အေျခအေန ကိုသိလိုက္ပါျပီ။

“အန္တီေအး ရႇိလား”

“ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားတယ္ေလ”

“ဒါဆို နင္႕ကိုပဲ ေပးခဲ႕ေတာ့မယ္”

“ဘာလဲ”

“ပိုက္ဆံေလ”

ေရႊရည္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ စကားက အေဆာင္ကေန အျပီးထြက္သြားေတာ့ မယ္ဆိုတဲ႕ 

သေဘာျဖစ္ေနတာကိုး။

“နင္ကလဲဟာ၊ အန္တီေအး က ပိုက္ဆံ အေၾကြးေပးလိုက္ရင္ေက်နပ္သြားမွာပါ၊ ဒီလို အခ်ိန္ၾကီးမွာ နင္ဘယ္ 

ကို ေျပာင္းမလဲ”

“ရတယ္၊ ငါ ေနစရာရခဲ႕ျပီ”

“နင့္ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာလား”

“ဟုတ္တယ္”

လြယ္လြယ္ကူကူပဲေျပာလိုက္ေတာ့တယ္။ အခ်ိန္ကုန္ ခံျပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ထပ္မရွင္းခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ရွင္းလို႕ကလဲ

ေကာင္းမွ မေကာင္းတာ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုပိုက္ဆံ ေတြရခဲ႕တယ္ဆိုတာ သိရင္ ေရႊရည္ ပစ္

လဲသြားႏိုင္တယ္။

“နင္တကယ္သြားမွာေပါ့ ေနာ္၊ အန္တီေအး ကို ေတာင္းပန္ၾကည့္ပါလာားဟယ္။”

“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီမွာၾကည့္ပါလား”

အခန္းေထာင့္ က ပစၥည္းေတြကို ေမးေငါ့ ျပလိုက္ေတာ့ ေရႊရည္ ငိုင္သြားတယ္။

“ဒါေတာင္မွ ညေနက အျပင္ကို ထုတ္ထားတာ၊ သူ႕အလစ္ ငါဒီမွာျပန္ယူထားလိုက္တာ”

“ငါ အ၀တ္အစားနဲ႕ တျခားလိုမယ္ထင္တာေလးေတြပဲ ယူသြားမယ္၊ က်န္တာေတြေတာ့ နင္ယူထားလိုက္

ေတာ့”

“နင္ေရာ အန္တီေအးပါ၊ သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္ဟယ္၊ မေန႕ က သက္သက္ကိုျဂိဳလ္၀င္တာ၊ အဲဒါ မမၾကဴေၾကာင့္”

ေရႊရည္က ပိုက္ဆံ ကိစၥလို႔ပဲထင္ေနတယ္။ သူမွ အနားမွာမရွိပဲကိုး။ ဒီလိုထင္တာကိုပဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ သေဘာ

က်ပါတယ္။ အန္တီေအးကို ေစာင့္ျပီးဘာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာရတာလဲ ေမးခ်င္ေပမယ့္ ေျပလည္ရင္ေတာ္ေသး

တယ္၊ ပိုဆိုးရင္ မေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာစိုးတာေၾကာင့္ အန္တီေအး ျပန္မေရာက္ခင္ ျပန္ဖို႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

“ေရႊရည္ ဒီမွာ အေဆာင္ခ ပိုက္ဆံ မေပးရေသးတာ ေလးလနဲ႕ ခုလ အတြက္ပါ ေပးလိုက္မယ္၊ အဲဒါက တသိန္း၊ ငါးလစာ၊ ဒီငါးေသာင္းက မမၾကဴ ဆီကယူထားတာ အဲဒါပါ ေပးလိုက္ေနာ္၊ အားလံုး တသိန္းခြဲ”

“ေအးပါဟယ္ စိတ္ခ်ပါ၊ နင္ဒီလို အဆင္ေျပ သြားတာပဲ အဆိုးထဲက အေကာင္းလို႕ မွတ္ပါတယ္”

ေရႊရည္ တကယ္ေစတနာနဲ႕ ေျပာတာပါ။ သူကိုယ္တုိင္လဲ ရွိတဲ႕ အလုပ္ကေလး ကုပ္ကပ္လုပ္ရင္း နယ္မွာ

က်န္ခဲ႕တဲ႕ မိခင္အိုၾကီးနဲ႕ ေမာင္ႏွမေတြကို ေထာက္ပံ့ ေနရရွာတာဆိုေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ရဲ႕ ဒုကၡ ေတြကို

ခြဲေ၀ ခံစားေပးတာကလြဲရင္ ကူညီဖို႕ မတတ္ႏိုင္ရွာဘူးေလ။

“သူငယ္ခ်င္း မနက္စာစားျပီးျပီလား”

“ျပီးျပီ”

ေက်ာ္ေက်ာ္ထိုင္ရာက ထျပီး ေသတၱာကို စစ္တယ္။

“အိပ္ရာ နဲ႕ အိုးခြက္ေတြေတာ့ နင္သိမ္းထားပါဟယ္၊ ငါဟို မွာအျမဲ မေနပါဘူး၊ အလုပ္အဆင္ေျပရင္ အေဆာင္ပဲ ထြက္ေနမွာ အဲဒီက် လာျပန္ယူမယ္”

“ေအးေအး စိတ္ခ်၊ ငါေသခ်ာသိမ္းထားေပးမယ္”

အ၀တ္အစား နဲ႕ တကိုယ္ရည္ သံုးပစၥည္းေလး ေတြပဲ စစ္ေဆးျပီး ျပန္ထည့္လိုက္တယ္။ အားလံုးျပီးေတာ့

“အန္တီေအး မလာခင္ငါသြားမယ္ဟာ၊ က်န္တဲ႕ သူေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကရင္လဲ ေျပာလိုက္ပါ”

“နင္ကလဲ ဟယ္၊ ခနေတာင္မေနဘူး၊ ထမင္းစားသြားပါလား”

“မစားေတာ့ဘူး၊”

“ေနဦး ငါလမ္းထိပ္ကိုလိုက္ပို႕မယ္”

အ၀တ္လဲဖို႕ ေရႊရည္ေျပးတက္သြားတုန္း ေရအိမ္၀င္ဖို႕ သတိရလာတာနဲ႕ေရႊရည့္ကို လွမ္းေအာ္ျပီး ေနာက္

ေဖးဖက္ကို ထြက္လာခဲ႕တယ္။

“ေရႊရည္ေရ ငါတြိဳင္းလက္ သြားဦးမယ္”

ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အန္တီေအး နဲ႕ တိုးမွာစိုးတာနဲ႕ မခ်ိဳးေတာ့ဘူး။ ကိစၥ ၀ိစၥ ျပီး လို႕ 

သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္စိတ္ထင္လို႕လားမသိဘူး နဲနဲစပ္ဖ်င္းဖ်င္းခံစားရတယ္။ အဲဒီအခိုက္ မွာ

တင္ပဲ တမနက္လံုး ကိုယ့္အပူနဲ႕ ကိုယ္ ေမ႕ေနမိခဲ႕တဲ႕ ဟိုလူၾကီး အေၾကာင္းေခါင္းထဲ ေရာက္လာတယ္။

အိမ္သာထဲက မ်က္ရည္ေလး ၀ဲျပီးထြက္လာတဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ့္ ကို ေရႊရည္က

“ဘာျဖစ္လို႕လဲ သူငယ္ခ်င္း”

“ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး သြားၾကမယ္ေလ”

ေရႊရည္က ေတာ့ ခြဲရမွာမို႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ထင္ျပီး သူပါမ်က္ရည္၀ဲလာတယ္။

ေသတၱာ တစ္လံုး ႏွစ္ေယာက္အတူဆြဲ ထြက္လာၾကျပီးေတာ့ လမ္းမွာေရႊရည္က

“ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္ေနာ္သူငယ္ခ်င္း၊ ဒီကို မဆက္ခ်င္ အလုပ္ကိုဆက္၊ နင္နံပါတ္သိတယ္ မဟုတ္လား”

“သိတယ္”

“ခုနင္ေနမယ့္ ဆီမွာေရာတယ္လီဖုန္းရွိလား”

ဧည့္ခန္းေထာင့္ က စားပြဲေလးေပၚမွာ ဖုန္းတလံုးရွိတာ ေျပးျမင္မိတာေၾကာင့္

“ရွိတယ္၊ နံပါတ္ေတာ့ မသိဘူး၊ နံပါတ္ရရင္ နင့္ဆီ လွမ္းေျပာမယ္ေလ”

“ေအးေအး၊ ဒီဖက္ေရာက္လို႕ မ၀င္ခ်င္လဲ အားတဲ႕ အခါ ငါ႔ အလုပ္ထဲလာခဲ႕ေလ”

“လာခဲ႕မယ္၊စိတ္ခ်”

ေက်ာ္ေက်ာ္ ကားေပၚတက္သြားေတာ့ ေရႊရည္လဲေခါင္းေလး ငိုက္စိုက္နဲ႕ ျပန္သြားရွာတယ္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လဲ

ေရႊရည့္ ကိုေနာက္ကေန ၾကည့္ျပီး ရင္ထဲဆို႕နင့္နင့္ ခံစားရတယ္။

“ေနာက္ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပဲ သူငယ္ခ်င္းရယ္”

တိုးတိုးေလး ရြတ္ျပီး ခံုကိုမွီခ်လိုက္မိတယ္။ ခုေလာေလာ ဆယ္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာေရြးခ်ယ္စရာ မရွိေတာ့

ဘူး။ ဟိုအခန္းကိုပဲျပန္ရေတာ့မယ္။ ဒီေန႕လဲ ဟိုလူၾကီး မူးမူး ရူးရူး နဲ႕မ်ား ေရာက္လာဦးမလား ေတြးမိ ျပီး ရင္

ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ေႏြးသြားေပမယ့္ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။

ကားမွတ္တိုင္ကို လာတုန္းက ေရႊရည္လိုက္ပို႕ လို႕ အဆင္ေျပေပမယ့္ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ ေသတၱာ တ လံုး အထုပ္တထုပ္နဲ႕ ေက်ာ္ေက်ာ္ရြာလည္ သြားတယ္။ စပယ္ယာက ကားေအာက္ အထိေတာ့ လိုက္ပို႕ ေပး

ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရွိသမွ် အားကိုတင္းျပီး အခန္း၀ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး သြားရေတာ့တယ္။ တံ

ခါး၀ေရာက္တဲ႕ အခါ လႈပ္ေတာင္ မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ ဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ပစၥည္း ေတြအထဲေရာက္တာနဲ႕ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဆိုဖာရွည္ၾကီးေပၚ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္ လွဲခ်

နားလိုက္ရတယ္။ အေမာ ေျပသြားတာေတာင္ မွ မထေသးဘဲ ဆက္မွိန္းေနရင္း စားပြဲ ေအာက္က ၾကမ္းျပင္

မွာက်ေနတဲ႕ ကဒ္ျပားေလး တခု ေတြ႕တာနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ ထျပီး ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့

U Aung Ba Nyo

Managing Director

Golden Globe Co.Ltd

……………………………………………………

ဆိုျပီး ေအာက္မွာ လိပ္စာနဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ တတန္းၾကီး ေတြ႕ရတယ္။ ဟိုလူၾကီးမ်ားလား။ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္

တယ္။ သူ႕ရုပ္က သူေဌးရုပ္ေပါက္တယ္။ ေနာက္ျပီး သိန္းခ်ီတဲ႕ ပိုက္ဆံ ေတြကို ဒီတိုင္းခ်ထားခဲ႕ တယ္ဆိုက

ထဲက ေတာ္ေတာ္ခ်မ္းသာလို႕ ျဖစ္မယ္။

“တျခားတေယာက္ေယာက္ဟာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေလ”

စားပြဲ ေပၚကိုကဒ္ေလး လွမ္းတင္လိုက္ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလး ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေအာက္ကို ျပန္ဆင္း

ျပီးတခုခု ၀ယ္စားရမယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ့္ မွာလုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx