ဒုတိယ နတ္သမီး

ဒုတိယနတ္သမီး 

ဒီအေၾကာင္း ကိုေျပာရမည္ဆိုရင္ “ေတာ္၀င္ပန္း” အမ်ိဳးသမီး ေဘာ္ဒါေဆာင္က စရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ေတာ္၀င္ ပန္း ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုး ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္ တခု၏ အစြန္မွာ ရွိသည္။ တဖက္ရပ္ ကြက္ ကေတာ့ သာမန္လူတန္းစား အမ်ား စုေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္၀င္ပန္း တည္ရွိရာက လည္း ဟို အရင္ကဆိုရင္ သာမန္ရပ္ကြက္ တခု သာျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ လူလူသူသူ လူခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ဆန္ ဆန္ ျဖစ္ လာ သည့္ ေနရာတခုျဖစ္သည္။

ေတာ္၀င္ပန္းကို နာမည္ႏွင့္ လိုက္သည္ဟု အရပ္ထဲမွာေရာ ဒီအနီးနား တ၀ိုက္မွာပါ သိၾကသည္။ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ ေလာက္ေအာင္ လည္း အေဆာင္သူေတြက လွတပတ ေလးေတြမ်ားသည္။ ေတာ္၀င္ပန္းမွ မိန္းကေလး ေတြ အ ေၾကာင္းေျပာပါက အေဆာင္ပိုင္ ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာၾကီး ၏ အေၾကာင္းက စေျပာမွ ျဖစ္ပါ  မည္။ အကယ္၍  အေဆာင္သူ မိန္းကေလး တေယာက္ကို သြားျပီး ေတာ္၀င္ပန္း က မိန္းကေလး ေတြ လွသည့္  အေၾကာင္းသင္က ေျပာမည္ဆိုရင္ အေျပာခံရသူ မိန္းကေလးက “ဆရာမ ကမွ ပိုလွတာပါ” ဟုေျပာ မွာ မလြဲ အ ေသ အခ်ာျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မမွီတာ ျမင္ဖူးသူတိုင္း လက္ ခံ ၾက ရသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

အသက္ ေလးဆယ္ကို လပိုင္းေလာက္ေက်ာ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ဘယ္သူကမဆို သံုးဆယ္ သီသီ စြန္းစ ေလာက္ ဟုသာ ထင္ေပမည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည္။ လွပေသာ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ျဖဴစင္ ၀င္း မြတ္သည့္ အသားအရည္ ရွိသည္သာမက  ထြားေသာရင္၊ က်င္ေသာခါး၊ ကား ေသာတင္ စသည့္မက္ေလာက္ စ ရာ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာေတြ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အခုခ်ိန္ထိ အပ်ိဳၾကီး တေယာက္ျဖစ္ေနျခင္း က ထူးျခားအံံ့ ၾသ ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ တခိ်ဳ႕ ကေတာ့ ေခ်ာလြန္းလို႔ အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္တာဟု ဆိုၾက၏။

အေဆာင္သူေတြက ဆရာမ ဟုေခၚၾကသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အရင္တုန္းကေတာ့ တကယ့္ဆရာမ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ႔ပါ၏။ နယ္က တကၠသိုလ္တခုတြင္ လက္ေထာက္ကထိက တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ မိခင္ၾကီး ၏ က်န္း မာ ေရးအေျခအေန ေၾကာင့္ အလုပ္က ႏႈတ္ထြက္ခဲ႔ရသည္။ အလုပ္ထြက္ကာ ျပန္လာျပီးေနာက္ အေမျဖစ္သူကို လ ပိုင္း ေလာက္သာ ျပဳစုခြင့္ရခဲ႔သည္။ မိခင္ၾကီး ကြယ္လြန္သြားျပီးေနာက္ တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ႔ရ သည့္ ဖခင္ၾကီး ကိုျပဳစုရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ႔ရသည့္ အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ျပန္လွည့္ မၾကည့္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔တြင္ စည္းစိမ္ဥစၥာက ျပည့္စံုျပီးသား ျဖစ္သည္။ ေဒၚ ႏုႏု ရွိန္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ လုပ္ခဲ႔တာကလည္း ဂုဏ္အတြက္ ႏွင့္ ၀ါသနာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း မေနခ်င္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က မိခင္ကြယ္လြန္ျပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာမ ဘ၀တုန္းကလည္း အေဆာင္နည္းျပ၊ အေဆာင္ မႈး တာ၀န္ေတြယူခဲ႔ ရသူျဖစ္လို႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ စီး ပြားေရးျဖစ္သည့္ ဒီလုပ္ငန္းကို ေရြးခ်ယ္ခဲ႔ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဖခင္ကလည္း အားေပးသည္။ အကယ္ ၍ သူသာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲ႔ပါလွ်င္ သမီးတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ႔မွာစိုးသည္။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ ဆိုေတာ့ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ ၀န္း၀န္း ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ လံုျခံဳမည္ဟု ယူဆသည္။ ဒါေၾကာင့္လား မသိပါ လြန္ခဲ႔ေသာသံုးႏွစ္ ခန္႔ က အဖိုးၾကီး အိပ္ေနရင္းႏွင့္ ပင္ျငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ဇနီးသည္ ေနာက္သို႔လိုက္ပါသြားသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အေဆာင္က အခန္းေတြ က်ယ္၀န္းသန္႔ျပန္႔၏။ ျခံ၀န္းကလည္း က်ယ္သည္။ ေရႏွင့္ မီးကို အျငိဳ အ ျငင္ မရွိရသည္။ထို႔ ေၾကာင့္ေစ်းအနည္းငယ္ မ်ားေသာ္လည္း လူၾကိဳက္မ်ားသည္။ အျမဲလို အခန္းေတြျပည့္ ေန ေလ႔ ရွိ၏။ အေဆာင္သူလက္ခံရာ မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးျပီးမွ လက္ခံသည္။ မိဘမ်ိဳး ရိုး ႏွင့္ လက္ရွိတက္ေနသည့္ ေက်ာင္း သို႔ မဟုတ္ လက္ရွိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္အကိုင္ အေနအထားကိုပါ ေလ႔လာ ျပီးမွ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာမပီပီ ပညာ အရည္အခ်င္းျမင့္သူကို ပိုဦးစားေပးလက္ခံသည္။ ထို႔ အျပင္ ရုပ္ရည္ကိုလည္း ၾကည့္သည္ဟု တခ်ိဳ႕ကေျပာၾက၏။ ရုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တရား ၀င္ မေၾကျငာပါ။ ပညာရည္ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို အေလးထားေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာေလ႔ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွ မိန္းကေလးေတြက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ မ်ားေနသည္။

အေဆာင္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္မစားခ်င္ပါကလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ေပး ႏိုင္ေအာင္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ထံတြင္ ၀န္ထမ္းအင္အား ေကာင္းသည္။ မိဘေတြ ရွိစဥ္ကထဲက အတူေနခဲ႔သူ ေဒၚေအးစိန္ ဦးစီးသည့္ အိမ္ေဖၚ ေလးေယာက္ရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ အ၀တ္မေလွ်ာ္ခ်င္သူေတြ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ထံတြင္က်သင့္ေငြ ကို ေပးျပီး အပ္လိုက္ရံုပင္။ ထမင္းလခ ေပးထားသူ ျဖစ္ပါကလည္း ေက်ာင္းမသြားမွီ ရံုးမသြားမွီ ထမင္းခ်ိုဳင့္ က အ သင့္ ျဖစ္ျပီးေလျပီ။ ညေနဆို ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာႏွင့္ ၀င္းတံခါး ပိတ္လိုက္သည္။ ပိတ္ျပီးတာ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ဖခင္ၾကီး၏ လက္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ကုလားအဖိုးၾကီး နာရရား က ၀င္း၀တြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ၾကီး ႏွင့္ ေနရာယူလိုက္ သည္။ သူက တညလံုး မအိပ္၊ ဂိတ္၀ က သူ႔ အတြက္တဲေလးထဲမွာ ထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွိပ္ ဓါတ္မီး တလက္ျဖင့္ ျခံထဲမွာ ပတ္လိုက္လုပ္ေန၏။ မနက္ ေျခာက္နာရီ တံခါးျပန္ဖြင့္ ေပးျပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ မနက္စာ သြားစားျပီး တဖက္ရပ္ကြက္တြင္ ရွိသည့္ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္အိပ္၏။

ညေန ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္လွ်င္ မည္သူမွ အျပင္မထြက္ရပါ။ ဒါက အေဆာင္သူေတြ အတြက္စည္းကမ္းျဖစ္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိရင္ ထြက္ႏိုင္ပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ ညေနပိုင္းေတြ ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္သည္။ တခါတေလ ေဒၚ ေအးစိန္ပါျပီး တခါတေလေတာ့ သူမ တေယာက္ထဲပင္။ အျပင္မထြက္ရေသာ္လည္း အေဆာင္သူေတြ အ ေဆာင္ ထဲမွာ ေတာ့လြတ္လပ္စြာေနႏိုင္ပါသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀တြင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ပညာသင္သြားဖူးသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ျပီးေရွးရိုး မဆန္သည့္ အျမင္ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းကေလး ေတြကို အုပ္ထိန္းသည့္ ေနရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ညွိျပီး လုပ္တတ္သူ အျဖစ္ အေဆာင္သူေလးေတြ ကလည္းသေဘာက် သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈက လည္း ငယ္ရြယ္သူေတြ ႏွင့္ မျခားေခတ္မွီသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာ ရွိရင္ ဆိုဆံုးမစရာ ရွိရင္ေတာ့ ႏႈတ္ေလးသူမဟုတ္ပါ။

ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြလို စကပ္အတို၊ ေဘာင္းဘီ အၾကပ္ေတြ မ၀တ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က စကပ္ အရွည္ ႏွင့္ ဂါ၀န္ေလာက္ေတာ့ ၀တ္ပါသည္။ ရည္းစားသနာ ကိစၥကိုလည္း အေဆာင္မွာ လာေတြ႕ စကားေျပာ ရံု ေလာက္ကိုေတာ့ မသိသလိုသာေန၏။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ရင္လည္း ျခံထဲမွာ ပန္းျခံလိုလုပ္ထားသလို အရိပ္ ေကာင္း သစ္ပင္ၾကီးေတြ ေအာက္မွာ ခံုတန္းေတြထားေပး၏။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာႏိုင္သည္။ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း သို႔ မဟုတ္လူၾကီးသူမ တေယာက္ေယာက္၏ ေထာက္ခံမႈမရွိဘဲ အျပင္ကို ညအိပ္ထြက္ခြင့္မေပးပါ။ နည္း နည္း ေဟာ့ရမ္းသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦး သံုးဦးေလာက္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္က မိဘ ေခၚျပီးျပန္အပ္ဖူးသည္။

ထိုသို႔ ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းျခင္း၊ စည္းကမ္း ေကာင္းျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ၏ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ က လည္း သေဘာက်သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပည့္စံုသူေတြ ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္း၊ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ၀ယ္ ျပီး ထားႏိုင္ေသာ္ လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွာ သမီးကို တမင္လာထားတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာ သည့္ မိန္းကေလး ေတြ ရွိသလို၊ ရာထူးၾကီးၾကီး ေတြ၏ ရင္ေသြးတခ်ိဳ႔ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီ မွာရွိသည္။ ေတာ္ ရံု သင့္ရံု အဆင့္အတန္းမွ လာသူေတာ္ေတာ္ရွား၏။

ထို႔ေၾကာင့္ နဂိုထဲက အျမတ္အစြန္း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေရဖိုး၊မီးဖိုး ႏွင့္ ၀န္ထမ္းစား ရိတ္ ေက်လွ်င္ေတာ္ျပီ ဟု သေဘာထားကာ အဆင္ေျပေအာင္ျပည့္ျပည့္ စံုစံု စီမံေပးထား၏။ မီးေတြ ပ်က္တတ္ သည့္ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ ေတာင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြက္ မီးစက္ေမာင္းေပးသည္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္လိုင္း ေတာင္ ယူဖို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္စဥ္း စားေနသည္။ ဒီမွာ ေနသူေတြ အားလံုးကလည္း တတ္ႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ရာ အင္တာ နက္ရသည္ ႏွင့္ သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ၀ယ္ၾကမည္ဟု ဆိုၾကသည္။

ဤမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေတာ္၀င္ပန္း အေဆာင္အေၾကာင္းႏွင့္ အေဆာင္သူတို႔ အေျခအေန ကို အ က်ဥ္းမွ် ငံုမိျပီထင္ပါသည္။ ထပ္ေျပာရန္ ရွိသည္ကား ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ သူမ၏ အေဆာင္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ ျခင္းႏွင့္ အတူ အေဆာင္သူတို႔၏ အေျချမင့္ျခင္း အေပၚလည္း အလြန္ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ကိုယ္သူ မလည္း ေခတ္ႏွင့္ တသားထဲရွိသူဟု ယူဆထားခဲ႔သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေယာက္ မ်က္လံုးျပဴးစရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြ တခုမက ၾကံဳရသည့္ ေန႔ကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ေဖၚျပရန္လိုေပမည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

တခုေသာ ညေနခင္းတြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျခံ၀န္း အတြင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ တေနကုန္ အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္း ကိစၥ ႏွင့္ အျပင္ကိုေရာက္ေနၾကသည့္ အေဆာင္သူ ေတြလည္း တဖြဲဖြဲ ႏွင့္ ျပန္လာေနၾကျပီ ျဖစ္သည္။ သြားရင္း လာရင္း ႏွင့္ ျခံ၀န္း အတြင္းတြင္ ေဖါက္ထားသည့္ လမ္းကေလးနေဘး ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း၏ အေျခ တြင္ အာလူး ေၾကာ္လား၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္လား မသိသည့္ အိတ္ခြံ တခုကိုေတြ႕၍ ပန္းျခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊတို႔ လင္မယားသိမ္း ဖို႔ က်န္ခဲ႔တာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ကိုယ္တိုင္သြားေကာက္လိုက္သည္။

ပုဏၰားရိပ္ပင္တန္း၏ ေရွ႔လမ္းေဘးတြင္ တရုပ္စကားပင္ တပင္ရွိျပီး အပင္ေျခတြင္ ခံုတန္းလ်ားေလး တခု ရိုတ္ ေပး ထားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ခံုတန္းလ်ား၌ သက္မာဆိုသည့္ မိန္းကေလးထိုင္ေနသည္။ အ သားညိဳ သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ငါးရံ႕ကိုယ္လံုးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ရုပ္ရည္ရွိေသာ သက္မာ၏ ဖခင္သည္  ျပည္ နယ္တခုတြင္ ၾကီးၾကီးမာစတာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ အမ္ပီဖိုး ကေလးကို နားၾကပ္တပ္ကာသီခ်င္းနား ေထာင္ ရင္း ျငိမ္႔ေနသည့္ သက္မာက သူမ၏ ေနာက္ ဖက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေနသည္ကို လံုး၀ မသိပါ။ ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း အျပင္ တရုပ္စကားပင္ကပါၾကားမွာ ျခားေနသည္။

သက္မာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး အိတ္ခြံေလးကို ကုန္းအေကာက္တြင္ ျမက္ခင္းစပ္၌ ေပါက္ေနသည့္ စြယ္ေတာ္ ပင္ေပါက္ေလး တပင္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ျခံထဲမွာ စြယ္ေတာ္ပင္ မရွိပါ။ ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာ မွန္း မသိသည့္ အပင္ေလး ကို ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္၏ ၀တၱဳ ေတြ ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ႔ သူပီပီ စြယ္ေတာ္ပင္ ကို ေဒၚႏုႏု ရွိန္ သေဘာက်သည္။ဒီေနရာ မွာေတာ့မျဖစ္ ေနရာေရႊ႕ရမည္။ ပလပ္ စတစ္ အိတ္ခြံကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနရာ အပင္ကေလး ကို ေျမၾကီး ႏွင့္ ေရာကာတူးယူျပီး ထည့္ လိုက္လို႔ရ သည္။ ေရစက္နားမွာ ေဂၚျပားငယ္ေလး တခုသြားယူလာျပီး တူးေနတာကိုေတာင္ သက္မာမသိပါ။ ေျမ ကလည္း ေပ်ာ့လို႔ တူးလို႔ လြယ္ပါသည္။ အျမစ္ပါေအာင္ ၀ိုက္ကာတူးျပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထိပ္၀ကို ဖြင့္ကာထည့္ ေနစဥ္ သက္မာ၏ ႏႈတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေတာ့မဟုတ္ပါ။ အျပင္က ျပန္လာသည့္ သူမ၏ ေဘးခန္းက ပပ ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ လံုးၾကီးေပါက္လွ ႏွင့္ ရုပ္ရည္လည္းေခ်ာသည့္ ပပက  သက္မာႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လွ်က္ ျဖစ္သလို ေက်ာင္းမွာလည္း တတန္းထဲတက္ေနသည့္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္သည္။ နားမွာနားၾကပ္ တပ္ျပီး စကားေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာသက္မာ အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။

“ေကာင္မ၊ ကံုးကြ လာပါလား၊ နင့္ကို မ်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာ္လႊတ္လိုက္လဲ”

ေနာက္မွာ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး မျမင္ၾကပါ။ ပပ ခံုတန္းမွာ၀င္ထိုင္လိုက္သံၾကားရသည္။

“သက္မာရယ္ နင့္အသံၾကီးက က်ယ္လိုက္တာ၊ နားၾကပ္ခၽြတ္ျပီး ေျပာစမ္းပါ”

“ေအးပါ၊ ေအးပါ ခၽြတ္လိုက္ပါျပီ၊ နင့္ၾကည့္ရတာ ေျခေထာက္ေတာင္ မနည္းသယ္ေနရတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္လိုက္လို႔တုန္း”

“မွတ္ေတာင္ မမမွတ္မိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ”

ပပ၏ အသံက ႏြမ္းေဖ်ာ့ ေနသည္။

“မ်က္လံုးေတြလဲ စင္းလို႔ အခုထိ ဖီးတက္ေနတုန္းလား၊ ဘယ္မွာတုန္း၊ ခါတိုင္းလို မ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းအခန္း ပဲ လား”

“မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ သူတို႔ဖဲ၀ိုင္းရွိလို႔တဲ႔၊ မရမ္းကုန္း ဖက္က Inn တခုကိုသြားတာ”

“ဘယ္လိုလဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိရဲ႔လား”

“ရွိပါတယ္၊ လူလဲရွင္းတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ငါလဲ မဖတ္မိဘူး”

ခ်စ္သူႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတခုသို႔ သြားသည့္ အေၾကာင္းကို ထမင္းစားေရေသာက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေျပာေနသည့္ သူ ငယ္မ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္လာသည္။ ထိုင္ရာကေန ထရပ္လိုက္ ရင္ ျမင္သြားၾကမွာစိုးျပီး မလႈပ္မယွက္ ဆက္၍ထိုင္ေနရသည္။ နဖူးမွာ ေခၽြးေတြစို႔လာတာကို ေတာင္ သုတ္မပစ္ ႏိုင္ရွာပါ။

“ဘယ္သူေျမွာက္ေပး လိုက္တယ္မသိပါဘူး သက္မာရယ္၊ အားေဆး အေကာင္းစားတဲ႔၊ အဲဒါေသာက္ျပီးေတာ့ ငါ့ ကို ဒုကၡ ေပးေတာ့တာပဲ၊ တခါျပီး ဖို႔ တနာရီေလာက္ၾကာတယ္၊ လူလဲေသခ်င္ေစာ္နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာေနတုန္း ပဲ၊ ဗိုက္ေတာင္ေအာင့္တယ္”

“မွတ္ျပီလား၊ ရဲမင္းစိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔ လို႔ငါတားရဲ႔သားနဲ႔ နင္နားမွ မေထာင္တာ၊ မ်ိဳးကို ရုပ္ကိုက ထန္တဲ႔ ရုပ္”

“ေဆးေသာက္လိုက္လို႔ပါဟယ္၊ အရင္ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာခဲ႔တယ္၊ ေရခ်ိဳး လိုက္ဦးမယ္ ဟာ၊ ဒီညေတာ့ TV ေတာင္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး”

“ေဟ႔ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ အတင္းတုတ္ေနတာလဲ”

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး မမစႏၵာ”

ပပ ေလးတြဲ႔သည့္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အေဆာင္ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ စႏၵာက ေတာ္၀င္ပန္း ၏ ၀ါရင့္ အေဆာင္သူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူဘ၀ ကထဲက ေနခဲ႔ျပီး အခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ၾကီးတခုမွာ ေဒၚလာအမ်ားၾကီးရသည့္ မန္ေနဂ်ာမေလး တေယာက္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အနည္းငယ္ ပိန္သေယာင္ရွိ ေသာ္လည္း သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္ သူၾကည့္ေကာင္းသူေလး ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး အေဆာင္ သူ လည္းျဖစ္သည္။

“မိပ က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေလတိုက္ရင္လဲမယ့္ ပံုနဲ႔၊ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ ဆီက ျပန္လာတာလား”

“ေသခ်ာတာေပါ့ မမရယ္၊ မ်ိဳးကို ဆိုတဲ႔ ငနာလက္ခ်က္ေပါ့၊ အဲဒီေကာင္သိပ္မႊန္တာ”

“အင္းေပါ့၊ ပပ လိုအလံုးအထည္နဲ႔ ေတာင္ယိုင္ဆင္းလာတာပဲ၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ သက္မာခ်စ္ခ်စ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ”

“ျငိမ္းခ်မ္း က ေအးေဆးပါ၊ သက္မာ သေဘာမတူပဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး”

“ဒါေပမယ့္ သက္မာက လည္းအျမဲသေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား”

ရယ္သံေလးေတြ လြင့္လာေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမွာမခ်ိဳပါ။ အေဆာင္မွာ အသက္အၾကီးဆံုး၊ ၀ါအရင့္ဆံုး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ဒီကေလးမေတြ ကို မဆိုမဆံုးမသည့္ အျပင္ မိမိ ကိုလည္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကို အသိမေပး သည့္ စႏၵာ ကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ျပီး အျပစ္တင္ေနမိသည္။

“သက္မာ တို႔က တခါတေလ မွပါ မမရယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ၾကံဳတာမ်ိဳးမွ တညင္ေက်ာက္တန္း ဖက္ကို ကား ေမာင္းထြက္ၾကတာေလာက္ပါ၊ ဟီး …ဟီး”

“တခါ တေလ ဆိုေပမယ့္ မေပါ့နဲ႔ေနာ္၊ ျငိသြားရင္ခက္မယ္”

“ျငိမ္းခ်မ္းက သက္မာထက္ေတာင္ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္၊ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ အျမဲတမ္း ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္”

“ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္မာ အလုပ္မရႈပ္ေတာ့ဘူး”

“အင္း …. ပပ ကေတာ့ေဆးထိုးတယ္၊ ညီမေတာ့ ေဆးခန္း မသြားရဲေပါင္၊ ရွက္စရာၾကီး၊ တကယ္ေတာ့ ရည္းစား ထားရတာလဲ ရႈပ္ပါတယ္၊ မမစႏၵာလို အတုၾကီးသံုးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။”

“ေဟာေတာ္ … ရွင္က ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ေခ်ာင္းစရာ အေပါက္လည္း မရွိပါဘူး ရွက္လိုက္တာ”

“ကိုယ့္ညီမေလးပဲ မရွက္ပါနဲ႔၊ သက္မာ ကလည္း မမအခန္းထဲမွာ ကပ္ေၾကးလာရွာရင္း မေတာ္တဆေတြ႔တာပါ၊ ဘယ္သူ႕မွ မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲမွာပဲထားတယ္”

စႏၵာလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါလားဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနမိသည္။

“ငါ့ ညီမေလး လိမ္မာတယ္၊ ညက်ရင္ လဘက္သုတ္ေကၽြးရမယ္”

“ဒါနဲ႔ မမ အဲဒါကို ဘယ္ကသြား၀ယ္တာလဲဟင္”

“လက္ေဆာင္ရတာ၊ မ တို႔ဆီကို project နဲ႔လာတဲ႔ ေဖာ္ရိန္နာမ တေယာက္လက္ေဆာင္ေပးသြားတာ၊ သူက စႏၵာ နင့္မွာရည္းစားရွိလားတဲ႔၊ အရင္ကရွိတယ္ အခုမရွိဘူး ဆိုေတာ့ sex ကိစၥ စိတ္ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ သလဲ ေမးတာနဲ႔ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ လို႔ေျပာလိုက္တာ ျပန္ခါနီး အဲဒါၾကီး ေပးသြားတာပဲ”

“သူသံုးတာလား”

“အသစ္ပါ၊ သူက ႏွစ္ခုေတာင္ယူလာတာတဲ႔”

“အၾကီး ၾကီးပဲေနာ္၊ မမ မနာဘူးလား”

“Gel သံုးရတာေပါ့၊ ကေလးေတြ သံုးတဲ႔ Baby Oil ဆိုတာေလ အဲဒါနဲ႔ဲ ရတယ္၊ Water Gel ဆိုလဲရတယ္”

“ေခါင္းလိမ္းတဲ႔ ဟာလား”

“အင္းေပါ့၊ သူကေတာ့ သူ႔ဆီနဲ႔ သူေပးသြားတာပဲ၊ ကုန္သြားတာနဲ႔ သူ႔ကို e-mail ပို႔ေမးေတာ့ နင္မ၀ယ္ခ်င္ရင္ Water Gel သံုးတဲ႔၊ အမယ္ေလး သူျပန္ယူသြားတဲ႔ ဟာၾကီး ညီမေတြ႔ရင္ လန္႔မယ္၊ အထစ္အထစ္ အရစ္အရစ္ ေတြ နဲ႔ ေၾကာက္စရာၾကီး၊ သူကေျပာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးမွ ပိုထိတာတဲ႔”

“သက္မာ လဲ ျငိမ္းခ်မ္းနဲ႔ ျပတ္ရင္ မမ လမ္းစဥ္ လိုက္ရင္ေကာင္း မလားမသိဘူး”

“အတုက အစစ္ေလာက္ဘယ္ေကာင္း မလဲ ညီမရယ္၊ တို႔ က ၾကိဳက္မယ့္လူမရွိလို႔”

“မမ ေျပာဖူးတဲ႔ စလံုးက လူၾကီးကေရာ”

“ဟိုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားျပီ၊”

“မမ က ႏွစ္မ်ိဳးလံုးၾကံဳဖူးေတာ့ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္၊ အတုနဲ႔ အစစ္ ေတာ္ေတာ္ကြာသလား”

“ကြာတာေပါ့၊ အတုကို အစစ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္တူေအာင္လုပ္ထားလုပ္ထား အစစ္ကို မမွီဘူး”

“အင္း … မမ ဆီက ဟာကေတာ့ တကယ့္ အစစ္အတိုင္းပဲေနာ္၊ ေသြးေၾကာေတြ ေတာင္ပါတယ္”

“ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႔က်ေတာ့ ကြာတယ္ ညီမရဲ႕၊ လူ က်ေတာ့ အေပြ႔အဖက္ အနမ္းေလးေတြပါတယ္ ေလ၊  အတုက်ေတာ့ စိတ္မေကာက္ဘူး၊ သ၀န္မတိုဘူး၊ သံုးျပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေအာက္ ထိုးထည့္လိုက္ရံုပဲ၊ ကဲပါ ေမွာင္ ေတာင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္ အထဲ၀င္ရေအာင္၊ သိခ်င္ ညက်မွ ဆက္ေမး ဟုတ္လား”

စႏၵာ ႏွင့္ သက္မာ အသံေတြေ၀းသြားသည္ အထိ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငူငူၾကီး ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္လာေတာ့ မွထမိ၏။ ထိုင္ေနတုန္းက မသိေသာ္လည္း ထလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ထံုက်ဥ္ေနသည္။ လက္စ ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ကို အေဆာင္အ၀င္၀၏ ညာဖက္နားက လြတ္ေနသည့္ေနရာမွာ သြားျပန္စိုက္ လိုက္ျပီး အနားေရာက္လာသည့္ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို ေရေလာင္းခိုင္းကာ အိမ္ထဲ၀င္ခဲ႔ သည္။

“ဆရာမ …ဆရာမ”

လမ္းမွာေတြ႔သည့္ အေဆာင္သူမိန္းကေလး တေယာက္က ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဖက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

“ဘာလဲ သမီး”

“ဆရာမ ထမိန္ ေနာက္မွာ ကြက္ေနတယ္”

လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စိုစိစိ ေခ်ာက်ိက်ိ ႏွင့္ျဖစ္ေန၍ အခန္းထဲ ျမန္ျမန္ေျပး၀င္ျပီး မီးေရာင္ႏွင့္ ျဖန္႔ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ေလးလက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ အကြက္ၾကီးတကြက္ကို ျမင္ရသည္။ ေသြးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ကလာသနည္း ဟု စဥ္းစားေနဆဲ မသိစိတ္၏ ေစ႔ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ေပါင္ၾကားကို လက္ႏွင့္ စမ္းလိုက္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လံုး ေအးစက္ ေတာင့္တင္းသြားရသည္။ သူမ၏ မိန္းမအဂၤ ါ အ၀တြင္ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္ကို စမ္းလိုက္မိသည္ႏွင့္ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ျပီး အိပ္ခန္းႏွင့္ တြဲထားသည့္ အိမ္သာထဲသို႔ အေျပး၀င္လိုက္မိ ပါေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

သူမ အလြန္ဂုဏ္ယူ၀ံ့ၾကြားခဲ႔ရသည့္ အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕၏ လိင္မႈကိစၥ အေပၚသေဘာထား ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္က်င့္ သံုးေနမႈကို အမွတ္မထင္သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ကို အလြန္အေႏွာက္အယွက္ေပးသည္ ကို အထူး ေျပာရန္လိုမည္ မထင္ပါ။ သူမ ခမ်ာ အရမ္း လည္းထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ၾကား ရျပီးကထဲက ေခါင္းထဲမွာ ဒါကိုပဲ ေတြးေနမိသည္။

“good morning ဆရာမ၊ မဂၤလာပါ”

တက္ၾကြလန္းဆတ္သည့္ အသြင္ျဖင့္ ထမင္းစားခန္းထဲ၀င္လာျပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ စႏၵာ့ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏႈတ္ မဆက္မိေသးပဲ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အိပ္ေရးမ၀ လို႔ ငူငူ ေငါင္ေငါင္ျဖစ္ ေနသည့္ သူမႏွင့္ ဆန္႔က်င္ စြာပင္ စႏၵာက ၾကည္လင္ဖ်တ္လတ္ေန၏။      

“ေအာ္ ...ေအး ...မဂၤလာပါကြယ္”  

 မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္ႏွင့္ စကပ္ရွည္ကို ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုယ္ၾကပ္ျဖင့္ တြဲဖက္၀တ္ဆင္ ထားသည့္ စႏၵာက ျပန္ ျပံဳးျပလိုက္ျပီး ထမင္းစားပြဲမွာ၀င္ထိုင္သည္။ ေတာ္၀င္ပန္းက မနက္ စာေတာ့ စီစဥ္မေပးပါ။ အေဆာင္သူေတြက ေဒၚေအးစိန္၏ ေကာင္မေလးေတြကို မုန္႔ဖိုးပဲ ဖိုးေပးျပီး စီစဥ္ ခိုင္းတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိသလိုပင္ ေနပါ ၏။ အခုလည္း စႏၵာက ေကာင္မေလး ေတြ ၀ယ္ေပးထားသည့္ မုန္႔ဟင္းခါးစားေနသည္။  

ဟိုတေလာကမွ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္သည့္စႏၵာက တေဆာင္လံုးကို မုန္႔ေကၽြးတာျပန္မွတ္မိသည္။ လူက ပိန္ပိန္သြယ္ သြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စႏၵာ့ရင္သားေတြကေတာ့ ဖြံ႔ျဖိဳးသည္ကို အခုမွေဒၚ ႏုႏုရွိန္ သတိထားမိပါသည္။ ဒါေတြက သူမ၏ ခ်စ္သူအတြက္ ကစားကြင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ႔ေပလိမ္႔မည္။ အခုေတာ့ လိင္တံအတု ျဖင့္ စိတ္ ေျဖေနသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့ ကို နားမလည္ႏိုင္သလို ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရသနည္းဟု သိခ်င္စိတ္လည္းျပင္း ျပ မိသည္။   

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးမွာ အပ်ိဳျဖစ္ခဲ႔ျပီး အခုဆိုရင္အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ျပီးခဲ႔ျပီ။ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ဆို သည့္ကာလတခုမွာ လိင္ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ကိုယ္ႏွင့္မဆိုင္သလို ေနခဲ႔ပါလိမ္႔ဟုလည္းေတြးမိ၏။ အရြယ္ ေရာက္ သည္စမွျပီး ေယာက္်ားသားေတြ၏ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေတြ ပိုင္ဆိုင္လိုမႈေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကံဳ ခဲ႔ျပီး သည့္အတြက္ မိမိ လွသည့္ အေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိပါသည္။ လက္တြဲေဖၚေယာက္်ားသား တေယာက္ ရဖို႔ ဘယ္ လိုမွ မခက္ပါ။ ခုအရြယ္ အထိတိုင္ေအာင္ ကမ္းလာသည့္ လက္ေတြကို ေရွာင္ဖယ္ ေနရသည္ မဟုတ္ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပ်ိဳၾကီးေတြကို ေျပာစမွတ္ရွိၾကေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ ကေတာ့ လိုခ်င္သူ မ်ားလြန္းျခင္းေၾကာင့္ တေယာက္ထဲ ျဖစ္ရျခင္းလို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ဆိုႏိုင္ ပါသည္။ မ်ားျပားသည့္ ကမ္းလွမ္းမႈ  ေတြ ၾကားမွာ ဘာကိုေရြးရမွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ႔ ရ သည္။ မ်က္စိမွိတ္ေရြးခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္လည္း  ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတပ္မက္မိခဲ႔။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အရာက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွလံုးသားတံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္၀င္လာဖို႔ အသာ ထား၊ တံခါးေခါက္သံေလးပင္ မေပးခဲ႔ေပ။   

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ အလွဆံုးႏွင့္ အေတာက္ပဆံုးအခ်ိန္မွာ မိဘစကားနားေထာင္ သည့္ သမီးအလိမၼာ ဘ၀မွာ ေက်နပ္ေနခဲ႔မိသလို အထင္ၾကီးအားက်သည့္ ဆရာမ ဘ၀ကို ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ စာၾကိဳးစားဖို႔ကို သာစိတ္သန္ခဲ႔၏။ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဆရာမျဖစ္ခ်င္ သူက လူမႈေရးပိုင္းမွာသန္႔ရွင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ေတြးခဲ႔မိ တာ ေၾကာင့္လည္းပါသည္။

တကၠသိုလ္ဆရာမ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမ ငယ္ငယ္လွလွေလးကို အရိုအေသ မတန္ ေစရန္ အိေျႏၵၾကီး တခြဲသားႏွင့္ ေနရသလို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ထံုးစံ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားခြင့္ ရဖို႔ အေရး အတြက္စာေတြပိုၾကိဳးစားရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေမတၱာေရးမွာလစ္ဟင္းရျပန္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ရ သည့္ဘြဲ႔၊ လက္ေထာက္ကထိက ဆို သည့္ရာထူးႏွင့္ ျပည့္စံုလာျပန္ေတာ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မိခင္ၾကီး၏ က်န္းမာေရးက ၀င္ လာသည္။

တန္ဖိုးထားခဲ႔သည့္ ဆရာမအလုပ္ကိုစြန္႔ျပီး ျပဳစုခဲ႔သည့္တိုင္ မိခင္ကိုဆံုးရျပန္ေသာအခါ ဖခင္ ကိုလည္း တဦး ထဲ ပစ္မထားႏိုင္လို႔ အေဖနားမွာပဲ ေနရင္း ေနာက္ေတာ့ အေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါ အေဖတလွည့္ အေဆာင္တ လွည့္ အခ်ိန္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးခဲ႔ရသည္။ ဖခင္ မရွိေတာ့သည့္ အခါမွာလည္း နာမည္ရေနသည့္ အ ေဆာင္ကို ၾကိဳးစားေစာင့္ေရွာက္ ေနရသျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေထြလီကာလီ စိတ္မ်ားခ်ိန္မရခဲ႔ပါ။

အခုေခတ္ကာလမွာ သမီးရည္းစား စံႏံႈးေတြ ေျပာင္းလဲ ကုန္ျပီလားဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဇေ၀ ဇ၀ါ ျဖစ္ရသည္။ ဆိတ္ ကြယ္ ရာမွာ သြားျပီး လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္းက ဟိုတုန္းက အတြဲေတြ ပန္း ျခံသြားၾကသလို ရုပ္ရွင္သြား ၾကည့္ၾက သလို သာမန္ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတခုလို႔ သတ္မွတ္ ထားလိုက္ၾကျပီထင္ပါသည္။ မိန္းကေလး သိကၡာ၊ အပ်ိဳစင္ ဂုဏ္ျဒဒ္၊ စသည့္ သတ္မွတ္ ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႔ေလျပီ။ 

ေက်ာင္းဆရာမ မဟုတ္ေတာ့သည့္တိုင္ ဆရာမစိတ္၊ ဆရာမက်င့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာက္မ သြားပါ။ အေဆာင္သူ ေတြ ဆိုတာကလည္းသူမ၏ ေက်ာင္းသူတပည့္ေလးေတြ၏ အရြယ္ သာျဖစ္ရာ တပည့္ေလးေတြလိုပဲ သေဘာ ထားမိ ပါသည္။ ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ တြင္းက ပန္းက ေလးေတြလို သေဘာထားျပီး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္၊ ပ်ိဳးေထာင္ ခ်င္စိတ္ အျမဲရွိခဲ႔သည္။ သူမ၏ ပန္းကေလးေတြ လွပၾကပါသည္။ လန္းဆန္းတင့္တယ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ လည္း အေတြး အျမင္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ မ်ားစြာျခားနား ခဲ႔ျပီမွာ အမွန္ျဖစ္ ေတာ့၏။    

ဒါေပမယ့္ သူမ၏ မိန္းကေလးေတြက အလုပ္ခြင္မွာ ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကပါ သည္။ ရည္းစား ထား ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားႏွင့္ အိပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေလျပီး ဆံုးရႈံးတာမ်ိဳး လည္း ရွိမေနၾကျပန္။ အိပ္ေရးမ၀လို႔ ရီေ၀ ေနသည့္ ေခါင္းကို ခပ္သာသာခါရင္း ဘာကိုနား လည္ရမွန္း မသိသည့္အျဖစ္ကို ေတြးေနမိ၏။  

သက္မာ၊ ပပ ႏွင့္ စႏၵာတို႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳမစစ္ၾကေတာ့တာ သိျပီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္မိန္းကေလး ေတြေရာဘယ္လိုလဲဟု သိခ်င္လာမိသည္။ အားလံုးေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အ ေဆာင္က မိန္းကေလး တ၀က္ေလာက္ေတာ့ သက္မာတို႔ အတိုင္းျဖစ္ေလာက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။သိခ်င္စိတ္ ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့သည့္ အခါ အေဆာင္မွာ မိန္းကေလး တေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေန႔ လည္ခင္းတခုမွာ အ ခန္းေတြထဲ၀င္ရွာမိေတာ့သည္။ 

ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အခန္းတိုင္း၏ ေသာ့ေတြရွိေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကလည္း လိုလိုမယ္မယ္ သိမ္းထားေသာ္လည္း တခါမွထုတ္မသံုးခဲ႔ ဖူးပါ။ ဒီတခါမွ ထုတ္ သံုးမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။   

အေဆာင္ က အိမ္မ ႏွင့္တဆက္ထဲျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ကျဖစ္ေစ ေအာက္ထပ္ကျဖစ္ေစ အေဆာင္ ၀ရံတာ သို႔ တန္း ၀င္ႏိုင္သည္။ အဂၤလိပ္စာလံုး L ပံုစံျဖစ္ေအာင္ အိမ္၏ ေျခရင္းဖက္ အျခမ္းကို ျဖိဳျပီး ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ား ရွည္ ၾကီး ႏွင့္ တဆက္ထဲ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္း ကိုေတာ့ အိမ္မ ထဲမွာထည့္ထား၏။ အခန္း ေျခာက္ခန္းပဲ ရွိသည့္ ေအာက္ထပ္ကို အရင္၀င္ၾကည့္သည္။ ေအာက္ထပ္က မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕က ဒီ ႏွစ္မွ ေရာက္ လာသည့္ လူသစ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ မလံုမလဲ ျဖစ္ရေသာ္ လည္း အားတင္းျပီး ေလ႔လာ မိ၏။ သာမန္မိန္းကေလး ေတြ၏ အခန္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ တံမ်က္စည္း လွည္း ဖို႔ ေတာ့ ဒီကေလး မေတြပ်င္းပံုရသည္။

အေပၚကိုတက္သည့္ အခါက်ေတာ့ အရင္ဆံုး နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ႔ရသည့္ သက္မာ၏ အခန္း ႏွင့္ ပပ၏ အ ခန္းကို ရွာသည္။ ရွာသည္ဆိုတာ က လည္း လက္ရာေျခရာ မပ်က္ရေအာင္သတိထားျပီး ၾကည့္ရတာျဖစ္ သည္။ အိပ္ယာေပၚ စားပြဲေပၚ ႏွင့္ ေသာ့ခတ္ မထားသည့္ ဘီရိုမ်ား အံဆြဲမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မ်ိဳးေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္ သည္။ ေသာ့ခတ္ထားတာေတြ ဆိုရင္ ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေပ။ သက္မာႏွင့္ ပပ ဆီမွာ ဘာမွထူး ျခားတာ မေတြ႔သျဖင့္ က်န္တဲ႔ အခန္းေတြ လိုက္ ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္၏ အံဆြဲထဲတြင္ ကြန္ဒြန္ ႏွစ္ခုသံုးခု ေတြ႔သည္။ တျခား တေယာက္ ဆီမွာေတာ့ ပဋိသေႏၶ တားေဆးကဒ္ ေတြ႔၏။ ဒါဆိုရင္ သူ တို႔လည္း ပပ တို႔ ႏွင့္ လိုင္းတူလို႔ သတ္မွတ္ ႏိုင္သည္။ က်န္အခန္းေတြ မွာေတာ့ အ၀တ္ေတြပြရႈပ္ေနတာ၊ သံုး ျပီးသား လ စဥ္သံုးဂြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႔ရာစကၠဴ ႏွင့္ ပတ္ျပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဒီတိုင္းပစ္ထားတာ၊ ေနၾကာေစ႔၊ ဆီး ထုပ္ အခြံေတြ မ်ားေနတာ ဒီေလာက္ပဲ ေတြ႕ရသည္။  

စႏၵာ႔ အခန္းကေတာ့ အျပင္ဖက္ အက်ဆံုး အေပၚထပ္ေထာင့္ စြန္းမွာဆိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဆံုးမွ၀င္ျဖစ္၏။ အခန္းေတြ အားလံုးထဲမွာ စႏၵာ့ အခန္းက အလင္းေရာင္အရဆံုး အေကာင္းဆံုး အခန္းျဖစ္သလို အသန္႔ရွင္းအ သပ္ရပ္ ဆံုး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္။ စႏၵာက အျမဲသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္သလိုသူမ၏ အခန္းက လည္း အခန္းရွင္ အတိုင္းပင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္တမ္းရွည္ အေဆာင္သူျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က အေကာင္း ဆံုးအခန္း ကိုေပးခဲ႔ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္မႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာေတြ ႏွင့္ ေ၀းသည္မွ အပ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းျပီး အလင္းေရာင္ရသည့္ အခန္းကို သေဘာက်လို႔ စႏၵာ မေနေတာ့ရင္ေျပာင္းေန ခ်င္ပါသည္ ဟု ၾကိဳေျပာထားသူေတြေတာင္ရွိပါသည္။    

အခန္းထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားထဲတြင္“ ျပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးထည့္လိုက္ရံုပဲ” ဆိုသည့္ စႏၵာစကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိျပီးေနာက္တြင္ ေမြ႔ယာကို အသာေလး မျပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျခရင္းဖက္ မွာ ဘာမွမေတြ႔၍ အလယ္ေလာက္ကို မလိုက္ေတာ့မွ အျဖဴလိုလို မီးခိုးလိုလိုအေရာင္ျဖင့္ ရာဘာအေခ်ာင္းၾကီး ဘြားကနဲထြက္လာသည္။ စကၠဴ တရြက္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ္လည္း အားလံုးကို ငံုမိေအာင္မအုပ္ႏိုင္။ ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ အရင္းဖက္ က အျပား၀ိုင္း၀ိုင္းတခုက အျပင္သို႔ထိုးထြက္ေနသည္။

ထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ ေရအနည္းငယ္စိုစြတ္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲ ေမြ႔ယာ ကို ျပန္ခ်ဖို႔ေမ႔ျပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ေယာက္်ားတေယာက္၏ တန္ဆာက ဒီေလာက္အရြယ္ အစားရွိသလား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းမျမင္ ဖူး သည့္အတြက္ ထူးဆန္းေနသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး စႏၵာ့ ၏ ကိုယ္ေလးထဲသို႔ ဒါၾကီးထိုးထည့္လုိ႔ ရသည္ဆိုတာ ကို လည္းအံံ့ၾသေနမိပါသည္။   

ၾကည့္ေနရင္း အသက္ရႈျမန္လာျပီး ေမြ႔ယာကိုင္ထားသည့္လက္ေတြ တုန္ေနေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိျပဳလိုက္ မိ ျပီးသည့္ေနာက္တြင္ အနားစပ္ကေန ပင္႔မထားမိသည့္ ေမြ႕ယာ ကိုလႊတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္း အ နား စေလးေတြကို ညီညီညာညာ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရင္း လူက ကတုန္ကရီျဖစ္ေနသည္။ လက္ဖ၀ါး ေတြမွာ ေခၽြးျပန္ ေနျပီး နဖူးစပ္မွာလည္းေခၽြးေတြသီးေန၏။ အသက္မဲ႔သည့္ ေယာက္်ားအဂၤ ါ အတုတခုကို ျမင္ရ သည့္အ စား သက္ရွိအဆိပ္ျပင္းေျမြ တေကာင္ကိုျမင္ေတြ႔ရသလို တုန္လႈပ္ေမာပန္း ေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ သက္မာက အ စစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ခ်ီးမြမ္းခဲ႔သည့္ အရာကို တပိုင္းတစသာျမင္ခဲ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။  

လက္ရာေျခရာ ပ်က္မပ်က္ ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္ အကဲခတ္ျပီး ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည့္ တိုင္ေအာင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္တုန္မ ေပ်ာက္ေသးပါ။ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ခိုင္းျပီး ေသာက္လိုက္ရသည္။ တေန႔ လံုး လည္း အခန္းေအာင္းေနမိ၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ကားေမာင္းပို႔မည္ေျပာထားတာကိုေတာင္ မထြက္ ခ်င္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေဖၚတ ေယာက္ထည့္ေပးျပီး တကၠဆီ ႏွင့္သြားခိုင္းလိုက္ရသည္။ 

အခန္းသာေအာင္းေနေသာ္လည္း ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ ယာ ထဲမွာလွဲလိုက္ ႏွင့္ အ ခ်ိန္ေတြကုန္သြားသည္။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားေနမိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔ေခတ္က ရည္းစားဘ၀ မွာနယ္ေက်ာ္ျခင္း မရွိမဟုတ္၊ ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ထင္၏။ တေလာ တုန္း က သူငယ္ ခ်င္းဆရာမ တေယာက္ အလည္လာစဥ္ေျပာျပသြားသည့္ သူမ၏ တပည့္ေတြက ေယာက္်ားေလး ေရာမိန္းကေလးပါ တအိမ္ထဲတူတူငွားေနျပီး ေက်ာင္းတက္ၾကသည့္ အေၾကာင္းေျပာသြားစဥ္က သိပ္မယံုခ်င္ သ လိုျဖစ္ခဲ႔ တာကိုျပန္ေတြးမိသည္။ 

 “နင္တို႕က မေျပာဘူးလား”     

“ေျပာလဲရမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတို႔တုန္းကလို အစိုးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူးဆို ေတာ့ သူတို႔ဖာသာ အျပင္မွာေနခ်င္သလို ေနေနၾကတာ တို႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ”    

ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ သမီးရည္းစား အတူတူေနၾကတာမဆန္းပါ။ ဒါသူတို႔ ယဥ္ေက်းမႈ႕ လို႔ပဲ နားလည္ခဲ႔ သည္။ အခုေတာ့ ဒီကိုလည္း ထိုယဥ္ေက်းမႈ ကူးစက္ လာသည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။ မိိမိ အ ေဆာင္က မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ ဟု ထင္ထားမိတာ အလြဲၾကီးလြဲေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ ရ ပါသည္။ အေဆာင္မွေန ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ကို ထြက္သြားျပီးသည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အေဆာင္ျပန္၀င္လာမွ သူမတို႕ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရေပမည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဆာင္မွာမဟုတ္တရုတ္လုပ္မေန ရင္ျပီးတာပဲဟု စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ စႏၵာ့လို ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္နားလည္ရမည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မေတြးတတ္ျပန္ပါ။ အေဆာင္ စည္း ကမ္းကိုေဖါက္ ဖ်က္ျပီး ေယာက္်ားေခၚလာျခင္းလည္း မဟုတ္၊ သက္မဲ႔ပစၥည္းတခုကို အသံုးခ်ျပီးသူမ၏ ဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းသာျဖစ္ရာ တားျမစ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ တားျမစ္ရမည္ မွန္းလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေျဖမ ထုတ္ႏိုင္ပါ။ 

“ေတာ္ျပီ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကေတာ့၊ ငါ့ အေဆာင္မထိခိုက္ရင္ ျပီးတာပဲ”     

ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီးေနာက္ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွင့္ တေနကုန္ေညာင္းခ်ိေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာကို ေျဖေလ်ာ့ရန္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒီေန႔မွ ထူထူးဆန္းဆန္း အ၀တ္အစားခၽြတ္ရင္း မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။   

၀ါ၀င္းျပည့္ျဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက ခရမ္းေရာင္ဘရာစီယာထဲက အျပင္ကိုအတင္းတိုးထြက္ေနၾကသည္။ ဘရာ စီ ယာကို ခၽြတ္လိုက္လို႔ ခြက္ထဲကေန ထြက္လာသည့္ တိုင္ ရင္သားေတြက ေလွ်ာက်သြားျခင္းမရွိဘဲ တင္းတင္း ရင္းရင္း ေနရာ တက်ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ ရွိသည့္တိုင္ ေလ်ာ့တြဲျခင္း မရွိေသးသည့္ရင္သား ေတြကို လက္ႏွင့္ အသာမၾကည့္မိသည့္ အခါတြင္တကိုယ္လံုးၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထလာ သလိုခံစားရသည္။

ရင္သားေတြသာမဟုတ္ ပုခံုးသား၊ လက္ေမာင္းသာေတြက လည္းတင္းရင္းစိုေျပေနဆဲပင္။ အဆီပိုမရွိပါ။ ဗိုက္ ေခါက္ကလည္းရြယ္တူ မိန္းမေတြလို ထူထူေမာက္ေမာက္မဟုတ္ဘဲ ေယာင္ေယာင္ေလးသာမို႔ သေယာင္  ရွိေန သည္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ထမိန္ကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆီးခံုမို႔မို႔ေအာက္တြင္ အေမႊးေတြ နည္းနည္းျပန္ရွည္ ေန ၾကသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ရိတ္လို႔ မျဖစ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာစမွာ အေမႊးေလး ေတြ ထြက္လာေတာ့ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကပ္ေၾကးႏွင့္ ညွပ္ပစ္ခဲ႔၏။ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္း ေတြရွည္ထြက္လာေတာ့ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ ျမင္ရထိရရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုၾကီးမွန္း မသိ။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က သူမ၏ အေမႊးေတြကို မွန္မွန္ ရိတ္ေပးသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရာမွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ရိတ္ျဖစ္သြားသည္။

အခုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားျပီး နည္းနည္း ျပန္ရွည္လာတာ ႏွင့္ မေနတတ္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရိတ္္ရဲ ပါ။ ေျခတုန္လက္တုန္ႏွင့္ ရွကုန္ရင္ခက္မည္။ မ်က္ လံုးထဲမွာ စႏၵာ့ေမြ႔ယာ ေအာက္က အ ေခ်ာင္းၾကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည့္ အခါ တကိုယ္လံုးတုန္သြား၍ အလန္႔တၾကား ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသံုး တ ဘက္ၾကီးျဖင့္ တ ကိုယ္လံုးလံုေအာင္ပတ္ထားလိုက္မိသည္။ 

အပ်ိဳၾကီး ျဖစ္မည့္ဇာတာပါသူပီပီ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေနာက္ထပ္ဇီဇာ ေၾကာင္တာ တခုရွိေသးသည္။ အတြင္းခံကို နည္းနည္းေလး ေဟာင္းသြားတာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀တ္ေတာ့။ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ျခံအလုပ္ သမားကိုလွေရႊ၏ မိန္းမ ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပး ပစ္လိုက္သည္။ ၀တ္ရင္လည္း အဖိုးအတန္ေသာ၊ လွပေသာ အတြင္းခံ မ်ိဳးေတြပဲ ၀ယ္၀တ္တတ္သည္။ သူ၏ အက်ေတြရသည့္ သူေတြက လည္း ထိုအက်င့္ကို သေဘာက်ၾကသည္။ အတြင္းခံ အသစ္လွလွေလး ၀ယ္လာျဖစ္ျပီဆိုရင္ အိမ္ေရာက္တာ ႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွာ ၀တ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေပၚ ကအက်ၤ ီထပ္၀တ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမွန္း သိရက္ႏွင့္ လွတာကိုပဲမက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေစ်းၾကီး ၾကီး ၀ယ္၀တ္သည္။ သြားရင္းလာရင္း ၾကိဳက္တာေတြ႕ရင္လည္း အျမဲ၀ယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အတြင္းခံေတြ ပံုေနတတ္သည္။ အတြင္းခံလွလွေလး၀တ္ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ရတာ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ေပ်ာ္သည္။

လူတိုင္း၊ ေယာက္်ားတိုင္း တပ္မက္စြာၾကည့္ၾကသည့္ ခႏၶာကိုယ္ မိမိ မွာရွိမွန္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ အ၀တ္မပါဘဲျမင္ဖူးသည့္ အၾကိမ္ေတြတိုင္း စိတ္ထဲဘယ္လိုမွ မေနခဲ႔ ဘဲဒီေန႔မွ ထူးျခားစြာရွက္ရြံ႕ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ခါတိုင္းလို ပင္ေရခ်ိဳးရင္း ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သန္႔စင္ ျခင္းကိုပင္ မလံုမလဲ ျဖစ္ ေနရသည္။ ေပါင္ၾကား ထဲကို ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္မွာပင္ရြရြေလးသာပြတ္မိ၏။    

စိတ္ထဲ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနသည္ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္ လက္စသတ္ျပီး အ ျပင္ကိုထြက္လာမိသည္။ ေရသုတ္ျပီး အ၀တ္အစားလဲေတာ့လည္း မွန္ကို မၾကည့္မိေအာင္သတိထားေနမိသည္။ အ၀တ္အစား အျပည့္အစံု၀တ္ျပီး ေခါင္းျဖီး ေတာ့မွသာ မွန္ျပန္ၾကည့္သည္။ အသက္ေလးဆယ္ ေရာက္မွ ဘာ ေၾကာင့္ ျမီးေကာင္ေပါက္ မေလးတေယာက္လို ျဖစ္ေနရသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ ဖို႔လဲ မလိုဟုေတြးေနမိပါသည္။ 

ညေနအေဆာင္သူေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကခ်ိန္တြင္ အရင္ရက္ေတြကလို ဟိုေလွ်ာက္ဒီသြား ႏွင့္ မ်က္ႏွာျပလူစစ္ မေနေတာ့ဘဲ ေျခာက္နာရီ ထိုးခါနီးမွ လူစံုမစံု ေဒၚေအးစိန္ကိုၾကည့္ ခိုင္းလိုက္သည္။ လူစံုသည္ ဆိုေတာ့မွ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္၏။ သူတို႔ေလး ေတြ မရွိခိုက္ အခန္းထဲ၀င္ၾကည့္မိသည့္ အျဖစ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာ ပူေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ၏ အခန္းထဲကို ေဒၚႏုႏုရွိန္၀င္ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ရွိသည့္ အခ်ိန္ မ်ိဳးမွသာ အေၾကာင္းကိစၥတခုခု ျဖစ္သြားစကားေျပာျခင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ဆိုရင္သြားၾကည့္ခ်င္း ေလာက္သာ ျဖစ္ သည္။ စိတ္မလံုသည့္ အတြက္ သူတို႔ညစာစားေနၾကခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရီ ျခံျပင္ကိုထြက္လာခဲ႔၏။  

“ေကာင္မေလး ဘယ္တုန္း”   

ငယ္စဥ္ကထဲက သိခဲ႔သည့္ ကုလားအဖိုးႀကီး နာရရားအတြက္ေဒၚႏုႏုရွိန္ သည္ ေကာင္မေလးသာျဖစ္၏။

 “ဟိုနား ဒီနားပါပဲ” 

ေဒၚေအးစိန္ အလုပ္ရႈပ္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တေယာက္ထဲပဲ အနီးတ၀ိုက္မွာ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ေနမိပါသည္။ သိ သည့္သူေတြက လည္းႏႈတ္ဆက္သြားၾက၏။ ညီအကို မသိတသိ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ လည္း သတိ မထား မိပါ။ အလုိက္သင့္ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ရံုသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေ၀းလာေတာ့မွ ျပန္လွည့္လာခဲ႔၏။

“ဆရာမ၊ အေတာ္ပဲ”        

အိမ္နားမေရာက္မွီ လမ္းခ်ိဳးထဲက ထြက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အနားကပ္လာသည္။ မီးေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည့္ အသားညိဳညိဳ ႏွင့္ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေကာင္းစြာသိပါသည္။

 “ေအာ္ …မစိုးစိုးႏြယ္”     

“ကၽြန္မ ကို ျပခိုင္းထားတဲ႔ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိလို႔ ဆရာမဆီလာျပမလားလို႕”    

“တေလာက တင္၀ယ္ေသးတယ္ေလ၊ မယူႏိုင္ေသးပါဘူး မစိုးစိုးႏြယ္ရယ္”  

“၀ယ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရဲ႕၊ ၾကိဳက္တာေတြ႕ခ်င္လဲ ေတြ႕မွာေပါ့”      

မစိုးစိုးႏြယ္က လိုင္းစံုရသည့္ ပြဲစားျဖစ္သည္။ အိမ္ျခံေျမႏွင့္ စိန္ေရႊရတနာမွသည္ အိမ္ေဖၚအထိ ပြဲစားလုပ္၏။ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အိမ္က အိမ္ေဖၚကေလး တေယာက္က မစိုးစိုးႏြယ္ေခၚေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဒီလိုအရပ္ ပြဲစား ႏွင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ၀ယ္ေလ႔ မရွိပါ။ ျပီးေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေရႊထည္ေတြကလည္း သိပ္ျပီးအရည္ေကာင္း လွသည္ မဟုတ္။ တေလာကမွ အိမ္က အေဖၚေကာင္မေလးေတြ အတြက္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ ဆြဲၾကိဳးေလးေတြ သူမ ထံမွ ၀ယ္ေပးျဖစ္ခဲ႔သည္။

“ဗိုက္နာလို႔ ထုတ္တာတဲ႔၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြပါ၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ မနက္ျဖန္လာခဲ႔ မယ္ေနာ္”   

ျခံ၀ လဲ ေရာက္ေန ျပီျဖစ္လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ခပ္လြယ္လြယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

“သြားမယ္ေနာ္ ဆရာမ၊ ေနာက္ေတာင္က်ေနျပီလား မသိဘူး”

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ အရင္ကဆိုရင္ ဆင္မယဥ္သာလို႔ ေျပာ ရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ညက္ညက္ကေလးသြားတတ္သူက ဒီေန႔ေတာ့ အရင္လိုေနပံုရသည္။ ေနာက္က ေန က်ားလိုက္လာသလို သုတ္ေျခတင္ ေန၏။ သူမ ဆီက ပ်ံ႔လြင့္လာသည့္ ေရေမႊး နံ႔ ျပင္းျပင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီလြင့္ လာ၏။ သူ႔ အထြာႏွင့္သူ ေငြေၾကးျပည့္စံုပါလွ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရေမႊး ေကာင္း ေကာင္း မသံုးသနည္းဟု ေဒၚႏု ႏု ရွိန္ေတြးေနမိသည္။

“အဲဒီ ေကာင္မေလး ေနာ္၊ ညေနဆိုရင္ ဟိုဖက္ကို သြားျပီ၊ အဲဒီမွာ သူ႔ရည္းစား ရွိလိမ္႔မယ္”

နာရရား က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။

“မဟုတ္တာ နာရရားရယ္၊ သူ႔မွာ ေယာက္်ားရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္ရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ”

“သူ႔ေယာက္်ားေနာ္ ေသေတာ့မယ္၊ သူအခု အသစ္ရွာေနတာ”

“ကဲ ..ကဲ ၊ သူ႕ဖာသာ ဘာရွာရွာ၊ နာရရားကို လာမရွာရင္ ျပီးေရာေပါ့”

မုဆိုးဖို ၾကီး နာရရားကို သူ႔နဖူးသူရိုတ္ က်န္ခဲ႔ေအာင္ေျပာထားခဲ႔ ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ႔သည္။ ထမင္းစား ခန္း ဖက္ကို တခ်က္သြားေခ်ာင္း လိုက္ျပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္၀င္လာလိုက္သည္။ အားလံုးျပီးသြား မွပဲ ညစာကို ေအး ေအးေဆး ေဆး တေယာက္ထဲ သြားစားေတာ့မည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx-

ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ဒီပစၥည္းၾကီးကို ဘာလို႔ အိတ္ထဲကေနထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာရသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းနားမလည္ႏိုင္ရွာေပ။ တုန္ရီေသာလက္ေတြႏွင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အသက္ေအာင့္ ထား မိသည္။ ထေပါက္ေတာ့မည့္ ေျမြတေကာင္ကို ကိုင္ ထားရသလို သတိၾကီးစြာ ျဖင့္ ပင့္ေျမွာက္ၾကည့္လိုက္၏။ ရာ ဘာသား၏ ေခ်ာေမြ႕မႈေၾကာင့္ ေခၽြးေစးေတြ ျပန္ေနသည့္လက္ထဲကေနေခ်ာ္ျပီး လြတ္က်မသြားေအာင္ ခါး လည္ ကေန တင္းတင္း ညွစ္ဆုပ္ထားမိသည္။

ထိပ္ဖ်ားက ထြက္ျပဴလာစ မိႈပြင့္ၾကီးတပြင့္ အလားပင္။ အရစ္၏ ေနာက္တြင္ေအာက္ကိုျပန္ခ်ိဳင့္ ျပီး ဆင္း လာ သည့္ တေလ်ာက္တြင္ ေသြးေၾကာလိုေျမာင္း ေတြဖုထေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ တထြာ မကေအာင္ရွည္လ်ားသည့္ လိင္တံက လက္ႏွင့္ဆုပ္လို႔ မႏိုင္ေအာင္ၾကီးထြားသည္။ ပိန္ပိန္းပါးပါး စႏၵာတေယာက္ဒီ ေလာက္ၾကီးသည့္ ဟာ ၾကီးကို သူမ၏ ပစၥည္းေလးထဲသို႔ ၀င္ ေအာင္ဘယ္လိုသြင္းသနည္းဟု ေတြးၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ေတြတဒိန္း ဒိန္း ခုန္လာသည္။ အသက္ရွဴရတာလည္း မမွန္ေတာ့ဘဲ အလိုလိုေမာလာ၏။ ကိုင္ၾကည့္တာေတာင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္ရလွ်င္ အထဲကိုသာထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ အသက္ရွဴရပ္သြားႏိုင္သည္ဟု ထင္မိသည္။  

မရည္ရြယ္ပါပဲ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တဖက္က သူမ ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားသည္။ ထမိန္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပါး ပါးမွာ အတြင္းခံ လည္းမပါလို႔ အရည္ေတြရႊဲေနသည့္ ေဖါင္းေဖါင္းမို႔မို႔ ရတနာတြင္းကို တိုက္ရိုတ္ နီးပါးစမ္းမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အရည္ေတြထြက္ေနရသနည္းဟု ေတြးရင္း ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ လက္ ထဲက ဟာၾကီးကို အိတ္ထဲျပန္ ထိုး ထည့္ျပီး သူ႔ေနရာ သူျပန္ထားလိုက္သည္။ 

စႏၵာ့ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္ေလးလံေနသည္။ ေခါင္းေတြ က လည္း ရီေ၀ေနာက္က်ိေန၏။

“ႏုႏု ေန မေကာင္းဘူးလား”  

“ေကာင္းပါတယ္” 

လမ္းမွာ ေတြ႔သည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ အေမးကို တိုးတိမ္စြာေျဖလိုက္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ လာခဲ႔သည္။ ကုတင္းေဘး မွန္တင္ခံုက မွန္မွာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ မိမိ ကိုယ္မိမိ ျပန္ျမင္ရသည္။

“စိတ္ညစ္လိုက္တာ”   

ပါးစပ္က ဖြင့္ဟ ညည္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ပ်က္ေနရပါသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မဟုတ္မဟပ္ ပစၥည္းတခု၊ အေၾကာင္းအရာတခုႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စိတ္မတည္မျငိမ္ျဖစ္ေနရ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အိပ္ ယာေပၚေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို စမ္းမိျပန္သည္။ စိုစြတ္သည့္ အထိအေတြ႔က ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ ရင္ခုန္သံေတြကို ျမန္ ေစျပန္၏။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာ ႏွင့္ စိုေနသည့္ အရည္ေတြကို ထမိန္ႏွင့္ ပြတ္ကာ သုတ္လိုက္ ၏။ ေျပာင္စင္သြားျပီဟု ထင္လိုက္မွ နားလိုက္သည္တြင္ လူကလည္းေမာေနသည္။

အေမာေျဖနားေနရင္း မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အာရံုက ေပါင္ၾကားထဲ မွာပဲ ရွိေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ လိင္တံ အတုၾကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ မိမိ၏ သဘာ၀တြင္းေလး ထဲ မွာလည္း အရည္ေတြ တစိမ္႔စိမ္႔ ျဖစ္လာျပန္သည္ဟု ထင္ မိသည္။ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ ထမိန္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ျပီး လက္ႏွင့္ထိုးစမ္းမိသည္။ လမ္္းတ၀က္မွာ တြန္႕သြားေသးေသာ္လည္း  စိတ္ကိုတင္းျပီး ေအာက္ကို ထိုးဆင္းလိုက္ ရ၏။  

ေခ်ာ္က်ိက်ိ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက ႏႈးညံ့လြန္းသည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္က အဖုေလးကို ဖိမိေသာ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တြန္႔သြားသည္။ မိန္းမေတြ၏ အေစ႔ ဆိုတာဒါကိုေခၚေၾကာင္း အရင္ထဲက သိေပမယ့္ တခါမွလက္ႏွင့္ တို႔ထိမ ၾကည့္ ဖူးပါ။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ထိမိ တိုက္ မိတာေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒီအခါေတြတုန္းက ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မွာမရွိခဲ႔သည့္ေနရာက အခု က်မွ တို႔ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထသြားရသည္။     

 “အာ ...အင္”  

လက္ညိဳးထိပ္ဖ်ားေလး ႏွင့္ သံုးေလးၾကိမ္ထပ္ပြတ္ၾကည့္လိုက္မိျပီးေနာက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ ထဲက တလိႈက္ လိႈက္တက္လာသည့္ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ ပါးစပ္က ခပ္ဖြဖြေလး ညည္းလိုက္မိသည္။ ထိုလႈိက္ေမာဖြယ္ရာခံစားမႈက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေကြးေကြးေလး လွဲရင္း အဖုေလးကို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ေနမိသည္။

“အင္း .....အင္း .....အင္း.....အ....အား”    

လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွာ ခြန္အားမရွိေတာ့ပါ။ ရပ္တန္႔ဖို႕စိတ္ကူး လည္းေပၚမလာပဲ ခံစားမႈေနာက္ကိုသာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိသည္။ အားေန သည့္ လက္ျဖင့္ ေခါင္းအံုး အစြန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲလိမ္ရင္း ေအာ္ညည္းေနမိ၏။ ေပါင္ ၾကားဆီ ကေနတကိုယ္လံုးကို ျပန္႔လြင့္တက္လာသည့္ ေ၀ဒနာက မိန္းမူးဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ သည္။ ခံစားမႈ ဒီေနျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေအာ္ညည္း သံက ပိုက်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဒါကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွာတိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ ေတြသာျမင္ သည္။ တိမ္စိုင္ေတြၾကားမွာနိမ္႔တခါ ျမင့္တလွည့္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာေလး ေရြ႕လ်ားေနသလို စိတ္မွာ ခံစားရ၏။

“အီး ..ေကာင္းလိုက္တာကြယ္......အား ....အင္း”  

ခံစားခ်က္ အသစ္အဆန္းတခုက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို အျပင္းအထန္ဖမ္းစားလိုက္ျပီျဖစ္သည္။ ခုေန အနားကိုလူတ ေယာက္ ေရာက္လာ ရင္ေတာင္ေဒၚႏုႏု ရွိန္မသိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ရင္သားေတြ တင္းမာလာတာကိုေတာ့ သိသည္။ လိႈက္ေမာရျခင္း ႏွင့္ အတူရင္က လည္းမြန္းျပီး ၾကပ္ေနသည္။ မေတာ္သည့္ ဘရာစီယာ ၾကပ္ၾကပ္ကို ၀တ္ ထားရသလို ရင္သားေတြက မလြတ္မလပ္ႏွင့္ တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းအံုးစြန္း ကို ဆြဲ ထား သည့္လက္ကို ျဖဳတ္ျပီး ရင္ဘတ္ကို ညွစ္မိသည္။ အက်ၤ ီ ႏွင့္ ဘရာစီယာခံေနလို႔ ညွစ္ရတာမေကာင္းပါ။ ပိုျပီး လြတ္လပ္သြားေစရန္ ၾကယ္သီးေတြကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပီး ဘရာ စီ ယာ ခြက္ကိုပါ အေပၚပင့္တင္လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ႔မွ လြတ္လပ္စြာဆုပ္နယ္ ႏိုင္သြားသည္။ ၾကက္သီး ထသလို တင္း မာေနသည့္ ႏို႔သီးဖ်ားကေလး ကို ညွစ္ရင္း ေအာက္ကို ပြတ္ရတာ ပိုထိသည္ကို သြားေတြ႔၏။  

“အား ...ဘယ္လို ၾကီးလဲ”   

ခံစားမႈ ေရခ်ိန္က တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလး ထဲက ၾကြက္သား ေတြ ရံႈ႕ခ်ည္ပြ ခ်ည္ ျဖစ္လာတာကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိေန၏။  

“ေအာင္ မယ္ေလး....”  

ေလထဲသို႔ လြင့္ေျမာက္တက္သြားျပီးခ်ာခ်ာလည္၍ ျပန္က်လာသလို စိတ္ထဲမွာခံစားလိုက္ ရျပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ သူမ၏ တကိုယ္လံုးမွာ အားအင္လံုး၀ မရွိေတာ့ဘဲ ၀ါဂြမ္းစေလး တခု ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနသလို တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ လြင့္ေန၏။ ေမာ လည္းအရမ္းေမာေနသည္ အသက္ကိုပင္ ေျဖးေျဖးေလး ရွဴ ႏိုင္သည္။ အေစ႕ကိုလည္း မပြတ္ ႏိုင္ေတာ့၊ ရင္သားကိုလည္း မညွစ္ႏိုင္ေတာ့။   

“ႏုႏု ....အိပ္ေပ်ာ္ေနလား”  

တျငိမ္႔ျငိမ္႔ တမူးမူးခံစားမႈ တြင္မိန္းေမာေနခိုက္ ေနာက္ေက်ာဖက္က ေဒၚေအးစိန္၏ အသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က ႏိုး သလို ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ ၀င္ေပါက္ကို ေက်ာ ေပးထားလို႔ အေျခအေန အရပ္ ရပ္ ကို ေဒၚေအးစိန္မျမင္ႏိုင္ပါ။ တံခါးကို ခ်က္မခ်ခဲ႔ မိျခင္း ႏွင့္ ေဒၚစိန္ရီ ၀င္လာတာကို မသိလိုက္ျခင္း အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာက်ိတ္၍ အျပစ္တင္ရင္း ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ အိပ္ေနသလို ဆက္ျပီးဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ပြင့္ဟ ေန သည့္ရင္ဘတ္ ကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ျပီး ကြယ္ထားလိုက္၏။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဒီဖက္ကို မလာပါ အိပ္ ေနသည္ထင္ျပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။   

တခါးပိတ္သံၾကားလိုက္ျပီးသည့္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္မထေသးပါ။ စိတ္ခ်ရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေအာင္ေစာင့္ ေနမိ၏။ မိမိ ဘာေတြျဖစ္ခဲ႔သနည္းဟု အံ့ၾသစြာျပန္ေတြးရင္း အရင္တုန္းက ၾကား ဖူးရံုသာၾကားဖူးျပီး တခါမွ မ လုပ္ဖူးသည့္ မာစတာေဘးရွင္းေခၚ တကိုယ္ေရအာသာေျဖျခင္းကို ျပဳလုပ္မိခဲ႔ျပီဟု သိလိုက္သည္။ ဒီအတြက္ ရွက္စိတ္ မျဖစ္မိသည္ကိုလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘ၀ တုန္းက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ႏွင့္ ပြင့္ လင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူမ ဒီလိုလုပ္တတ္ေၾကာင္း ၀န္ခံဖူးတာကို သတိရသည္။ အခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းမလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ျပီး ေနာက္တႏွစ္ဆို သမီးပင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကေတာ့ အခုမွ ဒီခံစားမႈကို ျမည္းစမ္း ျဖစ္၏။      

နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ အိပ္ယာက ထျပီးတံခါးကို ခ်က္သြားထိုးလိုက္၏။ ဘရာစီယာခြက္ကို ေနရာ ျပန္ခ်ျပီး အက်ၤ ီၾကယ္သီးေတြျပန္တပ္ရင္း ဒူးေတြ ေခ်ာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတာကို သတိထား မိ သည္။ ထမိန္ကို လွည့္ ၀တ္လိုက္ေတာ့ တင္ပါး တျခမ္းဖက္မွာ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေတြ႕ရသည္။ တ ေစာင္းေကြးေကြး ေလးလုပ္ေနရင္း အရည္ ေတြက ေအာက္ဖက္ေရာက္ေနသည့္ အျခမ္းကို စီးက် တာျဖစ္ရမည္။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ရင္း ခြဆံုသာမက စအို၀ မွာပါ ရႊဲ ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၀တ္လက္စ ထမိန္ႏွင့္ပဲ အရည္ေတြကို ေျပာင္စင္ ေအာင္ သုတ္လိုက္ျပီး ထမိန္အသစ္ အထည္လဲလိုက္ရသည္။                                                         မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကံဳေတြ႔လိုက္ရသည့္ အေတြ႔ အၾကံဳသစ္ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ရသည္က ေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒီရြယ္ေရာက္မွ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္လိမ္႔မည္ဟု လံုး၀ မထင္ခဲ႔မိပါ။ ေသြးသားတက္ၾကြသည့္ ပ်ိဳ ရြယ္ ခ်ိန္ေတြတုန္းက ပင္စိတ္မကူး ခဲ႔သည့္ အရာကို လုပ္ခဲ႔မိသည္။ အရင္က ဒီလိုလုပ္ရတာ ရွက္စရာဟု ေတြး ခဲ႔ မိေသာ္လည္း  အခုေတာ့ မေတြးခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္သူမွမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မထိခိုက္သည့္ အျဖစ္ မ်ိဳးလို႔သာ သတ္မွတ္မိသည္။   

ကိုယ့္စိတ္က ဘယ္လိုဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ကိုေတာ့ သိခ်င္မိသည္။ ပဲေစ႔တျခမ္းေလာက္သာ ရွိသည့္အသားဖု ေလးတခုက လူတကိုယ္လံုးကို သိမ္႔သိမ္႔ လူးေအာင္စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္သည့္ အျဖစ္က အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းလွ သည္။ စႏၵာ၊ သက္မာႏွင့္ ပပ တို႔ကေတာ့ သူတို႔ဆရာမ သူတို႔ေၾကာင့္ အေတြ႔အၾကံဳသစ္၊ ခံစားမႈ အသစ္ေတြ ရရွိ သြားရတာကို သိၾကမည္ မထင္ေပသိရင္လည္း အရမ္းအံ့ၾသၾကမွာေသခ်ာသည္။  

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း စႏၵာ့အခန္းကို ရက္ျခားေလာက္ေရာက္သည္။ စႏၵာ့ အတုၾကီးကို လည္း ေတြ႕ ျမဲေနရာမွာေတြ႕သည္။ တခါတေလ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ႏွင့္ တခါတေလ လည္းစကၠဴႏွင့္ ပတ္ထားသည္။ တခါတရံ လည္း စႏၵာ အလုပ္မသြားခင္ စိတ္ေျဖသည္ထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ အဆီတ၀င္း၀င္း အရည္တစိုစို ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ႔ရသည္။ အဲလိုေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုင္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တေန႔မွာေတာ့ စႏၵာ့ အခန္းထဲ ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၀င္ၾကည့္ ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္း တခုဖန္လာသည္။ ညီမ ျဖစ္ သူ ၏ မဂၤလာပြဲ ကိုတက္ေရာက္ ရန္စႏၵာ အိမ္ခနျပန္ ဖို႔ ျဖစ္လာ၏။ စားပြဲေပၚလာတင္သည့္ စာအိတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အံၾသသြားသည္။ အိတ္ပံုစံက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာႏွင့္တူေနသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို စႏၵာက ျပံဳးျပ လိုက္ရင္း 

“ဆရာမ အထင္ မၾကီးနဲ႔ေနာ္၊ ဒါညီမေလး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ”        

“ေအာ္ ....ဘယ္ေတာ့တုန္း”        

“ေနာက္အပတ္တနဂၤေႏြ ဆရာမ၊ အဲဒါျပန္ဖို႔ ဆရာမကိုလဲ ခြင့္တိုင္တာ”     

စႏၵာ႔ ေနရပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းအစြန္ကျပည္နယ္ တခုမွာျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မတက္ ေရာက္ႏိုင္ မွန္းသိ သိ ႏွင့္ ဖိတ္စာေပးျခင္းက သူမ ျပန္မည့္အေၾကာင္းကို ခိုင္လံုေသာ အေထာက္ အထားျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

 “စႏၵာျပန္မွာေပါ့”        

“ဟုတ္ကဲ႔၊ ေနာက္အပတ္ထဲ ျပန္မယ္၊ ရံုးကလဲ ခြင့္ေပးတယ္ေလ၊ ပီးတာနဲ႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ေစာျပီး သြားလိုက္ မယ္ေလ”   

အနားကို ေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ဖိတ္စာကိုလွမ္းယူျပီးဖြင့္ဖတ္ၾကည့္သည္။   

 “ေနာက္ကကားေတြ ေတာင္ေက်ာ္ကုန္ပါပေကာလား စႏၵာရဲ႕”    

“တေယာက္ထဲပဲ ေကာင္းပါတယ္ ၾကီးၾကီးစိန္ရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပ်ိဳၾကီးလုပ္မလားလို႔ ...ဟဲ..ဟဲ”    

စႏၵာက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဟို အတုၾကီးနဲ႔သာေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ့မည္ထင္သည္။ သူမကို အေၾကာင္းျပဳျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ခဲ႔ရသည္ကိုေတာ့ စႏၵာသိမည္ မဟုတ္ပါ။ အခုဆိုရင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ျပီးစိတ္ေျဖသည့္ အလုပ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္း က်င္ေနျပီျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပါတိုင္းလုပ္ျဖစ္၏။ လုပ္ျပီးတိုင္း ႏြမ္းနယ္ ျခင္း ဒါဏ္ကို ခံစားရေသာ္လည္း စိတ္ထ လာရင္ မေနႏိုင္ပါ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႕ကေတာ့ ခုတေလာေဒၚႏုႏုရွိန္ အခန္း ေအာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ေတာ့ အျမဲလိုလုပ္ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အ၀တ္ေတြခၽြတ္ တိုင္း စိတ္ က တဖ်င္းဖ်င္း ထလာ၏။ မွန္ထဲမွာ အ၀တ္မပါသည့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ျပီး လုပ္ရသည္မွာ အရသာ တမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိရင္လည္း အရည္ တစို စိုျဖစ္ရျပီး မေနႏိုင္ပဲ လုပ္မိျပန္ သည္။ တေန႔ ဘယ္ ႏွစ္ခါ လုပ္မိသည္ကိုေတာင္ မသိေတာ့ပါ။  

အရင္တုန္းက ညဖက္ဆို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစိတ္တတ္သည္။ ခုေတာ့ မစိတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သာယာမႈေလး ရွာျပီး ႏြမ္းလ်စြာအိပ္ေမာက်သြားရျခင္း ကို သေဘာက်ေနမိသည္။ ဒါလုပ္ျပီးမွ ပုတီးစိပ္လို႔ လည္း မေကာင္း သလို၊ ပုတီး စိပ္ ျပီးမွ ဒါလုပ္ရင္လည္း မသင့္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတီး မစိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ယာထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ထမိန္ကိုလွန္ကာ အားရပါးရပြတ္ျပီးမွ အိပ္ရတာပိုျပီး ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ေပ်ာ္၏။ ဒီအျဖစ္ ကို သြယ္၀ိုက္ျပီး ေရာက္ေစခဲ႔သူကေတာ့ စႏၵာလို႔ပဲ ဆိုႏိုင္ပါမည္။      

“စႏၵာျပန္မယ့္ ေန႔ေျပာေလ၊ တို႔လက္ဖြဲ႕ေပးလိုက္မယ္”   

 “ဆရာမ ကလဲ မဟုတ္တာ၊ သမီးက ျပန္မယ့္ကိစၥခြင့္တိုင္ဖို႔ သက္ေသျပတာပါ၊ အေထာက္အထား ျပရမယ့္ စည္းကမ္း အတိုင္းလုပ္တာပါ။ လက္ဖြဲ႕ေတာ့ မေပးပါနဲ႔၊ အားနာစရာ ၾကီး”   

“ေအာ္ ...စႏၵာနဲ႔က မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနမွပဲ၊ မေပးလို႔ ေကာင္းမလား၊ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့”  

စႏၵာႏွင့္ ေျပာရင္း ေအာက္က အရည္စိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာသတိထားလိုက္မိသည္။ ဒီေန႕ အတြက္ တၾကိမ္မွ မလုပ္ရေသးပါ။ ခံစားမႈအရသာကို ေသြးသားေတြက ေတာင္းဆိုလာသည့္ အခါ စကားကိုျမန္ျမန္ ျဖတ္ျပီး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အခန္းထဲ၀င္လာခဲ႔သည္။ ဒီလို လုပ္ရသည့္ အရသာကို မူးယစ္ေဆး စြဲသလိုစြဲေနျပီ မွန္းေတြးမိေသာ္ လည္း ဆက္ မလုပ္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ 

အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုးျပီးသည္ႏွင့္ ဖိတ္စာေလးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ျပီး ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္အစားေတြကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ကိုယ္လံုးတီးႏွင့္ လုပ္ရတာကပိုေကာင္းေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနပါျပီ။ ခၽြတ္ျပီးသည္ႏွင့္  မွန္ တင္ ခံုဖက္သို႔ လွည့္ကာ ေပါင္ျဖဲျပီး ကုတင္ေပၚ မွာ ထိုင္လိုက္သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလး အ၀ကို လက္ကေရာက္ သြားသည္ႏွင့္ အရည္ေတြက တစိမ္႔ စိမ္႔စိုထြက္လာ၏။ “နင္က အသားျဖဴတယ္၊ အရည္ရႊမ္းမွာ” ဟု ေက်ာင္းတုန္း က သူငယ္ ခ်င္း မတေယာက္ေျပာတာကို ျပန္သတိရလိုက္ မိရင္း အေစ႕ေလး ကို လက္ခလည္ထိပ္ႏွင့္ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္လိုက္၏။  

ေယာက္်ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဘာမွသိဖူး၊ ျမင္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲက အစစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ဆိုေသာ ဟာၾကီးကိုသာ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ျပီး လုပ္ရသည္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး သြား ကိုင္ၾကည့္ေနလို႔ အရြယ္ အစားႏွင့္ ပံုပန္းသ႑န္ကို အာရံုထဲမွာ အလြတ္ရေနျပီျဖစ္သည္။ သံခေမာက္ေဆာင္း ထားသလို ထိပ္မွာလံုးျပီး အရစ္လိုက္ကားေနသည့္ ေခါင္း။ ဖုထစ္ေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြ၊ လက္တဆုပ္ႏွင့္ မႏိုင္သည့္ လံုး ပတ္။ မ်က္လံုးထဲမွာ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ ျမင္ေယာင္ရင္း အံေလးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပြတ္မိသည္။

“အား ...ဟာ...”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

စႏၵာ အိမ္ျပန္သြားျပီး ေနာက္တေန႕ မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းကို ေရာက္သည္။ အရင္တရက္က အေပၚထပ္က မိန္းကေလး တေယာက္ေနမေကာင္းလို႕ ဘယ္မွမသြားဘဲ အေဆာင္မွာပဲရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဟို ပစၥည္းၾကီးကို သြားကိုင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္ ဒါၾကီးကို ျမင္ေယာင္ျပီး စိတ္ေျဖလိုက္ရ သည္။ ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးမ ေက်ာင္းျပန္တက္ ႏိုင္သည့္ေန႔က်မွ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ျပီးသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲသို႔ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ေရာက္လာခဲ႕၏။       

တခန္းလံုးရွင္းလင္းေနသည္။ တန္းေတြေပၚမွာ လည္း အ၀တ္ေတြ မရွိေတာ့။ အိပ္ယာကိုလည္း ျခင္ေထာင္က အစ ျဖဳတ္သိမ္း သြားသည္။ ေမြ႕ယာကိုလည္း ေခါက္လိပ္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ခုန္ သြား သည္။ လိပ္ထားသည့္ ေမြ႕ယာကို လွန္ၾကည့္ဖို႔မလိုပါ။ အိပ္ယာသိမ္းထားခဲ႔မွာ ျဖစ္လို႔ သူ႕ဟာၾကီးကို စႏၵာ တေန ရာရာမွာ သိမ္းခဲ႔ မွာေသခ်ာသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ဘီရိုကေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေမြ႕ယာလိပ္ထဲမွာ ရွိမလားဟု ေျဖၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ေတြပဲ အထဲမွာရွိသည္။

စႏၵာယူသြားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ခုေခတ္ ခုခါက ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ စစ္ၾကေဆးၾကရွာေဖြၾကတာေတြ ရွိ သည္။ လူၾကားထဲမွာ အရွက္မကြဲရေအာင္ စႏၵာ လူႏွင့္ တပါထဲယူသြားလိမ္႔မည္ မထင္ပါ။ ဘီရိုထဲမွာ သို႔ မဟုတ္ ေသတၱာတြင္း မွာထည့္သိမ္း ခဲ႔တာ ပဲျဖစ္လိမ္႔မည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ႔သည္။ စႏၵာျပန္လာမွသာ သူမ ကိုရင္ခုန္ေစသည့္ အေခ်ာင္း ၾကီး ကို ျပန္ျမင္ေတြ႕ ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို ခံစားရသည့္အတြက္ ေရခ်ိဳးခါနီး စိတ္ေျဖေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်နပ္မႈမရ။ အဲဒါၾကီး ကို ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ႔ရျပီ ဆိုရင္စိတ္ကပိုျပီး တက္တက္ ၾကြၾကြ ရွိသည္။ အခုေတာ့စိတ္အားကေလ်ာ့ေနလို႔ အေစ႔ ကို ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ လာသည္အထိ ပြတ္ရသည္။ ျပီး ေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ ပန္းရသည္။ ေရခ်ိဳးျပီး ထြက္လာသည့္တိုင္ ေပါင္ၾကားထဲက တမ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေန၏။

စိတ္မရႊင္လို႔ အျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ ေစ်းကိုသြားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚကေလး မ တေယာက္ ကိုေခၚျပီး ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ႔ရသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အျပင္သိပ္ ထြက္ေလ႔ ထြက္ထ မရွိသူလည္း ျဖစ္လို႔ ျမင္သမွ်က စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းဆန္းေနသည္။ ေဒၚ ေအးစိန္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး ကိုေစ်းမွာ ခ်ေပးခဲ႔ျပီးေနာက္ တနာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာျပီး မေရာက္ တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အိမ္ဖက္ကို ေမာင္းလာခဲ႔၏။    

သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ တိုက္ခန္းက ေစ်းႏွင့္ သိပ္မေ၀းပါ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရသည္။ လမ္းေဘးမွာကားရပ္ ျပီး ေလွခါး ထစ္ေတြ တက္ရင္းႏွင့္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ျပီးေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ကႏွစ္ထစ္သံုးထစ္ အကြာ မွာ ေကာင္ေလး တေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေလွခါးတက္ေန သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေနာက္ပိုင္း အလွကို ေနာက္ကေန အားပါးတရၾကည့္ျပီး လိုက္လာမွန္းသိသာသည္။ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ လႊဲသြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ဘယ္လိုဆက္တက္ရမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ရပ္ ေနေတာ့ ေကာင္ေလး ကလည္းရပ္ေနသည္။ “ငါ့ သားေလာက္ရွိတာပဲ” ဟု စိတ္ကို တင္းျပီး ဆက္တက္ခဲ႔ရ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလး ကလည္း အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြ ႏွင့္ ကပ္ပါလာ၏။ ေျခလွမ္းလိုက္လို႔ တင္ပါးက တုန္ခါသြားတိုင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္မလံုမလဲ ျဖစ္ရသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ သံုးလႊာက အရင္ေရာက္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ေလး ကေတာ့ ဆက္ တက္ရမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ အခန္း၀မွာ ရပ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားက ျဖတ္သြားရင္း “မမ က အ ရမ္းလွတာပဲဗ်ာ” ဟုလုပ္သြားေသး သည္။ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို သူ႔ထက္ အလြန္ဆံုးငါးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ၾကီးမည့္ မမၾကီး အရြယ္လို႔ ထင္ေနပံုရသည္။ မၾကားသလို လုပ္ျပီး လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ ၾကည့္ ႏွင့္ လုပ္ရင္းဆက္ တက္သြားပါသည္။ 

“ဟာ ၾကာလိုက္တာ …ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ” 

အထဲက အသံလည္း မၾကားရဘဲ တံခါးလည္း လာမဖြင့္သျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဒါ လည္း တုန္႔ျပန္သံ မၾကားရ။ လူမရွိတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ တံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္မထား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူ ငယ္ခ်င္းက ခါတိုင္းဆို အိမ္ျမဲတတ္ သူျဖစ္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သျဖင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ျပီး သူငယ္ခ်င္း ဟန္းဖုန္း ကို လွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။ ဒါကို လည္းေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မကိုင္ပါ။ အၾကာၾကီး ေခၚျပီးမွ ထူးသံၾကားရ သည္။

“ဘာလဲ ႏုႏုရဲ႕”

ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပံုရသည့္ တဖက္က အသံကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိမထားလိုက္မိပါ။      

“ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ငါ နင့္တံခါး ၀မွာ ေရာက္ေနတာေပါ့ ဟဲ႔”      

“အာ …ဘဲလ္ တီးတာ နင္လား”    

“ဟုတ္တယ္”      

“ဒါဆို လာျပီ၊ လာျပီ”   

ဖုန္း က်မသြားခင္ေလးတြင္ “ကို ခန ဖယ္ဦး” ဟုေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။ လာျပီ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မလာ။ ခန ၾကာမွ တံခါးပြင့္ သြားသည္။ ရႈပ္ပြေနေသာ ဆံပင္ေတြ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ တီရွပ္ပြ ၾကီးကို ကပိုကရို ၀တ္ထားသည့္ သူငယ္ ခ်င္း မ ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက ထလာပံုရသည္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းမ က အပ်ိဳၾကီး အျဖစ္က်န္ေနခဲ႔သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွ အပ အိမ္ေထာင္က် သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆံုးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳသူျဖစ္သည္။ အိမ္က မိ ဖေတြသေဘာတူေပးစားသည့္ သူႏွင့္ ယူ လိုက္သည္မွာ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳခင္အထိ အပ်ိဳၾကီးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေလးတြဲျဖစ္ခဲ႔သည္။ 

“နင္ အိပ္ေနတာလား”                                                                                                                     

“ေအး ..ဟုတ္တယ္”   

“ဒါဆို ငါ့ေၾကာင့္ နင္ အိပ္ေရး ပ်က္သြားျပီေပါ့” 

“ရပါတယ္ ဟာ၊ နင္ နဲ႕က တခါတေလမွ ေတြ႔ၾကတဲ႔ ဥစၥာ” 

စကားေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ႔ တခုကိုရသည္။ ထိုအနံ႔က ထူးျခားသည္။ ဒါ႔ အျပင္ဘာနံ႕ဆိုတာ လည္း သိေန၏။ မိန္းမ အဂၤ ါက ထြက္သည့္ အရည္နံ႕၊ အရင္က ဆို ဒီ အနံ႔ ကို သိမွာ မဟုတ္ အခုေတာ့  ေဒၚႏု ႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းက ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။ 

 “နင့္ေယာက္်ားေကာ”   

 “အိပ္ေနတယ္ေလ”

“ဒါဆို ငါ အခ်ိန္ေကာင္းၾကီး ေရာက္လာတာေပါ့ ေဆာရီးဟယ္”  

“ေအာင္မာ အပ်ိဳၾကီးက ဒါေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကိုေရ …. လာပါဦး ….ႏုႏု ကေမးေနတယ္”

အတြင္းဖက္ ခန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေယာက္်ားထြက္လာ၏။ သူကလည္း အိပ္မႈန္စံုမႊား ျဖင့္ ကပို ကရို ရွိသည္။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိပါ သူ႔ ပုဆိုးက ေပါင္ခြဆံုတြင္ ေဖါင္းေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ရီေ၀ေနသည့္ မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပသြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မဟုတ္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ျဖဴစင္၀င္းမြတ္သည့္ ေျခတံေတြလို႔ ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ စကားေျပာေနတာဆိုေတာ့  ေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္ သည့္ ထမိန္စကပ္ အကြဲၾကား ကေန အျပင္ကို ထြက္ေနသည့္ ေျခသလံုး ႏွင့္ ေပါင္တ၀က္ကို  အထူးတလည္ မဖံုး ဖိပဲ ေနခဲ႔သည္။ ခုေတာ့ ဘသားေခ်ာ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားလို႔ မသိမသာေလး အထိုင္ျပင္ရင္း ဖံုး လိုက္ရ၏။

ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တပ္မက္ရီေ၀သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္လို႔ ထင္မိ သည္ ။ ကိုယ့္သူငယ္ ခ်င္း ကို ေယာက္်ားက ဘယ္လိုၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကို မသိရွာေပ။ ရေနသည့္ အနံ႔ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေစာေစာ က သူတို႔ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကသည္ ဆိုသည့္ အထင္ပို ျပီးခိုင္မာသြား ရသည္။

ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲထင္သည္။ ခုနေကာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးသည့္ အျပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္သူဘယ္၀ါ မွန္း မသိလို႔ စိတ္ ထဲဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသိႏွင့္ တပ္မက္သည့္ အရိပ္အ ေယာင္ျပတာကေတာ့ လြန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပ်ိဳဘ၀က လွသင့္သ ေလာက္လွပါသည္။ အခုလည္း ကေလးမေမြးေသးသည့္ အတြက္ အလွအပေတြ က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ မိန္းမ ကိုေဘးမွာထားျပီး သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္သည့္ ေယာက္်ားကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ အိမ္ ေထာင္မျပဳတာ ေကာင္း၏ ဟုပင္ အေတြး၀င္မိသည္။

သူငယ္ခ်င္းမ က ေနာက္ေဖးမွာ အေအး သြားေဖ်ာ္ေနခ်ိန္ တြင္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေပါင္ေတြ၊ တင္ႏွင့္ရင္ေတြ ကို ေစ႔ ေစ႔ စပ္စပ္ မသိမ သာၾကည့္ေနတာကို လည္းထပ္မံေတြ႕ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းဆိုလွ်င္ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေနၾကတာျဖစ္လိမ္႔မည္။ ထိုရမၼက္ေတြ မေသ ေသး လို႔ပဲ လွပသည့္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ပစ္မွားေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ အခါ လာခ်ေပးသည့္ အေအး ကို ကမန္းကတန္းေသာက္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။   

“ဟဲ႔ နင္ကလဲ လာတုန္းကလာ ျပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း”    

 “ေဒၚေအးစိန္ တို႕ကို ေစ်းမွာထားခဲ႔တယ္၊ ျပန္ၾကိဳရဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ မေတြ႔တာၾကာလို႔ ပတ္လာတာ”  

 “ေအာ္ …ဒါဆို လဲ ေနာက္ ကို ေအးေအး ေဆးေဆး တရက္လာဦး”    

 “ေအးေအး”          

တံခါး၀ အထိ လိုက္ပို႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ျပီးခပ္တိုးတိုးေမးမိသည္။  

“အခုန နင္တို႔ ဟိုဒင္းလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား”  

 “ႏုႏု၊ အပ်ိဳၾကီးက အပ်ိဳၾကီးလိုေန၊ ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔” 

 “အခ်င္းခ်င္း ပဲ ဟာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ”

“ဒီအပ်ိဳၾကီးေတာ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လာတယ္မသိဘူး၊ သြားသြား”    

 “သြားမယ္၊ သြားမယ္၊ နင္တို႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ငါက ျပန္ေပးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန္းထဲမွာ ငါၾကား လိုက္ပါတယ္၊ ကို …ခန ဖယ္ဦးတဲ႔ ..ဟဲ ဟဲ”

ရဲရဲ နီသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အလိုက္ တ သိ ေစာျပီး ထြက္ လာခဲ႔ရ၍ ေစ်းမွာ ေဒၚေအးစိန္ကို နာရီ၀က္ေလာက္ ကားထဲမွာထိုင္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ပအခု ေလာက္ ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိပ္ယာေပၚျပန္တက္ျပီး ခ်စ္ပြဲ၀င္ေနၾကေလာက္ျပီဟု ေတြးမိသည့္အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြ မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။ သူမ ကတေယာက္ထဲ ကားထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္ တြင္ သူ ငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေလာကစည္း စိမ္ယူေနလိမ္႔ မည္ ဟုလည္းမလိုတမာေတြးေနမိသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ကလည္း တပတ္တခါေလာက္မွ လိုတာစု၀ယ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာပါ။  

လြတ္လတ္ေသာ၊ လွ ပ ျပီး ရဲတင္းစြာ၀တ္စားဆင္ယင္ထားၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကားေဘး ကေန ျဖတ္ျပီး သြားလာေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကတေယာက္ထဲ၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေကာင္ေလး ႏွင့္ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း အေပါင္းအေဖၚေတြ ႏွင့္။ သူတို႔ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ သူတို႔ အရြယ္က ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမေရာက္ ေတာ့ သည့္ လိင္မႈကိစၥကို ေတြ႔ၾကံဳ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ လည္းပါလိမ္႔မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လို ကိုယ့္ဖာသာ  အာသာ ေျဖေဖ်ာက္သည့္ မိန္းက ေလး ေတြလဲရွိႏိုင္သည္။ စႏၵာ့လို မိန္းကေလး ေတြလဲ ပါႏိုင္သည္။

ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ရွက္ျပံဳး ျပံဳးေနမိစဥ္ ေဒၚေအးစိန္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ၀ယ္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ခန္းမွာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွင့္ အတူေနရာခ်ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေဘးမွာ လာ၀င္ထိုင္၏။  

 “ႏုႏု ေစာင့္ေနတာၾကာျပီလား”     

 “နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ရွိျပီ”      

 “တို႔လဲ ႏုႏုၾကာဦးမွာ ဆိုျပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ” 

“ေအာ္ …ရပါတယ္”   

ေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ အိမ္မွာ ျပႆနာတခုက ေစာင့္ၾကိဳေနသည္။ ျခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊက ေရတင္စက္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ေရလက္က်န္လည္း နည္းေနျပီဟု ဆို၏။ ေရက အေရးၾကီး သည္။ 

“ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား”    

“မလုပ္တတ္ဘူး ဆရာမ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ့ ျပင္တတ္တဲ႔ လူရွိတယ္၊ ဆရာမ မလာေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာ”    

“ဒါဆိုလဲ သြားေခၚေလ၊ ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ရမလား”

 “သိပ္မေ၀းဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မယ္”   

ခနၾကာေတာ့ ကိုလွေရႊႏွင့္ အတူ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ပါလာျပီး ေရစက္ကို ကလိၾကသည္။ အေဆာင္သူေတြ ျပန္လာရင္ ေရမ ရွိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း သူတို႔နားမွာပဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညေန သံုး နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေကာင္းသြား သည္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးကာ ကိုလွေရႊ ကို ေရအျပည့္တင္ထားဖို႔ေျပာျပီး ထမင္းစားဖို႔ ၀င္လာခဲ႔သည္။ ထမင္းစားခန္း အ၀တြင္ ေတာင္းၾကီးတလံုး ႏွင့္ ေန႔လည္က ၀ယ္လာသည့္ ဟင္း သီး ဟင္းရြက္ေတြ ထည့္ထားသည္။ အေပၚဆံုးမွာက ခရမ္းသီးေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရသည္။

“ဟင္ ေဒၚေအးစိန္ ခရမ္းသီးေတြကလဲ”

 “တန္လို႔ ၀ယ္လာတာ ႏုႏုရဲ႕၊ အမ်ားၾကီးရတယ္၊ အလံုးေသးေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရေအာင္၀ယ္လာတာ”  

 “ေအာ္ …အင္း ..အင္း”

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဒၚေအးစိန္က ခရမ္းသီးေတြ သိမ္းခိုင္းေနသံၾကားရသည္။    

“ျပီးရင္ သိမ္းလိုက္မယ္ ၾကီးစိ္န္၊ အခုလက္ မအားေသးလို႔”   

 “ေအးေအး … အေဆာင္ထဲက ဟာမ ေတြျပန္မလာခင္သိမ္းေနာ္၊ ေတာ္ၾကာတေယာက္ တလံုး၀င္ဆြဲသြားလို႔ ဟင္းခ်က္စရာ မက်န္ပဲေနမယ္”   

 “ၾကီးစိန္ ကလဲ၊ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ေရေဆးျပီးခ်က္လဲ ရပါတယ္”

“အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္း ညည္းပဲစား”     

“ၾကီးစိန္ကလဲ ဒီေလာက္ေသးတဲ႔ ခရမ္းသီးေတြ ကို မမ ေတြကယူမလား” 

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ထမင္းသီးသလိုလို ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါအမ်ား အတြက္ရယ္စရာ ပ်က္လံုးတခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ျပံဳးေတာင္မျပံဳးခ်င္သလိုပင္။ အဆာ လြန္လို႔ သိပ္ျပီးစားမ၀င္သည့္ ထ မင္းကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ျပီး ျပန္အထြက္တြင္ အခန္း၀က ေတာင္းကို လွည့္ ၾကည့္ မိျပန္သည္။ ေတာင္းႏႈတ္ခမ္းစမ္နားမွ ခရမ္းသီး တလံုးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာရံုကိုဆြဲေဆာင္လိုက္၏။ ေကာင္ မေလး ေတြေျပာသလိုပင္ ခရမ္းသီးေတြက ျမင္ေနက် ထက္ေသးေသာ္လည္း အဲဒီ တလံုးက ထူးထူးျခားျခား လွပ ေနသည္လို႔ ထင္လိုက္မိသည္။    

အရွည္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တထြာ နီးနီးခန္႕ ႏွင့္ တျခားအလံုးေတြလို ေကြ႔ေကာက္မေနပဲ ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အဖ်ားဖက္ဆီမွာ ကားသေယာက္ႏွင့္ အညွာတံဖက္ဆီသို႔ ေျပေျပေလး သြယ္ဆင္းသြား၏။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ပစို လက္ေနသည္။ အညွာတံက ညိွဳးမေနဘဲ လတ္ဆတ္စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ္ ၾကည့္ လိုက္ျပီး ဘယ္သူမွရွိမေနတာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ထိုခရမ္းသီးေတာင့္ ေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ ယူ လိုက္ျပီး လက္ထဲမွာ ရွိသည့္လက္ကိုင္ပ၀ါေလး ႏွင့္လံုး၍ကိုင္ကာ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးခဲ႔၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူလာမိသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။

အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မွန္တင္ခံုေပၚ မွာတင္ထားလိုက္မိသည္။ တလံုးတေလ ေပ်ာက္တာေလာက္ကိုေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ သတိ ထား မိမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ထင္မိပါသည္။ အိပ္ယာမွာ ခနလွဲမည္လုပ္ျပီးမွ အျပင္ကျပန္လာသည့္ အ၀တ္ အစားေတြ မလဲရေသး တာကို သတိရသည္။ အက်ၤ ီကို ခၽြတ္လိုက္ျပီး တီရွပ္ပြပြ တထည္ေကာက္စြပ္လိုက္ သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ေစာေသးသည္ဟု ထင္ သည္။ ထမိန္စကပ္ကို ခၽြတ္ရင္း မွန္တင္ခံုေပၚက ခရမ္းသီးေလးဆီ မ်က္လံုးက ေရာက္သြားသည္။ ယူလာျပီးမွေတာ့ ျပန္ထားလို႔ လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ခံပင္တီကို ခၽြတ္ လိုက္ေသာအခါ စိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပင္တီေလး၏ ခြနားမွာ စိုေနတာကို ျမင္ရ သည္။ အမွတ္မထင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ႏွင့္ ခၽြဲက်ိေနသည္။  

အိပ္ခန္း တံခါး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ထားသလားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ျပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ျပီးေတာ့ တီရွပ္ႏွင့္ ဘရာစီယာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ျပီး လုပ္ငန္းစေတာ့၏။ အေစ႔ေလးကို လက္မႏွင့္ ကစား ရင္း တြင္း၀ေလးကို လက္ခ လယ္ႏွင့္ အသာအယာရစ္ေနမိ၏။ အထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ႔ ေသာ္လည္း အခုထိ စိတ္မရဲေသးပါ။ 

“အား…. အင္း ….အင့္ ” 

အရွိန္ရလာသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စိုရႊဲလာသည္။ ရင္ထဲ တဖိုဖို တလွပ္လွပ္ ႏွင့္ အရသာကို ခံ စားရင္း မွန္တင္ ခံုေပၚက ခရမ္းသီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန္႔သြားျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငိုင္ငိုင္ ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲ က ခရမ္းသီးပံုျပင္ေတြ ၾကားခဲ႔ရဖူးသည္။ အေဆာင္နည္းျပ ဆရာမ ဘ၀ တုန္းက လည္း ခင္သူမင္သူေတြက ေျပာၾက ေနာက္ၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္မၾကံဳၾကိဳက္ခဲ႔ပါ။ အေဆာင္ ေနာက္ဖက္မွာ ေက်ာင္းသူေတြက ခရမ္းသီးေတြ ပစ္ထားသည္ ဆိုလို႔ အေဆာင္မႈး ႏွင့္ အတူ သြားၾကည့္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ ငွက္ေပ်ာခြံပဲ ေတြ႔ခဲ႔ရသည္။ 

မွန္တင္ခံုေပၚက ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူျပီးေထာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လက္ႏွင့္ သပ္ၾကည့္ၾကာ ေခ်ာမြတ္ျပီးေအးျမ ေန၏။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ဟာၾကီးလို ပ်င္းတြဲတြဲ မေနပါ။ အရြယ္အစားက လည္း စႏၵာ့ဟာၾကီး၏ တ၀က္ေလာက္ ပဲ ရွိသည္။ ဒီ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမႏိုင္ဆီးမရ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ အညွာဖက္ကေန ကိုင္ျပီး ေပါင္ၾကားကို ရြယ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အသီးအႏွံေတြ ကို ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းတတ္တာကို သတိရျပီး ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ျပီးေတာ့ မွတဖန္ေကာက္ ယူနမ္းၾကည့္မိသည္။ ထူးထူး ျခားျခား အနံ႔ေတာ့မရပါ။ ခရမ္းသီး နံ႔သာရ၏။  

“ေရေဆးရင္ ရတာပဲ”  

ရုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚပစ္လိုက္သည္။ ေရဘံုဘိုင္ေခါင္းကို အဆံုး အထိ ဖြင့္ခ် လိုက္ျပီးေနာက္ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ကာ ေရဒလေဟာျဖင့္ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ အ၀တ္သန္႔သန္႔ ျဖင့္သုတ္လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက ပိုျပီးအေရာင္လက္လာသည္။ ခရမ္းေရာင္စိုစို က အလင္းေရာင္တြင္ ၀င္းအိေန၏။

တကယ္ ထိုးသြင္းေတာ့မည္ ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနျပန္သည္။ မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ အကြဲ ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ ခရမ္းသီး ထိပ္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ပြတ္ေပး ေနမိသည္။ အေစ႔ေလးကို လည္းလက္ႏွင့္ ဆြဆြ ျပီး ကစားေပးလိုက္သည့္ အခါ အရည္ေတြ ျပန္စိမ္႔လာတာႏွင့္ အမွ် အထဲကိုထိုးသြင္းခ်င္စိတ္ေတြက ပိုလို႔မ်ား လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အ၀ေလးမွာ ေတ႔ျပီး ဖိၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အပ်ိဳစင္ၾကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးခပ္ေသးေသး ကိုေတာင္တင္းျပီးခံထားၾက ၏။ ေပါင္ကို အစြမ္းကုန္ျဖဲျပီး ဖိလိုက္မွ အ၀နားတြင္ နစ္သည္ ဆိုရံုေလး နစ္သြားသည္။ အ၀ ဆီမွေအးစက္စက္ အထိအေတြက တကိုယ္လံုး ဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြ တုန္လာသည္။ ၀ုန္းဒိုင္း က်ဲေနသည့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တခုလံုး ပြင့္ထြက္ သြားေတာ့ မလိုခံစား ေနရ၏။

“အား”

စိတ္ ကိုတင္းျပီး ဖိခ်လိုက္ ရာ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးကိုျပဲသြားျပီး လက္မ၀က္ေလာက္ေတာ့ ၀င္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အရမ္းေတာ့ မနာပါ အ၀မွာ ေအးစက္စက္ႏွင့္ တစ္ဆို႔ၾကီးခံစားေနရတာ တခုပဲရွိသည္။ သိပ္မနာ သည့္ အတြက္ အားတက္လာျပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္ရာ ဆက္မ၀င္ေတာ့ဘဲ တန္႔ေနသည္။ တေနရာရာမွာ ေထာက္ ေန သလိုခံစားရသည္။ ခရမ္းသီးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းျပိဳင္ အေနအထားေလာက္မွာ ထားျပီးထိုးသြင္းလိုက္မွ ေနာက္ ထပ္ တလက္မေလာက္ ထပ္၀င္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ထဲတြင္ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း၊ နားလည္ရမွန္း မသိသည့္ ခံစားခ်က္တခုက လိႈက္၍လိႈက္၍ တက္လာသည္။   

“အီး … အင္း ..အင္း”

က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အေပါက္ေလးထဲသို႕ ထိုးသြင္းရတာျဖစ္လို႔ နာေတာ့နာသည္။ တြင္း၀က ၾကြက္သားေတြ သ ေရပင္ ကို ဆြဲ ဆန္႔လိုက္သလို တင္းသြားတာကို သိသည္။ အတြင္းဖက္ကေတာ့ နာတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ မရ ဘယ္လိုၾကီးမွန္း မသိပါ။ ေရေဆးထားလို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးက အတြင္းဖက္နံရံေတြေပၚက ႏု နယ္သည့္ အသားေလးေတြကို ဖိထား၏။ မထူးေတာ့သည့္ တူတူ လက္ကိုင္သည့္ေနရာေလးေလာက္ပဲ ခ်န္ထား ျပီး ထိုးထည့္လိုက္၏။

“ေအာင္မယ္ေလး ေတာ့” 

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည့္ အတြက္ ေမြ႕ရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေထာက္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီ ေလာက္ကေလး ႏွင့္ အဆာင္ကို တပတ္ပတ္ျပီးေျပးလိုက္ရသလို ေမာေနသည္။ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထား မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ခရမ္းသီးက တလံုးလံုး နီးပါး အတြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္ ညွာတံေကာက္ေကာက္ကေလး ကအျပင္ကို တိုးထြက္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္း ကို ၾကည့္ရင္း ငါဘာေတြ လုပ္ေနသလဲဟု အပူတျပင္းေတြးေနမိသည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ျဖင့္ ညွာတံကေန ျပန္ ဆြဲ ယူလိုက္ေသာအခါ တေရြ႔ေရြ႕ ထြက္လာေနသည့္ အထိအေတြ႕ ကေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သျဖင့္ တ၀က္ ေလာက္ အျပင္ကို ထြက္လာသည့္ အခါျပန္ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။

“အား …အင္း …အ”

တခ်က္ကေန ႏွစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ကေန သံုးခ်က္၊ သံုးခ်က္ကေန ေလးခ်က္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားသည္။ ခရမ္းသီး ကို  လြတ္ထြက္မသြားေစရန္ က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ျပီး ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနမိသည္ကို လည္းမမွတ္မိေတာ့ ပါ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိမဆန္႔ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလာက္ျမိဳက္ေနသည့္မီးကို ခရမ္းသီး ႏွင့္ အားပါးတရ ျငိမ္းသတ္ေနမိ၏။ စစ လုပ္ခ်င္း မွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရွိလို႔ အားစိုက္ရေသာ္လည္း ေနာက္ ပိုင္း အတြင္းကေန အရည္ေတြ အခၽြဲေတြ ထြက္လာသည့္ အခါ လႈပ္ရွားရတာ သြက္လက္ျမန္ဆန္လာ၏။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ မ်က္စိႏွစ္လံုးကို စံုမွိတ္ျပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာရံုေတြ အလံုးစံုက ခရမ္းသီး ႏွင့္ သူထိုးေမႊေနသည့္ အ တြင္းသားေတြအေပၚမွာပဲ ရွိသည္။ တခါတရံ တြင္ အားေနသည့္လက္ႏွင့္ အေစ႔ေလးကိုပါ တျပိဳင္နက္ထဲ ပြတ္ ေခ်ေပးမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ရသည္က ပိုျပီး ဖီလင္ရွိေၾကာင္းလဲ သိလာ၏။

“အား .. အီး …အင္း …”    

လိႈက္ လိႈက္လွဲလွဲ ရွိလြန္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ပါးစပ္က ဘာေတြဘယ္လိုေရရြတ္ျမည္တမ္းေနမိသည္ကို လည္း သတိမထား မိေတာ့ ပါ။ တေယာက္ထဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ခံ စားခ်က္၏ အဆံုးစြန္ဆံုး သို႔ေရာက္ရွိ သြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လံုးက်ဥ္တက္သြားသည္။ တဟီးဟီး ႏွင့္ ညည္းရင္း တြန္႔လိမ္ေနမိ၏။ ျပီးေတာ့ ခရမ္းသီး ကိုေတာင္ ျပန္မထုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာ တေစာင္း ေကြးေကြးေလး မွိန္းေနမိသည္။ ေခၽြးေတြ လည္းရႊဲရႊဲ စိုေန၏။ ေမာ လည္း အရမ္းေမာေနသည္။ လူကမလႈပ္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္။ အရာအားလံုးတည္ျငိမ္ ဖို႔ အၾကာၾကီး မွိန္းေနလိုက္ ရ၏။  

“ႏုႏု ေရ ….ႏုႏု” 

ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မမွိန္းလိုက္ရပါ။ တံခါးထုသံ ႏွင့္ အတူ အျပင္ကေန ေဒၚေအးစိန္ေခၚေနသံၾကား လိုက္ ရ၍ လူး လဲထလိုက္ရသည္။

 “ဘာလဲ ေဒၚေအးစိန္”

ခၽြတ္ခ်ထားသည့္ ထမိန္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေကာက္စြပ္ရင္း ေမးမိသည္။ 

“ဖုန္းလာေနလို႔ ”   

ထမိန္ ကို ခပ္ျမန္ျမန္ရင္လ်ားလိုက္ျပီး တံခါးဆီကို အသြားတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တမ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနေတာ့မွ ခရမ္း သီး ျပန္မထုတ္ ရေသးတာ သတိရမိသည္။ ျပဳတ္ မက်ေအာင္ လက္ႏွင့္ ေအာက္ကေနပင့္ ထားရင္း တံ ခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဟန္းဖုန္းေလး ထိုးေပးသည္။

“မမ စိတ္မ်ားျပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ထားခဲ႔တယ္ေလ”

ထမိန္ရင္လ်ား ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။

“ေရခ်ိဳး မလို႔ ေလ”    

အလြယ္ကူဆံုး ဆင္ေျခကိုေပးျပီး ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ ၏။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက သြားလည္ ခဲ႔ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။

 “ခ်သြားျပီ၊ ႏုႏု ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ဖုန္းက်န္ ခဲ႔တာဆိုေတာ့၊ ခနေန ျပန္ေခၚမယ္တဲ႔၊ ထမိန္ကလဲ ေစာက္ထိုးၾကီး ႏုႏု ရယ္” 

“ေအာ္ …ေရခ်ိဳး မလို႔လုပ္ေနတုန္း ေဒၚေအးစိန္က တံခါးထုေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာက္၀တ္လိုက္ရတာေပါ့” 

ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာေနစဥ္ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။ 

“ဖုန္းေျပာလိုက္ဦး မယ္ေဒၚေအး စိန္လဲ သြားေတာ့”  

တံခါးကို ခ်က္ျပန္ထိုးလိုက္ျပီး ထူးလိုက္သည္။  ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏိႈက္ထားတာကိုေတာ့ ေဒၚေအးစိန္ ဘာမွေမး မသြားပါ။ လက္ ဖယ္လိုက္ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ပါ။ အတြင္းကၾကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ညွစ္ထားၾကသည္။

 “ေျပာ ….သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တုန္း”   

“နင္က ခ်က္ခ်င္းၾကီး ျပန္သြားေတာ့ ငါ့ ကိုမ်ား တခုခု စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေတြးမိလို႔ေဟ႕” 

 “မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျပန္တာပါဆိုမွ”     

 “အပ်ိဳၾကီး မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ ေနာ္”                                                                                                        “ဟဲ႔ … နင္ငါ့ ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မွန္မွန္ မေျပာမွ ငါတကယ္ စိတ္ဆိုးမွာ” 

“ဘာလဲ”  

 “ငါလာတုန္းက နင္တို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား” 

“ႏုႏု ရွိန္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”     

“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါထင္တာ မွန္မမွန္သိခ်င္လို႔”

“ဟုတ္တယ္ေဟ႕ ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားစရာ ရွိလို႔ ၊ မသြားခင္ ..တေနကုန္ … နင္ သေဘာေပါက္ တယ္ မဟုတ္လား အပ်ိဳၾကီး၊ ဒီ႔ ထက္သေဘာေပါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ငါ့လိုပဲ လင္ယူလိုက္”

ဖုန္းေျပာရင္း ထမိန္ကို လွန္၍ ခရမ္းသီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အားလံုး အျပင္ဖက္သို႔ေရာက္သြားသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလိုလို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ အတူပါလာသည့္ အရည္ေတြက ထမိန္ ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်၏။     

“ေကာင္မ ျငိမ္သြားတယ္၊ ျပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်တယ္၊ ဘာလဲ လင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္သြားျပီလား”  

“မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေအာင္ တေနကုန္ နင့္အိမ္မွာလာ ထိုင္ေနလိုက္မယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါျပန္ သြားေတာ့ေရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္လား” 

“လုပ္ျဖစ္တယ္ ေဟ႔၊ လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အခု သူေရသြားခ်ိဳးေနတုန္းဆက္တာ ရွင္းပလား”  

 “ေအးေအး၊ အဲဒါဆိုလဲ ျပန္လာရင္ ထပ္လုပ္လိုက္ၾကဦး ၾကားလား” 

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခ်င္လို႔ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ ခင္ပြန္း ပဲအနားျပန္ေရာက္လာလို႔ လား မသိပါ၊ သူငယ္ ခ်င္း က တျခား အေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း အလိုက္သင့္ ဆက္ေျပာေနလိုက္ ပါ သည္။ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြကေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားမိသည့္ ခရမ္းသီးကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx—

မသြားခင္ေျပာခဲ႔ သလိုပင္ ညီမေလး ၏ မဂၤလာေဆာင္ျပီးျပီးခ်င္း စႏၵာျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ အေၾကာင္း သတင္း ပို႔လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္၀ယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးသည္။ အဲဒီေန႕ က စႏၵာ အလုပ္မသြားပါ။ အေဆာင္မွာပဲ နားေနသည္။ နားေနတာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ တပတ္ေက်ာ္ၾကာကင္း ကြာေနရသည့္ သူမ၏ အေခ်ာင္းၾကီးႏွင့္ အတိုးခ် စိတ္ေျဖေန တာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြးေန မိ၏။

ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ခရမ္းသီး တလံုးႏွင့္ အဆင္ေျပေနပါသည္။ စႏၵာ့ ဟာၾကီးေလာက္ မၾကီးမားေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးေျဖသိမ္႔မႈေပး ႏိုင္ပါသည္။ လက္ႏွင့္ အစိကိုပြတ္ျပီး ေျဖရတာထက္ပိုေကာင္း သည့္ ခံစားမႈကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ တပ္မက္ စြဲလမ္းေနရပါျပီ။ မနက္တၾကိမ္၊ ညတၾကိမ္ မွန္မွန္လုပ္၏။ အရည္ေတြ ထြက္ ရလြန္းလို႔ လူလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ ေညာင္း ခ်ိေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ေနတာကိုေတာင္မွ လူေတြက ဘယ္လို ျမင္ၾကတယ္ မသိ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခုတေလာ အရင္ကထက္ ပိုလွလာ သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာ ေတြ က်၊ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိခ်ိန္မွာမွ ဒီလိုေျပာၾကသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ စႏၵာက ေတာ့ တဖံုထူးသည္။ ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တေန႔ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း

“သမီး ၾကည့္ေနတာ၊ ဆရာမ နည္းနည္း ပိန္သြားသလိုပဲ”

“ဟုတ္လား၊ တို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး”

“ဒါေပမယ့္ ခုမွဆရာမ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္၊ တကယ္ေျပာတာ”

အနည္းငယ္ပိန္ သလိုလိုျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ထင္မိပါသည္။ ပိန္သြယ္ေသာ စႏၵာ့ကို ၾကည့္ ရင္း သူတို႔လို စိတ္ေျဖတတ္သူေတြ၊ အတုသံုးသူေတြ ပိန္တတ္သလားဟု ေတြးေနမိသည္။ စႏၵာ လည္း ရာဘာ ေခ်ာင္းၾကီး ႏွင့္ အာသာေျဖေဖ်ာက္ သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ ပိန္သည္ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေနာက္က်ရင္ ပိန္လာႏိုင္ေပသည္။ အခုေတာင္မွ ခရမ္း သီးေလး ႏွင့္ သံုးေလးရက္ လုပ္လိုက္ရေသးသည္ ပိန္ လာသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုေနေပျပီ။

ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီအလုပ္ကို မရပ္တန္႔ႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘိန္းစြဲသူလို အေသြးအသားက ေတာင့္တ၏။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စိတ္ရွိ လက္ရွိထိုးျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အရသာက ေကာင္းလြန္းသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္၊ ရက္ၾကာၾကာ အသံုးခ်လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက တျဖည္းျဖည္းညိႈးႏြမ္းလာသည္။ အညွာတံကလည္း ကၽြတ္ ထြက္သြားသည့္ အခါ အရင္းဖက္က ေရေဆးတိုင္းေရ ၀င္ျပီး ညိဳမဲမဲ ျဖစ္လာသလို ေပ်ာ့လည္းေပ်ာ့လာ၏။

“ခရမ္းသီး ဟင္းေလး ဘာေလး မခ်က္ေတာ့ဘူးလား ေဒၚေအးစိန္ရယ္”

ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြား၀ယ္ဖို႔ တြန္႔ေန၍ ေဒၚေအးစိန္ ကို တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။

“ခ်က္ေပး မယ္ေလ၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုစားခ်င္တာလဲ၊ ခ်ဥ္ရည္လား၊ အေၾကာ္လား အႏွပ္လား”

“အဆင္ေျပ သလိုသာလုပ္ပါ ေဒၚေအးစိန္ရယ္”

ေနာက္တရက္ ေဒၚေအးစိန္ ေစ်းသြားသည့္ အခါ ခရမ္းသီးေတြပါလာ၏။ ေစ်းထဲ လိုက္မသြားဘဲ ကားေပၚက ေစာင့္ ေနခဲ႔လို႔ ေဒၚေအးစိန္ ဘယ္လို၀ယ္လာသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ေနာက္ခန္းမွာ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ထားျပီး ေရွ႕ကိုလာေတာ့မွ ေမးမိသည္။

“ခရမ္းသီးရလား ေဒၚေအးစိန္”

“ရတယ္၊ ပါတယ္”

အိမ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ေတြ မသိေအာင္ခရမ္းသီး တလံုးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ တလမ္းလံုး ေတြးေနမိသည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ဟာထက္ နည္းနည္းပိုၾကီးတာ ေရြးယူမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။ သို႔ပါ ေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲတြင္ ခရမ္းသီးထည့္ထားသည့္ ျခင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လံုးျပဴးသြားရသည္။ နည္းတဲ႔ ခရမ္းသီးၾကီးေတြ မဟုတ္။အေသးဆံုးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခသလံုးေလာက္ရွိ သည္။ ျပီးေတာ့သံုးလံုး ထဲသာပါသည္။

“ေအာင္မယ္ေလး ေဒၚေအးစိန္ ရယ္ ခရမ္းသီးေတြက ၾကီးလိုက္တာ”

“မီးဖုတ္ျပီး ေၾကာ္မယ္ေလ ႏုႏုရဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံပင္ေလးအုပ္ျပီး သုတ္မလားလို႔”

“လုပ္လုပ္၊ ၾကိဳက္သလိုလုပ္”

မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရင္း မီးဖိုထဲက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ သံုးလံုးထဲ ဆိုေတာ့ ယူလို႔လည္း မ ေကာင္း။ ယူလို႔ရျပန္ ရင္လည္း ဒီေလာက္ၾကီးတာၾကီး ႏွင့္ ဆိုရင္ ေသဖို႔သာရွိ၏။ စႏၵာ့၏ ရာဘာလိင္တံၾကီး ထက္ ပင္ ေလးငါးဆပိုတုတ္ေနသည္။ လူပါထက္ျခမ္း ကြဲသြားလိမ္႔မည္။ ေစ်းမသြားခင္ ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ ခရမ္းသီး ေဟာင္းေလးကို ခဲတံခၽြန္သည့္ ဒါးျဖင့္ အပိုင္းပိုင္း လုပ္ျပီး အိမ္သာထဲမွာ ေရဆြဲခ်ခဲ႔ မိသည္ကို ခုမွေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မ်က္စိကစားရင္း ေတြ႔ရသည့္ ေပါင္ဒါဗူး၊ ေရေမႊးပုလင္း၊ ႏႈတ္ခမ္း နီေတာင့္ တခုမွ အဆင္ေျပမည့္ ပံုမရွိပါ။

စႏၵာ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ခရီးမွ ျပန္လာစဆိုေတာ့ အထုပ္ေတြ အိတ္ေတြႏွင့္ ပြရႈပ္ေန၏။ အိပ္ယာ ကို အသာေလးမျပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာမွမေတြ႔၊ တျခားေနရာေတြလည္း လိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္သြားမွာစိုးရသည္။စိတ္၏ အလို မက်မႈ၊ အဆင္မေျပမႈေတြႏွင့္  ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေန႔လံုး စိတ္တိုေနေတာ့၏။

နံနံပင္နံ႔ေလး သင္းျပီး ငရုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြ လွီးထည့္ထားလို႔ ေမႊးေနသည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ လက္ရာ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္ သုပ္က ျမင္သူတိုင္း သြားရည္ က်ခ်င္စရာျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္ပါ။

“ထည့္ေလ ႏုႏု ရဲ႕၊ ခရမ္းသီးစားခ်င္တယ္ဆို”

ဘာမွမသိရွာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က အတင္းလာခပ္ထည့္ ေပးသည့္ အခါ စိတ္တိုရေပမယ့္ ေစတနာ ကိုသိေနလို႔ အတင္း က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳ ရသည္။ ဒီညေတာ့ လက္ႏွင့္ပဲ ပြတ္ျပီးအိပ္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိက ရင္ထဲမွာဟာတာ တာျဖစ္ေစ၏။ ညေနေစာင္းေတာ့ ျခံထဲမွာဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အလုပ္ခြင္က ေနေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ျပန္လာ သည့္ စႏၵာ ႏွင့္ လမ္းမွာတိုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္း မသိ စိတ္ထဲမွာ မလိုတမာျဖစ္ရသည္။ စႏၵာကေတာ့ သူမ၏ စိတ္ ဆႏၵေတြ ျပည့္၀စြာျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔ ေနႏိုင္ေပမည္။

အာရံုေတြက မၾကည္မလင္ႏွင့္ ညစ္ညဴးေနေသာေၾကာင့္ ျခံထဲက ခံုတန္းတခုမွာ ညေမွာင္သည္ အထိတေယာက္ ထဲ ထိုင္ေနမိ သည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မလုပ္သင့္တာေတြေလွ်ာက္လုပ္ျပီး ေနာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မႏိုင္ျဖစ္ေနရ သည့္ ဘ၀ကိုလည္း စိတ္ပ်က္ မိသည္။ ေစာေစာစီးစီး လင္ယူခဲ႔ရင္ေကာင္းသားပဲ ဟုေတြးမိသလို ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ တာေတြ လိုက္စပ္စုျပီး မစမ္းသင့္တာေတြ စမ္းၾကည့္မိတာမ်ိဳး မရွိဘဲ အရင္ကာလေတြ တုန္းကလို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ႔ မိတာကိုလည္း ေနာင္တရသည္။

“ဒါေၾကာင့္ ၾကီးမွ၀က္သက္ေပါက္ရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္”

စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေရရြက္လိုက္ရင္း တစထက္တစ ထူထပ္သိပ္သည္းလာသည့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လႊတ္လိုက္၍ အိမ္က ေကာင္မေလး တေယာက္ အနားေရာက္လာ သည္။

“ဆရာမ ထမင္းမစားေသးဘူးလားတဲ႔၊ ၾကီးစိန္က ေမးခိုင္းလိုက္တယ္”

အေဆာင္သူေတြလည္း ညစာကိစၥျပီးၾကျပီထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္အသီးသီးမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေန၏။ ဟို အခန္းဒီ အခန္းကူးသန္းေနၾကသည္ကို လည္း လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လက္မွာနာရီမပါလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ေျခာက္နာရီ ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ခဲ႔တာေသခ်ာသည္။ နာရရား တံခါးပိတ္တာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီခံု မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ခါစက ပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း မီးတိုင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကေလျပီ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ လည္း ထမင္းစားခ်င္ေနၾကျပီထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က လာမစားေသးလို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႔ စားရခက္ေန ပံုရသည္။

“ဆရာမ မဆာေသးဘူးလို႔၊ ေရလဲ ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳးျပီးမွပဲ လာစားေတာ့မယ္၊ ထမင္းျပင္ျပီး အုပ္ေဆာင္း နဲ႔သာအုပ္ထား လိုက္ လို႔ ၾကီးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ႔ ဆရာမ”

ေကာင္မေလး လွည့္ထြက္သြားျပီးမွ ေဒၚႏုႏုစိန္ တစံုတရာ ကိုသတိရျပီး ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။

“ေအာ္ …ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ကြယ္၊ မနက္က ခရမ္းသီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ စားလိုက္ၾကေတာ့၊ ဆရာမ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးလို႔”

ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ငါးစိမ္း ျမင္ ငါးကင္ပစ္ ဆိုသလို ေန႔ခင္းက အိမ္သာ ခြက္ထဲပစ္ခဲ႔ မိသည့္ ခရမ္းသီးေလး ကို ႏွေမ်ာေနမိ၏။ မေသခ်ာပဲ စြန္႔ပစ္မိတာကို ေနာင္တ ရေန၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကိုမမွာဘဲ ကိုယ္ တိုင္သြား၀ယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသြားရဲပါ။ ဆရာမ အပ်ိဳၾကီးက ေစ်းထဲမွာ ခရမ္းသီး ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရႈ႕ျပီး ၀ယ္ သြား သည္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္လို။ အရင္ကေတာ့ အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္ရင္ ေစ်း၀ယ္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီးလည္း ၀ယ္ဖူးမွာမလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ အခု ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္လိပ္ျပာမလံု ခ်င္သလိုျဖစ္ေနရသည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ေနတာၾကာလို႔ နာရာရား ေတာင္ တေခါက္လာၾကည့္သြား၏။

“အိုက္လို႔ ပါ နာရာရား ရယ္”

ရိုးသားသည့္ အဖိုးၾကီးက အခန္းထဲမွာေလေအးစက္ႏွင့္ ေနသည့္သူေျပာသည့္ ဆင္ေျခကိုလက္ခံ ျပီး ျပန္ထြက္ သြား၏။ ခနေလာက္ ဆက္ ထိုင္ေနျပီးေတာ့ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း အိမ္ထဲ၀င္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေနာက္က်ိေနသည့္ အာရံု ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ေရတ၀ခ်ိဳးလိုက္မည္။ ျပီးေတာ့မွ ထမင္းကို ၀င္သေလာက္သြားစားျပီး အိပ္ေတာ့ မည္ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ထိုင္ရာကအထတြင္ ဂါ၀န္ၾကီးတဖားဖား ႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ျမင္သည့္ပံုမေပၚပါ။ မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ျမင္ရင္ ျခံစည္းရိုးနား ကပ္လာျပီး အေရာင္းအ၀ယ္ စကားေတြေျပာေနဦး မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ မွာခနရပ္ျပီး မစိုးစိုးႏြယ္ လြန္သြားသည္ အထိရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

လမ္းမ အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို နာရရားျမင္ရင္ ရည္းစားထြက္ရွာသည္ ဟုေျပာခ်င္ ေျပာေနဦးမည္။ အိမ္မကပ္သည့္ ပြဲစားမ ကို လမ္းေပၚမွာ ခနခန ျမင္ေနက် ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ရ တာ မဆန္းေတာ့ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ေ၀း သြားေတာ့ မွ အိမ္ဖက္ကို ေလွ်ာက္လာရင္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ဆရာမ အ လုပ္ႏွင့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္လုပ္ငန္းကို မေရြးခ်ယ္ခဲ႔ဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ခု ကို ေရြးခ်ယ္မိရင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။

ေရခ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကည့္မိေအာင္၊ ေပါင္ၾကားကို လက္မေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရသည္။ စိတ္က ထလာ ရင္ေျပဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္။ ရင္သားေတြကိုေတာင္ ဆပ္ျပာမတိုက္မိပါ။ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ျပီး အ၀တ္ ျမန္ျမန္လဲကာ ထမင္းစားခန္း ဆီဆင္းခဲ႔ေတာ့ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၀င္သြားမွ မီးဖိုထဲက ေကာင္ မေလး တေယာက္ထြက္လာသည္။

“ဟင္းခ်ိဳ ေႏႊးေပးရမလား ဆရာမ”

“ေနေတာ့၊ ဆရာမ နည္းနည္းပဲ စားမွာ”

အုပ္ေဆာင္း ေအာက္မွာ ခရမ္းသီးဟင္း ကို မေတြ႔ရပါ။ ေဒၚေအးစိန္ အေၾကာင္းသိသူပီပီ မနက္က သုပ္ရင္ ခရမ္း သီးကို ဒီညေန ေၾကာ္မည္ ဆိုတာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွန္းမိသည္။ ခရမ္းသီး မပါလို႔လားမသိပါ ေန႔ခင္းကထက္ေတာ့ ထ မင္း ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္။ ညစာခ်ိန္မွာ ပံုမွန္စားေနက် အတိုင္း ထမင္းတပန္းကန္ အသာေလးကုန္သြားသည္။ စားျပီးေတာ့ အခန္းေတြ တပတ္လိုက္ၾကည့္ သည္။ ဘယ္သူမွ မအိပ္က်ေသးေသာ္လည္း စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ တံ ခါးလည္း ပိတ္ မီးလည္းပိတ္ထားသည္။ ေဘးခန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့

“မနက္ အေစာၾကီးသြား စရာရွိလို႔တဲ႔ ဆရာမ”

ေဘးခန္းက ကေလးမ မျမင္ေအာင္ အျပင္ဖက္ကို လွည့္ျပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ မဲ႔ျပံဳးေလး ျပံဳးလိုက္မိသည္။ တကယ္သြား စရာလည္း ရွိခ်င္ ရွိႏိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ စႏၵာ အခန္းထဲမွာ ရာဘာလိင္တံၾကီး ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနလိမ္႔မည္ လို႔ပဲထင္သည္။ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ျပန္လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လံုးထဲမွာ ေပါင္ကိုျဖဲျပီး ၾကီးမား သည့္ လိင္တံၾကီးကို သူမ၏ အဂၤ ါထဲသို႔ အတင္း ထိုးသြင္းေနမည့္ စႏၵာ့ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ ၏ မ်က္ လံုးေတြက ရမၼက္ျဖင့္ ရီေ၀ေမွးစင္းေနမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နာက်င္ မႈျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ေနၾကမည္ လားဆိုတာ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အလြန္သိခ်င္ေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ အဆံုးမွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ္႔ မႈတခုကို စႏၵာ မလြဲမေသြ ရရွိလိမ္႕မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုလည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနသည္။

စႏၵာ့ အေၾကာင္းကိုေတြး၊ စႏၵာ့ စိတ္ခံစားမႈကို မွန္းဆရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြလည္းလႈပ္ရွားလာသည္။ အ သက္ ၾကီးမွ အရမ္း အညွာလြယ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ရတနာေရႊပျခဳပ္ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ခါတိုင္း ညေတြလို ေက်နပ္မႈေကာင္းေကာင္း ရေအာင္လုပ္ေပးမည့္ ခရမ္းသီး ေလး မရွိတာ ကို မခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx